Kaçış Planı

Bebek’te refakat sırası bende olduğunda kendime ayırabildiğim en uzun süre on beş dakikayı pek geçmiyor. İlacın etkisiyle babam uykuya daldığında annem, annem yattığında babam ayaklanıyor. Özellikle gece yaşandığında bu durum ki şikâyet etmiyorum çoğunlukla uykuma mal oluyor. Bir sonraki gün gittikçe ağırlaşan göz kapaklarıyla görevimi yerine getirmeye çalışıyorum. Kardeşimle kendiliğinden oluştuğuna inandığım bir görev paylaşımımız var. Ben babamın ilaçlarını zamanında ve düzgün almasına odaklanmışken, kardeşim mali ve kurumsal işlerine kafa patlatıyor. Zira ben babamın cebinde ne kadar var, banka hesabı ne durumda, dükkândan gelen, gündelik yaşama harcanan ne gibi soruları sormayı aklıma getirebilen biri değilim. Öğrensem de takibini yapamıyorum. Kaldı ki babamın kendini iyi hissettiği anlarda her şeyi bir başına halledebileceğine inancı zaman zaman aramızda tartışmalara neden oluyor. Geride durmayı tercih ediyorum. Bu konuda birader daha yırtık... Şu bana kalan on beş dakikalık za

Yazıp yazmamakta epey tereddüt etsem de kaçınılmaz gerçek, beton bir duvar gibi önümüzde duruyor. Hayatıma dair günceme not düşebileceğim tek şey de bu. Ne Bodrum'dan uzak kalmanın isyanı, ne işsiz kalmanın getirip götürdükleri, ne de geleceğe dair hayaller, planlar veya atılan somut adımlar önem arz ediyor. Derin bir sessizlik içinde bağdaş kurmuş bekliyoruz. Bu sessizliğe dahil olacak son nefes için zaman inceden esen bir meltem misali saçımızı okşuyor. Babamın zayıf kemikli ellerinin saçımı okşadığını hayal edebiliyorum, elimden sadece bu geliyor. Belki biraz da nefesimizi tutuyoruz, nefes olsun babama diye... Bu durumda çalışmak pek mümkün değil. Önceki yazıda da söylemiştim, bir ara üçer gün paylaştığımız refakat nöbetlerini iki güne düşürmeye karar verdik. Zira 3 günden sonra ne enerji ne de sinir kalıyor. Sürekli bir silkelenme durumu. Mesela iki gün iyi dediğimiz baba, bir anda kötüye dönebiliyor. Son dönemde daha da derinde bir yerde kötüleşiyor. Her şeyin bu kadar