Zor gece
“Annemler nerede?” diye sordu annem. Hevesi havada kalmış kız çocuğuydu eski fotoğraflardan tanıdığım. Tıpkı o fotoğraflarda olduğu gibi saçına tutturulmuş koca kurdeleli yaşlarından konuşuyordu sanki. Bir söz almış lakin o söz, işi çıkmış, trafiğe takılmış veya uyanamamış biri gibi buluşma saatini kaçırmıştı. Bildiğim tüm o karelerde annemin yanında duran anneannem ve dedem gecikmişlerdi işte. “Geleceklerdi!” diye devam etti. Anne kız Annem ne güzelmiş! Anneannem de öyle. Dedem de yakışıklıymış. Anneannem, annem ve dayım Sabahları aşağıya dükkâna alınan Badem’i de tüm gün, nerede, ne zaman gelecek diye soruyor bu arada. İçeriye uzanmış babamı, zaman zaman adını hatırlayamadığı kardeşimi, kendi telefonu sandığı TV uzaktan kumandaları -ki ortalıkta gördü mü odasına saklıyor- neyin eksikliğini ve yokluğunu hissediyorsa her şeyi ve herkesi soruyor. Alzheimer olsa da bu da bir çeşit hafıza. Unuttuklarıyla değil hatırlattıklarıyla ölçebildiğim ve iletişim kurabildiğ