Köşe başlarını tutanlar -1-
Ayaklarıma beton dökmeye başladığını hissettiğim andan itibaren İstanbul'dan kaçmak istedim. Beni bulunduğum yere bağlayan, hareket etmemi engelleyen bissürü şeyin varlığını da bu istek ortaya çıkardı. Engellerden kurtulmaksa sabır işi. Çünkü 40 yılda kemikleşmiş yaşam biçimiyle, bir yerlere gelmiş kariyerle ve sevilenlerle oluştuğunu sandığım bağı koparmak kolay değildi. Lakin eyleme geçene dek bu yanılgıyla yaşadım, kaçış yok! İstanbul ile son yıllardaki ilişkim. Bodrum'da yaşamakla ilgili hikayemi tamamlayacak ama "sonra anlatırım" deyip uzay boşluğunda unuttuğum konulardan biri de geçen uzun süreçte hayatıma dokunmuş insanlar. Çünkü onlar olmadan, 2 yıldır gerçekleşmiş hayalimi, sadece kendi becerdiklerimle açıklayamam. Defalarca yazdım, yaşadığı yeri değiştirmeyi düşünen herkes gibi ben de ilk önce cebimdeki paraya baktım. Bu para, beni İstanbul'da belli bir standartta tutmaya yetiyordu. Yani başka bir yerde yaşamaya kalkışmak riskliydi (!) İşim gücü