Şerefe

Her zaman ki gibi Tolga önce gelmiş. Bahar da onun karşısında, yaz güneşinin bahşettiği bütün kontrastlara bürünmüş rakısını içiyor. Bülent ve Çağdaş daha sonra ilişmişler masaya. Mezeler ortaya düşmüş, muhabbet rayına oturmuş. İstanbul trafiği malum, biz de bir saat sonra teşrif edebiliyoruz Çukur Meyhane'ye. Hemen ardımızdan Burak ve Elif de geliyorlar. Elif bira sipariş ediyor. Kayhan, Pınar, Didem ve diğerlerinin mazeretleri var. Olsun onlara da kadehler kalkıyor. Masada muhabbet güzel oluyor.

Adına "Buluşkan" dediğimiz buluşmalarımızın duyuruları.

Aklımıza estikçe buluşuyoruz, haliyle periyodik bir takvimimiz yok. Bir sonraki toplandığımızda ise okula girişimizin 20 yıl dönümü kutlanacak. İlk buluşmamıza yine Çukur Meyhane ev sahipliği yapmıştı. Bugün 11. toplantı için de Çukur'dan yer ayırtıldı. Yaklaşık iki senedir Beyoğlu'nun sokaklarında masa olmadığından, meyhaneye adını veren Çukur bölümde oturduk. Kuvvetle muhtemel, burası, üzerimize yükselen binanın eski kömürlüğüydü. Tabandan duvarlara tırmanan fayans her gittiğimde boş bir havuzun içindeymişim duygusu uyandırır ve burayı çok severim. Gösterişli değildir. Lakin müdavimi boldur ve burayı özel kılan şeylerden biri de Aret'in kendisidir.

Öğrencilik yılları (92-96) Muhtemel ki kantindeyiz.

Sınıfta

Cumhuriyet Meyhanesi

Çukur Meyhane

Buluşkan 11 / Çukur Meyhane

Son bir araya gelişlerimizde konu edildiğinden, güneye göçme meselesi merakla izleniyor elbette. Bu sefer de konusu açıldı. Sorular soruldu, tespitler, haklı eleştiriler, şakalar ve yorumlar yapıldı. Arkadaşlarımın söylediklerini önemserim. Çoğu zaman bir fikre bürünür sözcükler. Kafamdaki kurguya bir taş da onlar koyar işimi kolaylaştırırlar. Ya da bazı şeyleri sil baştan ele almama neden olur. Bu sefer gemileri yakmak konusu bir kaç adım öne çıkınca bana düşündürdüklerini yazayım dedim.

"Söz eyleme dönüşmedikçe gevezelikten başka bir şey değil." diyerek özetlemek mümkün eleştirileri. Hatta yaz başı Bodrum'da da benzer bir eleştiriyi şaka yollu almıştım. "Annen bir günde yerleşti sen bir senedir bizi oyalıyorsun" diye. Bana zaman tanımamakta ısrar eden bir tarafı varmış gibi geliyor. Bir o kadar da içime tutulmuş fener sanki.

Lakin korkularımı nasıl tarif edebilirim ki? Can simidim benim onlar. Kafam karıştığımda dönüp baktığım şeyler. Annenin yüzüne bakmak, ifadesinden yardım almak gibi. Bir sonraki adımın rehberi. Bazen dur diyor, bekle iki dakika. Keşke söylendiği gibi gemileri yakabilsem. Şimdi atlasam arabama ve ardıma hiç bakmadan gitsem. Bunu yapabilen var mı sahi? Yapsa da gittiği yerde tutunabilen. 20 yaşımda olsam gemileri yakabilirdim belki. Kanım daha deli akıyorken, kendimi ölümsüz sanıyorken düşseydi içime gitmek... Giderdim belki ama eminim sıkılır dönerdim de gerisin geri.

Peki ya tercih etmişsem çift olmayı, tek başına daha rahat hareket edebilecekken ve hatta bu tercih, biri bir ile toplayınca sonucu üç veriyorsa, yakılabilir mi kolayca gemiler?

İnandığım aşkı nasıl tarif edebilirim ki? Aşk bir kadını çok sevmek mi sadece? Nehrimde güvenle yüzmesini beklerken, onun sularında yüzmeyi yeniden öğrenmek desem anlaşılır mıyım? Kalp atışlarımızın aynı senkronda atacağı günü bekliyorum desem çok mu saçma olur? Gün gelecek düğümlerimizi usul usul çözeceğiz ve kendimizi yeni bir nehrin sularına bırakacağız. Yakındır, beraber yüzeceğiz. Bunun için beklemeye değmez mi sahi?

Hem gemileri yakınca ne kalır ki geriye? Ve kül hiç bir işime yaramaz ince ince örecekken geleceği...

Şerefe