Kaçış Planı

İnişli çıkışlı uzun yolculuğum tamamlanıyor. Ardımda şehrin yoğun trafiğini, beton yapılarını bırakıp, tarlaların, derelerin, ağaçların arasından gözükecek denizi bekliyorum. Bir an evvel varma telaşı içimde kıpır kıpır. Son dönemeç ve büyük bir yokuşun inişine geçmişim gibi hissediyorum. Bu uzun yolculuğu benimle beraber çeken, paylaşan hatta bazen başa geçen biri olmasa, arada kapıldığım karamsarlıklardan zor kurtulurdum. Konfora yenilmiş insanlardan olmayı reddedip, kendimize kalkıp bir bardak su alamayacak kadar tembelleştiren her şeyden vazgeçmek cesurca görünebilir ama korkularından kaçamıyor insan. Yeni hayatla alakalı olarak geçinmek, tutunmak, alışmakla ilgili endişeler ara ara kafamda dolaşıp, çözümsüzmüşçesine düğümlere dönüşebiliyor bazen. Dolayısıyla Hülya'nın yanımda olması beni rahatlatıyor. Bu yolculuk sayesinde daha çekilir, kolay, neşeli, renkli, ışıltılı hatta mis kokulu bir hale dönüştü. Artık el ele son virajı alıyoruz birlikte. Geçtiğimiz süre elbette Hü

Şubat ayı itibariyle benim için tek taşıt bisiklet oldu. Bir de bunun üstüne, uzun süredir kenarda duran arabamı da satınca durum iyice resmileşti. Böylece anladım ki hayatımda önemli zanettiğim şeylerden artık daha kolay vazgeçebiliyorum. Araba uzun bir dönem elim ayağım olduğundan duygusal veya psikolojik olarak etkileneceğimi düşünmüştüm ama öyle olmadı. Her şeye anlam yüklemek kabiliyetimizin, ne kadar yersiz olduğu bir kere daha ortaya çıktı. Doğrudur, insanlar arabalarına bağlanırlar. Arkadaş bellerler. Beraber yapılan yol, gidilen yerler anılardaki yerini alır. Hatta isim takanı bile vardır. Arabasıyla resim çektirmemiş olan var mıdır bilmiyorum. Lakin biri geldi almak istedi ve ben de verdim işte. 10 yıllık dosta veda! İstanbul'da kullanmak tam bir çileye dönüştüğüden benim için araba, uzun yol demekti. Reklamlarda vaadedilen özgürlük safsatasına rağmen o birkaç saatlik yolculuklar bana hep iyi gelmiştir. Neredeyse tüm ülkenin ortak tatil takvimine dönüşen bayramlar