Kaçış Planı

Birkaç gün sonra bu günce 3. yaşını tamamlamış olacak. İlk yazım a dönüp bakınca "Finalde kaçıp kaçamayacağımı göreceğiz" demiş ama zamanın ucunu açık bırakmışım. O yazıdan 3, İstanbul'dan kesin taşınacağım dedikten 7 ve başka bir coğrafyada yaşama hayali kurmaya başladığım andan itibaren 12 yıl geçmiş. Günceye başladığım andan itibaren ise 101 yazı yazmışım. Bu sabah kafamda 102.sini kuruyorum ve siz yazının aslını değil az evvel kafamdan geçenleri okuyorsunuz. Hayat burada kendi yatağında sakince akıyor. Şırıl şırıl şefkatli bir dokunuş hissettiğim. Tam da böyle mi hayal ettim, bilmiyorum. Lakin iyi ki buradayım diyorum sabah sabah. Belki biraz daha fazla deniz varmış hayalimde. Bolca rakıyla çizmişim bizi. Hatta bir tık daha fazla Bodrum'la doluymuş sayfalarım. Beyaz evler, begonviller karalamışım. İlginç olansa yaşayacağımız eve dair herhangi bir tasvir yapmamışım. Sanırım o hayali, 9 ay önce geldiğimiz Bodrum'da ev gezerken kurmak istedik. İçinde mutlu olac

Pencereyi örten uyduruk perdenin arasından süzülen ışık yatak odasını nurla doldurdu. Uzun horoz ötüşleri, uzaktan seslenerek yapılan bir sohbet gibiydi. O muhabbet de yatak odasına doldu. Odanın köşesinde bir eşek anırdı-kısa kesti. Parlak ışıkta göremiyordum ama köyün bütün hayvanları odadaydı. Havlayan 3 farklı köpeği görmeye çalıştım. Parlak ışık, araladığım gözümün içine içine çaktı. Yanı başımda tıkırdayan saat sabahın 6'sını gösteriyordu. Hülya'ya baktım sırtını dönmüştü. Işıktan rahatsız olmuş yorganı başına çekmişti. Yorganı başına çeken parmaklarını öptüm. Ezanı duyup duymadığımı sordu. Duymamıştım. "Sanki odanın içinde okundu" dedi mahmur bir sesle. Bu sefer serçe parmağından öptüm. Bizim yeni evimizdeki ilk sabahımızdı.