Dört ayaklı bilge

"Ne zaman nerede öleceğinizi seçemezsiniz. Ancak şimdi nerede ve nasıl yaşayacağınıza karar verebilirsiniz.”
Joan Baez

Kedisi olanlar bilir; kendilerini huzurlu ve güvenli hissettikleri yerde uyurlar. Yazın kapı eşiğini yatak belleyip, kışın kalorifere yakın olmayı tercih ederler. Ayak ucunuzda mırıldayarak uyuduğu gecelerden sonra bir bakmışsınız sonraki dönemi gardıropta geçiriyor. Özetle kediler her zaman olmak istedikleri yere kurulur, yaşar ve uyurlar.

Bence Joan Baez’in bir kedisi vardı. Belki de halen var. Yaşamı boyunca da hep olmuştur mutlaka. Baez’in bu sözünü “Son Durak Galata" yazımın başında da kullanmıştım.

Püskül

Püskül’ü arabamın altında bulduğumda henüz bir kaç aylıktı. Çirkin kedilerce hırpalanmış, yalnız ve korkmuştu. Top gibi yuvarlaktı ve adını da fırça gibi tüylerinden aldı. Ne var ki parazit tedavisinden sonra geriye sadece adı kaldı. Gümüşsuyu’nda, bir apartman dairesinde büyüdü. Süt anneliğini Çıtırık yaptı. Çıtırık ise küçük bir terrierdi ve anne olmaya çok heves etti. Böylece köpekle kedi, anne - kız oldular.

Çıtırık ve Püskül

Çıtırık, Püskül'ü emzirdi.

Beşiktaş’a taşınıldığında Püskül’ün bir bahçesi oldu. Burayı çok sevdi. Çirkin kediler kovaladı. Kuş yakalamayı öğrendi. Karnı ağrıyınca ot yedi. Yaprak ve rüzgarı oyuncak yaptı. Koştu, atladı, zıpladı. Çok mutluydu.

Püskül'ü Galata'dayken resmetmiştim.

Boşandığımda, benimle birlikte Galata’ya taşındı. Bu yeni evi daha baştan beğenmedi. Etrafta kuş muş yoktu. Galiba karnı ağrıyınca ot yiyemeyecekti. Kemirecek halı, didiklenecek gazete bulunmayan yeni evde rüzgarla uçuşan yaprağa da hiç rastlamadı. Evdeki bir kaç sineği yakalamak rutine bağlanmıştı. Mutsuzdu. Galata’da daha fazla yaşayamazdı. Bunu açıkça söyledi. Geri dönmek istiyordu. “Hadi” dedi.“Beni yaşamak istediğim yere götür.”

Herkesin yaşamak istediği yerde yaşaması dileklerimle...