Kaçış Planı

Annemin yoğun bakımdaki 25., benim İstanbul’daki 28. günüm. Tam iki hafta önce not tutmayı bıraktım. Halinin nasıl kötüye gittiğini izlemek beni fazlasıyla üzüyordu. Oysa yazmak yükümü azaltacak sanmıştım. Yazmak, not almak veya çizim yapmak her zaman işime yaramıştır. Duygularımı dışa vurmanın, içimde yaşadıklarımı görünür hâle getirmenin en temel yoludur. Bu sayede motive olurum. Bodrum’a taşınmamın ve hatta sekiz gün pedal basarak oraya gitmenin yolunu yazıp çizerek bulmuşumdur. Daha nice önemli kararımı kâğıt üstünde vermişimdir. Babamın hastalığı zamanında da yazmak duygularımı dışa vurmanın bir aracıydı. Bu sayede ruhen iyileşmiş ve aile hikâyemize bambaşka bir açıdan bakacağım Üsküp-Atina arasındaki, babamın göç yolunu içeren rotayı bisikletimle yapabilmiştim. Buradan bisikleti de kendimi ifade etmeye yarayan bir araç gibi düşünebilirim. Fakat bu sefer yazmak işe yaramadı diye düşündüm. Yapacak bir şey yok, yazmaya devam. Yoğun Bakım Rutininin Anatomisi Günlük rutinim 12:40 gibi...

Bilenler bilir, annem 7 yıldır Alzheimer hastası. Kasım 2019'dan beri de özel ve iyi bir bakımevinde yaşıyor. Annemle ilgili her gün bilgilendirme yapar, sağlık takibi hakkında düzenli bilgi verirler. Kardeşim de sıklıkla ziyaret ve kontrol ettiğinden içim rahattır. Yanından görüntülü aramalar yapar, aramızdaki mesafeleri ortadan kaldırır. Elini tutmak, saçını okşamak hasretiyle ben de her İstanbul'a gittiğimde ilk annemi görürüm. Eskisi kadar sık İstanbul'a geçmediğimden, kardeşimin oradaki varlığı hem annem hem de benim için değerlidir. Önemli bir şey olursa hızla yanlarında olacağımı bilirim. 29 Ağustos sabah telefonuma şöyle bir mesaj düştü: "Annenizde şu bulgular görüldü. Bu durumlar oluştu. Şu şekilde müdahale edildi." Bunun üstüne bir takım tahliller için onaylar istendi. 31 Ağustos günü de "An itibarıyla hastaneye sevk ediliyor!" haberi geldi. Hemen ardından kardeşim de panikle aradı: "Abi annem kötü!" Annem hep güleç ve neşeli bir kad...