Kaçış Planı

Üzerlerindeki dalgıç kıyafetlerine rağmen, daha suya girer girmez üşüdüler. Ali o sabah yataktan çıkmayı istememişti belki de. Gün ağarmamıştı ve sıcacık yatağından buz gibi odaya kalkmaya üşenmişti başta. Uyanamazsam diye kurduğu alarmdan önce kalktığından ilk yaptığı onu kapatmak oldu. Ne eşi ne de oğlunun uykusunu bölmek istemedi. Banyo çok daha soğuktu. Nasılsa denize gireceğim diyerek yüzünü yıkamadı. Akşamdan hazırladığı kıyafetlerini orada giydi sadece. Çantasını da akşamdan hazırlayıp kapının önüne bırakmıştı. Verandadaki dolaptan malzemelerini aldı. Orası her daim düzenli olduğundan hiç vakit kaybetmedi. Paleti, şnorkeli, gözlüğünü çantaya atıverdi. Sadece zıpkınını şöyle bir kontrol etti. Lastiğini parmaklarının arasında gezdirdi. Pasını temizlediği şişe göz attı. Tetik bastı. Horoz ötmeye başladığında Nazmi ile buluşmak üzere arabasına binmişti bile. Nazmi anlatmıştı bir keresinde: İnip suya, aşağıda oturmuş. Benim bildiğim zıpkınla avlanan dalgıç, yuvaların olduğu kayalar

Şehrin kakafonisini, rabarbalarını, otomobil ve siren seslerini, inşaat gürültüsünü, küfürsüz konuşamayan çocuklarını tek bir şey susturabilirdi. Birkaç gündür İstanbul’a düşen kar ortalığı sadece pürüzsüz bir örtüye büründürmemişti çünkü. Sessizlik en az karın kendisi denli güzeldi. Ortalıkta çıt çıkmıyorken İstanbul’u duymaya, dinlemeye oturdum pencere önüne. Nefes alışverişimi, karnımdaki gurultuyu ve bir süre sonra kafamın içindeki sesleri duymaya başladım. Koca şehirle baş başa oturmuş sessizliği bir oyuna dönüştürdük galiba. Kahve ısmarladım İstanbul’a. Kahve makinesinin kısa süren uğultusu, çınlamasını bitirir bitirmez yeniden daldık kendimize. Ömrümdeki en güzel hareketsizlikti bu an yaşadığım. Benim için İstanbul son yıllarda sadece bu manzara demek. Kar ile biraz daha güzelleşti. Yazmaya karar verdim. Yaşlı diz üstü bilgisayarımı kahve fincanının yanına çektim. Ocak ayı bitmeden 2022’ye yepyeni bir yazı ile başlayayım dedim. Kaldı ki ay bitiyor geçen yıl ki gibi ih