Kaçış Planı

Bodrum'a gelmeden evvel hayalini kurduğum anların resimlerini çizerdim. Kendi kendimi heyecanlandırır, bu sayede hayalime doğru yeni adımlar atardım. Sabırla örüldü bu yol. Merkezinde rakı sofralarının kurulduğu bu hayallerin her bir anına salaşlık hakimdi. Güneş, deniz, sevgilim, renkli ampuller, mavi panjurlu beyaz evlerle kurulmuş bir dünyaydı. Tuz ve yosun kokan terliklerime bulaşmış mazot ve ayaklarımda midye kesikleri. Kıyıdan sallanan oltayı birkaç kediyle beklemek veya uzayan sakallarımın arasında bir-iki kalem saklamak gibi sıradan hayaller benimkisi. Öyle yatlar, şaraplar, bana özel koy filan derdinde hiç olmadım. Kafe açmak filan, kurumsal dünyanın, modern kölelerine minimal tuzağından başka bir şey değil. Bunun yerine mendirekte sakız çiğneyerek ufka bakmayı geçirmişimdir aklımdan. Ben zaten parlamayan hayalleri severim. Kimsenin bakmadığı... İstanbul'dan gitme fikri 2003 ile Bodrum'da yaşama kararı ise 2012 ile başlar Püskül ve amele yanığı Bodrum hay

Bodrum’la ilgili bir şeyler yazayım derken aklıma gelen farklı konular güme gidebiliyor. Sonra yazarım deyip unuttuğum o kadar çok şey var ki üzülüyorum. Bu sefer öyle yapmadım, oturdum ve bir kalemde yeni bir yazı çıktı. *** Uzmanlar, sosyal medyanın depresyona yol açtığını açıklamış. Gazete ve haber sitelerinde bu gibi haberler olunca elbette bilimsel derinlik beklemiyorum. Lafa uzmanlar diye başlayınca yetiyor, gerisi önemli değil. Kim bu uzmanlar, nereden açıklama yapmışlar, beraber rakı mı içiyorlarmış bilemem. Depresyona bahis olan mevzu da, hani "ben burada kıvranırken bunlar nasıl bu kadar mutlu?" gibisinden başkalarının mutluluğuna şahit olmakmış. Aklıma gelmişken yazayım dedim, yazmadan duramadım. Bunun "tatil dönüşü depresyona dikkat!" versiyonu da var. Depresyon aslında olmayan ama birbirimizi mutsuz etmek üzere icat ettiğimiz bir kandırmaca bana göre. Birinci fotoğraf Rakı masası etrafında oturmuş birkaç arkadaşın gülümseyerek kameraya