Kaçmak üzerine dertleşme

Kaçmak ile ilgili bir cümle kurarken aslında ne kadar kuvvetli bir sözcüğü seçtiğimi fark etmemişim. Aldığım yorum ve tepkilere göre bunu göç etmek veya yer değiştirmek diye kıvırdıysam da "kaçmak" kelimesinden kaçamadım bir türlü. Konu açıldığında kiminle konuşsam birkaç dakika içinde sanki hipnotize oluyor, kaçmak fikrinden büyüleniyorlardı. İnsanların peygamberlere inanmasının altında kendi tembellikleri yatıyor olabilir diye düşündüm. Çünkü ne yapacağını bilmemek, kötü sayabileceğimiz her şeyden berbat bence. En büyük iç sıkıntılarımın ne yapacağımı bilmediğim anlarda ortaya çıktığını hatırlıyorum. Dolayısıyla, kendisi için hiçbir şey yapmadan bekleyen kimseler, nedense benim kaçışımı çok ciddiye alıyor. Çünkü onlar için de "kaçmak" çok büyülü bir sözcük. Onlar da gitmek istiyor, hayaller kuruyorlar; hep yaptıkları gibi kımıldamadan.. şimdi de beni bekliyorlar.

Bodrum

Bu şehirden ayrıldığım ilk günkü yazımı okuduklarında kalpleri eriyecek o kimseler, beklemenin bir başka aşamasına geçecek. Deniz kıyısında yaşayacağım taş evin bahçesinde, ilk rakı fotoğrafını bekleyecekler. Camdan süzülen ışığın içine gizlenip Hülya'yı usulca nasıl öptüğüm de merak uyandıracaktır elbet. Gün batımının verdiği ilhamla kurmam beklenen afili sözcüklerin altına onlarca yorum yazacakları günü de iple çekecekler. Tatil gibi bir hayat sürdüğüme kanaat getirene kadar kendileri için hiçbir adımı atmayacak, kıllarını kıpırdatmayacaklar. Her pazartesi diyete başladıkları gibi, her cuma sigarayı bırakacaklar. Her hafta yeniden... Benim görevim de, "Burası cennet cennet" diyerek, fütursuzca resimler post etmek olacak. Birbirimizi işte böyle kandıracağız.

Bodrum'da bir kış sabahı

Nihayetinde hiçbir şey hayal ettiğimiz gibi olmayacak. Bunu biliyorum, çünkü gerçekle sınanmadıkça her hayal, kırılmaya mahkum ediliyor. Ayrıca hayal, hayal olarak kaldığı sürece tek yapabildiği afyon etkili kısa mutluluklar yaratmak. Bir an rahatlatıyor, gaza getiriyor o kadar. Zamanla bizi hayal kurmaya iten asıl nedenleri unutturuyor, uyuşturuyor. Kaçmak ile ilgili bir sürü hikaye dinledim. %90'ı hayal kırıklığıyla ilgiliydi. %70'i şehirlere geri dönmüştü, kalan %20 tutunmaya çalışıyordu. Tutunmuş %10 da tatil yapmak bir tarafa, hayatlarını sürdürmek için çalışıyorlardı.

Benim hayallerim bu gerçekleri gözeterek şekilleniyor. Dolayısı ile pembe bir tablo vaat etmiyorum kendime. Hiçbir hayalim ayağımı şezlonga uzatıp bütün gün denize girmek, yürüyüş yapmakla alakalı değil. Deniz kıyısında bir taş evde de yaşamayı hayal etmiyorum. Gücüm neye izin veriyorsa o. Hatta İstanbul'daki yaşam standardımı tamamen çöpe atmam gerektiğini biliyorum. Daha azla yetineceğim bir hayata hazırlıyorum kendimi. Yine para kazanmak gibi bir derdim, çözülmeyi bekleyen yepyeni problemlerim olacak. Daha yalnız olacağım. Hatta yalnızlıktan çok yorulacağım, sıkılacağım.

O zaman "İstanbul'dan kaçmak niye?" diye bir soru pekala sorulabilir. Çünkü bugüne dek hep böyle algılandı, hep büyük şehirden kaçmak diye tarif edildi. Bütün derdimizin trafik, kalabalık, kasvet ve nefes alamamak olduğu söylendi. Kabul ediyorum ki büyük şehirde yaşamakla ilgili şikayetlerim ne eksiktir, ne de fazla. Ama mesele şehirden kaçmak meselesi değildir. Bu sefer kıvırmıyorum, gerçekten yer değiştiriyorum...

Her yıl sonunda rutin sağlık kontrollerim yaklaştığında, kontrol edemediğim bir korku içimi kaplar. İşte benim kaçmak istediğim duygu budur. Daha da ötesi ki saçma sayılabilir; İstanbul'da kaldıkça, daha önce elinden kurtulduğum kanser beni tekrar yakalayacakmış gibi geliyor. İşte bu korkudan da kaçmak istiyorum. Doktorum 5 sene evvel beni mezun ettiğinde tekrar yakalanma riskimi %40 gibi bir oranla tanımlamıştı. Hiç fena bir oran değil. Bugüne değin her şey yolunda gitti. Umarım bundan sonra da öyle gider. Ne bileyim hazır kurtulmuşken kaçarsam, kanser beni bir daha bulamayacakmış gibi geliyor. Kafasını kaşıyarak "...nerede bu Coka?" diyecek sanki. Onu, bu şehrin gri ve kasvetli havasında bırakıp unutmak istiyorum.