Kaçış Planı

Sokakta büyümüş şanslı çocuklardanım ve insan ister istemez hatırlıyor. Özellikle yaz tatilleri uyanıp sokağa adım attıktan, akşam babalar işten gelip yemeğe oturana kadar eve girilmezdi. Misket kekler, ebeden saklanır, koşar, atlar, zıplardık. Arada dudak kıvırarak ekmek almaya gider, zorla öğle uykusuna yatırılırdık. Eğer eve sokulmamışsak atlanan öğün ekmek arasına sıkıştırılmış olarak elimize tutuşturulurdu. Dizimizdeki yaraların kabuklarını yolar, ter ve toz kokardık. Yatmadan evvel annemin söylenmeleri eşliğinde, derimiz soyulana kadar yıkandığımızı da söylememe gerek yok sanırım. Yazarken dahi yüzüme kocaman bir gülümseme oturuverdi. Bir dönem ise tek derdimiz, mahalledeki sınırlı sayıdaki bisiklete sıramız geldikçe binmekti. Yoğurtçu Zülfü Sokak boyunca bir aşağı bir yukarı gidip gelirdik. Ne eve çağırılmalar, ne de sofraya oturmuş baba bizi eve sokmaya yeterdi. Bisikleti öyle çok sevmiştik ki annelerimiz "Oğlum taşmanlarınız ezilecek... İlerde çocuğunuz olmayacak...&qu

Bodrum takviminin yavaş yavaş netleşiyor olmasına rağmen, arada "gökkuşağı kovalıyorum" duygusuna kapılıyorum. Göç zamanımın yaklaşmasından olabilir. O tarih yaklaştıkça çevrem, arkadaşlarım, bu şehir vs daha da umursamazlaşıyor. Doğal olan da bu herhalde. Zamanla yalnızlaştığımı fark etmek benim için yeni bir duygu. Eğer bu, bir çeşit yabancılaşma ise paniğini yaşıyor olmalıyım. Çünkü insan tüm bunlar olup biterken, birilerinin kendisiyle hareket etmesini bekliyor. Fakat benin hayatım değişirken kimsenin hayatı değişmiyor sonuçta. Bu sanma hali tıpkı uzay mekiğinin kapsülünden ayrıldığı ana benziyor. Hiç bir şey yapamıyor birbirinden uzaklaşıyorsun. Mesela işimle alakalı olarak, hiç gitmeyecekmişim gibi çalışıyor, çalıştırılıyorum hala. Kafamın içinde birisi işleri bitirmeden oradan çıkamayacağımı dikte ediyor sanki. Bu yıllardır içimde yer etmiş çalışma reflekslerimle alakalı elbette. Çünkü hiçbir zaman işimi bitirmeden ofisi terk etmemişimdir. Kimse arkamdan konuşmasın