Kaçış Planı

Herbiri kafam kadar büyük, rengarenk ortanca çiçekleriydi babam. Onların dikildiği taze topraktı. Havaya üfürdüğü Arnavut ezgili ıslıktı. Bahçede dolaşan arıydı, bir oraya bir buraya konan. Ektiği yaseminin kokusu, domatesin kırmızısıydı yetiştirdiği. Babam biberin acısıydı babaannemin en sevdiği. Babam kestiği saçtı, elinde makası. Tırnaklarına yerleşmiş saç boyasıydı öbür elinde tarak. Sprey kokusuydu sarıldığım. Yandığım fön sesiydi... Çok da kızdığım, kızdırdığım, en sevdiğim, en kırıldığımdı. Dargınlığımız da oldu, aramızda su sızmadığı da bazen. İnat nedir, Arnavut kimdir ondan öğrendim. Uzun lafın kısası kavgamdı babam. Benliğim, kişiliğim, hayallerim çarpıştığımız cephelerdi. Kendi yolumu bulduran. Okula gizli girdim. Gizli de evlendim. Onun hayal ettiğini değil, yaptım kendi sevdiğim mesleği. Onun bildiği gibi değil, yaşadım kendi bildiğim gibi. Uzun yıllar itiş kakışımdı babam. Akılda kalan geçince zaman, o Belgrad Ormanı’nında üflediğimiz meşe palamudu, içinden çıkan

İstanbul günleri iyice birbirine benzer oldu. Özellikle Hülya'nın Haziran'ın 20'sinde Bodrum'a dönmesiyle kabuk bağladı, esnekliğini kaybetti. Hani Hülya Bodrum'a dönerse bana da bir köprü kurar, arada ben de nefes almak için yanına, yuvamıza kaçarım diyordum ama evdeki hesap çarşıya uymuyor her zaman. Hayat bir süredir benim kontrol edemediğim bir yerden akıyor ve koşullar sürekli değişiyor. Bir an evvel lehime değiştirmem gereken şeyler var ve karşıma apaçık çıkan iş fırsatlarını göz göre göre kaçırıyorum. İşten, çalışma hayatından bu kadar uzun kalınca kaçınılmaz olarak unutuluyorsun da. Artık Merkür retrosuna mı bağlanır, yoksa başka dingil bir sebebe mi bilemem Mayıs'ta (bayram öncesi) Bodrum kaçışımızda evdeki ana bilgisayarımın(!) ömrünü doldurduğuna şahit olmuştuk. Açıldığı gibi kendini kapadı ve bir daha çalışmadı. Bazen tüm şanssızlıklar peş peşe gelir. Eğer düzenimi yeniden kurmak istiyorsam ve çalışacaksam bu durumu düzeltmeliyim diye düşündüm ve d