Kaçış Planı

Annemin yoğun bakımdaki 25., benim İstanbul’daki 28. günüm. Tam iki hafta önce not tutmayı bıraktım. Halinin nasıl kötüye gittiğini izlemek beni fazlasıyla üzüyordu. Oysa yazmak yükümü azaltacak sanmıştım. Yazmak, not almak veya çizim yapmak her zaman işime yaramıştır. Duygularımı dışa vurmanın, içimde yaşadıklarımı görünür hâle getirmenin en temel yoludur. Bu sayede motive olurum. Bodrum’a taşınmamın ve hatta sekiz gün pedal basarak oraya gitmenin yolunu yazıp çizerek bulmuşumdur. Daha nice önemli kararımı kâğıt üstünde vermişimdir. Babamın hastalığı zamanında da yazmak duygularımı dışa vurmanın bir aracıydı. Bu sayede ruhen iyileşmiş ve aile hikâyemize bambaşka bir açıdan bakacağım Üsküp-Atina arasındaki, babamın göç yolunu içeren rotayı bisikletimle yapabilmiştim. Buradan bisikleti de kendimi ifade etmeye yarayan bir araç gibi düşünebilirim. Fakat bu sefer yazmak işe yaramadı diye düşündüm. Yapacak bir şey yok, yazmaya devam. Yoğun Bakım Rutininin Anatomisi Günlük rutinim 12:40 gibi...

Bilenler bilir, annem 7 yıldır Alzheimer hastası. Kasım 2019'dan beri de özel ve iyi bir bakımevinde yaşıyor. Annemle ilgili her gün bilgilendirme yapar, sağlık takibi hakkında düzenli bilgi verirler. Kardeşim de sıklıkla ziyaret ve kontrol ettiğinden içim rahattır. Yanından görüntülü aramalar yapar, aramızdaki mesafeleri ortadan kaldırır. Elini tutmak, saçını okşamak hasretiyle ben de her İstanbul'a gittiğimde ilk annemi görürüm. Eskisi kadar sık İstanbul'a geçmediğimden, kardeşimin oradaki varlığı hem annem hem de benim için değerlidir. Önemli bir şey olursa hızla yanlarında olacağımı bilirim. 29 Ağustos sabah telefonuma şöyle bir mesaj düştü: "Annenizde şu bulgular görüldü. Bu durumlar oluştu. Şu şekilde müdahale edildi." Bunun üstüne bir takım tahliller için onaylar istendi. 31 Ağustos günü de "An itibarıyla hastaneye sevk ediliyor!" haberi geldi. Hemen ardından kardeşim de panikle aradı: "Abi annem kötü!" Annem hep güleç ve neşeli bir kad...

Bu yıl bahçedeki tüm meyveler… ama özellikle kayısılar çıldırdı! Sadece iki ağaçlar, ama her dalı meyveyle doldu. Dallar eğildi, neredeyse kırılacaklardı. O kadar çoktu ki, ne yapsak bitiremezdik. Kurtlanmasın diye ilaçlatmıştım ama evde bu kadar kayısıyı tutmak ve tüketmek mümkün değil. Topladığım kısmını komşulara verdik, reçel yapacak olanlara yolladık… Yine de ağaçta hâlâ kasa kasa meyve vardı. Dedim ki: “Ben bunları en iyisi dağıtayım.” Bir kasa kayısıyı arabaya yükledim, Bodrum’da arkadaşlarımın evlerine uğrayıp bayram şekeri niyetine kayısı dağıttım. Her durak bir sürpriz oldu. Kapılar açıldığında önce şaşkınlık, sonra kocaman bir gülümseme… O kayısılar sadece meyve değilmiş meğer. Mis gibi yıkandı, tadına bakıldı. Havası değişti herkesin. Bir kere sohbeti tatlandırdı, yeni bir an başlattı. Son uğradığım durakta, sohbet ederken arkadaşım şöyle dedi: “Ne garip… Burada kimse ağaçlarıyla ilgilenmiyor. Zeytinler, meyveler dalında çürüyor. Bir keresinde toplamak istedim, bir site sak...

Her fotoğrafın ayrı hikayesi var. Israrla karşıma çıktığında o hikayeyi anlatmamı istediğini düşünürüm. Bu harika fotoğraf için de bir iki kelam edeyim o halde. İstanbul-Bodrum Bisiklet Turu / 3 Mayıs 2023 Basitçe o anı dondurmak istemiştim. Telefonumu yerdeki kaskıma dayayıp Tayfun Abi’nin yanına oturdum. Ne gökyüzünün bu kadar güzel olduğuna dikkat etmiştim, ne renklerin bu denli doygun olacağına. Sonradan elbette biraz müdahale ettim. Çünkü tur için kayıt altına aldığım videoların renk alemine uysun istemiştim. Telefonum sesli komuta açık olduğundan “çek” dedim. Çıkırt… Tayfun abi ile biraz nefes almak için durduğumuz bir yerdi, yan yana oturduk. Saat 11:07 imiş. Mayıs’ın 3’ü. Kuşadası-Seferihisar yolunun üzerinde yüklü bisikletlerimiz, ağır ağır tırmandığımız yokuşun inişinde kendi halinde duran yalnız durağa yaslandılar, fotoğrafa bakınca sanki hak ettikleri bir molayı alıyor gibiydiler. Tayfun abi, elindeki salatalığı yavaşça yerken, bir yandan da yolun bir sonraki kısmına dair b...