Kaçış Planı

Bu bir tatil yazısıdır. Bodrum'a yerleşmekle ilgili hiç bir adım atılmamıştır. Geçtiğimiz bir hafta %60 Duru, %30 Hülya, %30 benim ve %20 annemin yönlendirmesiyle şekillenmiştir. Kısaca, akışına bırakılmıştır. Tatil boyunca gözlemlediklerim ve aldığım notları alt alta koyunca bir kaç yazı çıkacak denli uzattığımı farkettim. Bölmeye kıyamıyorum. Güzel okumalar... Kuşları bile kıskandıracak temiz bir uçuştan sonra 12 Temmuz cuma günü öğleden sonra Bodrum'a indik. Önceden kiraladığımız arabaya atladığımız gibi anneme, Yalıkavak'a doğru yola çıktık. Bu sırada saat beşi gösteriyordu. Yani güneşi batırmak için daha vakit vardı. Annemin evinin önünden gün batımı ve manzara Normalde İstanbul'dan araba kullanarak buraya gelmeyi daha çok seviyorum. Çünkü uzun yol yapmak tam da istediğim uzaklaşma hissini veriyor. Nelerden uzaklaştığım farklılıklar gösterse de, önümde uzanan yola bakmak bana hep iyi gelmiştir. Hatta kafamda çözülmeyi bekleyen pek çok bilmece yollarda

Ofise gelirken önünden geçtiğim bir ev vardır. Manolyalı Sokak, numara 26. Bahçe içinde müstakil bir bina. Büyük ihtimal 1950'lerde yapılmış toplu konutlardan. Kısa bir araştırma yapınca öğrendim ki zaten Levent, Emlak ve Kredi Bankası'nın yaptırdığı toplu konut projesiyle doğmuş bir semt. 1950 ile günümüz toplu konut anlayışı arasında epey bir "kat" farkı var. İşte bu ev, büyük gökdelenlerle, iş yerine dönüşmüş villaların arasında güncel tabiriyle direniyor belki de. Binanın, en çok kapısız ve duvarsız bahçesi dikkatimi çeker. Tamamıyla açık olan bu mütevazi bahçe, benim gibi pek çok iş arkadaşımda da tarif edemediğimiz bir mutluluk yaratır. Çünkü lafı açıldığında herkesin sesi yumuşar, başı "ne güzel" ile başlayan pek çok cümle kurulur. Bu da tatlı bir afyon etkisi yapar. Ev sahibinin her şeye açık bu bahçe için tek tedbiri, o da garaj kapısının önüne park edilmesin diye sarıya boyadığı üç ateş tuğlasını, eşit aralıklarla girişin önüne dizmektir. Arabayl