Ekim'in biri

Ekim'in birinci günü yağmurla başladı. Yumuşak tıpırtıları duyarak uyandım. Yüzüme bir gülümseme kondu. Güzelce gerindim ve son kez esnedim. İlk yağmurla ortaya çıkan su kokusunu sevdiğimden, hemen bahçe kapısını açtım. İçeri hücum eden serinlik önce yüzüme çarptı sonra Hülya'nın boyadığı taşların arasına daldı. Ardından da su kokusunu duydum. Oh mis! Şu saatte bir yerlere yetişmeye çalışan insanlar arasında havayı kim koklar bilmiyorum ama sonbahara resmi giriş artık tescillenmiş oldu. Bundan sonra gitgide gri bir İstanbul'a uyanacağım.

Yağmur yağınca etrafa yayılan su kokusunu seviyorum.

Böyle havalarda taksi bulmanın zor olduğunu unuttuğumdan, her zamankinden uzun, inceden ıslanarak ve gelecek taksiyi ilk çeviren kişi olma yarışında beklerken buldum kendimi. Bir çırpıda bekleyenler 4 kişi oluverdik. Hava yağmurlu olunca şehir kocaman bir kavgaya dönüşüyor.

İstanbul'da taksiye ihtiyacın olduğunda bir tane bile bulamazsın. Kesin bilgi.

İnşirah yokuşunda kaza olmuş. Zaten suratsız taksi şoförü, sinkaflı bir küfrü kendi içinde bir yerlere savurdu. Yüzüne bakınca açıkça okunuyor. Ne Etiler'e çıkış, ne de Bebek'e iniş var, yol kapalı. Alternatif güzergahta da gördüm ki iki damla yağmur milyarlık arabaları ipe diziyor. O çok övündüğümüz yaşam standardımız iki damla yağmurda boğuluyor. Şehir koca bir kaosa teslim oluyor.

Ev ile ofis yakın olduğu için şanslıyım. Bir günlük ömrünün 4'te birini trafikte harcayanları düşündüm. Şehrin dışından merkeze gelen pek çok kişi, Eminim akşam dönüşünü düşünerek güne başlıyordur. Hele bugünden sonra daha da zor olacak onlar için. Su kokusunu duysalar bir şeyler değişir mi bilemem?

Yağmurda yürümeyi sevdiğimden akşam eve yürümekten vazgeçmedim. Trafik sabahkinden daha keşmekeş. daha yavaş. Kornalara basılıyor yok yere. Arabaları kullananların da, kullanmayanların da yüzü İstanbul kadar griye dönmüş. Midelerine öfke oturmuş, kaşlar çatık. Teker teker solluyorum Mercedes'leri, Porsche ve Lamborghini'leri. Bugün de şu ana kadar 27 araba solladım yürüyerek.

Yazı için resim bakarken bile içim karardı. Köprüde akşam trafiği.

Yazıyla alakalı olmasa da Bahçelievler'in bu görüntüsünü koymak istedim. Bahçe kalmış mıdır?

Yaya için de kolay değil bu saatler. 30 santimlik dar kaldırımlarda şemsiye açmak bir dert. Yokuşunda su biriken tek memleket olduğumuz gerçeğini yayalardan başkası bilemez. Şemsiyeyi kafamın üzerinden çok paçalarımı korumak üzere yola doğru tutuyorum. Bir kaç kişi daha benimle senkronize hareket ediyor. Bebek'e varıyorum.

Ekim'in birinde yağmurla birlikte annem de Bodrum'dan geldi. Şimdi onun dizlerine koyarım başımı içim geçer azıcık.