Kaçış Planı

Başlığa 1 rakamını koyunca ister istemez devamı geleceği ilanını yapmış oluyorsun. Gelmeliydi de zira bizi Bodrumlu yapan sürecin, sadece benim yaptıklarım, Hülya'nın fedakarlıkları veya yatırımlarımız vs ile açıklanamayacağını daha önce yazmıştım. Ne kadar hayal kurarsanız kurun, ne kadar iyi fırsatları yakalamış olursanız olun hiç bir şeyi tek başınıza yapamıyorsunuz. İlla ki birileri sizin hiç düşünmediğiniz kapıları açıyor, hiç bakmadığınız yönlere dikkatinizi çekiyor. Hayatımda köşe başlarını tutan bu insanları güncemde anmak, adlarından bahsetmek gerekiyordu. Elbette hepsinin adını kısa kısa da geçirsem bir yazıya sığmayacaklardı. İlkini daha önce yayınladığım yazının ikincisini de şuraya koyayım dedim. Şimdi kaldığımız yerden devam etme zamanı. Tabii bir giriş yapmak gerek. Hele ki gittikçe birbirimizden koptuğumuz iyice yalnızlaştığımız bu zamanlarda. "Seni mutsuz eden, fesat, art niyetli, mutsuz, iki yüzlü vs insanlardan uzak dur!" gibi beylik sözlerin, hayat...

Ayaklarıma beton dökmeye başladığını hissettiğim andan itibaren İstanbul'dan kaçmak istedim. Beni bulunduğum yere bağlayan, hareket etmemi engelleyen bissürü şeyin varlığını da bu istek ortaya çıkardı. Engellerden kurtulmaksa sabır işi. Çünkü 40 yılda kemikleşmiş yaşam biçimiyle, bir yerlere gelmiş kariyerle ve sevilenlerle oluştuğunu sandığım bağı koparmak kolay değildi. Lakin eyleme geçene dek bu yanılgıyla yaşadım, kaçış yok! İstanbul ile son yıllardaki ilişkim. Bodrum'da yaşamakla ilgili hikayemi tamamlayacak ama "sonra anlatırım" deyip uzay boşluğunda unuttuğum konulardan biri de geçen uzun süreçte hayatıma dokunmuş insanlar. Çünkü onlar olmadan, 2 yıldır gerçekleşmiş hayalimi, sadece kendi becerdiklerimle açıklayamam. Defalarca yazdım, yaşadığı yeri değiştirmeyi düşünen herkes gibi ben de ilk önce cebimdeki paraya baktım. Bu para, beni İstanbul'da belli bir standartta tutmaya yetiyordu. Yani başka bir yerde yaşamaya kalkışmak riskliydi (!) İşim gücü...