tag:blogger.com,1999:blog-58699009361575655232024-03-13T11:44:10.222-07:00Kaçış PlanıAhmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.comBlogger183125tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-16391801843150884862023-08-08T00:42:00.002-07:002023-08-08T00:48:07.742-07:00Ege kralı…<p> <span style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px;">Bozcaada benim için şehirden ayrılıp ilk yaşamayı düşündüğüm yerdir. Buna sebep sadece bir iki kez tatile gelmekle açıklanamaz. Ne zaman ki bir toprak sahibi olduk o ihtimal kendiliğinden belirdi. Hayal kurmaya başladım. Bağ evleri çizdim. Uzun meslek hayatımda ilk kez 2 haftalık izinlerimi Bozcaada için birleştirdim. Tatilimin 2. günüydü. Bir gün önce olduğu gibi bağa uğrayıp avare avare dolaşıp denize girmek üzere Ayazma koyuna indim. Güneşin her yeri kızıla boyadığı saatlerdi. Kuma serdiğim havlunun üzerinde boş boş bakınıyordum. Belki yanımda kâğıt kalem olsa yeni bir bağ evi çizerdim. Başka bir hayal kurardım. Havlu üzerinde oturmakla kalmıştım.</span></p><p class="p1" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size-adjust: none; font-size: 17px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s1" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">Kendimle böyle cebelleştiğim bir anda adımla seslenildiğini duydum. Cokaaa…</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size-adjust: none; font-size: 17px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 22px;"><span class="s1" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;"></span><br /></p><p class="p1" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size-adjust: none; font-size: 17px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s1" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">Şimdi ismini hatırlayamadığım ama bağın alınmasında belki de bizi cesaretlendirmesinde emeği olan bey yeniden seslendi. Coka…</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size-adjust: none; font-size: 17px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 22px;"><span class="s1" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;"></span><br /></p><p class="p1" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size-adjust: none; font-size: 17px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s1" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">Kırmızı steyşın arabasının önüne çıkmış fark edilmeye çalışıyordu. Güneş onu da kırmızıya boyamıştı.</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size-adjust: none; font-size: 17px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 22px;"><span class="s1" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;"></span><br /></p><p class="p1" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size-adjust: none; font-size: 17px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s1" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">Gel diye işaret etti. Havlumu toplayıp yanına vardım. Senin bağa gidiyoruz dedi. Orada aylak aylak yürümekten başka ne yapacaktık ki? “Gel sen hele” dedi. Yan koltukta oturan eşiyle selamlaştım. Göğüsünün üzerine düşen gümüş, yunus kuyruğu kolye kocasınınkinin aynısıydı. Tek farkı kırışmış derisi üzerinde bu kuyruk sahiden de denizdeymiş gibi duruyordu. Gün batımının tüm oklarını ışık gibi yansıtan gerçek bir yunustu.</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size-adjust: none; font-size: 17px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 22px;"><span class="s1" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;"></span><br /></p><p class="p1" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size-adjust: none; font-size: 17px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s1" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">Arka koltuğa kurulurken arkadaş gruplarında da herkesin aynı kolyeyi taktığının farkına vardım. Hatırladım. Adaya vardığım ilk gün beraber yemek yemiştik merkezde. Atıştırmalıklar ve adanın olmazsa olmazı şarap. Gümüş yunus kuyruğu kolye onların da boynunda asılıydı. Fakat bunu konu etmedim. Yol boyunca başka şeyler konuşuldu.</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size-adjust: none; font-size: 17px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 22px;"><span class="s1" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;"></span><br /></p><p class="p1" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size-adjust: none; font-size: 17px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s1" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">Bağa vardığımızda o bey beni arsanın sınırında bitmiş tek zeytin ağacının altına oturttu. Asmalardan avuç içi kadar büyüklüğünde 2-3 yaprak koparıp önüme koydu. Beklememi istedi ve arabanın arka bagajına eğilmiş eşinin yanına gitti. Güneş öyle güzel batıyordu ki birer silüete dönmüş çifti ve arabayı kıpkırmızı yekpare gölgeye çevirdi. Avuçlarına doldurduğu yemişleri dönüp önümdeki yapraklara bırakınca gördüm.</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size-adjust: none; font-size: 17px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 22px;"><span class="s1" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;"></span><br /></p><p class="p1" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size-adjust: none; font-size: 17px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px;"><span class="s1" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">Eşi de bir şişe şarap ve kadehlerle yanımıza geldi. Kadehler doldu. Tokuşturuldu ve bey şunu söyledi güleç bir tonla. “Burası artık senin, farkına var ve toprağını kutla.” Yudumlarımızı aldık. “Sen artık Ege kralısın!” diye devam etti. Peşinden de güzel tok bir kahkaha attı. Zeytin ağacının altında yere oturmuş bir kraldım. Tahtım toprağımdı. Ah bir kağıt kalemim olsaydı.</span></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size-adjust: none; font-size: 17px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 22px;"><span class="s1" style="font-family: UICTFontTextStyleBody;"></span><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnF64UoqljesqxUyiVEkeMMJlAEd1iY11QmXw9ILQNKFnclnjAwy8ydB2gNVr4gEnDlH2gsRSd4iWflSiTwwzODJYnUC3XBOINUeBV2f9fQcdRcp3HZH0ttABidhccMBrh41kytGgsP2zSQnjHVZmAHJUYbSTwQwa36UJH4IpeoOwu_tylYXdT9SULYnM/s4032/IMG_0465.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="2268" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnF64UoqljesqxUyiVEkeMMJlAEd1iY11QmXw9ILQNKFnclnjAwy8ydB2gNVr4gEnDlH2gsRSd4iWflSiTwwzODJYnUC3XBOINUeBV2f9fQcdRcp3HZH0ttABidhccMBrh41kytGgsP2zSQnjHVZmAHJUYbSTwQwa36UJH4IpeoOwu_tylYXdT9SULYnM/w360-h640/IMG_0465.jpeg" width="360" /></a></div><br /><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size-adjust: none; font-size: 17px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 22px;"><br /></p><p class="p2" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size-adjust: none; font-size: 17px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px; min-height: 22px;"><span style="font-family: UICTFontTextStyleBody;">20 yıl olmuş. Arada elbette buraya yeniden gelip ziyaret etmişliğim var. Ama sayısı bir elin parmaklarını geçmez. Köprünün altından akan sulara karışmış hayallerim, kağıtlara karalanmış çeşit çeşit bağ evleri akıntıyla birlikte usul usul silinip yok oldular. Ege kralı olarak Bozcaada’ya artık son gelişim. Bundan sonra tatilci, misafir ya da sırf tur atmak üzere gelen bir bisikletçi olarak anılacağım. Bugün bağı satıyorum… Bana da alana da hayırlı olsun.</span></p>Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-41819672124010063412022-03-29T02:42:00.000-07:002022-03-29T02:42:14.536-07:00BaççaÜzerlerindeki dalgıç kıyafetlerine rağmen, daha suya girer girmez üşüdüler. Ali o sabah yataktan çıkmayı istememişti belki de. Gün ağarmamıştı ve sıcacık yatağından buz gibi odaya kalkmaya üşenmişti başta. Uyanamazsam diye kurduğu alarmdan önce kalktığından ilk yaptığı onu kapatmak oldu. Ne eşi ne de oğlunun uykusunu bölmek istemedi. Banyo çok daha soğuktu. Nasılsa denize gireceğim diyerek yüzünü yıkamadı. Akşamdan hazırladığı kıyafetlerini orada giydi sadece. Çantasını da akşamdan hazırlayıp kapının önüne bırakmıştı. Verandadaki dolaptan malzemelerini aldı. Orası her daim düzenli olduğundan hiç vakit kaybetmedi. Paleti, şnorkeli, gözlüğünü çantaya atıverdi. Sadece zıpkınını şöyle bir kontrol etti. Lastiğini parmaklarının arasında gezdirdi. Pasını temizlediği şişe göz attı. Tetik bastı. Horoz ötmeye başladığında Nazmi ile buluşmak üzere arabasına binmişti bile.<br />
<br />Nazmi anlatmıştı bir keresinde: İnip suya, aşağıda oturmuş. Benim bildiğim zıpkınla avlanan dalgıç, yuvaların olduğu kayaların arasında dolaşır, yosunların arasından süzülür ve avlayacağı balığın peşinde bir nevi takip sürdürürdü. Meğer balık dediğin meraklı bir hayvanmış. Peşinden gidersen kaçar demişti Nazmi. Ama beklersen o sana gelirmiş, ne bu? diye… <br />
<br />Ali ile Nazmi denizde üşüyedursunlar, Levent kıyıdan olta savurmuş, denizden çıkabilecek sürpriz bir balığı tahmin etmeye çalışıyordu. Hani bir iki kefal, civarda seğirten birkaç levrek veya çiftlikten kaçmış çipura yeterdi belki ama bir torik Nazmi’nin aşağıda neden oturduğunu pekâlâ merak edebilirdi. Telefonunda çalan şarkıya eşlik etti beklerken.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg9ZS7LPrQsZTSno6l6EjgqCivfUi7DvtvyVqBse2B4GqbtdoHLcrPL_fdYrZlWMgg0HhYmJ1mDIJNeqXBQzWuAx9jZp8TSsC38L2daRR4OqXKJPdQQbI5yOqqLk-PAc2j-WoSLVvl_GLa-eiULquLQH__-JctqsGaFesJEpGtvUWG2TyKD-ehLo5jx" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img data-original-height="611" data-original-width="1086" height="278" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg9ZS7LPrQsZTSno6l6EjgqCivfUi7DvtvyVqBse2B4GqbtdoHLcrPL_fdYrZlWMgg0HhYmJ1mDIJNeqXBQzWuAx9jZp8TSsC38L2daRR4OqXKJPdQQbI5yOqqLk-PAc2j-WoSLVvl_GLa-eiULquLQH__-JctqsGaFesJEpGtvUWG2TyKD-ehLo5jx=w640-h360" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ali ve Levent</td></tr></tbody></table>
<br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEggrLpo380ySCRnk0sg_vTBDNusVtRQs_HLCv5smDZq_xMxcOg-adJRkZllcSNK3TYZUr-HjtSvyxzjAV-QVv6QcPpX0GDnx6Tl4rgOPRHrTojkZC13k9sE0pGRcWQJfVaZlF3I8Vz1a77i3VPnsoorXrCmgD-i_A6mJTcxejtQ4iu3snZQAh8E1TzP" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img data-original-height="998" data-original-width="798" height="619" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEggrLpo380ySCRnk0sg_vTBDNusVtRQs_HLCv5smDZq_xMxcOg-adJRkZllcSNK3TYZUr-HjtSvyxzjAV-QVv6QcPpX0GDnx6Tl4rgOPRHrTojkZC13k9sE0pGRcWQJfVaZlF3I8Vz1a77i3VPnsoorXrCmgD-i_A6mJTcxejtQ4iu3snZQAh8E1TzP=w512-h640" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Levent</td></tr></tbody></table>
<br />Bir de Tolga var ama o çalıştığı için bu etkinlikten muaf. Zaten ekibin balık tutmalarına sebep Salı buluşmalarında mutfakta ve mangal başında genelde o var. Ne kadar yorgun ve yılgın olursa olsun Tolga’nın biraz nefes aldığı yegâne yer bu buluşmalar oluyor nihayetinde. O yüzden mutfakta olmak, salata yapmak, balığı pişirmek bir nevi terapi onun için. Hoş diğerleri yardım etmiyor değiller ama Tolga tek de çalışsa surat asmıyor hiç. Hele ilk kadehi de önden içmişse ondan mutlusu yok.<br />
<br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgyStq9cJsBa2g8UblCRq4ZIJKM3g4Qu94AXIKsHVbZmp1hdJN_k5FwPBACQazZ5STU27uZxCjZrmVcmcIrCrwKTIjIUNY-MDXboUBHWhyUbdE_An6RWYGyG9M0dwwMJXj1Btxd5pSaGKKnGf9OEAn9Ow1U5O1By4wEU4Dnm_kifE4CDkxG8VJ0VlLp" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img data-original-height="720" data-original-width="1280" height="278" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgyStq9cJsBa2g8UblCRq4ZIJKM3g4Qu94AXIKsHVbZmp1hdJN_k5FwPBACQazZ5STU27uZxCjZrmVcmcIrCrwKTIjIUNY-MDXboUBHWhyUbdE_An6RWYGyG9M0dwwMJXj1Btxd5pSaGKKnGf9OEAn9Ow1U5O1By4wEU4Dnm_kifE4CDkxG8VJ0VlLp=w640-h360" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ali ile bissürü şey paylaşıyoruz. Sırada balık tutmak var...</td></tr></tbody></table><br />İşte bu dört arkadaşın en mutlu oldukları şey, ne zaman tutarlarsa tutsunlar her Salı o balıkları rakı eşliğinde birlikte tüketmek. Erkek erkeğe, baş başa… Kim bilir neler konuşuluyordur o masada ne şakalar yapılıyordur müstehceninden ne küfürler çınlatıyordur ortamı. Peki hiç dertleşmemiş olabilirler mi? 3’ü hep bir ağızdan diğerine “sıkma canını” illa ki demişlerdir. Ama kederden ama neşeden biliyorum ki güzel de sarhoş olunuyordur o masada. Çıplak ampulün altında.<br /><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiYt_Uh8SWdpr-apKvCC1QxpMpACJC_qjHYuRJLt3uuADr46F954Lb-E0RjB8adpI90UtJvhrdghDXa4Yn6FNN7o27vchYrXkApO3xqEcg3msOyrdBAQ3UyFMKBfESTI_zDQ5pngiZPKpxRM_JY9T4p0IubUxISwnqByVaZRBu4HLs-rXH71k-xrWg8" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img data-original-height="1742" data-original-width="3096" height="278" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiYt_Uh8SWdpr-apKvCC1QxpMpACJC_qjHYuRJLt3uuADr46F954Lb-E0RjB8adpI90UtJvhrdghDXa4Yn6FNN7o27vchYrXkApO3xqEcg3msOyrdBAQ3UyFMKBfESTI_zDQ5pngiZPKpxRM_JY9T4p0IubUxISwnqByVaZRBu4HLs-rXH71k-xrWg8=w640-h360" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Baçça esasen 4 arkadaşın buluşma yeridir. Bizim sosyal medya paylaşımlarımızda<br />bir ara restoran diye düşünen, konum isteyenler olmuştu.</td></tr></tbody></table>
<br />Masa dediğim, sen de büyük, ben diyeyim küçük bir mandalina bahçesine bakan, sırtı yola dönük minicik bir bahçe/bağ evinin verandasında kurulu. Bu ev ki balıkların pek meraklı olduğu Nazmi’nin dedesine ait. Dede dediğime bakmayın. Zaman zaman bu dört arkadaşa onlara taş çıkarırcasına eşlik ediyor. Güzel rakı içiyor dede. Sesi de güzel. Çocuklar rica etti mi kırmıyor söyleyiveriyor bir şarkı. Dışarıdaki ocak tatlı tatlı tüterken, bir dolu kedi Tolga’nın etrafında balık kafaları bekliyorlar. Bahçe mandalina kadar balık ve anason da kokuyor. Her Salı neşe yükseliyor Ortakent’in ortasından. Ha ben bahçe diyorum ama Nazmilerin deyimiyle Baçça. Adı öyle kalmış denile denile… Ev dediğin düşük tavan, iki göz odadan oluşan tam bir bağ evi. Zamanında konaklanmış mıdır bilemem ama sanmıyorum. Daha çok mandalina zamanı bahçede çalışırken dinlenmek, yemek yemek ve bahçe gereçlerini bulundurmak için yapılmış gibi. Mesela tuvaleti mutfağı filan yok. Verandada tek batarya yüksek musluk altında taştan lavabo bir başına tüm yükü kaldırıyor. Lavabonun yanında dar ağızlı bir ocak, kısa bacasıyla pek becerikli. Sırtını evin duvarına dayamış sedir önünde üzeri muşamba serili masa etrafına birkaç sandalye çevrilmiş. Dört arkadaşa yeter de artar bile.<div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyQzSEIeCd07XIw6eN-9PK4-9wLPS4yavcK1wkJijnZu606TRkV1Sz7u_E-n8hyFaH6hkNun32vuW6m9Gm_MJ-_synI7JOT7loFji6-MeSCjFmRQoyNiPvlNX0iArENMklrPAKlBg7pbXiRSz9r2Uzvj5Aszaz-UAKhHG77cQwy0ao-39m7i9XWj7m/s2822/bacca1.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="2822" data-original-width="2258" height="619" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyQzSEIeCd07XIw6eN-9PK4-9wLPS4yavcK1wkJijnZu606TRkV1Sz7u_E-n8hyFaH6hkNun32vuW6m9Gm_MJ-_synI7JOT7loFji6-MeSCjFmRQoyNiPvlNX0iArENMklrPAKlBg7pbXiRSz9r2Uzvj5Aszaz-UAKhHG77cQwy0ao-39m7i9XWj7m/w512-h640/bacca1.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr>
<td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kalabalık bir Baçça buluşmasından.</td></tr></tbody></table><br />Ben mi nereden biliyorum? Tanıştıktan sonra Ali ve Nazmi bir iki kere davet etmişlerdi de ondan. İlk iki ziyaretim Hülya’nın İstanbul’da olduğu zamanlara denk gelmişti. Yalnız oturup içeceğime madem davet edilmişiz, Baçça’da içerim sevdiğim arkadaşlarımla demiştim. Arada sevdiklerini böyle davet ediyorlarmış lakin davetli bulaşık yıkamayı kabul ederse. Balığı biz tuttuk, sofrayı biz kurduk, şarkıyı biz söylüyoruz misafir de bulaşığı yıkayacak yok öyle yağma. Öyle yağma yok ama 3-5 kez gittiysem de bana elimi sürdürmediler. Zaten tüm hikâye de sevdiklerini davet etmeye başladıktan sonra başlıyor. Yoksa mis gibi dört arkadaş bir de dede Baçça’da sadece kendi sevinç ve hüzünleriyle baş başa pekâlâ tek ses kalabilirlermiş. Davet edilmem o yüzdendir ki gururumu okşamıştı.</div><div><br /></div>
<div>
<center><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/yFA5J2-RySs" title="YouTube video player" width="560"></iframe></center><div style="text-align: center;"><i>Bu yazının fotoğraflarının videosu da var</i></div><div style="text-align: center;"><br /></div>Ekipten Levent dışında herkes doğma büyüme Bodrumlu olduğundan buralı olmaya dair çok şey öğrendim onlardan. İster bir arada gidip arazide çöp toplayalım ister mantar avına veya bisiklet turuna çıkalım isterse Baçça’da beraber rakı içelim.<br />
<br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghtMI9rZJbOf-KCNgLp3XP9EUvf9xgPcL5FA-zkW3R90QYTe8WPZa-mn5PJ0120Jcw6szCRt1vYvK4-FEiz2cpJqvopC29VzFcIq75p5yLDozJ-vXQnMyW1GwAorDRD5Lb699L2IS64QRjyb64XeE9__-m0rveshoWtf39cydxO-8sZ9cc5orTqNsF/s1600/f1270e1d-869a-4e37-a548-1e66e19e765d.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="660" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghtMI9rZJbOf-KCNgLp3XP9EUvf9xgPcL5FA-zkW3R90QYTe8WPZa-mn5PJ0120Jcw6szCRt1vYvK4-FEiz2cpJqvopC29VzFcIq75p5yLDozJ-vXQnMyW1GwAorDRD5Lb699L2IS64QRjyb64XeE9__-m0rveshoWtf39cydxO-8sZ9cc5orTqNsF/w480-h640/f1270e1d-869a-4e37-a548-1e66e19e765d.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Biz her zaman çok eğlendik ama<br />kalabalık olmayan anlar sadece Ali, Nazmi, Levent ve Tolga'da saklıdır.</td></tr></tbody></table><br />Kendimi de dahil ederek söylüyorum oraya davet edildik mi ister istemez kimyayı bozuyoruz. Yıllar evvel benzer bir hikâyeyi daha kuzeyde, ta Istırancalar’ın eteklerinde dinlemiştim. Ki bu güncenin derinlerinde bir yerde kısaca özet* geçmişim. Burada da bahsetmenin tam zamanıdır.<br />
<br />Her ne kadar artık arkadaşlık etmesek de Cem’in hayatımdaki yeri başkadır. <a href="https://hadibenkactim.blogspot.com/2016/08/kose-baslarn-tutanlar-1.html" target="_blank">“Köşe başlarını tutanlar” yazı serisinde</a> adı geçer ve bendeki yeri özeldir. İnsanlar yaşamlarımıza bir nedenle giriyor ve çıkıyorlar. Önemli olan o dönemi gönlünde, hatıralarında, fotoğraflar veya yazılarda saklamayı bilmek.</div><div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhY_9UkwWHW1QUAXsvwHDHfXJ1ZhDJ_2MQJs6Gn5Nm0AsV-LAhbtQA8PODhlRO64J24xFroIx0IU5pzFXCmbvhcbNuW4Hynsrh3MgAmXkeS2ntEWNLouMEFsI2slk0cAlX5APSRFmbu-TEmYcByDbKNvP5s893WURXWIDgUqbWiwvcoTnTtzf9CnKg1/s3456/offroad_3139504710_o.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="2304" data-original-width="3456" height="329" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhY_9UkwWHW1QUAXsvwHDHfXJ1ZhDJ_2MQJs6Gn5Nm0AsV-LAhbtQA8PODhlRO64J24xFroIx0IU5pzFXCmbvhcbNuW4Hynsrh3MgAmXkeS2ntEWNLouMEFsI2slk0cAlX5APSRFmbu-TEmYcByDbKNvP5s893WURXWIDgUqbWiwvcoTnTtzf9CnKg1/w640-h426/offroad_3139504710_o.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Cem'den çok şey öğrendim.</td></tr></tbody></table>
<br />Cem’in Saray taraflarında güzel bir çiftlik evi vardı. Bu vesileyle Kıyıköy, Vize, Saray taraflarına çok takıldığımız bir dönemdi. Cem’in sayesinde kendi adıma İstanbulsuz bir hayat adına çok şey öğrendim, deneyimler edindim ve kafamda kurmaya başladığım hayali şekillendiren bir sürü insan tanıdım. Ne kadar çok insan tanırsanız o kadar zenginleşiyor ve hatta beceri kazanıyorsunuz. Zira tanıdığım her insanın hikayesinden ders çıkarmayı bilmişimdir. Başından geçeni paylaşan hiç kimseye iyi kötü yorumda bulunmam, eleştirmem, başına gelenlerden suçlamam. Dinlemek en güzelidir zira olan zaten olmuştur. Her neyse uzatmayalım. İşte bu hikayesini dinlediğim insanlardan biri de tıpkı Cem gibi civardan eski bir at çiftliğini almış arkadaşı Nino idi.</div><br />
<div><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6IcF4QGLd3n6p9ziIyPoG1hXk5M9BN4UQCMjb3w8Fk3TW7hDyaxgkJPwWJyZU3SBcB_3fsqkUVR7S53Lmz-S9D_PtbG5PsRm_Wzkr_XlqjwFN1fJVkKTi24gxUfM_zPp58f0-kCTIgMX7h7ff7SbAWbIK854OJ8huxKdOzzMjc0ZeYehkWnCEJt3B/s3456/evim-gzel-evim_3139558950_o.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="2304" data-original-width="3456" height="329" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6IcF4QGLd3n6p9ziIyPoG1hXk5M9BN4UQCMjb3w8Fk3TW7hDyaxgkJPwWJyZU3SBcB_3fsqkUVR7S53Lmz-S9D_PtbG5PsRm_Wzkr_XlqjwFN1fJVkKTi24gxUfM_zPp58f0-kCTIgMX7h7ff7SbAWbIK854OJ8huxKdOzzMjc0ZeYehkWnCEJt3B/w640-h426/evim-gzel-evim_3139558950_o.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Çiftlik evi</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjEZd56GME8p7THJqSwCn5HwXjvthcoXWPlT5wjsV3szuG_B9YB8TOAjHA9B9oCFQ6_yBdW-Q2aoPG7ofXgcYY-dcG6vys3r_xbIm3SfT2QWIUP8a77HJYalxHB1euQIq-GNnKAwLo1SKaHmOhtPTNxQhyVkqC2fwlZ9shVTfmjZiL7lrf8BrSdqL8/s3456/prisoner_3281556487_o.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="2304" data-original-width="3456" height="329" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjEZd56GME8p7THJqSwCn5HwXjvthcoXWPlT5wjsV3szuG_B9YB8TOAjHA9B9oCFQ6_yBdW-Q2aoPG7ofXgcYY-dcG6vys3r_xbIm3SfT2QWIUP8a77HJYalxHB1euQIq-GNnKAwLo1SKaHmOhtPTNxQhyVkqC2fwlZ9shVTfmjZiL7lrf8BrSdqL8/w640-h426/prisoner_3281556487_o.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Arşivimdeki fotoğraflar hep kış aylarından. Ama o karda kışta bile<br />yol kapalıymış, buzlanma varmış aldırmazdık.</td></tr></tbody></table><br />
Yanlış hatırlamıyorsam iki köyün arasında haliyle insanlardan izole bir yere konumlanmış kartpostallardaki gibi güzel bir çiftlikti. Geniş verandası ahırların olduğu köşeyi döner dönmez sizi karşılıyordu. Ahır diyorum ama benim ziyaret ettiğim zamanlarda artık at mat kalmamıştı. Veranda ormana bakıyor ve orman ile arasında geniş bir çayırlık alan uzanıyordu. Ormanın tırmandığı tepenin eteklerinde de üzerinde koyu lacivert ve parlak yeşil yusufçukların uçuştuğu nefis bir dere akıyordu. Pek çoğumuz için gerçekten cennet gibi bir hayatın tarifi sayılabilirdi gördüklerim. Tabi atların olduğu zamanki şaşasını Nino anlattı. Böyle bir güzelliği sevdikleriyle paylaşmadan duramamışlar, arkadaşlarını davet etmişler. “Harika zamanlardı…” dedi ve sonra o parlak kimyanın nasıl bozulduğundan bahsetti.</div><div>
<br />* <i>“Her hafta İstanbul'dan gelen arkadaşlarımızı ağırlamaktan memnunduk. Ahırların üzerinde kalacak epey bir odamız mevcuttu zaten. Gelen yiyeceğini içeceğini getiriyor, tadından yenmez sohbetler yapıyorduk. Gel zaman git zaman arkadaşlarımın arkadaşları da gelmeye başladılar. Hatta onların da arkadaşları. Kimi hafta sonları burada 30-40 kişi kaldığımızı bilirim. Bir sabah ahırları temizledikten sonra karşılaştığım konuklardan biri kendisine at hazırlamamı istedi. Durumun zıvanadan çıktığını o zaman anladım. Çünkü ne ben onu ne de o beni tanıyordu. Sonra da bu buluşmaları bitirdim.”</i><br /><br />Nazmi, Baçça içindeki evin hemen bitişiğine yasladığı tuvaleti tamamlamıştı. “Biz dördümüz varken dert değildi de arkadaşlarımız hele ki eşleri de geldiğinde tuvalet bir derde dönüşmüştü.” dediği gün aklıma gelmemişti ama Nino’nun hikayesinin tekrarını yaşıyormuşuz aslında. Zira artık sadece salıları değil eşlerle de müsait günlerde gidiliyordu. Baçça’da buluşmak hepimiz için değişiklikti ve mutluluk vericiydi ama Nazmilerin yapmaktan asıl mutlu olduklarından başka bir şeye dönüşmüştü galiba. Sadece o zaman farkında değildik.<br />
<br />Şöyle açayım. Mesela beni davet ediyorlar ve fakat ben de yanımda bir arkadaşımı getirmek için izin istiyorum gibi düşünün. Gel zaman git zaman izin istemeye gerek bile duymuyorum. O gün benimle gelen arkadaşım bir süre sonra kendi arkadaşlarını hadi gelin diye çağırabiliyor. Hatta öyle ki sosyal medyaya düşmüş bir Baçça fotoğrafına “ulan bana da bi haber verseydiniz!” gibi bir yorum yapabiliyor, alınıyor. Zaten uzun süredir o kalabalıklaşan kadro Baçça yerine kır meyhanelerine doğru kaymaya başladı. Ali, Nazmi, Tolga ve Levent balık tutacak da pişirecek de sofra kuracak ve 20 kişi beraber rakı içeceğiz. Zarafetlerinden biz bundan yorulduk demiyorlardı bana kalırsa. Nihayetinde biz yorduk adamları.<br /><br />En son mantar toplarken Ali’den öğrendim. Nazmi’nin kardeşi bahçe evini de içine alacak şekilde bir ev yapıyormuş şimdi oraya. Artık belki de Baçça’da oturulup rakı içilemeyecek. Hayat bu. Koşullar hep değişiyor, değişecek. İhtiyaçlar şekillendiriyor bir sürü şeyi. Fakat az evvel dediğim gibi biz misafirlerin misafir olmayı becerememesinin de etkisinin büyük olduğunu düşünüyorum. Tıpkı Bodrum’a yaptığımız gibi. Gelen ev sahibini bastırıyor. Bir kültür yavaş yavaş siliniyor…<br />
<br />Yamas</div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-44510932637353343002022-01-27T12:40:00.003-08:002022-01-27T13:17:33.673-08:002021'de neler oldu biliyor musun İstanbul?Şehrin kakafonisini, rabarbalarını, otomobil ve siren seslerini, inşaat gürültüsünü, küfürsüz konuşamayan çocuklarını tek bir şey susturabilirdi. Birkaç gündür İstanbul’a düşen kar ortalığı sadece pürüzsüz bir örtüye büründürmemişti çünkü. Sessizlik en az karın kendisi denli güzeldi.<br /><br />Ortalıkta çıt çıkmıyorken İstanbul’u duymaya, dinlemeye oturdum pencere önüne. Nefes alışverişimi, karnımdaki gurultuyu ve bir süre sonra kafamın içindeki sesleri duymaya başladım. Koca şehirle baş başa oturmuş sessizliği bir oyuna dönüştürdük galiba. Kahve ısmarladım İstanbul’a. Kahve makinesinin kısa süren uğultusu, çınlamasını bitirir bitirmez yeniden daldık kendimize. Ömrümdeki en güzel hareketsizlikti bu an yaşadığım.<div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjw1TVzzfZ9qMzBJa2cuLQ94bO0doBkJxEmtrLaZzqZ5wfPV1H6gVq_qqEsVKDpRWzMfLuZRUfE6TYHYnlcQGezvIW1-fECBDRf6uENSn1sH703zaJ5vjTEUhcVTbwHYmdZHJVeHHnA4VIZdxWKznqVqZQH3wTcbQlXz03mzPFJR7QbZpxjj2l3U0hq=s2049" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2049" height="278" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjw1TVzzfZ9qMzBJa2cuLQ94bO0doBkJxEmtrLaZzqZ5wfPV1H6gVq_qqEsVKDpRWzMfLuZRUfE6TYHYnlcQGezvIW1-fECBDRf6uENSn1sH703zaJ5vjTEUhcVTbwHYmdZHJVeHHnA4VIZdxWKznqVqZQH3wTcbQlXz03mzPFJR7QbZpxjj2l3U0hq=w640-h360" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Benim için İstanbul son yıllarda sadece bu manzara demek. Kar ile biraz daha güzelleşti.</td></tr></tbody></table>
<br />Yazmaya karar verdim. Yaşlı diz üstü bilgisayarımı kahve fincanının yanına çektim. Ocak ayı bitmeden 2022’ye yepyeni bir yazı ile başlayayım dedim. Kaldı ki ay bitiyor geçen yıl ki gibi ihmal etmeyelim. Öyle bir ihmal ki hiçbir şey yapmasam dahi her yıl biterken eski seneyi değerlendirdiğim bir final yazısı mutlaka yazardım bloğuma, onu bile atlamışım. Başlığı bile hazırdır “2021’de ne oldu?” diye. Bu sessizlikte bir fincan kahve içerken ilk aklıma onlar düşüverdi nedense.<br />
<br />Sanki evlere daha çok kapanacağımızı biliyormuş gibi bahçe işlerine girişmiştik Nisan’da. Hani öyle orayı ben kazdım, Hülya ortanca ekti, Orçun suladı gibi değil. Bildiğin bu işi bilen birilerinden yardım aldık. Tohumlar geldi, kayrak taşları geldi, cüruf ve toprak taşındı çuval çuval. Tasarlandı, günlerce çalışıldı. Bizim boz bahçe oldu mu sana bir cennet!<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-OyWxQawFZ-8/YPwUQpHa1VI/AAAAAAAAKr0/3kxx6mXARn436gkvzNqB95bG1DpQjVwCgCLcBGAsYHQ/s2048/IMG_8258.HEIC" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/-OyWxQawFZ-8/YPwUQpHa1VI/AAAAAAAAKr0/3kxx6mXARn436gkvzNqB95bG1DpQjVwCgCLcBGAsYHQ/w480-h640/IMG_8258.HEIC" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Boz bahçemiz Nisan'da tamamen değişti.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-2qjtFjHLIwk/YPwUR4W506I/AAAAAAAAKr4/2Tte58Y1yLYz4n1fGnIZgLtQKu8Yc4ckwCLcBGAsYHQ/s2048/IMG_8303.HEIC" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-2qjtFjHLIwk/YPwUR4W506I/AAAAAAAAKr4/2Tte58Y1yLYz4n1fGnIZgLtQKu8Yc4ckwCLcBGAsYHQ/w480-h640/IMG_8303.HEIC" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Girişteki karşılama komitesi</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-pUGBTtWVckE/YPwUUPbJM6I/AAAAAAAAKsA/2BJg_dujFPM8x0yGN2EZEYcRNvTk7sczwCLcBGAsYHQ/s2048/IMG_8304.HEIC" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/-pUGBTtWVckE/YPwUUPbJM6I/AAAAAAAAKsA/2BJg_dujFPM8x0yGN2EZEYcRNvTk7sczwCLcBGAsYHQ/w480-h640/IMG_8304.HEIC" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bir bölümü sazlık olarak ayırdık.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/--HzvT_Sv2zo/YPwUUBn5x9I/AAAAAAAAKr8/cHnHfhlFlq8f9piZEZwKnAnQM6UWBh_-QCLcBGAsYHQ/s2048/IMG_8305.HEIC" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/--HzvT_Sv2zo/YPwUUBn5x9I/AAAAAAAAKr8/cHnHfhlFlq8f9piZEZwKnAnQM6UWBh_-QCLcBGAsYHQ/w480-h640/IMG_8305.HEIC" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Yürüme taşları yenilendi.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-MBTfgmH3S9c/YPwUUQbM4jI/AAAAAAAAKsE/S782Qu0SO_EiQHScRLgZCkJobZ2kvkqCwCLcBGAsYHQ/s2048/IMG_8307.HEIC" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/-MBTfgmH3S9c/YPwUUQbM4jI/AAAAAAAAKsE/S782Qu0SO_EiQHScRLgZCkJobZ2kvkqCwCLcBGAsYHQ/w480-h640/IMG_8307.HEIC" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu köşe atıl duruyordu bir oturma alanına dönüştürdük.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-FNltjJe9EHs/YPwUVwRdivI/AAAAAAAAKsI/5eCNCmPSYUw_nEgWCSeMZxkr1zCCYr_mgCLcBGAsYHQ/s2048/IMG_8308.HEIC" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/-FNltjJe9EHs/YPwUVwRdivI/AAAAAAAAKsI/5eCNCmPSYUw_nEgWCSeMZxkr1zCCYr_mgCLcBGAsYHQ/w480-h640/IMG_8308.HEIC" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bir de küçük taş bahçesi hazırladık.</td></tr></tbody></table><br />Yine Nisan’da, bahçe işlerine girişmeden hemen evvel küçük bir ameliyat olduğumu da araya sıkıştırayım. Taşlar küçük olduğundan büyük problem yaratabileceği ön görülen safra kesem alındı da bahçe işlerinde çalışmaktan muaf tutmuştum kendimi. Halbuki köşe bucak temizlik yapayım, toprak atıp bir şeyler dikeyim ne çok istemiştim. Neyse sağlık daha önemliydi sonuçta.<br /><br />Sağlık deyince pandemiyi atlamamak gerek. 2021’de bizi en çok etkileyen salgın nedeniyle Bodrum’un özellikle kışı çok kalabalık geçirmesi olmuştu. Vaka sayısı ve salgından çok trafik yıl boyunca konuşuldu durdu. Alt yapı yetersizliğiyle sıklaşan elektrik ve su kesintileri hayatımızın değişmez parçası oldu. Bana kalırsa 2021 kışında yaşadıklarımız Bodrum’un geleceği adına bir provaydı. Kalabalık sonbahar sonuna dek bir iç sıkıntısı denli oturdu göğsümüze. Şunu tekrar etmekte fayda var. Kimseye gelmesin demiyorum. Fakat gelenlerin kaçtığı yerdeki konforu fütursuzce talep etmelerinden pek haz etmiyorum. Kaçtığı yeri geldiği yerle karşılaştırıp sürekli şikâyet eden bir güruhla geçirdik yılı. Onlar ki bol bol korna çaldılar. Biz tatlı tatlı pedalımızı basarken daha önce hiç olmadığı kadar sıkıştırdılar, bisikletle yolda olduğumuz için çekinmeden ağızlarını bozdular. Onlar ki tezek kokusundan şikâyet ettiler, ikinci üçüncü arabalarına park yeri için kavga çıkardılar.<br />
<br />Müsilaj diye bir kavram girdi hayatımıza. Bodrum ile ne alakası var demeyiniz. Tatil için Marmara ve kuzey egeden şaşmayanlar geçtiğimiz yaz denize giremeyeceklerini düşünüp güneye indiler. Kalabalığın bir başka nedeni de bu oldu ister istemez.<br />
<br />Bunları aklımdan geçiriyorum ama İstanbul beni duyuyor mu bilemedim. Anlatırken kendimi de duymamaya başladım galiba. Kahvelerimizi yudumladık. Birkaç sığırcık önümüzdeki portakal ağacının içinde güzel güzel öttüler. Kuşların ötüşü biter bitmez bu sefer sesli anlatmaya başladım.<br />
<br />Biliyor musun dedim İstanbul’a; geçen sene ciğerimiz çok yandı.<br />
<br />Ona yangınlardan bahsettim. Ne kadar korktuğumuzdan. Bir ara biz görmesek de alevlerin evimizin çok yakınına geldiğinden ve bu vesileyle kendimizi tahliyeye hazırladığımızı anlattım. Daha sonra yangın bölgelerini gezdiğimizi ve bizde uyandırdığı duyguları tarif etmeye çalıştım.<br />
<br />
<center><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/jRdI_Xj5iNQ" title="YouTube video player" width="560"></iframe></center><div style="text-align: center;"><i><span>İzlemek isterseniz yangın sonrası, yangından en çok etkilenen</span></i></div><div style="text-align: center;"><i><span>Kavaklıdere, Yerküpe videosunu buraya koyuyorum.</span></i></div>
<br />Kaybettiklerimizi de anlattım. Önce Hülya’nın babasının vefatından söz ettim. Çünkü covid ilk kez en yakınımızdan birini alıvermişti aramızdan. Cenazesine gidemediğimiz gibi tüm aile birbirinden çok uzaklara düşmüştü. Peşinden amcam öyle sessiz sedasız ayrıldı aramızdan. Tüm yıl güçsüzleştiğini her konuştuğumuzda duyduğum sesinden anlıyordum.<br />
<br />Yeniden sessizleştik. Belki bir anmaya dönüştü oturuşumuz. Arada iki buçuk yıl önce kaybettiğim babamı ve artan vakalar nedeniyle ziyareti yasaklanan annemi düşündüm. Geleli neredeyse bir ay oldu ama annemi göremeden İstanbul’dan döneceğime hayıflandım.<br />
<br />Bu sefer neden geldik biliyor musun? Diye sordum İstanbul’a. Camdan dışarı baktım. Belki o da bana bakmıştır “Neden?” der gibi. Buradaki evin mutfak tesisatları çürümüş, akıtmış haliyle mutfak dolaplarını kabartmıştı. Çürüme ve nemli ortam üniversiteyi kazandıktan sonra buraya yerleşen Duru’nun başına bir de böcek problemi çıkarmıştı. Hatta bir akşam baş edemediği için gözü yaşlı, üstelik evin ışıklarını, doğalgazını filan kapamadan gecenin bir vakti kalkıp Mecidiyeköy’den Moda’ya babasının yanına kaçmıştı. Sonradan ilaçlandı filan ama Kasım ayıydı Hülya ani bir kararla mutfağı değiştirmeye karar verdi.</div><div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjBsn9W-jj8QF8z7V5IQwt13r_ahVjz5GlAigo75AAA-bc0eneIy3Ti2ecKuJ1LTLWZkHjvzFhbkARvBlCPdo_BHfRTzIWxRn6P46c8ac30eRQIG6GZ9Q3MxHmLlzj_qfJXUf_bsHKEC1ueZ6IxRHivF8MSJm-ffwvuYZP-g5CbSKbel3HJ3auzFvsS=s2000" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1125" data-original-width="2000" height="278" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjBsn9W-jj8QF8z7V5IQwt13r_ahVjz5GlAigo75AAA-bc0eneIy3Ti2ecKuJ1LTLWZkHjvzFhbkARvBlCPdo_BHfRTzIWxRn6P46c8ac30eRQIG6GZ9Q3MxHmLlzj_qfJXUf_bsHKEC1ueZ6IxRHivF8MSJm-ffwvuYZP-g5CbSKbel3HJ3auzFvsS=w640-h360" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Mutfak böyle idi...</td></tr></tbody></table>
<br />Hatırladım dedi İstanbul. Kahvesinden bir yudum daha aldı. İşte yılbaşından sonra bunun için geldik deyiverdim usulca. Ne sessizliği bozdum ne de ayak izlerim dağıttı beyaz örtüyü.<br />
<br />Yeni yılın 3’ü gibi çıktık Bodrum’dan yola. 4’ünde ustalar eve girdi. Dolaplar söküldü, yer fayansları kırıldı. 5‘inde elektrik ve su tesisatçıları, 6’sında fayansçı işlerini tamamladı. Bir gün sonra sıva ve boya işleri için Erol Usta sahne aldı. En uzun onun işi sürdü. 3 gün kadar yok sıva kurusun yok ilk kat boya beklesin filan derken ayın 12’si oldu. 13’ünde yeni dolaplar geldi. Tezgâhın montajı için 18’ini bekledik. 19’unda bulaşık makinesinin takılmasıyla eski dolaplardan inen tüm çatal, bıçak, tencere, tabak yıkanmaya başladı. Henüz İstanbul’a kar inmemişti ama evin içi bembeyaz bir tozla örtülüydü sil süpür işleri kondu sıraya. Dedik ki 22-23’ü gibi çıkarız yola. Dedik ama kar geliverdi. Ne kar ama. Bir nevi mahsur kaldık. Arabayı yerinden kıpırdatmak mümkün değildi.<br /><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjDq3pgruqnPCAtOkLzclwwzTJ6JzFSbgjExXn7fmDmzsdPOTS_JsPkylCCIs1AgCNJPAylBjC8tM5k2IDUp-H2YOhagZqISeWZd1DQACCOnOHAZ4x2TYTjRXZbx5wKnjIBDUYr_I4lPzGXy2oRuIVesWIs9Fueq5EoJDet1gNlRWU1hq70C5kwssdY=s2048" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1639" height="619" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjDq3pgruqnPCAtOkLzclwwzTJ6JzFSbgjExXn7fmDmzsdPOTS_JsPkylCCIs1AgCNJPAylBjC8tM5k2IDUp-H2YOhagZqISeWZd1DQACCOnOHAZ4x2TYTjRXZbx5wKnjIBDUYr_I4lPzGXy2oRuIVesWIs9Fueq5EoJDet1gNlRWU1hq70C5kwssdY=w512-h640" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Böyle oldu...</td></tr></tbody></table>
<br />Araba demişken 2021’de ne oldu sorusunun bir cevabı da araba aldık diye verilebilir. Tamamen şans belki biraz da tesadüf. Bodrum’da 7 yıl arabasız idare etmiştik aslında ama pandemi ile birlikte bir otomobilimiz olsa fena olmaz demeye başlamıştık. Bir sürü aracı internet sitelerinden bulmuş ama bir ikisine gidip bakmıştık. Niyet vardı ama cesaretimiz yoktu kim bilir. Eylül sonuydu. Levent Sevil’in bir telefonuyla ertesi gün arabamız oldu. İyi ki de olmuş. Belki de bir hafta sonraya ertelesek alamayacaktık. Malum 2021 yılı bir de büyük ekonomik çalkantılarla geçti. Dolar 18’leri gördü.</div><div><br /></div><div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjNTmQwWuw1zW2tltz14Zjthvpn8Rx4tPtWCzXKBChHq0CSzkH3XqI1gDxuj8nWphZGHLOqz0wcuVrfL5zDYaRB3Lf7jjKfZXkymora4TryBYH3YO7_zXC3Z95y2bc_fe-pHT9tDliRJIHSAE9Z-XJWulXgtd2R4-sS9FiZRaFCNKmrV3kPrlOWuV1Z=s1500" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1200" height="619" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjNTmQwWuw1zW2tltz14Zjthvpn8Rx4tPtWCzXKBChHq0CSzkH3XqI1gDxuj8nWphZGHLOqz0wcuVrfL5zDYaRB3Lf7jjKfZXkymora4TryBYH3YO7_zXC3Z95y2bc_fe-pHT9tDliRJIHSAE9Z-XJWulXgtd2R4-sS9FiZRaFCNKmrV3kPrlOWuV1Z=w512-h640" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bodrum'da 7, toplamda 9 yıl arabasız geçirdikten sonra ayaklarımızı yerden keselim dedik.</td></tr>
</tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhIEWugT09mMkBPLo-ZeyQIVDW2BfJM2P3Iki4uDpnNG85Im0IKjK15qIwRRcMgY4hKxgZQgPboSk03gJDyyHyxMMQ0JQku7zRny5blKl5CnOYrwlWp6uS5lsCm4CNmm0s7vofSSV5HD9iiMfc_bj9iMFLMUYGXdjZ5aZXFJ8QFn0KUairWELiHe8Lm=s2049" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1152" data-original-width="2049" height="218" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhIEWugT09mMkBPLo-ZeyQIVDW2BfJM2P3Iki4uDpnNG85Im0IKjK15qIwRRcMgY4hKxgZQgPboSk03gJDyyHyxMMQ0JQku7zRny5blKl5CnOYrwlWp6uS5lsCm4CNmm0s7vofSSV5HD9iiMfc_bj9iMFLMUYGXdjZ5aZXFJ8QFn0KUairWELiHe8Lm=w640-h360" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kar da bizim yolumuzu kesti tabi.</td></tr></tbody></table>
<br />2021 bizim büyük harcamalar yaptığımız bir yıl olmuş böyle bakınca. Yaz sonu bir de evi boyattık üstüne. Taşındığımızdan beri dokunulmamıştı. Sobayla ısınmaya başlayınca çok daha hızlı kararmıştı duvarlar. Veranda da dahil köşe bucak elden geçti ev. Buna karşın sene başında da bahçe işlerinden de önce kimi eşyalarımızı yenilediğimizi anımsadım. Koltuk, halılar ve tv sehpası yenilenmişti. Dediğim gibi taşındığımızdan beri oturduğumuz eve ilk kez böyle bir harcama yapılmış oldu.</div><div><br />
<center><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/9xzGDszA4MA" title="YouTube video player" width="560"></iframe></center><div style="text-align: center;"><i>Badana günleri videosu</i></div><div style="text-align: center;"><br /></div>
Kar ne zaman kalkar bilmiyorum ama burada seninle uzun süre sonra baş başa bir kahve içtiğimiz için mutlu oldum İstanbul. Mahsur kalmak fena olmadı galiba. Birbirimizi duymaya ihtiyacımız varmış. Düşündüğüm kadar sıkıcı da değilmişsin. Kabul, kaldığım süre uzadıkça sıkılıyorum. Kalbim sıkışıyor, boğulacak gibi oluyorum ama bunun seninle bir alakası yok sonuçta.<br />
<br />Heyse biz Cumartesi kaçacağız. Bir sonraki sefere görüşmek üzere hoşça kal İstanbul.</div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div>Not: Belki geçtiğimiz yıl çok fazla binemedim ama beni mutlu eden iki bisiklet turunu da video olarak armağan edeyim İstanbul. Canın sıkılırsa izlersin belki ;)</div><div><br /></div>
<center><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/L3GxQNt9Ans" title="YouTube video player" width="560"></iframe></center><div style="text-align: center;"><i>Gökova dönülmeden bisiklete bindim diyemem.</i></div><div style="text-align: center;"><br /></div>
<center><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/EzMqTXfBYV8" title="YouTube video player" width="560"></iframe></center><div style="text-align: center;"><i>Seçkin ile birlikte sırf çamurluğumu yaptırmak için</i></div><div style="text-align: center;"><i>bisikletlerimize atlayıp Köyceğiz'e gittik.</i></div>Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-39549249558362567192021-11-22T22:00:00.009-08:002021-11-22T22:00:00.202-08:00Sevgili 1 yaşım<div>Sevgili 1 yaşım...</div><div><br /></div>Henüz bu dünyada neler yaşayacaksın, başına neler gelecek haberin yok. Şu an için en büyük başarın birkaç saniye ayakta durabilmek. Bezden kurtulmana daha var. Lakin çok seviliyorsun. Kimse yemeği elinle yemene ve her yeri yağ içinde bırakmana kızmıyor. Burada tombik göründüğüne bakma. Bir zaman sonra tüm aile peşinde tabakla koşacak. Dıgıl dıgıl ne anlattığın anlaşılmasa da bunun yemekle alakası olmadığı bilinecek.<br /><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-B7tzIplmbuU/YZwA6qAK6fI/AAAAAAAAK9U/uorGBjVRR6QfLDk6mJQoUnKJDdxXnbPAgCLcBGAsYHQ/s1350/ben1080x1350.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1350" data-original-width="1080" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-B7tzIplmbuU/YZwA6qAK6fI/AAAAAAAAK9U/uorGBjVRR6QfLDk6mJQoUnKJDdxXnbPAgCLcBGAsYHQ/w512-h640/ben1080x1350.jpg" width="512" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Meyabaaa 1 yaşım...</td></tr></tbody></table><br />Doğduğunda gözünü ışıklardan ayırmadığını anlatacak annen. Hiç kaşın yokmuş o yüzden kalemle çizer gülmekten yerlere yatarmış. Annen hep eğlencen olacak sen büyürken. Baban sen dünyaya geldiğinde tüm doğum odasını güllerle donatmış. Bunu da annen anlatacak sana. Geçecek yer kalmamış. Yer Enes Kliniği. İnan nerede ben de bilmiyorum. Mama sandalyeni, önündeki boncukları, renklerini, yuvarlak oyun parkının muşamba zeminini hiç unutmayacaksın. Yani bil ki görsel hafızan kuvvetli olacak. <br /><br />Daha 2 yaşını doldurmadan sana harika bir kardeş gelecek. Her ne kadar hep iyi anlaşacak olsanız da yüzünde konduracağın tırmık izlerini ömrünce taşıyacak. Bebek kıskançlığına veriyorum. Senden ömrü boyunca hep bir şeyler isteyecek, her zaman yardımına ihtiyacı olacak. İyi bir abi olacağını düşünüyorum.<br /><br />Çocukluğun mükemmel geçecek. Doğduğun mahallede büyüyeceksin. O mahallede de çok güzel arkadaşların hem de bir ömür hayatında olacaklar. Sokaklarda kirlenecek, ağaçlara tırmanacak, etrafında ne olup bittiğini umursamadan yaşayacaksın çocukluğunu. Çamurdan köfte, kumdan dondurma, tepsiden kızak, tahtadan kılıç yaparak oynayacaksın. Rengarenk misketlerini, TipiTip kağıtlarını bazen bir bardak suyu bazen de annenin sepetle aşağı indirdiği peynir ekmeği paylaşacaksın.<div><br />Âşık olduğunda kulakların kızaracak. ‘O’ pencerenin önünden geçtiğinde adeta alev alacaklar. Bana kızma! Bunu sana söyleyen ben değil kıpkırmızı kulakların olacak. Üstelik hep de rüyalılara tutulacaksın. İlkokuldan Asuman, mahalleden Hülya, iş hayatından Sema, en son, yıllar sonra ortaokuldan başka bir Hülya… İlerde güzel bir sevgili ve iyi bir koca olacağına inanıyorum.<br /><br />Kırtasiyelere bayılacaksın. O renkli dükkanlar, jelatinli ambalajlar, kalem kutuları, arı maya silgileri vs bir sürü şey senin hayal dünyanı daha da genişletecek. İşin de bu tip şeylerle alakalı olacak. 19 yıl sonra Güzel Sanatlar sınavlarına gireceksin. Sevdiğin, seçtiğin bölümden mezun olacak ve bundan paranı kazacanacaksın.<br /><br />Hemen heyecanlanma. Aman aman bir tasarımcı da olmayacaksın hani. Seni sadece çalışkanlığın bir yere getirecek. Çalışkan olmaya devam et. Çalışmaktan yorulduğun anda ise bırak. Eğer yapabilirsen çalıştığın o topu topu 4-5 şirketten fazlasında mesai harcamanı, bir yerde 3 yıldan fazla kalmamanı öneririm. Bu arada çok fırsat çıkacak, yüzünü illa ki yurt dışına dön derim. Onları sonraya bırakma. Gerçi hiçbir şeyi sonraya bırakma…<br /><br />Diğer taraftan da iş hayatının stresi ve ağırlığı altında da çok kalma. Her şeyi sen çözmeye de kalkma. Bu insanı hasta eder. Daha hasta olmadan önce kendi hayatını kurgula.<br /><br />Sekiz saatten az uyuma. Şimdi sıkıldığın o öğle uykuları var ya ne kadar önemli bir bilsen. Sekiz saat mesaiyi sekiz saat uyku dengeler. Kalan 8 saat de senin olsun, dilediğini yap. İster ailenle ister arkadaşlarınla geçir ama kendini hiç ihmal etme. Büyürken ve çalışırken en çok atlanan şey bunlardır. Fakat bu söylediklerimi bezli kıçından anlama lütfen. Uykuna dikkat et dediysem gece 3’te yatıp tüm gününü ziyan etme. Bir ara bu sabahlamalara çok takacaksın aman diyeyim. Güneşin eksik kalır yoksa. Güneşsiz kalanın yolu şaşar.<br /><br />Benden duymuş olma ama biraz burnunun dikine giden biri olacaksın. Büyük ihtimalle ailenin en inatçı keçisi de sen bilineceksin. Öyle olmaya devam et zira bir sürü insan istemediği bir sürü şeyi yaşamak, kabullenmek hatta yapmak zorunda kalıyor. Bu bir nevi mutsuzluğun formülüdür. İlla senin de başına gelecek. İnadına tutun… Klişe olacak ama hayır demeyi erkenden öğren.<br /><br />Hop nasihat vermeye başlamışım. Ki nasihatleri hiç sevmeyeceksin zaten. Fakat 35 yıl sonra insanın aklı başına geliyor. Ondan önce hep şapşallık… Neyse ki 1 yaşındasın, şapşallık sana şu an çok yakışıyor. Tüm bunları 20 yaşına söylese idim “işime karışma moruk” derdin şiirdeki gibi. Hani şu Can Yücel’in yazdığı sanılan ‘Davet’ isimli şiir. Gerçi o da Ali Poyrazoğlu’na ait bir metinmiş ya. Neyse ilerde senin de en sevdiğin şiir olacak eminim.<br /><br />Hayatında değiştirmeni isteyeceğim bir şey yok aslında. Bu dünyaya bir daha bir daha gelsen aynı şeyleri söylerdim. Nasihatlerimi de kulak arkası edebilirsin hatta. Sonuçta seni değiştiremem. İlla bir şeyde ısrar edeceksem bisiklete binmek için 40 yaşını bekleme derim. <br /><br />İyi ki doğdun…</div>Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-47161277875296845012021-11-21T07:46:00.002-08:002021-11-21T07:46:50.186-08:0015. Gökova Bisiklet TuruGökova’nın kendisi öyle bir hikâye ki içine her giren kendi ceplerine, ellerine, ağzına, burnuna, kalbine, beynine, gözüne bir şeyler doldurup çıkar. Koyları, o koyları dolduran turkuaz suları, hemen kıyısından yükselen yemyeşil ormanları bilge birer anlatıcı gibidir. Duyana çok şey söyler, görene daha çok şey gösterir. Bu yüzden Gökova’yı hep cömert bulmuşumdur.<br />
<br />Ekim sonunda biz 200 kişi de havsalamızı doldurmak üzere Gökova’daydık. 200 kişi bisikletlerimizle 5 günde tüm körfezi döndük. Her zaman yapıldığı Mayıs ayından farklı bir mevsimde ve fakat bu bölgede sarı yaz diye anılan dönemin içinden geçerek tamamladık turu. Daha başlangıç tarihi konulduğu andan itibaren bir yağmur tedirginliği duysak da 5 gün boyunca güneş bizden hiç ayrılmadı. Üstelik Mayıs’ı boyadığından çok daha farklı bir ışıkla eşlik etti bize.<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-sJTWgJ3QHNw/YZJ-Oq1-wpI/AAAAAAAAK1w/b0jzZ_TGDS4Hs6Sk7kb6yCEnydQ1GhRKACLcBGAsYHQ/s1000/IMG_7766.JPG" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="427" src="https://1.bp.blogspot.com/-sJTWgJ3QHNw/YZJ-Oq1-wpI/AAAAAAAAK1w/b0jzZ_TGDS4Hs6Sk7kb6yCEnydQ1GhRKACLcBGAsYHQ/w640-h427/IMG_7766.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Gökova Turu bu yıl bir başka güzel ışıldıyordu.</td></tr></tbody></table>
<br />Tur öncesi duyduğumuz yağmur tedirginliğinden bahsedeyim önce. Hani tek başımıza veya daha küçük bir grupla dönüyor olsak yağmuru kucaklayarak karşılardık. Çünkü bölge, yaz boyunca hem aşırı sıcaklarla kavrulmuş hem de üstüne çıkan yangınlarla çok büyük parçalarını yutmuştu. Doğrusunu isterseniz, geçtiğimiz Marttan beri hasrettik yağışlara. Özellikle Akdeniz ve Ege bölgesinde ne zaman ve ne kadar süre yağarsa yağsın yağmura dudak bükülmez. Fakat organizasyon 200 kişilik olunca yağmur hiç istemediğimiz sevimsiz sürprizler yaratabilirdi. En basitinden 5 gün boyunca kuruyamamak, ıslak eşyalarla bisiklet sürmekten bahsediyorum. Bu durum turun keyfine limon sıkardı doğrusu. Yağışlı havalarda düşmek, yaralanmak, sakatlanmak çok daha kolay bir hal aldığından bu en kötü senaryoyu yaşamayı ayrıca hiç istemedik.<br /><br />
<div style="text-align: center;">
<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/L3GxQNt9Ans" title="YouTube video player" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen></iframe>
</div>
<br />Tırmanıp indiğimiz rampalar aynı olsa da rotalar Ekim ayına göre yeniden tasarlandı. Kıştan yaza geçtiğimiz Mayıs ayında körfezi telaşa kapılmadan dönmek daha kolaydır fakat şimdi yazdan kışa geçilen bir dönemdi. Günlerin boyu kısalıyor, haliyle tur, ister istemez biraz da mecburen zamanla yarışılan bir karaktere bürünüyordu. Etapların boyunu kısaltmak da organizasyona düştü.<br />
<br />Tabi bir de kamp için düşünülen yerler Mayıs’taki denli alternatifli olmuyordu. Bir kere sezon sonu. Kamp alanları açık mı değil mi bilinmez. Bakım, onarım yeni sezon için hazırlık planları hayata geçmiştir. Nitekim Akyaka Orman Kampı’nın alt yapı çalışmaları nedeniyle kapalıydı ve ilk günün rotası değiştirilmek zorunda kaldı. Gerisi de çorap söküğü gibi geldi. Bodrum-Ören etabı (ki turun en uzun günü olacaktı) Bodrum-Çökertme olarak değiştirildi. Rota 20 km geri çekildi. Ören-Akyaka rotası Çökertme-Akbük, Akyaka-Çubucak rotası da Akbük-Çubucak oldu. Bu değişiklikler konaklama şartlarını etkiliyor elbette. Sadece Ören’de parkta kamp yapacakken -ki burası turun kamp tesisi olmayan tek varış noktasıydı- değişikliklerle birlikte arka arkaya 2 restoran konaklaması programa girmiş oldu. Bazı katılımcılar için sıcak duş ve tuvalet önem teşkil eder. Şikayetlerin çoğu bu en temel isteğin yerine getirilememesinden yükselir. Bir de yemek konusu her zaman tartışılır ki son 2-3 yıldır Gökova Bisiklet Turu yemek meselesini şikâyet olmaktan çıkarmayı başardı diyebilirim.<br />
<br />Turun en sevdiğim günü başlangıç günüdür. Nereden çıkarsak çıkalım yüzlerce bisikletli toplu olarak iş yerlerinin, hanelerin önünden geçer. İnsanlar meraklanıp yol kenarına, balkon köşelerine veya bahçe sınırlarına dizilir ve yüzlere hep izlediğim o harika gülümseme konar. Bu gülümsemenin içinden geçeriz bisikletlerimizle. Fotoğraflarımız çekilir, kendini tutamayıp laf atan olur, soru sorarlar… Sahici bir festival duygusunu daha pedala ilk bastığınız anda duyarsınız.<div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-bSIZRcG8aCo/YZKCBbeKIMI/AAAAAAAAK2I/3gmUSbrGlS0WJz1THMPqPvwEsidUPb_9ACLcBGAsYHQ/s1000/IMG_7484.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-bSIZRcG8aCo/YZKCBbeKIMI/AAAAAAAAK2I/3gmUSbrGlS0WJz1THMPqPvwEsidUPb_9ACLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_7484.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bahçe çitlerinden bize gülümseyenler, seslenenler sadece insanlar değildi.</td></tr></tbody></table><br />Bodrum çıkışı da öyle oldu. Gümbet’teki kamp alanımızdan, Antik Tiyatro’daki fotoğraf çekimine dek Bodrum sokak ve caddelerini bu meraklı bakışların ve dahi gülümsemelerin arasında geçtik. Yer yer trafiğin bizim için tutulması kimi otomobil sahibini sinirlendirmiş olabilir ama buna aldırmıyorum. Korna çalanların %90’ı 34 ve 06 plakalı araçlardı. İstedikleri kadar doğa ile baş başa yaşamaya, bir Ege kasabası hayalini gerçekleştirmiş olsunlar beraberlerinde getirdikleri veya kurtulamadıkları şehirli kimlikleri nedeniyle asla bir efe olamayacaklar. Belki de böyle bir dertleri yoktur. Sırf korna çalmak için bile buralara yerleşmiş olabilirler. Neyse.<br /><br />Normalde tur, Antik Tiyatro’daki geleneksel fotoğraf çekiminden sonra Yokuşbaşı’nın tırmanılmasıyla başlar. Rota, Kızılağaç’a döndüğünde de Bodrum’un yoğun trafiğinden kurtulur kendinizi özgür hissetmeye, turun tadını daha en başından çıkarmaya başlarsınız. Fakat Gerenkuyu’ya kadar devam eden isale boru hattı çalışmaları nedeniyle bu his Yalıçiftlik’e dek ertelendi.<div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-0x5wi2AZTvc/YZKBYozpt3I/AAAAAAAAK18/gcuCnCBtuCkMcpJ0EWK4jw5k5PlWRu07ACLcBGAsYHQ/s1000/DJI_0812.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1000" height="480" src="https://1.bp.blogspot.com/-0x5wi2AZTvc/YZKBYozpt3I/AAAAAAAAK18/gcuCnCBtuCkMcpJ0EWK4jw5k5PlWRu07ACLcBGAsYHQ/w640-h480/DJI_0812.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Geleneksel çıkış fotoğrafı</td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-duUkQOMRvm0/YZKBYmBoFsI/AAAAAAAAK14/lDFIpKmCziEjmB1SOdpCHekb_2-KLTfcgCLcBGAsYHQ/s1000/DJI_0826.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1000" height="480" src="https://1.bp.blogspot.com/-duUkQOMRvm0/YZKBYmBoFsI/AAAAAAAAK14/lDFIpKmCziEjmB1SOdpCHekb_2-KLTfcgCLcBGAsYHQ/w640-h480/DJI_0826.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu yıl fotoğraflar Vecihi Fatih'e ait. Blog'ta kullanmak için izin verdiği için teşekkür ederim.</td></tr></tbody></table><br /><div>Bu sene için tasarladığım formaların çok beğenildiğini baştan söyleyeyim. Zira ben de tur başlarken görüyorum son halini. Kasım 2020’de bilgisayarımın başına oturduğumda aklımda nostaljik bir şey olsun fikri vardı. Fakat üretim, üreticinin insafına kalıyor. Gidip kontrol edemiyor, düzeltilmesini istediğim bir yer varsa göremiyordum. Yalnız bu sene minik bir şey dışında üretici de işini çok iyi yapmıştı. Herkes gibi ben de beğendim formayı.<br />
<br />Çocuk Mezarlığı’na tırmanmaya başladığımızda formalar güneşin o parlak ışığı altında o kadar güzel görünüyordu ki neden birkaç fotoğraf çekmediğime hayıflandım. Bu sene bisikleti özlediğimden midir nedir, pek fotoğraf ve video çekmedim. Seleden inesim hiç yoktu. Her şeyi göz hafızama aldım.</div><div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-mNm3pExsMts/YZKCub8RlII/AAAAAAAAK2Q/X-o0AC-3xCgPxIYgsB-TDrzBaB-LQ8iRACLcBGAsYHQ/s1000/IMG_7392.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-mNm3pExsMts/YZKCub8RlII/AAAAAAAAK2Q/X-o0AC-3xCgPxIYgsB-TDrzBaB-LQ8iRACLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_7392.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bodrum'dan çıkıyoruz</td></tr></tbody></table><br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-P0-3cI8nZ3o/YZKCuWttVCI/AAAAAAAAK2U/cla61kkJTYAPBK9lQQxY8lWTaTPnEzU8QCLcBGAsYHQ/s1500/IMG_7440.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1000" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-P0-3cI8nZ3o/YZKCuWttVCI/AAAAAAAAK2U/cla61kkJTYAPBK9lQQxY8lWTaTPnEzU8QCLcBGAsYHQ/w427-h640/IMG_7440.JPG" width="427" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kızılağaç'a doğru</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-9v_nts-kXRQ/YZKCuchCojI/AAAAAAAAK2Y/6CpgVG2X_GogUA6BZuxBjyvg22936VvTgCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_7709.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-9v_nts-kXRQ/YZKCuchCojI/AAAAAAAAK2Y/6CpgVG2X_GogUA6BZuxBjyvg22936VvTgCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_7709.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Çocuk Mezarlığı'ndan önce son mola</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ouwgT6RmaC0/YZKCvxqlDkI/AAAAAAAAK2k/hPj8g0zEscoqNi7dcCV2-Df2maYV5e0aQCLcBGAsYHQ/s1500/IMG_7854.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1000" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-ouwgT6RmaC0/YZKCvxqlDkI/AAAAAAAAK2k/hPj8g0zEscoqNi7dcCV2-Df2maYV5e0aQCLcBGAsYHQ/w426-h640/IMG_7854.JPG" width="426" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Arada kadraja ben de girmişim.</td></tr></tbody></table><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-coKcsOclyyI/YZKCvsZFgkI/AAAAAAAAK2g/Fcsb8ak2u6gZMsHFg82McA0YkgXipXk0ACLcBGAsYHQ/s1500/IMG_7865.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1000" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-coKcsOclyyI/YZKCvsZFgkI/AAAAAAAAK2g/Fcsb8ak2u6gZMsHFg82McA0YkgXipXk0ACLcBGAsYHQ/w426-h640/IMG_7865.JPG" width="426" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Formalar bu yıl çok sevildi.</td></tr></tbody></table><br />Çocuk Mezarlığı tırmanışı normalde kötü bir şose geçilerek yapılırdı. Bisikletler sürekli patinaj yapar, tozun kumun biriktiği yerde durmak zorunda kalmışsa yukarı bisiklet elde yürümek kaçınılmazdı. Hele ki kesim dönemi yol sağlı sollu tomruklarla doldurulur, pedal bastığımız yer iyice daralır adeta bir patikaya dönüşürdü. Bu sene yol asfaltlı olunca gözümüzde büyüttüğümüz gibi zorlu bir tırmanış olmadı doğrusu. Gerçi önümüzdeki Mazı tırmanışının yanında Çocuk Mezarlığı’nın esamisi okunmaz ya…<br />
<br />Pekâlâ abartıyorum. Az sonra Mazı bu muymuş? diye sorulacağından emindim. Bu tarafından çıkışı yumuşak yumuşak yükseltir ve fakat tersi daha serttir. Lakin Yukarı Mazı’da yemek alanına geldiğimizde konu başkaydı: İçinden geçtiğimiz yangın alanları.<br />
<br />Yemekte hem konuştuğum hem de kulak misafiri olduğum katılımcılar yangınların bu kadar büyük olduğunu bilmediklerini, kömüre dönmüş devasa orman alanlarını gördüklerinde işin aslının anlatılardan çok daha farklı olduğundan bahsettiler. İlk gün için üzüntünün yükü, tırmandığımız rampadan daha ağırdı. Mazı’da yemeğimizi hazırlayan teyzeler de haberlerde anlatılanın aksine hiç yardım almadıklarını, helikopter ve uçakların neredeyse hiç gelmediklerini son kertede şöyle bir gözüküp gittiklerini anlattılar. Siyasiler onlara göre şov yapıp dönmüşlerdi.</div><div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-4yrfXoGKZBo/YZKEvD7YSpI/AAAAAAAAK24/hvDxWSbgOdM47GB9SKr5Vb-UAyyaXnJTwCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_7875.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-4yrfXoGKZBo/YZKEvD7YSpI/AAAAAAAAK24/hvDxWSbgOdM47GB9SKr5Vb-UAyyaXnJTwCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_7875.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Yangının yuttuğu Mazı orman alanından şaşkın ve üzüntüyle geçtik.</td></tr></tbody></table><br />Çökertme inişi her zamanki gibi hızlıydı. İlk geçtiğim zamanı hatırlıyorum. Elim frende düşmekten korka korka inmiştim. Bir kere de tam Mazı’da sağanak yağmura yakalanmış, Çökertme’ye dek bisikleti bir çizgide tutmak için adeta savaş vermiştim. Frene dokunduğumda bisiklet birkaç kere kontrolsüzce kaymış neyse ki düşmemiştim. Yolu bilmek, her koşulda geçmiş olmak büyük avantaj. Bazı yollar vardır, kaçıncı kilometresinde mıcır, asfalt dalgası hatta bir türlü onarılmamış çukur olduğunu bilirim. Sanırım bu yıl inişimi rahat ve hızlı tamamlamamı buna borçluyum.</div><div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Hdt1ZdAZtQg/YZKFUO_EsSI/AAAAAAAAK3I/QagzK_XT03IaQnOah6ZRjKyExEyWfVf-wCLcBGAsYHQ/s1500/IMG_7884.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1000" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-Hdt1ZdAZtQg/YZKFUO_EsSI/AAAAAAAAK3I/QagzK_XT03IaQnOah6ZRjKyExEyWfVf-wCLcBGAsYHQ/w426-h640/IMG_7884.JPG" width="426" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Turun yurtdışından katılımcıları da oldu.</td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-SlN540ufZDI/YZKFUCJ7nNI/AAAAAAAAK3E/vIa8U0MPzxAL2kku0QLi0efxmWYeuHAvgCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_7924.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-SlN540ufZDI/YZKFUCJ7nNI/AAAAAAAAK3E/vIa8U0MPzxAL2kku0QLi0efxmWYeuHAvgCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_7924.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bir başına kaldığında kendinle konuşur, mutluluktan gözyaşı döker veya istemsiz gülersin</td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-7FVqDbxwcuM/YZKFUpSPjMI/AAAAAAAAK3M/R5kga81ONJM_ywEyo8_ByR3hf7w4tQ26ACLcBGAsYHQ/s1000/IMG_7927.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-7FVqDbxwcuM/YZKFUpSPjMI/AAAAAAAAK3M/R5kga81ONJM_ywEyo8_ByR3hf7w4tQ26ACLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_7927.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Gökova Bisiklet Turu sosyal bir sürüş turudur. Anca kendinle yarışırsın.</td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-QOwg_Ab9zGc/YZKFT4Oa6LI/AAAAAAAAK3A/vFxcVh2kweU36mjw-dBQax4DQdXppexEwCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_7925.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-QOwg_Ab9zGc/YZKFT4Oa6LI/AAAAAAAAK3A/vFxcVh2kweU36mjw-dBQax4DQdXppexEwCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_7925.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Türkiye'nin her yerinden 200 kişiydik bu sene</td></tr></tbody></table><br />
İbrahim Kaptan’ın otoparkında kuruldu çadırlar. Hemen sonra ilk yapılan denizin tadını çıkarmak oldu. Gökova Bisiklet Turu’nun en büyük hediyesi de budur zaten. İster kısa ister uzun olsun etabın sonunda terinizi, kirinizi ve hatta bacakları şişiren yorgunluğu denize bırakıyor olmayı hiçbir şeye değişmem. Ekim ayı biterken denizde yüzebiliyor olmak hepimiz için bir nimetti. Ben de 50 km’lik ilk etabın yorgunluğunu çadırımı kurar kurmaz denizde attım.</div><br />
Çadırlı turlarda sabah uyanmak için alarm kurmanıza gerek yoktur. Yol yorgunusunuzdur, geç yatmışsınızdır veya fazladan 2 bira daha içmişsinizdir. Çadır fermuarları uyan komutunun ilk işaretidir. Önce bir derken 5, derken bir sürü çadırın fermuar sesi kamp alanında koğuş kalk alarmıdır. İtiraf etmeliyim en erken kalkmayı tercih edenlerdenim. Zira geciktikçe tuvalet önünde kuyruk oluşmaya başlar. Kuyrukları sevmediğimden değil. Erken kalkınca gerçekten çok yol alıyor insan. Yoksa kahvaltı saati belli. Biliyorum ki orada da kuyruğa girilecek. Fakat o zamana kadar eşyalarımı toparlamak, çadırı kaldırmak ve eşyamı kamyonete atmak yola çıkış heyecanımın önünde hiçbir engel bırakmaz. Üstelik soru soran, yardıma ihtiyacı olan birileri olursa iki ayağım bir pabuca girmez böylece. Öyle ya bir şekilde organizasyonun parçasıyım. Ev sahipleri her şeye hazır olmalı.<br />
<br />Turun ikinci günü insanların biraz daha bir başlarına veya kendi gruplarıyla hareket ettiği günlerdendir. Rota kısa da olsa bu değişmez. 35 km’lik Çökertme-Akbük arası tek tırmanış Alatepe olunca etap nispeten kolaylaştırılmış diye düşünülebilir. Fakat Ören istikametine pedallarken karşımızda yükselen Alatepe her zamanki gibi hepimizin gözüne dik dik baktı. Tepe ile göz göze eteklerine dek dümdüz seyirttik. Çökertme-Ören arası iyi ısındırılmış bacaklar için Alatepe ağır ağır çiğnenecek bir rampadır.<br />
<br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-7vMhH-O5Kos/YZoZEx3FH5I/AAAAAAAAK3s/sHMvDoyS8B0i48gcFoo4IV83wQh5JgZZQCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_8023.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-7vMhH-O5Kos/YZoZEx3FH5I/AAAAAAAAK3s/sHMvDoyS8B0i48gcFoo4IV83wQh5JgZZQCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_8023.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İlla bir köpek sizi takip eder</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-YfDQ9uK6AhQ/YZoZE8Yjr0I/AAAAAAAAK3w/iK5FRP5gs_cnQz4NvbplTAY_TzhfgXKvQCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_8044.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-YfDQ9uK6AhQ/YZoZE8Yjr0I/AAAAAAAAK3w/iK5FRP5gs_cnQz4NvbplTAY_TzhfgXKvQCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_8044.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Alatepe çiğnene çiğnene çıkılan bir rampadır</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-nGU62kzNvac/YZoZEwW77EI/AAAAAAAAK30/BAqbmuUdfGsfdkIcRzLyvXOaTnw6kbsEACLcBGAsYHQ/s1500/IMG_8067.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1000" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-nGU62kzNvac/YZoZEwW77EI/AAAAAAAAK30/BAqbmuUdfGsfdkIcRzLyvXOaTnw6kbsEACLcBGAsYHQ/w426-h640/IMG_8067.JPG" width="426" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Alatepe hatırası :)</td></tr></tbody></table><br />
<div>8 km’lik Alatepe tırmanışının ilk 4 km’si %2-3 eğim ortalamasıyla bizi hazırlaya dursun, 4. km’den itibaren 400 m boyunca %14 peşinden %8 ortalamalı eğimle yolu ikiye ayıran çınara dek yükselir. Çınar’ın gölgesinden itibaren eğim tekrar %14’e bükülür ve son 2-2,5 km’yi %8 ortalamayla bitirir. Ben de kendimi yola uydurdum. Muğla katılımcısı bir arkadaşın tekerine girip son 1 km’ye dek tutunabildim. Kendimi fazla zorladığımı düşündüğüm anda da tempomu düşürdüm. Ağır ağır tamamladım Alatepe’yi. Son 2 yıldır tempomu kalbimin ritmine göre ayarlıyorum. Zira yol düz ve sakin olsa dahi nabzım yüksek. Yanımda 90-95 nabızla pedal basan birine göre ben kafadan 120-130 bandında sürüş yapıyorum. Son dönemde fark ettim ki sürüşlerimi 140 ortalama ile bitiriyorum. Alatepe’ye kendi tempomla tırmanmak o yüzden önemliydi. Buna rağmen 52 dakika ile en iyi ikinci derecemi yaptım. En iyi derecem 2016 yılında 41 dakikaydı.<br />
<br />Saat 11:30 gibi Kultak’taki öğle yemeği noktasına vardım. Bana kalırsa bu yıl tur katılımcılarının performansı da alkışlanacak türdendi. Önceki yıllarda 4-5 km uzayan grup farkı 1 km’ye düşürdü. Elbette bu yıl turdaki elektrikli bisiklet sayısının artmasının etkisi diye düşünülebilir.<br />
<br />Mayo ve havlum bisiklette hazır olduğundan yemek biter bitmez Kultak’tan çıktım. Yol, manzara, inişler, çıkışlar o kadar güzel ki insan nasıl tarif edeceğini bilemiyor. Mesela Alatepe-Kultak arasında sürerken 400m’lerden aşağıdaki vadiyi izlettiği için bacaklarıma teşekkür ettim. Birazdan Akbük seyir noktasına indiğimde de bisikletime şükranlarımı iletecektim.</div><div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-27zz80gq_Zs/YZoZFUP-32I/AAAAAAAAK34/5xbReYFk_Ionzx9Z86kD-cfsykXEGXVDACLcBGAsYHQ/s1000/IMG_8124.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-27zz80gq_Zs/YZoZFUP-32I/AAAAAAAAK34/5xbReYFk_Ionzx9Z86kD-cfsykXEGXVDACLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_8124.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kilit noktalarda MBD'nin ikramları harika oldu</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-2eJqVPiAsS8/YZoZF1clVCI/AAAAAAAAK4A/zEX3XHZ3eCIyO6LGMabFaN97U1fIvqcnwCLcBGAsYHQ/s1500/IMG_8269.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1000" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-2eJqVPiAsS8/YZoZF1clVCI/AAAAAAAAK4A/zEX3XHZ3eCIyO6LGMabFaN97U1fIvqcnwCLcBGAsYHQ/w426-h640/IMG_8269.JPG" width="426" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Yemekleri bizi her gün takip eden bir ekip hazırladı.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-22kndvnOVq4/YZoZFwehNBI/AAAAAAAAK38/CMpNSG6e9lsaQAM7IQRtp8IenVVK8YrnwCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_8274.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-22kndvnOVq4/YZoZFwehNBI/AAAAAAAAK38/CMpNSG6e9lsaQAM7IQRtp8IenVVK8YrnwCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_8274.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bol kepçe!</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-qBOOk2jhoVA/YZoZGLgIu9I/AAAAAAAAK4E/Anm4U5mU03gQzhFU1LU6Oqbw-G1a5xY9wCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_8278.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-qBOOk2jhoVA/YZoZGLgIu9I/AAAAAAAAK4E/Anm4U5mU03gQzhFU1LU6Oqbw-G1a5xY9wCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_8278.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Gökova Bisiklet Turlarının değişmez teknik desteği Tarkan Bisiklet</td></tr></tbody></table><br />Bazen yalnız bazen birileriyle yaptım seyir noktasından sonraki inişi. Genelde bu tip virajlı, özünde bildiğim ama sık kullanmadığım yollarda çekinirim. Neler değişmiştir muamma. Fakat bu sene ne oldu ise frenlerime ihtiyaç dışında hiç dokunmadım. Gayet hızlı iniverdim sahile…</div><div><br /></div><div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/--lm6Y8XKp5o/YZobs7B9yQI/AAAAAAAAK4g/k4sIEP3Bq6MxVIZJ2YwCqUX79IeufscHQCLcBGAsYHQ/s1000/DJI_0886.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1000" height="480" src="https://1.bp.blogspot.com/--lm6Y8XKp5o/YZobs7B9yQI/AAAAAAAAK4g/k4sIEP3Bq6MxVIZJ2YwCqUX79IeufscHQCLcBGAsYHQ/w640-h480/DJI_0886.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kultak inişi çok eğlenceli</td></tr></tbody></table><br />Bütün yaz hınca hınç alt alta üst üste olan Akbük koyu Mayıs aylarından hatırladığımız bir sakinlikle karşıladı bizi. Deniz de dupduru kıyıya usulca sokulup geri çekiliyordu. Hiç duymadığım ama seveceğim bir şarkının yumuşak temposu gibi. O yüzden burada denizin şifalı olduğuna inanırım. Hep terapiye gelmişim gibi hissederim. Hiç beklemeden kendimi serin sulara bırakıverdim. Üstüne iki bira oh… Bir de yeni güzel insanlarla tanışıp muhabbet ettik. Sonrası klasik işler; çadırı kur, uykuya hazırlan…<br />
<br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-L-Y-uGlRjlU/YZobsPeGDwI/AAAAAAAAK4Y/bZBLrq3sQuYl-P72Ns9ChlLWdH4-eGeJgCLcBGAsYHQ/s1000/DJI_0878.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1000" height="480" src="https://1.bp.blogspot.com/-L-Y-uGlRjlU/YZobsPeGDwI/AAAAAAAAK4Y/bZBLrq3sQuYl-P72Ns9ChlLWdH4-eGeJgCLcBGAsYHQ/w640-h480/DJI_0878.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Koy sakinlerinden biri de Bill Gates veya Jeff Bezos idi</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-_OE4XC3KGOo/YZobt9H1DyI/AAAAAAAAK4k/IYbA_G_UUDkojd39ujr1hfDkuvZKPRoDACLcBGAsYHQ/s1000/DJI_0893.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1000" height="480" src="https://1.bp.blogspot.com/-_OE4XC3KGOo/YZobt9H1DyI/AAAAAAAAK4k/IYbA_G_UUDkojd39ujr1hfDkuvZKPRoDACLcBGAsYHQ/w640-h480/DJI_0893.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Çuvalını alan çadırını kurmaya gidiyor.<br /><br /></td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Yi9H41GnHzs/YZobsuf2fQI/AAAAAAAAK4c/2d_n0m3jcbAG5ZxjqMd8YTTnkmFUwSCUwCLcBGAsYHQ/s1000/DJI_0892.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1000" height="480" src="https://1.bp.blogspot.com/-Yi9H41GnHzs/YZobsuf2fQI/AAAAAAAAK4c/2d_n0m3jcbAG5ZxjqMd8YTTnkmFUwSCUwCLcBGAsYHQ/w640-h480/DJI_0892.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kamp yeri imkanları kısıtlı olduğundan 2. gün de restoran alanında konakladık.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ABhrut9iURY/YZobuX4BCOI/AAAAAAAAK4o/zB-JSbhPJTYtcC0wO4y2ecUvA0AMUdnEQCLcBGAsYHQ/s1000/DJI_0894.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1000" height="480" src="https://1.bp.blogspot.com/-ABhrut9iURY/YZobuX4BCOI/AAAAAAAAK4o/zB-JSbhPJTYtcC0wO4y2ecUvA0AMUdnEQCLcBGAsYHQ/w640-h480/DJI_0894.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Artık deniz zamanı</td></tr></tbody></table><br />Akşam yemek sonrası çalgılı, sözlü bir eğlence düşünülmüş gece saat 12’ye dek eğlenildi. İnsanların yatması 1:30’u buldu. Kimi kendilerine otoparkta kimi de deniz kıyısında gösterilen yerde kurdukları çadırlarına çekildiler.<br />
<br />Bisikletli kamplara başladığımda -ki öncesinde kamp atan biri değildim- çadırda uyumanın zor bir şey olacağını düşünürdüm. Bir kere ne kadar düz olursa olsun yerde yatıyordunuz. Çadırlarına şişme yatak atanları biliyorum ama bisiklet üzerinde minimum ağırlık taşıyan birinin şişme yatak gibi bir seçeceği olamaz. Benim başından beri üzerine yattığım, üfleyerek maksimum 1 cm yükselebilen ve yerdeki taş, dal parçası gibi şeylerden koruyan bir mattı. Uyku tulumum da iyidi. Üşürüm, pişerim derdim olmayacağını biliyordum. Yanılmıyorsam kendi ekipmanımla yaptığım ilk tur da bir Gökova Bisiklet Turu idi. O turda kafamı koyup nasıl uyudu isem bir daha hiç rahatsızlık duymadım. Her defasında mışıl mışıl uyudum. Ne horlayanları duydum ne de gece çadır aralarında sesini düşürmeden muhabbet edenleri. Çadırda uyumayı ve dahi uyanmayı seviyorum.</div><div><br /></div><div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-epXUVGuXlPU/YZok_Zm1GsI/AAAAAAAAK5U/Of8AVDJSvyEuHUFJMc481NNmnI9OrhCBQCLcBGAsYHQ/s1000/DJI_0904.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1000" height="480" src="https://1.bp.blogspot.com/-epXUVGuXlPU/YZok_Zm1GsI/AAAAAAAAK5U/Of8AVDJSvyEuHUFJMc481NNmnI9OrhCBQCLcBGAsYHQ/w640-h480/DJI_0904.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Akbük her anıyla büyüleyici</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-xZf_i-QgDEo/YZok_0llj8I/AAAAAAAAK5Y/Z7Y4lXVep-8ZdbYFkwd2l2i3RZnmDaYnQCLcBGAsYHQ/s1000/DJI_0906.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1000" height="480" src="https://1.bp.blogspot.com/-xZf_i-QgDEo/YZok_0llj8I/AAAAAAAAK5Y/Z7Y4lXVep-8ZdbYFkwd2l2i3RZnmDaYnQCLcBGAsYHQ/w640-h480/DJI_0906.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Yavaş yavaş kahvaltıya iniliyor.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-cDf8Bc-gFPI/YZoezGfJ2iI/AAAAAAAAK48/BRVvWn94syMNLANvbnZlgn90EC-ukniGACLcBGAsYHQ/s1500/IMG_8356.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1000" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-cDf8Bc-gFPI/YZoezGfJ2iI/AAAAAAAAK48/BRVvWn94syMNLANvbnZlgn90EC-ukniGACLcBGAsYHQ/w426-h640/IMG_8356.JPG" width="426" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Başkan</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-vD2AopjC3_w/YZoezxY6vhI/AAAAAAAAK5E/AtChMKhp-0IULldG0jEIUYLPkYwsXk4rgCLcBGAsYHQ/s1500/IMG_8336.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1000" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-vD2AopjC3_w/YZoezxY6vhI/AAAAAAAAK5E/AtChMKhp-0IULldG0jEIUYLPkYwsXk4rgCLcBGAsYHQ/w426-h640/IMG_8336.JPG" width="426" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sabah sohbetleri Akbük</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-o2eRSO6Vk8s/YZoezR11HwI/AAAAAAAAK5A/Kv-zVq1GQGUTJuonE94Tk8iEo9lWA5h7wCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_8329.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-o2eRSO6Vk8s/YZoezR11HwI/AAAAAAAAK5A/Kv-zVq1GQGUTJuonE94Tk8iEo9lWA5h7wCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_8329.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Denize sıfır kahvaltı</td></tr></tbody></table><br />Turun en uzun etabının sabahına uyandığımda saat 6:30’u gösteriyordu. 72km’lik Akbük-Çubucak etabını kabaca ikiye bölmek yanlış olmaz. İlk 26 km’si Akyaka’ya dek dünyanın en güzel rotalarından sayılabilir. Zaten katılımcıların, özellikle bu turu ilk kez yapanların çok seveceklerini iyi biliyordum. Yol boyunca sağınızda turkuaz deniz ve o denizin doldurduğu gizli koyları keşfederek, solunuzda ise yol boyunca eşlik eden ağaçları tezahürat eden kalabalık bir insan grubu denli düşleyerek sürebilirsiniz. Koy, deniz ve ağaçlar size o kadar sokulmuştur ki hayatta hiç böyle sevilmediğinizi düşünebilirsiniz. Hatta kendi adıma bir adım daha ileri gidebilirim. Dudakları birbirine değdi değecek ama hiç öpüşmeyen iki sevgilinin duyduğu heyecana benzer. Nefesini, kalp atışını, kokusunu, heyecandan titreyişini derinden hissedersin.</div><div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-mX9XVq8Pnzw/YZok_-AnafI/AAAAAAAAK5c/tKc4xOnAwFQ4_q0oMewdaMMU6OgN5ZC1QCLcBGAsYHQ/s1000/DJI_0928.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1000" height="480" src="https://1.bp.blogspot.com/-mX9XVq8Pnzw/YZok_-AnafI/AAAAAAAAK5c/tKc4xOnAwFQ4_q0oMewdaMMU6OgN5ZC1QCLcBGAsYHQ/w640-h480/DJI_0928.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bence Akbük-Akyaka arası dünyanın en güzel bisiklet rotası</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ulCq9xElmY8/YZolAd1i4NI/AAAAAAAAK5g/ee0brBPSBlwqszK1fgnnOiSPYgnbo2RNQCLcBGAsYHQ/s1000/DJI_0929.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1000" height="480" src="https://1.bp.blogspot.com/-ulCq9xElmY8/YZolAd1i4NI/AAAAAAAAK5g/ee0brBPSBlwqszK1fgnnOiSPYgnbo2RNQCLcBGAsYHQ/w640-h480/DJI_0929.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Her geçtiğimde daha fazla seviyorum</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-oy5NHuVvqRs/YZolAmNPIGI/AAAAAAAAK5k/3u6TgwwOxdUT4P4DUVLuem4umR56ZBjJACLcBGAsYHQ/s1000/DJI_0940.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="563" data-original-width="1000" height="360" src="https://1.bp.blogspot.com/-oy5NHuVvqRs/YZolAmNPIGI/AAAAAAAAK5k/3u6TgwwOxdUT4P4DUVLuem4umR56ZBjJACLcBGAsYHQ/w640-h360/DJI_0940.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Güne harika başladık kısaca</td></tr></tbody></table></div><div><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-3m0I69lF0eM/YZoop4o_uOI/AAAAAAAAK50/HhgxKfJmXA4BenX5Ptzrqf9fiLAPZ2-1QCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_8505.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-3m0I69lF0eM/YZoop4o_uOI/AAAAAAAAK50/HhgxKfJmXA4BenX5Ptzrqf9fiLAPZ2-1QCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_8505.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Fantastik rotalar</td></tr></tbody></table><br /></div><div>Etabın ikinci bölümü başka bir profil çizer ki yukarıdaki gibi bir betimleme yapamam açıkçası. Bahsettiğim bölüm meşhur Akçakoca aşıklar yolunu geçtikten sonra Gökova’yı karşıdan gören Gökçe yokuşuyla başlar. Karacasöğüt sapağına dek trafikte pedal basıldı. Eğer bitiş noktası Marmaris olarak tasarlansaydı günün çoğu otoyolda geçerdi. Karacasöğüt’ten sağa girdiğinizde ise -ki bizim rotamız burasıydı- yol yine araç trafiğine sahiptir fakat nispeten seyrek akar. Yeşil Belde ayrımından sonra da orman içinde devam eder. Marmaris rampalarını pas geçerek yine ana yola bağlanır. Ki bu yol da bizi Çubucak Orman Kampı’na götürür.</div><div>
<br />Kampta da çoğunlukla konuşulan Akbük-Akyaka arasının büyüleyici bir atmosfere sahip olduğuydu. Birkaç katılımcıyla ikinci bölümün neden orman veya köy yollarının kullanılmadığına dair muhabbet ettik. Ne yazık ki düşünüldüğü gibi alternatif yollar bu kısımda yok. Turu çok sevmiş yeni katılımcılardan da daha fazla sponsorla bu turun uluslararası bir hale getirilebileceği veya kimi imkanların daha da iyileştirilebileceği konusunda heyecanlı yorumlar geldi. İnsanların bir biçimde Gökova Bisiklet Turu’na sahip çıkmaları açıkçası çok hoşuma gidiyor. Sanırım kafalarında daha çok Çeşme’de düzenlenen Grand Fondo yarışları gibi bir resim beliriyor. Firmaların stand kurduğu -ki en ilginç öneri neden Toyota gibi firmalara gidilmediği idi- davetiyelerin dağıtıldığı, akredite sisteminin çalıştığı büyük organizasyonların turu başka bir mertebeye taşıyacağı fikirleri paylaşıldı.<br />
<br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-GG69YIPdotY/YZoo6bykCuI/AAAAAAAAK58/k54pOYHJeUcNunfdzhdxBM2H4SOrJjnOACLcBGAsYHQ/s1000/IMG_6793.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-GG69YIPdotY/YZoo6bykCuI/AAAAAAAAK58/k54pOYHJeUcNunfdzhdxBM2H4SOrJjnOACLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_6793.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Etabın 2. bölümü anayoldan geçiyor.</td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-SgNOav4sMvU/YZoo6mglXdI/AAAAAAAAK6E/4YGkKXoCOiAFC0COGl1J_jNW8blxvfd7gCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_6877.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-SgNOav4sMvU/YZoo6mglXdI/AAAAAAAAK6E/4YGkKXoCOiAFC0COGl1J_jNW8blxvfd7gCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_6877.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Benim asıl şaşırdığım bu yıl kimse eski Marmaris yoluna girmemiş. Hiç foto görmedim.</td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-3czDSwTRV1g/YZoo6rirlII/AAAAAAAAK6A/6-DdEQZv0yUWPobuOZQ-oCs5rzN351pmACLcBGAsYHQ/s1000/IMG_6904.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-3czDSwTRV1g/YZoo6rirlII/AAAAAAAAK6A/6-DdEQZv0yUWPobuOZQ-oCs5rzN351pmACLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_6904.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Anayoldan Karacasöğüt'e sapınca trafik nispeten azalıyor.<br /><br /></td></tr></tbody></table><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-5ovDMXfjRmg/YZopuPClMMI/AAAAAAAAK6U/fB6CZyNct5AfxfdssOkvMdLqaiJ0lBeXgCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_8692.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-5ovDMXfjRmg/YZopuPClMMI/AAAAAAAAK6U/fB6CZyNct5AfxfdssOkvMdLqaiJ0lBeXgCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_8692.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Karacasöğüt Yeşil Belde ayrımı! Burada muz ikramı vardı ben ıskaladım :)</td></tr></tbody></table><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ue-q7qyxgNo/YZopuN1dsyI/AAAAAAAAK6Y/iZj7Jg3wy1My_MYjckK8DPpoT1C6U4a4ACLcBGAsYHQ/s1000/IMG_8720.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-ue-q7qyxgNo/YZopuN1dsyI/AAAAAAAAK6Y/iZj7Jg3wy1My_MYjckK8DPpoT1C6U4a4ACLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_8720.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Yeşil Belde yolu da kendinizi bir resmin içinde hissettiriyor.</td></tr></tbody></table><br /><div>Yıllardır katılan bir kesim de turun ruhunun korunması gerektiği konusunda ısrarcıdır. Zira Gökova Bisiklet Turu naif bir organizasyondur, basitçe kurgulanır, her yıl yapılan bir buluşma gibidir ve öyle de kalmalıdır. Açıkçası ben de elde telsizli, boynunda isim ve görev yazan kolyeler taşıyan kişilerin etrafımızda olmasını hayal edemiyorum. Bütün rotaların marka flamalarıyla dolduğu bir fotoğrafın içinde olmaktansa ağaçların, koyların arasında bisiklet sürmek isterim. Yine de değişimin önünde durmaktan da imtina ederim.</div><div>
<br />8. Gökova Bisiklet Turu’ndan öncesini bilmiyorum ama 2007’den beri yapılan bu organizasyonun ruhu hiç değişmemiş. Rota, coğrafya, rampalar hatta bir kısım katılımcılar da aynı kalmış. 15’ine de katılan yok tabi ama dünden bugüne turun tarihini bilenler ara ara dahil olurlar.<br /><br />Elbette organizasyonun başındakiler değiştikçe tur her defasında renklenmiş, gelen bir öncekinin üzerine koymuş. Yoksa ilk haliyle yapılsa Gökova Turu bu kadar rağbet görmezdi diye düşünüyorum. Her yıl gelen yapıcı eleştiriler bir sene sonra düzeltilmek üzere not alınır. Mesela yemek önerileri geldiğinde ertesi yıl su sızdırmayacağı düşünülen düzenlemeler yapılır ve fakat tura vegan katılımcılar dahil olur yemek bir kez daha toplantı konusu edilir. Belki yemek örneğini verdim ama tur bu ve benzer şeylerin etkisiyle zaten değişir durur.<br />
<br />Kendi adıma bana çok şey katmış Gökova Bisiklet Turu’na ne verebilirim diye düşündüğümde gönüllü olarak tasarım işlerini yapmak istedim. 9. Gökova Bisiklet Turu ile birlikte formalardan, rozetlerine, araç giydirmelerden, yönlendirmelerine bir sürü şeyi tasarladım. Bu nedenle bir şeyleri ben de değiştirdim sanırım. Zira başka bisiklet festivalleri için hazırlanan tasarımlardan ayrıştırmalıydı.<br />
<br />Turun bana hissettirdiği neyse formada da bunu yansıtmalıyım diye düşündüm en başta. Hani o bilmem ne bisiklet festivalinin ikonu, teması veya bölge sembolü keçi, forma üzerinde dağa çıkarken ağaçtan bir şeyler yiyordur ama aynı zamanda ısrarla istenmiş gibi duran gökkuşağı da iki tepe arasını bir köprü gibi döner ve fakat bu da olsun denmiş bisiklet üstündeki kaplumbağa da başka bir anlam taşır ya… Hah işte o masal kitabı gibi formalardan yapmak hiç istemedim. Kendi giymek istediğim formaları Gökova Bisiklet Turu için tasarladım kısaca. Bu bile o değişime bir katkı sağlamıştır diye düşünüyorum.<br /><br />Zira siz bunları okurken ben de denize girip yüzdüğümü, yüzmekle kalmayıp denizde de insanlarla sohbet ettiğimi not düşerek devam edeyim. Herkesin bu günkü 70 km’ye rağmen mutlulukları yüzlerinden okunuyordu. Yorgunluğumuzu Akdeniz’in serin sularına bıraktık bir gün daha… Yemek sonrası konu ise yarın tırmanılacak Balıkaşıran rampasıydı. Ki turun son zirve geçişiydi… 350 metrelik bir tepeye neden zirve geçişi gibi iddialı bir tanım yaptığımı sabah uyanınca anlatacağım.<br />
<br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-jtdsB2ne9-g/YZoumInVH-I/AAAAAAAAK6k/0cVtMChz74oI9XnGEnmZJ9mOZl4EtEeHQCLcBGAsYHQ/s1000/DJI_0970.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1000" height="480" src="https://1.bp.blogspot.com/-jtdsB2ne9-g/YZoumInVH-I/AAAAAAAAK6k/0cVtMChz74oI9XnGEnmZJ9mOZl4EtEeHQCLcBGAsYHQ/w640-h480/DJI_0970.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Çubucak Orman Kampı<br /></td></tr></tbody></table><br />Fermuar seslerinin bir bir artmasıyla sabah trafiğimiz başladı. Gün daha aydınlanmamıştı ama denize giren birini dahi gördüm. İskeleye oturup gün doğumunu izlemeyi tercih edenlerin yanına gittim ben de. Bordo kızıl gökyüzünü izledim hafiften üşüyerek. Sabah serinliğiyle kendine gelmek bir fincan kahveden çok daha çabuk ve sağlıklıdır. Hele bir kahvaltı faslı kapansın, iskelede turun son fotoğrafını çekmek adına 200 kişi toplanacaktı. Eşyaların nakliye aracına taşınmasının ardından insanlar bir bir iskeledeki yerlerini aldılar. Çok güzel fotoğraflar çekildi, drone görüntüleri kayıt edildi. Şimdi istikamet Datça…</div><div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-dTIJsA1KmWA/YZove0nBprI/AAAAAAAAK6s/-l9qIYeQ54gKM7tdJ9DqJtQbs7HTqB6ZQCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_8781.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-dTIJsA1KmWA/YZove0nBprI/AAAAAAAAK6s/-l9qIYeQ54gKM7tdJ9DqJtQbs7HTqB6ZQCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_8781.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sabah kahvesi / Çubucak<br /><br /></td></tr></tbody></table><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-3F5Gz0SBSPw/YZpYeOEGXjI/AAAAAAAAK60/_NpF1lvSdqMHqH-wm7F71z6WadzVFDStwCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_8793.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-3F5Gz0SBSPw/YZpYeOEGXjI/AAAAAAAAK60/_NpF1lvSdqMHqH-wm7F71z6WadzVFDStwCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_8793.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bir nevi final fotoğrafı</td></tr></tbody></table><br />Çubucak Orman Kampı’ndan çıktıktan 12 km sonra Balıkaşıran zirvesine varılıyor. Bu 12 km’lik bölümü kabaca 3 tırmanışa ayırabiliriz. İlki çıkar çıkmaz başladığımız 1 km’lik kısa, ikincisi yine 1 km’lik kısa ama biraz daha eğimli ve son 3 km’de zirveyi alacağımız ortalama %8 eğimli final bölümü.<br />
<br />Ekim ayında burayı tırmanmanın en büyük avantajı bir kere sıcaktan azade olmamız. Hemen hemen herkes beklenenden iyi tırmandı. Ben de bu tırmanışı en iyi derecemle tamamladım. Yukarı çıktığımız da “Bu muymuş Balıkaşıran?” diye soran ve fakat mutlu bir sürü katılımcı vardı.<br />
<br />İlk tırmandığımda önümde Levent Sevil (Başkan) vardı ve beraber pedal bastığımız birkaç kişi nefes nefese ne kadar kaldığını sormuştuk. Sevil “son 500” diye cevapladığında zirveyi önümüzdeki virajdan sonra göreceğimize öyle inanmıştık ki biraz daha kuvvetle bastık pedallara. Tabi virajdan sonra yokuş devam ediyordu. Şaşırdığımızı gören Sevil “Son 600” diye yeni bir anons geçti tok sesiyle. Bir sonraki köşede de “Son 800” diye sesleniverdi. Bu hesaba göre zirveden gittikçe uzaklaşıyorduk. Çok yorgundum, bitmiştim ama güldük diğerleriyle birlikte. Zirveye vardığımızda elma ikramı vardı tıpkı bu yıl gibi.</div><div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-bFXOu0QUfKU/YZpa1zJGu7I/AAAAAAAAK68/9JYkTyWXWVMJxH2nSIloOm0oWLgSpXQ6QCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_8801%2B%25282%2529.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-bFXOu0QUfKU/YZpa1zJGu7I/AAAAAAAAK68/9JYkTyWXWVMJxH2nSIloOm0oWLgSpXQ6QCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_8801%2B%25282%2529.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu turda çok güzel insanlar tanıdım</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/--40BByRkKZA/YZpa2Bv0EgI/AAAAAAAAK7E/uK9SXxXCffoFaydpJSvEmV8LH0JLs5AXACLcBGAsYHQ/s1000/IMG_8803.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/--40BByRkKZA/YZpa2Bv0EgI/AAAAAAAAK7E/uK9SXxXCffoFaydpJSvEmV8LH0JLs5AXACLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_8803.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hadi bakalım tırmanıyoruz.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-8yhqQshZr7c/YZpa28tWjnI/AAAAAAAAK7I/lG7CAehiuf8Pb4fwvMeuM4vgQzeiQ3UKQCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_8809.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-8yhqQshZr7c/YZpa28tWjnI/AAAAAAAAK7I/lG7CAehiuf8Pb4fwvMeuM4vgQzeiQ3UKQCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_8809.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hava mükemmel</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-85DMzPlSLVw/YZpa3cCaVjI/AAAAAAAAK7Q/DNLt6LqBOeYqKTNW07GflvPvjPmvBRtcQCLcBGAsYHQ/s1500/IMG_8824.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1000" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-85DMzPlSLVw/YZpa3cCaVjI/AAAAAAAAK7Q/DNLt6LqBOeYqKTNW07GflvPvjPmvBRtcQCLcBGAsYHQ/w426-h640/IMG_8824.JPG" width="426" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Alman katılımcılarımız da büyük keyif aldılar.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/--eQrCCqX8Gk/YZpa3LiXAnI/AAAAAAAAK7M/5sCoIzfkAe4xycRc8Lc47x2yKKAp1ymbACLcBGAsYHQ/s1000/IMG_8831.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/--eQrCCqX8Gk/YZpa3LiXAnI/AAAAAAAAK7M/5sCoIzfkAe4xycRc8Lc47x2yKKAp1ymbACLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_8831.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Gökova Bisiklet Turu hiç kuşkusuz Türkiye'nin en güzel turlarından biri</td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-xJSblMCl05Q/YZpa2LQGkyI/AAAAAAAAK7A/m4ywQIgaqn0KseLBZHwAFg8Wy3Y9eWQbgCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_8793%2B%25282%2529.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-xJSblMCl05Q/YZpa2LQGkyI/AAAAAAAAK7A/m4ywQIgaqn0KseLBZHwAFg8Wy3Y9eWQbgCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_8793%2B%25282%2529.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Balıkaşıran zirvesi.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Kdq6rTqf71M/YZpa3rtmEiI/AAAAAAAAK7U/tAlTMB4hngMLnuaPmZmuKSmFeIyYJPhLACLcBGAsYHQ/s1000/IMG_9015.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-Kdq6rTqf71M/YZpa3rtmEiI/AAAAAAAAK7U/tAlTMB4hngMLnuaPmZmuKSmFeIyYJPhLACLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_9015.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Balıkaşıran eşeği. Sen adını Zirve koydum.</td></tr></tbody></table><br />
<br />Balıkaşıran’ı veya bir başka tırmanışı özel kılan işte bu anekdotlar oluyor. Yoksa teknik bilgi verip ne zaman nerede viraj var, zirveye ne kadar kaldı anlatmak çok kolay. Türkiye’nin farklı bölgelerinde ne tırmanışlar ne eğimler var. Gökova Bisiklet Turu’nun tepeleri 450 metreyi geçmez. Belki de turu herkes için yapılabilir kılan merhameti de bundandır. Sonuçta biz de Balıkaşıran’ın ne boyunu yükseltebiliyoruz ne de eğimiyle oynayabiliyoruz. Değiştiremeyeceğimizden bu tip hikayelerle süslemek hem turu hem de katılımcının hikayesini çok renklendiriyor. O zirveye bir taç giydirildiğinde tırmanan da otomatikman Muğla deyişiyle efe oluyor. Efe bir sene sonra yeniden katıldığında kendi hikayesiyle süslüyor tırmanışı. Yeni gelene “Son 500” diyerek moral veriyor…</div><div><br /></div><div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-XagZuYv13Ik/YZpcounS4QI/AAAAAAAAK7s/i5c_dXeO5b4bDMz2kE0nzVej_XG4tETRgCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_9188.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-XagZuYv13Ik/YZpcounS4QI/AAAAAAAAK7s/i5c_dXeO5b4bDMz2kE0nzVej_XG4tETRgCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_9188.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İnişten büyük keyif aldık.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-JrO793MkKFw/YZpcohSvDRI/AAAAAAAAK7o/E4RJGQbAShQUfHEVVYBqLxM6hbli_oG6wCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_9067.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-JrO793MkKFw/YZpcohSvDRI/AAAAAAAAK7o/E4RJGQbAShQUfHEVVYBqLxM6hbli_oG6wCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_9067.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Artık son 30 km.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-a8OZVT9qM6k/YZpco8ao4KI/AAAAAAAAK7w/bVIJ_DmPdYYZlL7IqBDVQETYqqdxTGpigCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_9058.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-a8OZVT9qM6k/YZpco8ao4KI/AAAAAAAAK7w/bVIJ_DmPdYYZlL7IqBDVQETYqqdxTGpigCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_9058.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu da belgesi</td></tr></tbody></table><br />Balıkaşıran’dan inip Datça 20 Km tabelasını görene kadar rüzgâr ile pek bir sorunum olmadı ama son bölüm kuvvetli bir kafa rüzgârıyla tamamlandı. Önceki turların aksine katılabileceğim tren yapmış bir grup da görmedim. Bilmeyenler için yazayım; trenler bir grup bisikletçinin birbirlerinin tekerlerinde veya çizgilerinde yakın tempoda pedal çevirerek rüzgâra karşı avantaj sağlamak için oluşturdukları bir diziliştir. Makara dediğimiz bir sistemle -bir süre sonra öndekinin arkaya ikincinin başa geçtiği bir disiplindir ve kuşlardan öğrenilmiştir- devam edilir. Eğer böyle bir tren görseydim kuşkusuz katılırdım zira rüzgâr çok yordu son bölümde. Yer yer birilerinin tekerine takıldım ama kiminin temposuna uyamadım kimi arada durmayı tercih etti, Datça’ya tek girdim.<br /><br />Datça merkezde olup daha önce hiç kalmadığımız Ilıca Kamp alanını çok beğendiğimi söyleyeyim. Deniz kıyısıydı ve çadır alanı harikaydı. Güneş olduğu sürece sıcak duş imkânı, tuvaletleri vs. her şey finale yakıştı diyebilirim kendi adıma. Atladığım bir şeyi buraya sıkıştırayım. Sabah 29 Ekim’e uyanmıştık. Marşlar, şarkılarla çadır alanı toplandı, kahvaltı edildi ve dahi yola çıkıldı. Dolayısıyla Datça’ya vardığımızda da meydanda konserler ve etkinlikler karşıladı bizi. Hava karardığında Kurtalan Ekspres sahne alacakmış haberi de geldi. Galiba her şey turun finaline çok yakışıyordu.<br />
<br />O akşam aynı zamanda birbirimizle vedalaştığımız da bir geceydi. Bir sürü yeni insan, yeni hikâye tanımış olmanın verdiği mutlulukla girdim çadırıma. Azcıkta geçe kaldım doğrusu. Zira ertesi gün 11-12 km sürüp feribota binecektik. Yani rahat rahat hareket edebilirim diye düşündüm. Kafamı koyar koymaz dalıp gitmişim. Rüyamda Akyaka yolunu yeniden geçtiğimi gördüm. Rüyanın bir başka bölümünde Gökova Körfezi’ni 3 kere daha geçeceğimize dair yeni bir karar alınıyordu. Bir “tur bitmesin” anlaşması gibiydi…<br />
<br />Sabah 6 gibi yağacak denen yağmur kendini önce 9’a ardından saat 13:00’e erteledi. Feribot’a bindiğimizde inceden ıslanacağız diye gibi düşünsek de “tüm tur boyunca Ekim ayının en güneşli günlerinde bisiklet sürdük nasılsa. Son gün biraz yağmur bizi bozmaz” düşüncesi hakimdi. Derken yağmur 15’e kaydı. Böylece eski Datça gezimizi de rahat rahat yapabildik. Hatta bir grup Hızırşah Köyü’nü de programa dahil ederek Körmen limanına sürdüler. Feribot saat 14:00 gibi hepimizi alıp ayrıldı limandan. Önümüzde Bodrum, peşimizde kara bulutlar ama herkes neşeli, bir yandan tur bittiği için üzülerek vedalaştık seyir boyunca. Bize hep yol veren yağmur, turun başladığı Gümbet Zetaş Kamping’de yakaladı bizi. Çoğu eşyasını arabasına atmış tek damla ıslanmadan ayrıldı aramızdan. Bitez’e dek yağmur altında yüklediğim bisikletimi sürdüm sonra hava birden açtı ve eve kuru, yorgun ama çok eğlenmiş olarak vardım.</div><div><br /></div><div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Q5Yii0Kx1EM/YZpk5nOaYMI/AAAAAAAAK84/PMg9ESXW61YaskVTWesHc8jyAO0NpWD0ACLcBGAsYHQ/s1000/DJI_0813.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1000" height="480" src="https://1.bp.blogspot.com/-Q5Yii0Kx1EM/YZpk5nOaYMI/AAAAAAAAK84/PMg9ESXW61YaskVTWesHc8jyAO0NpWD0ACLcBGAsYHQ/w640-h480/DJI_0813.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sabah kamp alanı ve teşekkür konuşması!</td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-O1VmZKEtqPE/YZpi-7LiFjI/AAAAAAAAK8E/3mHquFbQqF4zWnMavHdjaXPhCyiINIcmACLcBGAsYHQ/s1000/IMG_9379.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-O1VmZKEtqPE/YZpi-7LiFjI/AAAAAAAAK8E/3mHquFbQqF4zWnMavHdjaXPhCyiINIcmACLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_9379.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sembolik hediye çekilişiyle son son güne giriş yaptık.</td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ByKyrJaNWwg/YZpi_Mas_sI/AAAAAAAAK8I/ew1y1szLuQUcdGDcpvme9dlaAwiClmO_wCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_9380.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-ByKyrJaNWwg/YZpi_Mas_sI/AAAAAAAAK8I/ew1y1szLuQUcdGDcpvme9dlaAwiClmO_wCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_9380.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hepimizin neşesi yerinde.</td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-P4vl-9lIHg0/YZpi-1T6ICI/AAAAAAAAK8A/8S5NxqjZ-xE15r9KRvf_RqZUTIgKXQu2wCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_9414.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-P4vl-9lIHg0/YZpi-1T6ICI/AAAAAAAAK8A/8S5NxqjZ-xE15r9KRvf_RqZUTIgKXQu2wCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_9414.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Çok güzel insanlarla beraber pedal bastık.</td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Y9V6Sa0Iqyo/YZpi_6qMsNI/AAAAAAAAK8M/Xsu87ZbAoO4L0j0C4QV6J0AMWWR8rN5MACLcBGAsYHQ/s1000/IMG_9415.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-Y9V6Sa0Iqyo/YZpi_6qMsNI/AAAAAAAAK8M/Xsu87ZbAoO4L0j0C4QV6J0AMWWR8rN5MACLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_9415.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Alkış kıyamet bir sabah oldu.</td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-NVnkNv-uK2o/YZpjAVDZqqI/AAAAAAAAK8Q/V3ohJHtAHhoWIs4yhRxHg2Iu7bUdof7_QCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_9429.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-NVnkNv-uK2o/YZpjAVDZqqI/AAAAAAAAK8Q/V3ohJHtAHhoWIs4yhRxHg2Iu7bUdof7_QCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_9429.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ben de katılanları alkışlıyorum.</td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Tk8x7C31944/YZpjAwOOXYI/AAAAAAAAK8U/csWWxd18WvkQxXSmnsDt4nTXqpPlAy3QwCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_9443.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-Tk8x7C31944/YZpjAwOOXYI/AAAAAAAAK8U/csWWxd18WvkQxXSmnsDt4nTXqpPlAy3QwCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_9443.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Son ziyaret eski Datça'ya</td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-yx331IzOZlE/YZpjAydn7lI/AAAAAAAAK8Y/6HbHV1jLwzcOIR_XNzCTysMAvoBsjJGigCLcBGAsYHQ/s1000/IMG_9455.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-yx331IzOZlE/YZpjAydn7lI/AAAAAAAAK8Y/6HbHV1jLwzcOIR_XNzCTysMAvoBsjJGigCLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_9455.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Esnaf 200 kişiyi görünce biraz şaşırmadı değil.</td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-qEuOjXyVb-A/YZpjBMt7RhI/AAAAAAAAK8c/74Lz9JNqvHcFZLBWyXl1zVJ5DNKy7GfrACLcBGAsYHQ/s1000/IMG_9460.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-qEuOjXyVb-A/YZpjBMt7RhI/AAAAAAAAK8c/74Lz9JNqvHcFZLBWyXl1zVJ5DNKy7GfrACLcBGAsYHQ/w640-h426/IMG_9460.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hızırşah'a da uğrayan grup</td></tr></tbody></table><br />Bir turu daha önce kendi sonra herkes adına kazasız belasız tamamladığımız için mutluyum. Organizasyon da beklediğimizden iyi hatta şahaneydi. Bugüne dek katıldıklarım içinde açık ara en iyi Gökova Bisiklet Turu olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. Bu nedenle başta Levent Sevil olmak üzere Muğla Bisiklet Derneği’ne, emeği geçen nakliyecisinden, gönüllüsüne, teknik servisinden, sponsoruna herkese teşekkür ederim. Bir sonraki Gökova Bisiklet Turu’nu oturup bekleyemeyeceğim, zira yeni turun görsel iletişim malzemelerini tasarlamaya başlayacağım. 16. Gökova Bisiklet Turu’nda görüşmek üzere…</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-vNR6b6mibqE/YZplOU08UAI/AAAAAAAAK9A/HASCHbfqrugs4GhBmcDq_9u10QKxFil8QCLcBGAsYHQ/s1000/DJI_0833.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1000" height="480" src="https://1.bp.blogspot.com/-vNR6b6mibqE/YZplOU08UAI/AAAAAAAAK9A/HASCHbfqrugs4GhBmcDq_9u10QKxFil8QCLcBGAsYHQ/w640-h480/DJI_0833.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Merhaba Bodrum!</td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-rPm8aPiEXy4/YZplOV5E0vI/AAAAAAAAK9E/CvnwKEqmQ1QNCH8sgEzAK55xeoh4pJ2ngCLcBGAsYHQ/s1000/DJI_0839.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1000" height="480" src="https://1.bp.blogspot.com/-rPm8aPiEXy4/YZplOV5E0vI/AAAAAAAAK9E/CvnwKEqmQ1QNCH8sgEzAK55xeoh4pJ2ngCLcBGAsYHQ/w640-h480/DJI_0839.JPG" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kendine iyi bak Gökova Bisiklet Turu</td></tr></tbody></table><br />Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com4Bodrum, Muğla, Turkey37.034407 27.430549.50851907309342 -7.7257099999999994 64.560294926906579 62.58679tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-3662116930690544272021-09-24T02:05:00.003-07:002021-09-24T02:05:49.366-07:00Yeniden İstanbulÖnceleri her ay bir hafta olmak üzere İstanbul’a gider, ajansla karşılıklı anlaşmamıza uyardım. Fakat gittiğimde de tek derdim dönüşümü ertelememi istemeleri olurdu. Bir haftadır yayıldığım masayı toplarken son anda "bir hafta daha kal!" denmesine çok kızdığımı hatırlıyorum. Zira İstanbul’da kalış sürem isteğim dışında uzayınca Bodrum’da yapacağım programları iptal etmek ve verilmiş sözlerimi yutmak zorunda kalırdım. İstanbul'da işler uzadıkça fırtına ve yağmur mevsimine girilir planlanmış bisiklet tur ve kampları iptal edilir.<br /><br />Mesela yapacağım kamplı bisiklet turlarına daha İstanbul'a gitmeden hazırlanırdım. Bisikletim evde, yola çıkmaya hazır İstanbul’dan dönmemi beklerdi. Bodrum biletimi cuma mesai sonrasına alırdım ki zaman kaybetmeyeyim. Fakat bu dönüş erteleme ricaları yüzünden çok bilet yakmışımdır doğrusu. Öyle hayır kalmam, gidiyorum deme şansım hiç bir zaman olmadı. Fakat bunun beni ne kadar mutsuz ettiğini daha çok da kızdırdığını gösterirdim.<div><br /></div><div>Ne bileyim Hülya'nın da benimle İstanbul'da olduğu zamanlarda altından tek başıma kalkamayacağımız işler için (boya, bahçe veya tesisat olabilir) bir ustayı İstanbul dönüşüne denk getirir ama çağırdığımızla kalırdık. Zaten usta dediğin Bodrum'da zor bulunur, eve dönemediğimiz için "gelme" demek zorunda kalırdık. Bu ötelemeler veya iptaller dengeleri bozar. Artık onarım, bakım, bahçe vs için yardım alacağımız birini bir daha bulamazdık.</div><div><br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-dg8Np-QenDE/YU2FdsARrsI/AAAAAAAAKwc/BxGvg94AqvYoct0P9bj5bFYaRWNqTNS6wCLcBGAsYHQ/s2048/IMG_0101.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="371" src="https://1.bp.blogspot.com/-dg8Np-QenDE/YU2FdsARrsI/AAAAAAAAKwc/BxGvg94AqvYoct0P9bj5bFYaRWNqTNS6wCLcBGAsYHQ/w640-h480/IMG_0101.JPG" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hadi bakalım bir kez daha İstanbul'dayım.</td></tr></tbody></table><br /><div>Veya kimi yapılacaklar vardır, doğal bir takvime tabidir. Artık mantar mı toplanacaktır, bahçeye bir şeyler mi ekilecektir ama tarihi ıskalanmaması gereklidir. Mayıs'ta diktiğimiz domates fidelerinin büyümesi, çiçeklenmesi ve meyve vermesi bizim iklim ve toprak koşullarımızda neredeyse 2 ayı bulur. Dikimi Nisan'a çekersek meyve vermesi süre 1 aya düşer. Yağmur bitti mi ki yağmur sezonu kısadır buralarda mantarı kaçırırım. Eğer mantarı da kaçırıyorsam ne anladım ben Bodrum'dan diyebilirim rahatlıkla. Yoğun İstanbul Bodrum trafiği dönemiydi dalından dut yiyemediğim bir yaz geçirdiğimi hatırlıyorum. Böyle yazıyorum çünkü Bodrum'a bunları yaşamak, zamanın bize hediye ettiklerinin tadını çıkarmak için taşındık. Önceliklerimizi bunun için değiştirdik. Kendi adıma İstanbul'da geçirdiğim her fazla gün beni mevsimsiz bırakmaya başlardı.</div><div><br />Hülya benimle gelmemişse, Bodrum’da evde bekliyorsa daha da can sıkıcı bir hal alırdı durum. Son anda bir (bazen iki) hafta daha İstanbul’da kalacağımı haber verdiğimde sesinin düştüğünü anımsarım. Ben de düşerdim tabi moral motivasyon olarak. Ben döndüğümde o İstanbul'a gider ve hiç sevmediğimiz bir salınımın içine girerdik. Birbirimizi göremediğimiz 21 günlük bir dönemi hatırlıyorum.<br /><br />Evet ayda bir hafta ajansa İstanbul’a gitmek fikri çok güzeldi. Sevinçle giderdim. Kısa süreliğine bir mesai temposunda olmak beni diri tutardı. Fakat dönüş tarihimin her defasında uzaması iş yerinde hissedilen ve yaşanan gerginliğin bana da bulaşması demekti. O gerginlik bir müddet sonra görünür olurdu.</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-1IGOEF6i1hY/YU2Il_ATeWI/AAAAAAAAKwk/0ImjBAz9DK80kGhrJUFS3kB3-vJo0sCcwCLcBGAsYHQ/s2048/IMG_0105.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/-1IGOEF6i1hY/YU2Il_ATeWI/AAAAAAAAKwk/0ImjBAz9DK80kGhrJUFS3kB3-vJo0sCcwCLcBGAsYHQ/w480-h640/IMG_0105.JPG" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Mecidiyeköy'deki evden balkon manzaramız</td></tr></tbody></table><br />
<div>Mesela selamsız kalırdım. Bodrum’dan yeni, üstelik onlar için gelmişken ne bileyim en basitinden hal hatır sorulmaması içimdeki buluşma sevincimi alırdı benden. Şımarıklık olsun diye söylemiyorum ama dışardan gelen biri illa ki ilgi bekler. Anlatacakları, dinleyecekleri birikmiştir. Ne yaptığım, nasıl olduğum merak edilmiyor olabilir belki ama nezakettir, sorulur. Ben ısrarla hal hatır sorar, arkadaşlarımın baş üstlerinde tüten gri bulutları dağıtmak için elimden geleni yapardım. Enerjilerini değiştirmeye gayret ederdim. </div><div><br /></div><div>Gerçi açıkça izliyordum ki birbirlerinin de farkında değildiler. Yıllarca yüksek tempo çalışmak, sürekli iş yetiştirme odaklı olmak doğaldır ki her şeyden koparabiliyor. Sanırım ben de öyle idim taşınmadan evvel. Hemen yanında çalışana, önünden mutfağa geçene veya henüz kapıdan yeni girmişe günaydın demez mi insan! Şimdi uzaktan bakınca görüyorum ki bu kayıtsızlık beni sanki oradan hiç ayrılmamışım gibi hissettirirdi. Hiç Bodrum'a taşınmamışım, yüz yıllardır sandalyemden kalkmadan çalışıyormuşum duygusu uyandırırdı. Bir müddet sonra ofiste bulunma motivasyonumu kaybettim. Hani ailemi görmeyecek olsam, Bodrum’da kalmak kıpırdamamak konusunda ısrar ederdim doğrusu.</div><div><br /></div><div>İçinde bulunmadığım şirketlerin, çalışma ortamlarının da benzer olduğunu biliyorum. Oralarda çalışan arkadaşlarımın ne kadar mutsuz olduklarını dinliyorum konuştuğumuzda. Yani bana veya bize özel bir durum değil anlattıklarım. Ardını göremediğin bir perde iniyor etrafına ve dünyan sadece içerisi olabiliyor. O perde ki yıkılmaz, kırılmaz bir duvar sanıyorsun.</div><div><br />İstanbul benim için son zamanlarda sadece yakınlarımı görmek anlamını taşımaya başladı. Ailemle zaman geçirmek, arkadaşlarımla buluşmak güzeldi. Boğaz kıyısında kısa bir yürüyüş ve üstüne kahve ile sohbet veya öğleden sonra ister Arnavutköy ister Beşiktaş ister Taksim’de olsun bir rakı sofrasında muhabbetle demlenmek kaçırmak istemeyeceğim türden şeylerdi. Nasıl oldu bilmiyorum ama zamanla bu programlar da azaldı. Bu dediklerim pandemi öncesi. Çoğu buluşma zamansızlığa ve şehrin iflah olmaz trafiğine takıldı. Birinin programı diğerine uymadı. Beri ki buluşma noktasını uzak buldu gelemedi ve artık birbirimizi göremez olduk. Öyle bir an geldi ki İstanbul’da buluşamadığım, göremediğim arkadaşlarımı yazın Bodrum’da daha sık görmeye başladım. Kimi haberli kimi tesadüfen.<br />
<br />İşte böyle böyle derken İstanbul sadece annem ve babam demek oldu. Hastalardı ve onlarla alakadar olmak gerekiyordu. İki sene evvel babamı kaybedince İstanbul artık annemin silinen hafızasında, eğer hala varsa uçuşan ışık taneciği denli ufaldı. Demek istediğim beni İstanbul’a bağlayan şeyler ama doğal ama suni nedenlerle bir bir koptu, şehir iyiden iyiye küçüldü.<br />
<br />Üstüne üstlük son zamanlarda İstanbul’dan gelen her bir çağrı kötü haberden ibaretti. Ne yalan söyleyeyim birader aradığında umarım kötü bir şey yoktur diye açıyorum telefonu. Biliyorum, kötü günler beraber atlatılır. Ama kötü ama iyi… Mecburen gittiğin bir yeri nasıl seversin?<br />
<br />Bir zaman bisikletle sevmeye devam ettim İstanbul’u. Başlarda bisikletim yoktu, İstanbul’daki arkadaşlarımın evde yatanlarını alırdım mesela. Sonra bir katlanır bisikletim oldu devam ettim. Ofise bisikletle gidip gelmek iyi gelirdi. Hafta sonları da sabahtan çıkıp uzun ya da kısa mesafede sağa sola gitmekten mutlu olurdum. Kafam dağılırdı. Sırf katlanır bisikletle yapılacak bir tura katılacağım diye bisikletimi Bodrum’a götürdüm ve İstanbul'a her geldiğimde iyice yalnız kaldım. Mecburen gittiğin yeri nasıl seversin sorusu ben de cevapsızdır artık.<br /><br />Çocukken annemin gözlerini aça aça veya sağlam bir çimdikle uyardığı misafir ziyaretlerini hatırlıyorum. Mecburen giderdik. Bizim için sıkıcı olurdu çünkü. Sokakta oynamak, arkadaşlarımla eğlenmek varken ahbap evine veya alakasız bir yerlere gitmek zül gelirdi. Annemin tepkilerini anımsadığıma göre epey bir huysuzluk ediyor olmalıydım. Muhtemeldir ki beraber gitmemek için öncesinde de epey inat etmişimdir. Çünkü insanı zıvanadan çıkaran bir inadım vardı. Gözlerini aça aça uyardığında kadını çıldırtmış olduğumu bilirdim. Peşinden çimdik geliyorsa annemin artık iyice burnuna gelmiştir. Ötesi evde kötekti. Ben bu son aşamaya geçtiğimi hatırlamıyorum. Nerede duracağımı bilirdim. Evet uslu ve sakin bir çocuktum ama bir şeye mecbur bırakılmaya herkes gibi tepki gösterirdim… Belki biraz abartılı.<br /><br />Mecbursundur, yerine getirmen gereken görevler vardır onları sevdiklerin için yerine getirir, hayatına biraz mola verirsin. Babamın hastalığında kardeşimle seve seve paylaştık bu görevleri. Son nefesine kadar başından ayrılmadık. Aynı anda annemin Alzheimer’ın derinlerine çıktığı yolculukta kör eşlikçileriydik. İstediğimiz kadar iyi evlat olalım, gönülden koşturalım mecburiyetin bizi nasıl yıprattığını, ara ara vazgeçme raddesine geldiğimizi de anımsıyorum. Kardeşim olmasa o süreci atlatabileceğimi düşünmüyorum.<br /><br />İşte İstanbul bana sadece bunları hatırlatıyor. Koca şehir kötü haberlere sıkıştı adeta. Şişhane’den tarihi yarımada üzerinde batan güneşin turuncuya boyadığı manzarayı izlemek, boğaz kıyısında balık tutanların arasında yürümek, ismiyle müsemma sokaklarında dolaşmak, sembol olmuş binalarına, apartmanlarına girip çıkmak edebi bir metnin birkaç satırında kalmış gibi geliyor. Karışmayı sevdiğim gece hayatı müdavimi olduğumuz bir meyhanede oturup kalktıktan sonra yine bildiğimiz bir yerde son bir bira içip dans etmekti ki o da kalmadı.
</div><br />
<div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-yn14XPEI73M/YU2O1YssNyI/AAAAAAAAKww/OqY_QYxGdmgySt2taSKYfrfAEiuQUamvgCLcBGAsYHQ/s2048/IMG_0106.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/-yn14XPEI73M/YU2O1YssNyI/AAAAAAAAKww/OqY_QYxGdmgySt2taSKYfrfAEiuQUamvgCLcBGAsYHQ/w480-h640/IMG_0106.JPG" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Asmalı Cavit olmasa İstanbul çekilmez olur benim için.</td></tr></tbody></table><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-SUaXKGx5QOg/YU2O1ZfdsXI/AAAAAAAAKws/govcHhnT5SIocEMQHz9oZ_owBgzlzUkSACLcBGAsYHQ/s2048/IMG_0107.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/-SUaXKGx5QOg/YU2O1ZfdsXI/AAAAAAAAKws/govcHhnT5SIocEMQHz9oZ_owBgzlzUkSACLcBGAsYHQ/w480-h640/IMG_0107.JPG" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tek yaptığımız aktivite de böyle dışarı çıkıp kafa dağıtmak oldu.</td></tr></tbody></table><div><br /><br />Tabi ülkenin son 20 yılda nerelere getirildiği de malum. İstanbul’a geldiğimde hükümetçe yaratılan iklimi iliklerime kadar hissediyorum. Duyduğum bu rahatsızlık hissi yakamı bırakmıyor. Sürekli bir saldırı altında olduğum duygusu her gelişimde daha da büyüyor. O nedenle sevdiğim şeyleri yapmaktan geri duruyorum. Belki bu da bu şehrin çeperini iyiden iyiye daraltıyor. İki ayağım bir pabuca giriyor.<br /><br />Kabul ben de artık 20 yıl önceki ben değilim. Sevdiğim rakı masasından artık 2 duble ile kalkmak yetiyor. Üzerine bira içip biraz da dans edelim demiyoruz da artık. Kaldı ki 20 yıl sonra dans etmek için çalınan müzikler gürültü gibi geliyor bana. Beden, ruhun yapmak istediklerine ayak uyduramıyor. Yaşlanıyoruz deyince kızan dostlarım oluyor. Halbuki bu bir gerçek. Zamanın karşısında durulmuyor. Dilediğin kadar iyi beslen, spor yap, kendine bak misal işte; o sanatçılar, mankenler, film yıldızları ve şarkıcılar için an geliyor haklarında “tanınmaz hale gelmiş” deniyor. Fakat bir şehri tanınmaz hale getirmek bence ihanet ile eş değer.</div>
<div><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-KFRGOGDLvOk/YU2P1ms4ssI/AAAAAAAAKxM/LU2E6rbUB1g8YlrR8PgrmTnkngAEVkumACLcBGAsYHQ/s2048/fullsizeoutput_b8a.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1152" height="880" src="https://1.bp.blogspot.com/-KFRGOGDLvOk/YU2P1ms4ssI/AAAAAAAAKxM/LU2E6rbUB1g8YlrR8PgrmTnkngAEVkumACLcBGAsYHQ/w360-h640/fullsizeoutput_b8a.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kimi resmi işler için İstanbul'daki son 2 gün saga sola gittik.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-FHW4iimCed0/YU2P17Mb0WI/AAAAAAAAKxQ/_rlHpdHjkl0P1cwxBccgtSsYI1H-foiTQCLcBGAsYHQ/s2048/fullsizeoutput_b86.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1152" height="880" src="https://1.bp.blogspot.com/-FHW4iimCed0/YU2P17Mb0WI/AAAAAAAAKxQ/_rlHpdHjkl0P1cwxBccgtSsYI1H-foiTQCLcBGAsYHQ/w360-h640/fullsizeoutput_b86.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İşlerimiz bittince kendimize yürüyüş rotası armağan ettik.<br />2010-12 tarihleri arası yaşadığımız Galata'daki evimiz.</td></tr></tbody></table><br />
Neredeyse yine bir haftaya yakın oldu İstanbul’dayım. Hülya benden evvel 10 gün kadar erken geldi çünkü babasını Covid-19 sebebiyle kaybetti. Üstelik temaslı olduğundan annesinin de testi pozitif çıktı. Bu ana dek pek dillendirmek istemedik ama İstanbul’a gelme nedenimiz buydu. Hülya prosedürler gereği ne Kayseri’de babasının cenazesine katılabildi ne de annesinin yanına gidebildi. O burada sıkışmış beklerken ve derin bir üzüntü içindeyken ben de İstanbul’da yanında olmalıydım. Başta gelmene gerek yok dese de (ki gerek olmadığına inanarak birkaç gün Bodrum’da kaldım) vicdanım beni rahat bırakmadı geliverdim.</div><div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-6lWLCqlfURU/YU2PyZbjhrI/AAAAAAAAKxY/NkDyIEWcOxEN9JrzBgwgeb96hFlqwCF_ACPcBGAYYCw/s2048/IMG_0108.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/-6lWLCqlfURU/YU2PyZbjhrI/AAAAAAAAKxY/NkDyIEWcOxEN9JrzBgwgeb96hFlqwCF_ACPcBGAYYCw/w480-h640/IMG_0108.JPG" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Duru annesinin en güzel destekçisiydi</td></tr></tbody></table><br />Bu konuda Hülya’nın yanında ol, yalnız bırakma diyenleri tıpkı babamı vefatında akıl verenleri dinlemediğim gibi dinlemedim doğrusu. Kimsenin iyi niyetinden şüphem yok ama keşke biri de “siz bilirsiniz.” diyebilse idi. Sanırım çoğunluk berikinin yaşadıkları üzerinden kendi nasıl hareket eder bunu düşünüyor. Haliyle kendini referans alarak dillendiriyor düşüncesini. Fakat beni başta kendim, gönlüm veya canım sonra hayat arkadaşımın diyecekleri daha çok ilgilendiriyor.<br /><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-oPAQMoViQM4/YU2Pw9w9fmI/AAAAAAAAKw8/nyMw5d72N5wMBEGoGRsr_4CGqVvwryV7wCLcBGAsYHQ/s1280/IMG_0131.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="960" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/-oPAQMoViQM4/YU2Pw9w9fmI/AAAAAAAAKw8/nyMw5d72N5wMBEGoGRsr_4CGqVvwryV7wCLcBGAsYHQ/w480-h640/IMG_0131.JPG" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İyi geldi<br /></td></tr></tbody></table><br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-jfcUIfPSxSI/YU2P1EVKSRI/AAAAAAAAKxc/JMhm4bIvERQFgvFBABuBrIprMJiqsWMVwCPcBGAYYCw/s2048/fullsizeoutput_b89.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1152" height="880" src="https://1.bp.blogspot.com/-jfcUIfPSxSI/YU2P1EVKSRI/AAAAAAAAKxc/JMhm4bIvERQFgvFBABuBrIprMJiqsWMVwCPcBGAYYCw/w360-h640/fullsizeoutput_b89.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İlk buluştuğumuz Limonlu Bahçe'de yemek yedik. Bir arada olmak iyi geldi.<br />Not: Yemekleri, sunumu ve servisi berbattı.</td></tr></tbody></table><br /><div><br /></div><div>İstanbul’u sevmiyorum dedim son paylaştığım sosyal medya gönderisinde. Bir kere de güzel bir haber ile gelsek şuraya. Ne bileyim; vize işlemlerimiz bitti diye çağırılsak, Bodrum’dan İstanbul’a oradan Oslo’ya uçsak mesela. Bir bebek dünyaya gelse, teyze, hala, amca, dayı olsak… Ya da turist gibi gelsek, Mecidiyeköy’deki evde değil de bir otelde kalsak biraz. Sergimiz olsa açılışı için bulunsak diye diye liste uzar gider...</div><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-83945334249424396332021-07-24T07:08:00.002-07:002021-07-24T07:08:40.091-07:00Bodrum'daki son dönemlerimize dair...<div>İhmalimin nasıl koca bir vicdan azabına dönüştüğünü izah edemem. Bu günceyi, yaşamımın en disiplinli şeyi diyerek omuzumda taşırken birkaç ay hiç dokunmamış olmak duyduğum gururu toza dönüştürüverdi. Benzer duyguları çizimlerimle aramda açılan mesafe için de hissetmiştim. Hemen hemen her gün bir şeyler karalıyor ve hayatıma dair notlar diyerek <a href="http://cokabook.blogspot.com/" rel="nofollow">diğer bloğum</a>da paylaşıyordum.</div><div><br /></div>
<div>Ne var ki çiziyor olmamın nedeni İstanbul’da yaşarken son dönem duyduğum huzursuzluktu. Her bir çizim yarına gönderilen dualar gibiydi ve gün geldi o dualar kabul oldu. Bodrum’a taşındığımızdan itibaren çizimlerim kâğıt kayıklar denli kıyıdan açılıp Ege’de kayboldular. Kötü veya iyi oldu demiyorum. Bence çizimlerimin görevi beni buraya taşımaktı ve bunu layığıyla başardılar. Sadece o da değil bugün itibariyle 29 yıllık tasarım serüvenimde sanat yönetmeni unvanımı illustrator olarak değiştirdiler. Dürüst olmak gerekirse bu unvanı hiç sevmedim. Hep kendim için çizdim. Duygularıma kulak verdim, şaşkınlıklarımı, üzüntülerimi, sevinçlerimi kısacası hayatımdan küçük anları karaladım. Bunları paylaşmakta bir beis görmedim. Sonra bir an geldi insanlar kendileri için de çizmemi istediler. İlanlarını, duyurularını, sevgililerini, çocuklarını, kedilerini veya yazdıkları kitapları resimlememi beklediler. Huzursuzluk her ne kadar beni besleyen bir şey olsa da yapay olarak yaratıldığında tadım kaçıyor. İçimden geldiği gibi yapıp kâğıdı kalemi masada bırakıp kaçtım. Bu konuda resimlerime bir borcum yok. Canımın yeniden istemesine veya gerçekten huzursuz hissedeceğim o döneme dek defteri kapattım.</div><div><br /></div><div><br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-jUOm1tAS20E/YPwFTD12H6I/AAAAAAAAKrE/6uFlL0-m90sgzMJ0vk1sRe2Dd_RlyClswCLcBGAsYHQ/bougainvillea.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img data-original-height="1273" data-original-width="900" height="640" src="https://lh3.googleusercontent.com/-jUOm1tAS20E/YPwFTD12H6I/AAAAAAAAKrE/6uFlL0-m90sgzMJ0vk1sRe2Dd_RlyClswCLcBGAsYHQ/w453-h640/bougainvillea.jpg" width="453" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hayallerimi tek tek inşa ettim</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-00VQkD4sd10/YPwFUSNaozI/AAAAAAAAKrI/CzX3acvnCRobwylq8hxuzquyuDYR0d2QACLcBGAsYHQ/istanbul%2Bagain.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img data-original-height="1273" data-original-width="900" height="699" src="https://lh3.googleusercontent.com/-00VQkD4sd10/YPwFUSNaozI/AAAAAAAAKrI/CzX3acvnCRobwylq8hxuzquyuDYR0d2QACLcBGAsYHQ/w453-h640/istanbul%2Bagain.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Son yıllarda kendimi böyle hissederdim.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-O6LniAPea4s/YPwFUz2BmyI/AAAAAAAAKrU/xC1qls-pLLkdDzSDCdjB-38OQPw4M2-FgCLcBGAsYHQ/mirror%2Bof%2Bparallel%2Buniverse.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img data-original-height="1273" data-original-width="900" height="699" src="https://lh3.googleusercontent.com/-O6LniAPea4s/YPwFUz2BmyI/AAAAAAAAKrU/xC1qls-pLLkdDzSDCdjB-38OQPw4M2-FgCLcBGAsYHQ/w453-h640/mirror%2Bof%2Bparallel%2Buniverse.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Aynaya baktığımda başka bir şey görürdüm</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-9fYCMt7dzug/YPwFUc28qgI/AAAAAAAAKrM/kvJ4QWXUI6UKs_gWY3CJpOOHrPAhDFRNQCLcBGAsYHQ/boring%2Bday.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img data-original-height="1273" data-original-width="900" height="699" src="https://lh3.googleusercontent.com/-9fYCMt7dzug/YPwFUc28qgI/AAAAAAAAKrM/kvJ4QWXUI6UKs_gWY3CJpOOHrPAhDFRNQCLcBGAsYHQ/w453-h640/boring%2Bday.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Her ne kadar sosyal hayatım renkli ise de sıkılırdım.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-afyUB10YTo4/YPwFUzkrSlI/AAAAAAAAKrQ/yEwMny2F6YsZvQybdcCd-DP1qInsJdHsQCLcBGAsYHQ/istanbul%2Bnow.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img data-original-height="1273" data-original-width="900" height="699" src="https://lh3.googleusercontent.com/-afyUB10YTo4/YPwFUzkrSlI/AAAAAAAAKrQ/yEwMny2F6YsZvQybdcCd-DP1qInsJdHsQCLcBGAsYHQ/w453-h640/istanbul%2Bnow.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Gökyüzünü başımı kaldırmadan görmek isterdim.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-YPU1YDMwPnE/YPwFTD3Y3-I/AAAAAAAAKrA/dO-Kf0bc86goHz18mYf3PRP3ttd8IoT3gCLcBGAsYHQ/smoked%2Bhead.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img data-original-height="1273" data-original-width="900" height="699" src="https://lh3.googleusercontent.com/-YPU1YDMwPnE/YPwFTD3Y3-I/AAAAAAAAKrA/dO-Kf0bc86goHz18mYf3PRP3ttd8IoT3gCLcBGAsYHQ/w453-h640/smoked%2Bhead.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Özetle, delirmemek için çizerdim.</td></tr></tbody></table><br />
<div><br /></div><div>Fakat yazmaya, yazıya ve günceme borcum bitmedi. Yüksek sesle kendimle konuştuğum bir yer olunca bu günce 9 yıldır benim en büyük dostum, sırdaşım ve yol arkadaşımdı her zaman. Birkaç ay ihmal ettim ve sonunda vicdanım tuttu beni kolumdan bu yazının başına oturttu. Biraz kendi kendimle konuşayım dedim ben de.</div><div><br /></div>
<div>En büyük yanılgım birbirine benzer günler yaşayınca yazacaklarımın büyük bir tekrara dönüşeceğini sanmaktı. Hele pandemi ile iyice eve sıkışmış, hayallerimden, yollardan, sevdiklerimden uzakta hiçbir şey yapmadan oturunca neyi kaleme alacaktım ki? Halbuki hep tekrar eden bir yaşamın içine dönüp dururken ve sıkılırken aslında yapamadıklarım pekâlâ yazı konusu olabilirdi. Mesela her yıl uzun bisiklet turlarına, festivallerine katılan biri olarak 7 ayda 500km’ye bile ulaşamamak benim için yeni bir şey. Bisiklete binmeyi seven biri kilometre toplamayı sever. Bu ne kadar gezdiğinin ne kadar çok şey, yer ve insan gördüğünün göstergesidir. Bir telefon uygulamasında görüntülenen rakamdan fazlasıdır. Pandemi ve uyandırdığı hasta olma tedirginliği önemli bir bahane benim için. Fakat bahane de bahaneyi doğurur adamın ayaklarını kuma gömer.</div><div><br /></div><div><br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-mNgOMEMTno4/YPv_mRTu08I/AAAAAAAAKqY/HrwaCsxO4ZY0-1JuXtGMYIGV3ejltrAPwCLcBGAsYHQ/s1278/07F4B798-F3D3-4AA6-8778-7A509949DDCC.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="850" data-original-width="1278" height="329" src="https://1.bp.blogspot.com/-mNgOMEMTno4/YPv_mRTu08I/AAAAAAAAKqY/HrwaCsxO4ZY0-1JuXtGMYIGV3ejltrAPwCLcBGAsYHQ/w640-h426/07F4B798-F3D3-4AA6-8778-7A509949DDCC.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu yıl turdan sayabileceğim tek şey Yerküpe tırmanışımızdı.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-NWCZB0SYfpc/YPv_nICEIgI/AAAAAAAAKqg/84RpB6FZTAQ_mDQeoQQrL3bkKdBbjdabwCLcBGAsYHQ/s1278/8BD7F33C-DFFC-43FD-9A5E-444E90088B73.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="850" data-original-width="1278" height="329" src="https://1.bp.blogspot.com/-NWCZB0SYfpc/YPv_nICEIgI/AAAAAAAAKqg/84RpB6FZTAQ_mDQeoQQrL3bkKdBbjdabwCLcBGAsYHQ/w640-h426/8BD7F33C-DFFC-43FD-9A5E-444E90088B73.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Yerküpe'de uyanmayı seviyorum.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-5u8s3qK5uBk/YPv_mbrICKI/AAAAAAAAKqU/pGefGIxmfigdOtCiCrAGGJW2rRjQbnx4QCLcBGAsYHQ/s1278/749DA6A1-25CE-4EE1-AE9F-ED72004D0AFC.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="850" data-original-width="1278" height="329" src="https://1.bp.blogspot.com/-5u8s3qK5uBk/YPv_mbrICKI/AAAAAAAAKqU/pGefGIxmfigdOtCiCrAGGJW2rRjQbnx4QCLcBGAsYHQ/w640-h426/749DA6A1-25CE-4EE1-AE9F-ED72004D0AFC.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Teoman Abi</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-tj5JyW92Rdk/YPv_mSOXaCI/AAAAAAAAKqc/0Fh-O5AjbccbLP4mDI2Y0isF4RIlVB99gCLcBGAsYHQ/s1278/6270C1ED-F7E6-4B29-8C3C-652FC8C24396.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="850" data-original-width="1278" height="329" src="https://1.bp.blogspot.com/-tj5JyW92Rdk/YPv_mSOXaCI/AAAAAAAAKqc/0Fh-O5AjbccbLP4mDI2Y0isF4RIlVB99gCLcBGAsYHQ/w640-h426/6270C1ED-F7E6-4B29-8C3C-652FC8C24396.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">30 Ağustos'u içine alan 3 gün yine burada olacağız</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Ohdnir6rZeQ/YPv_nW89G8I/AAAAAAAAKqo/iagnzTkYY9kFHfqjcFil53rUg-foUbu5QCLcBGAsYHQ/s1278/F8A6D0D4-766D-4F6D-BC47-C51FB59533EF.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="850" data-original-width="1278" height="329" src="https://1.bp.blogspot.com/-Ohdnir6rZeQ/YPv_nW89G8I/AAAAAAAAKqo/iagnzTkYY9kFHfqjcFil53rUg-foUbu5QCLcBGAsYHQ/w640-h426/F8A6D0D4-766D-4F6D-BC47-C51FB59533EF.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu çınarların altında uyanmak harika...</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-QpcD3woTjeQ/YPv_nU58AEI/AAAAAAAAKqk/Ce3UPssC3BASM_NctRa4JHHGCMuGF-g2QCLcBGAsYHQ/s1278/B26FBC36-B904-43DA-9AD7-1134245C8835.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="850" data-original-width="1278" height="329" src="https://1.bp.blogspot.com/-QpcD3woTjeQ/YPv_nU58AEI/AAAAAAAAKqk/Ce3UPssC3BASM_NctRa4JHHGCMuGF-g2QCLcBGAsYHQ/w640-h426/B26FBC36-B904-43DA-9AD7-1134245C8835.jpg" width="495" /></a></td>
</tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Her yıl mutlaka bir fotoğraf çektirdiğim seyir noktası. Menteşe Dağları</td></tr></tbody></table><br />
<div><br /></div><div>Kendime tam anlamıyla zaman ayırabileceğim ve taşındığımızdan beri Bodrum’u layığıyla yaşadığımız iki yılı harcamışım gibi hissediyorum. Önceleri çetelesini tutardım. 2015’te 8, 2016’da 12, 2017’da 18 ve 2018’de 21 hafta İstanbul’da kalmıştık. Uzaktan da olsa bir şirkete çalışmanın bedelinden sayıyorum bu zamanları. Sonra bir an geldi yorgunluğum, bıkkınlığım, günü kurtarmaktan duyduğum sıkıntı, ışıltımı ince bir pasla örttü. Uzadıkça ekşileşen İstanbul günlerinin doğurduğu iç sıkıntısı da cabası. Doğaldır ki bu dışarıdan açıkça görülebilen bir durumdu ve 16 yıl severek çalıştığım ajansla yollarımız ayrıldı. Bir anda işsiz kalmak tedirgin edici olsa da hayatımı tam zamanlı Bodrum’da geçirme hayalimi ve heyecanımı hala hatırlıyorum. Lakin olmadı, 2019’un neredeyse tamamını İstanbul’da geçirdik. Bodrum’da geçirdiğimiz gün sayısı 39 ile sınırlı kaldı. Arada gelip evi havalandırıp dönmüşüz gibi sanki. Son iki yılı Bodrum’da ve layığıyla yaşamak demek ilk akışta evde zaman geçirmek, eğer olursa dışarıdan mesleğime devam ettirmekti benim için. Öyle ki 2020’de İstanbul’da büyük ihtimalle 3-4 hafta geçirmiş olmalıyız. Dedim ya artık çetele tutmuyorum. Mesai saatlerimi daraltarak kalan zamanı kendime hediye etmek 2020’de yaptığım en güzel şeydi. Sabahları zaten erken kalkıyorum. 6-6:30’da evden çıkıp birkaç saate 50-60 km sıkıştırmak epey cazip bir plandı. Bir gün Yalıçiftlik tarafına ertesi gün Yalıkavak, Gümüşlük’e gitmek, yarımadada yarım ve tam turlar atmak kendime açtığım zaman aralığında fazlasıyla mümkündü. Üstelik eskisinden daha fazla, daha uzun, hiçbir şeye yetişmek zorunda kalmadan yurt içinde veya dışı programlar da yapabilirdim.</div><div><br /></div><div>Günce yazılarımı ilk okuyan Hülya’dır. Onun elinden de geçer. Düzeltmelerini yapar, kimi cümle üzerinden benimle oturur konuşur. Hazır o da okuyorken sadece kendime ayırdığım zamandan bahsetmemeliyim. Zira kendimizi zaman olarak biraz daha bağımsız, dışarıya karşı sorumluluklarımızın biraz daha azalmış hissettiğimiz şu son iki yılda Hülya’nın da hayallerine doğru adımlar atalım demiştik. Mesela Hülya’nın Norveç sevgisi bize bir başlangıç noktası veriyor.</div><div><br /></div><div><br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ezFF0Nfs6-Q/W9hvNCRzbXI/AAAAAAAAIVk/fEMjDi0M-3M_hBZVJyFW_wPKGa8n7QgrQCPcBGAYYCw/s917/hu%2Bnorvec%25CC%25A7%2B2.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="822" data-original-width="917" height="444" src="https://1.bp.blogspot.com/-ezFF0Nfs6-Q/W9hvNCRzbXI/AAAAAAAAIVk/fEMjDi0M-3M_hBZVJyFW_wPKGa8n7QgrQCPcBGAYYCw/w640-h574/hu%2Bnorvec%25CC%25A7%2B2.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hülya'nın büyük bir Norveç hayranlığı var.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-dNm2TA8ugso/W9hvKlOGqiI/AAAAAAAAIVg/TPSxKZFr6e0Ro_CvL9kBmwBNk5uIMmLZACPcBGAYYCw/s1080/hu%2Bnorvec%25CC%25A7%2B3.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1080" height="495" src="https://1.bp.blogspot.com/-dNm2TA8ugso/W9hvKlOGqiI/AAAAAAAAIVg/TPSxKZFr6e0Ro_CvL9kBmwBNk5uIMmLZACPcBGAYYCw/w640-h640/hu%2Bnorvec%25CC%25A7%2B3.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Öyle ki hayatında bir kere gidebildiği halde dilini, kültürünü öğrenmiş.</td></tr></tbody></table>
<br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-xYXtvuSaLUs/W9hvNM_M_yI/AAAAAAAAIVk/Z_lTXP-tWE4b7JlXTEn8ixfp2Qt4E2VYQCPcBGAYYCw/s1080/hu%2Bnorvec%25CC%25A7%2B1.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1080" height="495" src="https://1.bp.blogspot.com/-xYXtvuSaLUs/W9hvNM_M_yI/AAAAAAAAIVk/Z_lTXP-tWE4b7JlXTEn8ixfp2Qt4E2VYQCPcBGAYYCw/w640-h640/hu%2Bnorvec%25CC%25A7%2B1.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İstanbul'daki ev bir nevi Norveç müzesidir.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-wRn5mzaJ4PY/YPwR47gOMYI/AAAAAAAAKro/X3tL5gd_w1Ilr51cLbAOGnYx79sMjMh9wCLcBGAsYHQ/s2048/64498454-D557-446D-B05E-1A4986E51AD2.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-wRn5mzaJ4PY/YPwR47gOMYI/AAAAAAAAKro/X3tL5gd_w1Ilr51cLbAOGnYx79sMjMh9wCLcBGAsYHQ/w512-h640/64498454-D557-446D-B05E-1A4986E51AD2.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Eh ben de biraz Norveçli oldum galiba</td></tr></tbody></table><br />
<div><br /></div><div>Kendi aramızda bir slogana dönüşmüştür; “Kışın Bodrum, yazın Norveç!” diye. Hani öyle 2-5 günlüğüne değil gidip birkaç hafta, bir veya iki ay kalmaktan söz ediyorum. Turist gibi değil gideceğimiz yeri yaşayacağımız planlar duruyor önümüzde. Neden Belçika’ya da gitmeyelim, Macaristan’da birkaç hafta yaşamayalım. Almanya’da Cüneyt’i, Ezgi’yi, Doğacan ve Boran’ı ziyaret etmeyelim. Var oğlu var…</div><div><br /></div><div>2020 büyük bir ışıltıyla, planlarla başladı fakat pandemi ile birlikte 2021’e uzanan süre zarfında, planladığımız, hayalini kurduğumuz her şey rafa kalktı. Bir çift olarak yurt dışına gitmeyi bırak bisikletle seyahat dahi yapılamadı. Bu kadar uzun uzun yazdım ki bu geçerli bahaneyi kişisel tarihime not düşeyim. Sonra yok rüzgâr var bisiklete binmeyeyim, yok hava sıcak binilmez gibi gerekçeler doğurdum. Sahiden de ayaklarım kuma gömüldü.</div><div><br /></div><div>Gerçi araya bir safra kesesi ameliyatı da sıkıştırdım. Geçtiğimiz Nisan ayıydı ve doktor bana bir ay kadar ağır işlerden kaçınmamı rica etti. Zira ilk sorduğum soru bisiklete ne zaman binerim oldu. Bisiklet, eğer bakkala gidip gelmek için kullanmıyorsanız ağır bir spordur. Nisan-Mayıs ayları Bodrum ve civarında bisiklete binmek için en güzel zamanlardır. İşte o bir iki ay benim için nekahet dönemiydi. Öyle ki bahçede dahi çalışamadım. Hem de boz bahçemizi cennete çevirirken…</div><div><br /></div><div>Bizi çok yansıtan, ilk gördüğümüz andan itibaren ruhumuza iyi gelen ve yıllar içinde ona kattıklarımız kadar onun da bize bir sürü anı, güzellikler hediye ettiği bir evde yaşıyoruz. Hoş! artık fiziksel olarak biraz elden geçmesinin de zamanıdır. Verandanın ahşap çatkısı bakım istiyor. Üzerini örten kargı, yalıtımı sağlayan membran hava şartlarıyla çok yıprandı. Rüzgâr, fırtına, yağmur ve güneş hiçbir şeyi ilk günkü gibi bırakmıyor. İçeride ise boya badana, her sene niyetlensek de yapamadık artık şart oldu. Üstelik Gökova körfezi sık deprem üreten bir bölge. Sismik sarsıntılar çatı kirişlerinde minik sıva döküntülerine sebep oldu. Uzun lafın kısası taşındığımızdan beri eve neredeyse hiç dokunulmadı. Tıpkı bahçesi gibi. Dönem olarak evde geçireceğimiz hatta kapalı kalacağımızdan eminken bari yaz ayları yeşil bir bahçeyi izleyelim diyerek kolları sıvadık. İstanbul’da kiracı olsak bu tip bir desteği ev sahiplerimizden gönül rahatlığıyla isterdik ama Bodrum’da işler öyle yürümüyor. Bir kere her şey İstanbul’a göre daha pahalı. Paha yüksek olunca ev sahipleri (en azından bizim ev sahiplerimiz öyle) bu tip tamir, tadilat, bahçe işlerini kendileri halletmeyi tercih ediyorlar. Zaten böyle bir kültür de var. Herkes alıyor fırçasını eline evini boyuyor, bahçesini kendi düzenliyor. Elektrik, su tesisatlarını mümkün mertebe kendileri onarıyorlar. Diğer taraftan usta bulmak da ayrı bir maharet istiyor. Mesela evi boyatamadık çünkü bulduğumuz ustalar ya yapamam dedi ya da çok yüksek fiyatlar verdi. Topu topu 80m2 ev için aldığımız fiyatlar dudak uçuklatır. Fakat bahçe için bir bütçe ayırdık. Profesyonel bir iş olsun dedik peyzaj mimarı bulduk. Mimarımız da Yaka’dan olunca işimiz kolaylaştı. Projemizi onayladık, bütçe konusunda el sıkıştık ve Nisan sonu çalışmalara başlandı. Birkaç hafta içinde bahçenin havası değişti. Baharla birlikte de yeşerdi. Başta salgın nedeniyle kapanmalar ardından yasakların kalkmasıyla kalabalıklaşan Bodrum’da kendimizi içi yeşil ve çiçek dolu evimizde izole edebildik. Boz sıfatını bahçemizin başından kaldırdık…</div><div><br /></div><div><br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-OyWxQawFZ-8/YPwUQpHa1VI/AAAAAAAAKr0/3kxx6mXARn436gkvzNqB95bG1DpQjVwCgCLcBGAsYHQ/s2048/IMG_8258.HEIC" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/-OyWxQawFZ-8/YPwUQpHa1VI/AAAAAAAAKr0/3kxx6mXARn436gkvzNqB95bG1DpQjVwCgCLcBGAsYHQ/w480-h640/IMG_8258.HEIC" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Boz bahçemiz Nisan'da tamamen değişti.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-2qjtFjHLIwk/YPwUR4W506I/AAAAAAAAKr4/2Tte58Y1yLYz4n1fGnIZgLtQKu8Yc4ckwCLcBGAsYHQ/s2048/IMG_8303.HEIC" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-2qjtFjHLIwk/YPwUR4W506I/AAAAAAAAKr4/2Tte58Y1yLYz4n1fGnIZgLtQKu8Yc4ckwCLcBGAsYHQ/w480-h640/IMG_8303.HEIC" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Girişteki karşılama komitesi</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-pUGBTtWVckE/YPwUUPbJM6I/AAAAAAAAKsA/2BJg_dujFPM8x0yGN2EZEYcRNvTk7sczwCLcBGAsYHQ/s2048/IMG_8304.HEIC" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/-pUGBTtWVckE/YPwUUPbJM6I/AAAAAAAAKsA/2BJg_dujFPM8x0yGN2EZEYcRNvTk7sczwCLcBGAsYHQ/w480-h640/IMG_8304.HEIC" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bir bölümü sazlık olarak ayırdık.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/--HzvT_Sv2zo/YPwUUBn5x9I/AAAAAAAAKr8/cHnHfhlFlq8f9piZEZwKnAnQM6UWBh_-QCLcBGAsYHQ/s2048/IMG_8305.HEIC" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/--HzvT_Sv2zo/YPwUUBn5x9I/AAAAAAAAKr8/cHnHfhlFlq8f9piZEZwKnAnQM6UWBh_-QCLcBGAsYHQ/w480-h640/IMG_8305.HEIC" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Yürüme taşları yenilendi.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-MBTfgmH3S9c/YPwUUQbM4jI/AAAAAAAAKsE/S782Qu0SO_EiQHScRLgZCkJobZ2kvkqCwCLcBGAsYHQ/s2048/IMG_8307.HEIC" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/-MBTfgmH3S9c/YPwUUQbM4jI/AAAAAAAAKsE/S782Qu0SO_EiQHScRLgZCkJobZ2kvkqCwCLcBGAsYHQ/w480-h640/IMG_8307.HEIC" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu köşe atıl duruyordu bir oturma alanına dönüştürdük.</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-FNltjJe9EHs/YPwUVwRdivI/AAAAAAAAKsI/5eCNCmPSYUw_nEgWCSeMZxkr1zCCYr_mgCLcBGAsYHQ/s2048/IMG_8308.HEIC" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/-FNltjJe9EHs/YPwUVwRdivI/AAAAAAAAKsI/5eCNCmPSYUw_nEgWCSeMZxkr1zCCYr_mgCLcBGAsYHQ/w480-h640/IMG_8308.HEIC" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bir de küçük taş bahçesi hazırladık.</td></tr></tbody></table><br />
<div><br /></div><div>Kalabalıklaşan Bodrum demişken günümüze dönebilirim artık. Zira bugün bayramın üçüncü günü ve her bayram yaptığımız gibi evimize kapandık. Yaşam alanımızı da işte bu günlere hazırlamıştık. Bodrum’da yaşayanların kış aylarını sevmesi yaz boyunca kontrolsüz bir kalabalığı maruz kalmasıyla alakalıdır. Bu yıl yaz nüfusunun (yabancı turist olmadan) 2 milyonlara ulaştığı düşünülürse, sosyal medyada yükselen isyanın nedeni net olarak anlaşılabilir. Değil sürekli yaşayan, yazlıkçısından tatilcisine herkes kalabalıktan şikâyet eder oldu. Trafik yoğunluğuyla birlikte 15-20 dakikalık mesafeler 45 ila 90 dakikada alınıyor. Kimi yerde araç kuyruklarının 2-3 km’ye uzadığı görülüyor. Alt yapı yetersiz olduğundan elektrik kesintilerinin sıklaştığı ve Bodrum'un zaten su fakiri olup üstüne yağış da almadığı düşünülürse susuzlukla yaşanan isyan daha da anlaşılır hale geliyor.</div><div><br /></div><div>Gerçi Bodrum’a tatile gelenlerin kalabalıktan şikâyet etmeleri oldukça ironik. Hatta sosyal medyada esprisi dahi dönüyor; “Kendinden 30dk sonra gelene tahammül edemeyenlerin tatil cenneti Bodrum” diye. Kendi aralarında bir şakalaşma değilse kulak misafiri olduğum bir tartışmayı da aktarayım. 34, 35, 06 vs plakalı otomobillerle hınca hınç dolu otoparkta, omuzlarında havluları ellerinde çantaları yürüyen gençlerden biri diğerlerine “...peki 48 hangi ilin plakası?” diye soruverdi. Onlar kadar ben de güldüm oradan uzaklaşırken. Şaka değilse çok daha vahim tabi…</div><div><br /></div><div>Bu yılı bu kadar özel kılan birkaç nedeni güzelce anlamak gerek. Bir kere herkes çok bunaldı ve yasakların kalkmasıyla kendilerini artık birer mağaraya dönüşmüş evlerinden attılar. Aslında her şey geçen yıl başladı. Yasakların kalkmasıyla yazlıklarına gelenler Bodrum’dan gitmeyip, kışı ve pandemi sürecini burada geçirmeyi tercih ettiler. Yıllık ev tutanların da fazlalaştığını buradan görebiliyoruz. Kısacası 175 binlik resmi Bodrum nüfusu geçtiğimiz kış zaten 400-500 bini görmüştü. Bu cepte…</div><div><br /></div><div>Ege’de tatil denince aklına yurtdışı ve özellikle Yunan Adaları gelenler sınırların kapalı olmasıyla ülkenin güneyine mecbur kaldılar. Belki yüzlerce binlerce tekne Bodrum koylarını doldurdu. Geçende Elif, Yalıkavak Marina’nın yanında gecekondu gibi kalan Turgutreis Marina’da ilk kez bu kadar lüks tekne ve sahipleriyle dolu olduğundan bahsediyordu. Muhtemeldir ki oteller de doludur orasını bilemiyorum. Zira 2 yıldır otellere dair tek duyduğum şey kapanmaları, el değiştirmeleri veya hiç açılmamış olmalarıydı. Fakat konaklamak için sezonluk ev kiralayanların sayısında patlama yaşandığını çok net biliyorum. Şimdilerde ne oldu bilemiyorum ama denize en yakın mesafesi 7 km olan Yaka da bile günlük kiralar geçen sene 1500 liralara çıkmıştı.</div><div><br /></div><div>Bu yıl kalabalığın bir başka nedeni de Marmara denizinde görülen müsilaj… Bugüne dek Ayvalık’tan aşağı hiç tatil yapmamış, kuzey Ege ve Marmara'yı mesken tutmuş tatilciler de güneye inmek zorunda kalmışlar. Bunu da kardeşimin Erdek dışında tatil yapmamış bir arkadaşından dinledim. Bir sürü Marmada yazlıkçısı Ege-Akdeniz tatilcisine dönüştüler. Bu kalabalığa bir de karavan ve çadır kampçılarını ekleyebiliriz. Bu yıl çok popüler oldu herkes kendi karavanını yapıp, yerden bağımsız tatil yapmanın özgürlüğünden bahsediyor. YouTube bu tip videolarla dolu.</div><div><br /></div><div><br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-J3EpsfXP-Z4/YPwaglNYlII/AAAAAAAAKsc/npfVyqc6O04PtUdNcneAgdxFySFhcP7-QCLcBGAsYHQ/s512/mu%25CC%2588silaj.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="288" data-original-width="512" height="279" src="https://1.bp.blogspot.com/-J3EpsfXP-Z4/YPwaglNYlII/AAAAAAAAKsc/npfVyqc6O04PtUdNcneAgdxFySFhcP7-QCLcBGAsYHQ/w640-h360/mu%25CC%2588silaj.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Marmara bu yıl gördüğü en büyük çevre felaketini yaşadı.</td></tr></tbody></table><div><br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-TiLs-lquqYI/YPwawXV-faI/AAAAAAAAKsk/g5tx-9g6b18P0dO9vnmLB2ErC_JoqyKEQCLcBGAsYHQ/s750/mu%25CC%2588silaj2%2Bcopy.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="422" data-original-width="750" height="279" src="https://1.bp.blogspot.com/-TiLs-lquqYI/YPwawXV-faI/AAAAAAAAKsk/g5tx-9g6b18P0dO9vnmLB2ErC_JoqyKEQCLcBGAsYHQ/w640-h360/mu%25CC%2588silaj2%2Bcopy.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Doğadaki herhangi bir değişim kabul edin etmeyin insanı çok etkiliyor.</td></tr></tbody></table><br />
<div><br /></div><div>Kalabalık kadar pahalılık da şikâyet konusu. Bana kalırsa evlerimizde kaldığımız 2 yıl sonunda ülkenin geldiği ekonomik durumla yüzleşiyoruz. Görünenden hissedilenden çok daha ağır bir tablo içinde olduğumuzu fark ediyoruz.</div><div><br /></div><div>Bayram öncesiydi ve 2 yıl sonra ilk kez dışarıda yemek yiyelim dedik. Biraderin de doğum günüydü. Çocukları saymaz isek 6 kişiydik ve 4 meze, bir duble salata ve 70’lik rakıya 1800 lira ödeyip kalktık. Balık filan da yemedik. 2 yıl önce aynı masada kişi başı 150-175 arası bir şey öder çıkardık. Mesela Barbun’un kilosuna 700 lira dendi. Levrek 350 TL olmuş. Eskiden haftada bir meyhaneye gitme ritüelimiz vardı. Görünen o ki bu artık sürdürülebilir bir şey değil.</div><div><br /></div><div><br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-9UtpxzM56U4/YPwcSJtaeDI/AAAAAAAAKss/UzpsUJ_M0Tk-73gVqmeQRE2aXlhkqOiKwCLcBGAsYHQ/s1024/PHOTO-2021-07-14-21-40-53.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="768" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/-9UtpxzM56U4/YPwcSJtaeDI/AAAAAAAAKss/UzpsUJ_M0Tk-73gVqmeQRE2aXlhkqOiKwCLcBGAsYHQ/w480-h640/PHOTO-2021-07-14-21-40-53.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Biraderin yaşgününden. Deniz, ben, Halil, Seda, Burcu, Mehmet, Duru ve Hülya</td></tr></tbody></table><br />
<div><br /></div><div>Sadece yemek de değil ulaşım, konaklama, hizmet (marketi zaten biliyoruz) artık aklımıza ne gelirse kat kat pahalı. Hadi sezon için yüksek fiyatlı oluyor ama şimdinin tek yön uçak bileti, dünün gidiş dönüş ederi kadar. Çadır konaklamaları 150 liradan başlıyor. Yakın zamana kadar bu fiyata pansiyonlarda kalırdık. Kim bilir ortalama bir otel odası fiyatı ne olmuştur? Bakın bu pahalılık başka hangi şikayetleri doğuruyor?</div><div><br /></div><div>Efendim neymiş Bodrum’da herkes yavaşmış. Gittiği yerde servise bakanların sayısı azmış dolayısıyla gecikmeler oluyormuş ya da heves etmiş, mekân açmış ama personel bulamıyormuş. Ne bileyim bankaya gitmiş 5 gişenin sadece birinde memur varmış. Trafo patlamış ama bir tane adam gelip yapmamış vs vs…</div><div><br /></div><div>Son yıllarda fiyatlar böyle yükselirken Ege’nin kıyı kasabaları da bundan azade düşünülmesi mümkün değil. Üstüne üstlük paramızın değeri de büyük hızla düştü. Mesela geçen yıl 3000 lira kazanan birinin maaşı 438 USD'ye tekabül ediyorken şimdi aynı maaş bugün karşılığı 350 USD. Yanlış hesaplamamışsam bu %25 değer kaybı demek. Ekonomi uzmanı olmamakla birlikte buna şu yüzden değindim; bugün Bodrum’da yaşayanlar, yazlıklarında kalanlar veya tatilcilerin muhatapları <span style="background-color: #fcff01;">yani maaşla çalışanları Bodrum’da tutunamaz hale geldiler.</span> Çoğu en basitinden şuursuzca fırlayan kiraları ödeyemiyor. Buna mutfak, fatura, şu bu gibi masraflar eklenince Bodrum maaşla çalışanlar için yaşanmaz bir hale geliyor.</div><div><br /></div><div>Şimdi neden 5 gişesi olan bankada tek bir memurun çalıştığına dair fikir yürütülebilir. Bir mekânın personel bulmakta niye bu kadar zorlandığı, bulmuş ama ihtiyacın altında kaldığından servisin neden yavaş olduğu anlaşılabilir. Geçenlerde bayramını kutlamak için Umut ile konuştuğumda o da bu konuya değindi. Bugün Bodrum’un çalışanlarının birçoğu artık Mumcular ve Milas’tan gelip dönüyor. Çünkü burada ev tutmak artık mümkün değil…</div><div><br /></div><div>Bak nereden nereye… Nasıl başladı neye döndü koca yazı. Sanki bir köşe yazısı gibi oldu. Yine de en azından; ihmali vicdan azabına dönen günceme nefes aldırmışımdır. Ben de rahatladım doğrusu. Genelde bu tip konuları, kendi gündemimizi, yaşantımızdan kesintileri, bisiklet tur ve seyahatlerini <a href="https://www.youtube.com/cokaahmet" rel="nofollow">videolarım</a>da işliyorum. Lakin yazı başka. Video çekmesem vicdanım sızlamaz ama yazmayınca mutsuz oluyorum. Bir de güzel okurlarım var ki onları unutmak olmazdı. Hepinize iyi bayramlar!</div><div><br /></div>Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-69275888541222643852021-03-03T07:42:00.000-08:002021-03-03T07:42:13.673-08:00Korkunç medya"Bu yaz Bodrum'a geldiğimizde verandanızda karşılıklı rakı içelim çok isteriz"<br />
<br />Kim olduklarından ve birbirlerinden bağımsız verandada yer kapmaya çalışan 5-6 ısrarlı takipçinin mesajları peş peşe ve bir süredir elektronik iletişim kutularıma düşüyor. Halbuki ne benim böyle bir davetim ne de talebim var. Nezaketle cevaplıyor ve tanımadığım insanlarla içki içmediğimi söylüyorum.<br />
<br />"Yahu içerken tanışırız işte!"<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-kYCjUSsL-AI/YD-m1P64q-I/AAAAAAAAKe4/niQiQgadNps7rO-xtmnrPRusxvp03PoOgCLcBGAsYHQ/s2048/fullsizeoutput_508.jpeg" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1637" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-kYCjUSsL-AI/YD-m1P64q-I/AAAAAAAAKe4/niQiQgadNps7rO-xtmnrPRusxvp03PoOgCLcBGAsYHQ/w512-h640/fullsizeoutput_508.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tanımadıklarımla rakı içmem</td></tr></tbody></table>
<br />Yazıya ara verip güneşin yüzünü gösterdiği bahçeye dalıp gittim kısa bir süreliğine. Bulutsuz berrak gökyüzü, bahara tomurcuklanan ot, çalı ve ağaçların yeşile boyadığı bahçeye bakarken kurdum kafamda. Verandadaki kış dağınıklığını ve lodosun bir yerlerden süpürüp boca ettiği tozu toprağı temizlemeli diye düşündüm. Birinin gelip gideceğinden değil, kendimiz için sabah ve akşam sofralarımızı açık havada kurarız yakında. Şunun şurasında kışın bitmesine ne kaldı? Bir ay ya var ya yok. Martın ortasından sonra soba da yanmaz zaten.<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-UmjvQe4kxwg/YD-odnXzZlI/AAAAAAAAKfE/R40vewvXC-8zVgsVknhFYBtXDxrIZlB8wCLcBGAsYHQ/s2048/660C60B7-21D8-40C1-8513-CB0ED3F9E830.jpg" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-UmjvQe4kxwg/YD-odnXzZlI/AAAAAAAAKfE/R40vewvXC-8zVgsVknhFYBtXDxrIZlB8wCLcBGAsYHQ/w512-h640/660C60B7-21D8-40C1-8513-CB0ED3F9E830.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Önümüzden ne görüntüler gelir geçer.</td></tr></tbody></table>
<br />Dün akşam enişteler (ev sahibimiz) dönmüş İzmir'den. O geldiyse otomatik olarak hareketlenirim. Zira kahvaltısından sonra illa bahçeye iner, bostanı sağı solu temizler, çapalar derken ben de yardım ederim. Doğal olarak bazen de edemem ki bu da kendimi suçlu hissettirir. Sevmediğim bu duygu bir dalga gibi gelir gider ruhumda.<br />
<br />Ev sahibinizin sabah erkenden sizin bahçeye gelip çalışmaya başladığını düşünün. Kahvenizi alıp balkonunuza çıktığınızda biliyorsunuz ki yüzde yüz karşılaşacaksınız. Duvar dibindeki kanepeye oturup hatta şöyle ayaklarınızı uzatarak neler olup bitmiş telefonunuzda göz gezdirmek niyetindesiniz. Belki kahve yanına bir dal sigara da sabah keyfini gökyüzüne taşıyacak; içeriye eşinize "duydun mu ne olmuş?" diye seslenecek, cevaba kulak kesilip bir müddet sessiz kalacaksınız. Güneş sizi usul usul ısıtırken sabahın ilk saatlerinin keyfini yaşayacaksınız. Şimdi "günaydın, kolay gelsin" dememek olmaz. Dendi mi başlayan muhabbetin ucunu bırakmak ayıp. Kahve soğumaya bırakılıyor istemeden. Tellenen tek dal sigara yalnız kalıyor.<br />
<br />"Yahu alt tarafı gelip 2 kadeh rakı içeceğiz. Öyle sofra filan kurmanıza gerek yok. Tanışalım, peynirimizi yiyip rakımızı içelim o kadar! Rakı da bizden ona göre!"<br />
<br />Niyet etmiş, güzel bir şey yaşayalım demiş iyi hoş ama biz huzursuz oluyoruz. Bizi huzursuz edebileceği aklından geçmeyenin güzel niyeti olsa ne yazar.<br />
<br />Hava mis. Hafta arası bisiklete binerim planı yapıyorum. Zira evde çok hamladım ve hareketsiz kaldım. Hafta sonu izni olan arkadaşlarım her ne kadar Bodrum'da bisiklet sürmenin zorlaştığından bahsetseler de kendimi dışarı atasım var. Malum inşaat sezonu ve yollarda ağır tonajlı iş makineleri vızır vızır. Tabii bir de Bodrum'un bu yıl artan kış nüfusunu da eklemek gerek. Düne kadar araçlarıyla bir yerden bir yere 15-20 dakikada gidebilen tanıdıklarım, bu sürenin 40-45 dakikalara tırmandığını söylüyorlar. Emniyet şeridinde bisiklet ve motosikletlere korna çalan 34-06 plakalı araçlar genelde yaz aylarında kendilerini gösterirler. Bu aceleci ve öfkeli tatilci-yazlıkçılar artık kış aylarında da iki teker üzerindeki bizleri taciz ediyorlar.<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-KMmmJ-uNwh0/YD-of6RPvoI/AAAAAAAAKfQ/8YTMFZQdGP0404q2vMKtguSFxrx524IXQCLcBGAsYHQ/s1200/fullsizeoutput_9ae.jpeg" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="960" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-KMmmJ-uNwh0/YD-of6RPvoI/AAAAAAAAKfQ/8YTMFZQdGP0404q2vMKtguSFxrx524IXQCLcBGAsYHQ/w512-h640/fullsizeoutput_9ae.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bisikletsiz bir hayat düşünemiyorum.</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/--BlpGQcpZIc/YD-ogCNgf3I/AAAAAAAAKfU/z8gUlMrg08YMYg59fqwhOOQwbb87fNy2ACLcBGAsYHQ/s1200/fullsizeoutput_9af.jpeg" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="960" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/--BlpGQcpZIc/YD-ogCNgf3I/AAAAAAAAKfU/z8gUlMrg08YMYg59fqwhOOQwbb87fNy2ACLcBGAsYHQ/w512-h640/fullsizeoutput_9af.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bisiklete korna çalmayın, şaka yapmayın.</td></tr></tbody></table>
<br />"Ahmet Bey, haftaya orada ev bakmaya geleceğiz, yazı beklemesek mi? Siz rakıyı koyun, biz buz erimeden oradayız!"<br />
<br />İçime düşen sıkıntı ruhumu bir güzel ikiye ayırdı tüm keskinliğiyle. Onca mesajın başında sadece "Tanımadıklarımla içki içmem!" diye yanıt vermişim o kadar. Karşı taraf monolog halinde iletişime devam ediyor. Ben ne bileyim bunu aylarca sürdürebileceğini.<br />
<br />Tutun ki bahar gelmiş. Eninde sonunda gelecek. Bahçe temizlenmiş, çapalanmış, kurumaya bırakılmış yaban otları yakılmış erkenden. Tek yaptığımız arada biten tazelerini toplamak. Sabahları kısa turlarıma devam. Turgut Reis senin, Yalıçiftlik benim bisiklete biniyorum.<br />
<br />Bodrum’un baharı da hiçbir yere benzemez. Mayıs 15’e kadar ayrık otları bile güzeldir. Çiğdemler, papatyalar zeytinliklerin arasında arılara kucak açar. Begonviller evleri süslemeye başlamıştır, yeni sürgünler bu güzel resmi tamamlayan son rötuşlardır. Döndüğümde yapılacak yeni işler yaratmaya çalışan enişteye yardım ediyorum. Sonrası günlük rutin. Elimde iş varsa ki olur illa bilgisayarımın başına oturup mesaime başlıyorum. Hülya içeride yeni resmini tamamlamış fotoğraflarını çekiyor. Kargoya gidecekleri paketleyecek ve akşam için ne yiyelim diye sormaya gelecek.<br />
<br />Derken bir ses! “Kimse yok mu?”<br />
<br />Levent abi olabilir gelen, belki Kaan uğramıştır 10-15 dakikalığına iş çıkışı. Bazen Ali’dir ki bahçesinde topladığı bir şeyleri getirmek için uğrar. Belki de Hülya’nın beklediği bir kuryedir. Öyle ya yukarda adını saydıklarım ve sayamadığım dostlarımın “Kimse yok mu?” diye seslenmişliği yoktur. Aksine önden ararlar, müsait olup olmadığımızı sorarlar. Bir şey lazım mı sorusu peşinden gelir. Hem arka pencerenin önünden geçen siluetler de tanıdık değil. Sandalyemden kalkıp verandaya kıvrıldım “Buyrun kime bakmıştınız?” demeye. Zaman zaman olur, adresi bulamayanlar veya keyfi olarak etrafı görmek isteyenler dalarlar bahçeye.<br /><br />“Ahmet Bey merhaba! Biz geldik!”<br /><br />Geldiniz de siz kimsiniz şaşkınlığıyla karşımda duran çifte ve yanlarındaki çocuklara bakakaldım. Şaşkınlığın üzerine basa basa ve hatta belki de abartılı bir oyunculukla “Buyrun?” diyebildim. Meğer Monolog Bey ve ailesiymiş kendileri. Ellerinde torbalar, alınlarında gözlükler.<br />
<br />“Yalnız nefismiş manzaranız Ahmet Bey!” diye vadinin içine baktı yeniden.<br />
<br />“Şu poşetleri alır mısınız? Naçizane elimiz boş gelmeyelim dedik” Kapıdan ne olup bittiğine kafasını uzatan Hülya’ya seslendi sonra.<br />
<br />“Hülyanım merhaba!”<br />
<br />Eşi o sırada mızmızlanan oğullarını sakinleştirmeye çalışıyordu. “Tamam bir saat oturup kalkacağız. Uslu olun!” dedi demesine ama mızmızlanma kısık sesle devam etti. Metin Bey eşini düzeltti.<br />
<br />“Jalecim 2 duble içip kalkacağız Ahmet Beylerle artık 1 saat mi sürer 2 saat mi lütfen akışına bırak.” Çocukların mızmızlanmaları arttı bunun üstüne. “Çok güzelmiş burası çok!”<br />
<br />Yazışmalardan adını bildiğim Metin Bey eşi Jale hanımı tanıştırdı. Onur ve Can 12 ve 7 yaşındaydılar ve görünüşe göre yürüyen dinamitlerdi. Şaşkınlığımı atamadan daha birbirlerine vurup annelerinin tepkilerini okumaya çalıştılar yüzünden.<br />
<br />“Peyniri Ezine’den aldık Ahmet Bey. Buradan da zeytin, bir de küçük kavun aldık. Eh yeter dedik bize. Zahmet vermeyelim sofra filan kurmaya kalkmayın” diye. Poşetleri eline tutuşturduğu Hülya da şaşkınlıkla içeri girdi. Metin Bey ve Jale hanım masaya oturdular.<br />
<br />Çocukları da sedire yolladılar hadi orada oynayın diye. Kaçış yok rakı içmek istiyor adam. Öyle çok konuşuyor ki paralize olduğumu anlamadı. Ne sorsa donup kalacağım. Birkaç yer bakmışlar Bodrum’da. Yazılımcıymış ve işini uzaktan yapabilirmiş. İstanbul çok kötüymüş, yaşanmazmış orada. Jale hanım da uzun yıllar halkla ilişkiler firmalarında çalışmış. Şimdi yoga ve pilates dersleri veriyormuş. Seramik ve deri ile birlikte tasarımlar yapıyormuş. Hiç üşenmedi instagramından gösterdi Jale hanım da. Hülya’nın hayranıymış. Hatta bir iki resmini seramik tabakta kullanmış çok beğenilmiş.<br />
<br />“Nasıl yani satış mı yapıyorsunuz?” diye sordu Hülya da.<br />
<br />Benim gibi bloke olmuş değil. Bu ani ziyaretten, resimlerinin izinsiz kullanılmasından ve hatta bu patavatsızlıktan duyduğu rahatsızlığı iyice belli etti. Öyle ki sinirinin rüzgarını hissettim. Jale hanım havada gözle görünen elektriklenmeyi dağıtmak için çocuklarına dönüp Hülya’nın çok güzel resimler yaptığını, isterlerse resimlerine bakabileceğini söyledi. Eyvah eyvah!<br />
<br />“Yok Hülyanım eşe dosta yapıyorum. Kendi halimde denemeler” deyip tekrar çocuklarına döndü. “Hadi bakın bakalım içeriye, Hülya teyzeniz size boya da verecek uslu uslu resim yapın. Sonra hanginiz güzel yapmış oylayacağız!” dedi gülümseyerek. Der demez çocuklar içeri daldılar.<br />
<br />Metin Bey havayı yumuşatmak için poşetlerin birinde rakı olduğunun altını çizdi. Soğutmak lazımmış biraz. “Atın buzluğa 10 dakikada soğur” dedi.<br />
<br />-Önceden haber verseydiniz böyle çok garip oldu. Deyiverdim.<br />
<br />-Mesaj attım ya Ahmet Bey… Görmediniz demek ki. Burada da bir yer baktık gelmişken de uğradık. Şimdi iki kadeh içince mis gibi oluruz. Kusur musur kalmaz. Değil mi Jalecim?<br /><br />Destursuzca içeri dalan çocukların peşinden giden Hülya elindeki poşetleri sertçe masaya koydu. Jale hanım bir üst tonla seslendi, detone oldu.<br />
<br />-Hülya hanım kâğıt kalem verirseniz resim yaparlar hiç rahatsızlık vermezler! Çocuklar Hülya teyzenizi üzmeyin!<br />
<br />Normalde çoktan kovmuştum ama yazı bu ya ne olacağını merak ediyorum. Artık nasıl olduysa ben gidip kadehleri masaya getirmişim. Hülya ile göz göze gelemiyorum zira gözlerinden ateşler çıkıyor.<br />
<br />-Yalnız Ahmetçim bu kadehleri de buzluğa koymalısınız. Ben bunu bildiğini düşünmüştüm.<br />
<br />-Bilmiyorum Metin Bey.<br />
<br />-Metin deyin, lütfen. Hani buza gerek kalmaz bakımından dedim. Yalnız vallahi çok güzelmiş burası. Deniz kıyısıdır veya görünüyor sanmıştım ama olsun böyle de çok iyi.<br />
<br />İçeri girdim. Hülya’yı tamamen kaybettiğimden peynir, kavun kesmeye koyuldum. Gerçi o da çocuklara kâğıt kalem boya çıkarmış gönülsüzce. “Kahverengi niye yok?” diye soran Can’a bakıyor dudaklarını ısırarak. Az sonra sehpa ve etraftaki merak uyandırabilecek, çocukların ilgisini çekebilecek eşyaları toplayacağını tahmin ediyorum. Büyük olan da bana “Bilgisayarda oyun açsana!” deyiverdi. Duymazdan geldim.<br />
<br />Masaya döndüğümde Metin Beyin şömineyi yakmaya çalıştığını gördüm. Almış iki odun altına döşediği kuru yaprakları yakmaya çalışıyor.<br />
<br />-Tabi sen uzmansın Ahmetçiğim. İnstagramda gördüm misafirin gelince yanıyor bu ocak. Şöyle sıcak bir duygu olsun istedim. Böyle yanmıyor galiba.<br />
<br />-Çıra çıkarmak lazım Metin Bey!<br />
<br />-Kömür olsa iki dakkada yakardım ama yok, tamam, o zaman yakmayalım. Zahmet vermek istemedim. Uğraştırmayayım seni. Hani dedim kolaysa ben yakayım ama olmuyormuş. Kalkacağız zaten rakımızı içip. Ateş yakmaya gerek yok şimdi.<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-jGCFwlbCIjM/YD-oc05pm5I/AAAAAAAAKfA/CmoAWjU9p8UMx90QuWc7Rz-np7-nTkPkwCLcBGAsYHQ/s2048/CEC3D782-CC65-4E17-BB3A-369EEE3DA214.jpg" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1639" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-jGCFwlbCIjM/YD-oc05pm5I/AAAAAAAAKfA/CmoAWjU9p8UMx90QuWc7Rz-np7-nTkPkwCLcBGAsYHQ/w512-h640/CEC3D782-CC65-4E17-BB3A-369EEE3DA214.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Doğru! Ateş buluşmalarımızın kalbidir.</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-KLFN64D6FQg/YD-ofHDNR9I/AAAAAAAAKfM/zGgSeqCi9l4LSAt3opfoxmo7j18Hm-PNgCLcBGAsYHQ/s1658/fullsizeoutput_97c.jpeg" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1184" data-original-width="1658" height="353" src="https://1.bp.blogspot.com/-KLFN64D6FQg/YD-ofHDNR9I/AAAAAAAAKfM/zGgSeqCi9l4LSAt3opfoxmo7j18Hm-PNgCLcBGAsYHQ/w640-h457/fullsizeoutput_97c.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ateş hep özel anların şarkısı olmuştur. Ama bu gibi bir durumun değil.</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-jkORAx54QFw/YD-ogZpDNMI/AAAAAAAAKfY/8gkVk7i-eywUVBScY96vkLCJs43VuqD8ACLcBGAsYHQ/s2048/fullsizeoutput_54c.jpeg" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-jkORAx54QFw/YD-ogZpDNMI/AAAAAAAAKfY/8gkVk7i-eywUVBScY96vkLCJs43VuqD8ACLcBGAsYHQ/w512-h640/fullsizeoutput_54c.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ayrıca odunlarımızı nerede istiflediğimiz bilinir de çayımı şekerli mi şekersiz mi içtiğim bilinmez</td></tr></tbody></table>
<br />Kayık tabakta kavun, küçük iki tabağa 4 iri dilim peynir, biraz zeytin ve servis için 3 tabağı koydum sofraya. 6 rakı bardağı, çatallar ile sofra hazırdı. Artık bir an önce bitsin kalkıp gitsinler derdindeyim. Hülya’nın sofraya bile oturmayacağına adım gibi eminim. Çocuklar olmasa odasına çekilirdi. Dolapta serinlemiş rakı, soğuk su ve buz da gelince Metin Bey’in hayali gerçek oldu. Bardaklara rakı servisini kendi yaptı. Fakat bir kadehi eksik görünce duraksadı.<br />
<br />-Hülyanımın kadehi nerede Ahmetçim.<br /><br />-Hülya içmez, Metin Bey.<br />
<br />-Olur mu ya gelmişiz o kadar hep beraber iki kadeh içeceğiz. Aşk olsun. Jale hanım içeri seslendi.<br />
<br />-Hülyacım başka bir şey hazırlamayın bunlar yeter, hadi gel katıl bize…<br />
<br />-Dur Jalecim belki çay filan demliyordur, dedi gülerek.<br />
<br />Onur kapıda belirdi annesi içeri seslenince.<br />
<br />-Baba bilgisayar!<br />
<br />-Söyle Ahmet amcana açsın sana.<br />
<br />Daha bir yudum almadan her şey bu kadar çığırından çıkmışsa işimiz daha da zor diye geçirdim aklımdan. Ufak oğlan da kahverengi boya yok diye alt dudağını uzatarak geldi annesinin yanına. Tam o sırada içeriden bir kalem döne döne düştü verandanın ortasına. Kahverengi bir keçeli kalemdi. Kalemi “benim!” diyerek kaptı büyük oğlan. Küçük olan ağlamaya başladı. Her dakika desibeli ve şımarıklığı doz doz arttı. Metin Bey şimdi kızacağım ama diyerek ufaklığın daha da bağırmasına sebep oldu. Sonra hiçbir şey yokmuş gibi kadehini kaldırıp bana uzattı.<br />
<br />-Şükür kavuşturana!<br />
<br />Jale hanım Hülya’yı sordu, bir şey mi hazırlıyor acaba diye. Yeniden seslendi…<br />
<br />-Hülyacım bırak gel bak oturduk kadehimizi kaldırdık zahmet etme bir şeye…<br />
<br />-Yokum diye seslenerek karşılık verdi Hülya.<br /><br />-Onun işleri vardı onları yetiştirmesi gerek o yüzden, dedim, Jale hanım fırladı.<br />
<br />-A aa resim mi yapıyor? Görmeyi çok isterim nasıl yaptığını!<br /><br />-Oturun Jale hanım. Hülya beni bile sokmaz yanına.<br />
<br />-Ne olacak canım 2 dakika yanında duracağım.<br />
<br />-Otur hanım otur, gösterir o sana sonra. İnstagramdan bakarsın değil mi Ahmetçim. Bu arada yavaş içiyorsunuz gözümden kaçmadı.<br />
<br />-Anne benim çişim geldi!<br />
<br />-Yap oğlum orada çalılıkların içine dedi gülerek Metin Bey.<br />
<br />Ben espri yapıyor sandım ama Jale hanım kalktı ve Can’ı elinden tuttuğu gibi çalıların dibine götürdü. Bir saati aşkın süre boyunca o iki kadehi içtik. Bana yavaşsın dediği için rakımı Metin Bey’den önce bitirdim. Bir an evvel kalksınlar istiyordum.<br />
<br />Başlarda bizi çok iyi tanıdıklarından eminlerdi. Odunu nerede istiflediğimizi, bahçenin neresinde hangi ağaç ekili olduğunu, bostanda ne yetiştirdiğimizi, arkadaşlarımızı, komşumuz Orçun’u biliyorlardı. Fakat gelir gelmez aslında bizi hiç tanımadıklarını fark edip, uğradıkları hayal kırıklığını belli etmeye başladılar. Aynı takımı tuttuğumuzu sosyal medya hesaplarımdan öğrenmiş Metin Bey neredeyse futbolla hiç alakam olmadığını gördü. Bisiklet de onun ilgi alanı değildi zaten.<br />
<br />Siyasi bir konudan beni yakalamaya çalıştı ama onun hiç sevmediği bir partiye oy vermiştim. Hatta biraz ötekileştiren, ayrımcı bir dille beni ikna etmeye kalktı, olmadı. Orta noktamız rakı diye gelmişti ama benim sosyal medyada göründüğü üzere sürekli içmediğimi anladı. O bir ramazanda içmezmiş benim öyle gelenek görenekle, inançla işim olmadığını fark etti. Sonuçta aptal değil bu adam. Koskoca yazılımcı. Neyin ne olduğunun farkında… Zaten çocuklar durmadılar, sürekli bir kavga gürültü hali istesek de o rakı sofrasını zehirleyecekti. “Kalkalım artık biz” dedi.<br />
<br />Yazı bu ya arkalarından uğurladım. Hülya sesini bile çıkarmadı girdiği odasından. Sonra birbirimize de bir şey demedik. Bu yaşandı mı yoksa rüya mı gördük diye. Sofrayı topladım, bulaşıkları makineye dizdim. Sonra bölündüğüm yazımın başına tekrar geçip tamamladım. Şimdi siz de bunu okudunuz…Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com24tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-89176514737678284462021-02-18T01:59:00.000-08:002021-02-18T01:59:02.863-08:00ZemheriBodrum’a ilk taşındığımız zaman kış arifesindeydik. Gümüşlük istikametine doğru Yalıkavak’tan çıktığınızda, Geriş Altı diye bilinen yerde ve yüzünü tamamen kuzeye bakan iki katlı bir evde başlamıştı Bodrum hayatımız. İşte o kış için hala Bodrum’un son 25 yılda gördüğü en soğuk kış mevsimiydi denir. Hatırlıyorum; değil sadece kediler için bıraktığımız su kapları, evin önünden geçen yol, aşağı yukarı 3 cm kalınlığında bir buz tabakasıyla kaplanmıştı. Su boruları donmuş, bahçe çeşmelerinin ağzı buzdan tapalarla tıkanmıştı. Bodrum’da ilk kışını geçiren çoğu şehirli gibi biz de buna şaşırmıştık. Zemheri ile tanışınca -ki bu tabiri de Bodrum’da öğrendim- mevsimin hep ılıman geçeceği konusunda kendimizi kandırılmış hissetmiştik.<br />
<br />Yalıkavak’ta iken tanıştığım ilk Bodrumlu, Eray, boşuna ‘’iki kış geçirmeden kendine Bodrumluyum deme” dememişti. İşte o ilk kış Bodrum’da gördüğüm en düşük sıcaklık -8°C idi.<br />
<br />Bodrum’da kış iki aydan fazla sürmez söylemi tam bir şehir efsanesidir. İçinden geçtiğimiz mevsimin epey sıcak geçtiği gerçeğinden yola çıkarak söyleyebilirim ki Kasım’ın 16’sından bu yana sobamız neredeyse her gün yandı. Bazen tam gün bazen öğleden sonra. Bu yazının başına oturduğum şubat ayı itibariyle arada sadece 3-4 gün hiç yakmadığımızı söyleyebilirim. Öngörüm o dur ki Mart’ın 16’sına kadar da yanmaya devam edecek. Düz hesap kabaca 4 ay bacamız tütmüş olacak… <br />
<br />Pandemiyle birlikte pek çok yazlıkçı Bodrum’da kalmayı tercih ederken kafalarında eminim bizim o zamankine benzer hayaller dönüp duruyordu. En başta salgının tehlikeli olduğu şehir merkezlerinden çok uzakta yaşamak harika bir seçenekti. Hiçbir şey olmasa en azından sahilde yürüyüş yapıp, yarımadanın yakın yerlerinde gezerek bile süreç atlatılabilirdi. Balkonu eve dahil edilmiş apartman dairelerinde yaşayan çocuklar bahçe gibi bir avantajın tadını sonuna kadar çıkarabileceklerdi. Öyle biliyorlardı ki Bodrum’da kış sadece 2 ay kadar sürüyordu.<br />
<br />Kimi için bir şans sayılabilir çünkü Sonbahar-Kış geçişi sıcak ve kurak geçti. Ocak ayının ortasına kadar Bodrum’da hava sıcaklıkları 15°C altına inmedi. Bunda lodosun parmağı var elbet. Lodos ardı yağmur denir hep. Kasım ayının ortasında düşmesini beklediğimiz yağmurlar için 2 ay bekleyeceğimizi bilmiyorduk. Bunu kimi için şans görmüş olsam da burada yaşayanlar -bahçeler, hayvanlar hatta kimi meslek grupları (oduncular)- için pek öyle denemez.<br />
<br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-yOBtRbJZHes/WGtP0WGHZ8I/AAAAAAAAFAU/oKG1b6I8H_8bXAyM9SlrBIGU_M2Pf0izQCPcBGAYYCw/s1273/bodrum%2Bdays.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1273" height="350" src="https://1.bp.blogspot.com/-yOBtRbJZHes/WGtP0WGHZ8I/AAAAAAAAFAU/oKG1b6I8H_8bXAyM9SlrBIGU_M2Pf0izQCPcBGAYYCw/w640-h452/bodrum%2Bdays.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu kışa damgasını rüzgar vurdu denilebilir.</td></tr></tbody></table><br /><br />Lodos yağmur getirmek yerine bizi sersemletip durdu. Yeni yılda ilk fırsatta bisikletle küçük yarımada turları yaparım dedim ama üflemeyi kesmedi hiç. Yağmur, kar çamur ve soğuk umurumda olmaz da rüzgârda bisiklet sürmek tam bir çiledir. İnişi çok zevkli Balıkaşıran’dan Datça’ya doğru inerken pedal bastığım gün geldi aklıma.<br />
<br />Robert Löbel’in 2013 yapımı “Wind” isimli animasyonu ne demek istediğimi çok net anlatıyor sanırım. Birkaç dakikada neredeyse kağıda aktarmak istediğim her duyguyu anımsattığından, animasyon en sevdiklerim arasında yerini almıştır.<br />
<br /><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/edidoiwLGKQ" width="560"></iframe><br />
<br />Korunaklı çatımız altında pek etkilemeyeceği düşünülse de rüzgâr sesiyle bile yordu açıkçası. Lodos çarpması diye bir şey vardır ya hani. Omuzlarının üstünde koca bir ağrı topu gibi başın şiştikçe şişer, gözlerin yerinden çıkacakmış gibi olur. Bende bu durumu lodosun sesi yarattı.<br />
<br />Ocak ortasından sonra durum değişti. Önce yağışlar geldi ardından lodos sahneyi karayele bıraktı. Bu da sıcaklıkları 10°C’nin altına indirdi. Sağ olsun belediye arka arkaya fırtına ve şiddetli yağış anonsu geçip duruyor bu aralar. Geç kalsa da kış gelivermişti işte.<br /><br />Bodrum evleri yazlık düşünüldüğünden çoğunda rüzgâr ön kapıdan girip arka pencereden çıkar. Kışın kalmayı kafasına koymuş kimi yazlıkçı dönüverdi duyduğumuza göre. Gidenler, gelenin yanında devede kulak kalır belki ama kalanların bilmedikleri başka bir sıkıntı bekliyordu, onu öğrendiler. Fırtınayla birlikte başlayan sık elektrik kesintileri... Hızla soğuyan Bodrum’da evlerini elektrik marifetiyle ısıtanlar için bu daha büyük sorun oldu.<div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-6-T2ihT9K-E/YC4uB_YBKxI/AAAAAAAAKds/0rRamGP_IKg2NzEUHD_SX6ba5rTtYf5ywCLcBGAsYHQ/s1086/fullsizeoutput_a0a.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1086" data-original-width="869" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-6-T2ihT9K-E/YC4uB_YBKxI/AAAAAAAAKds/0rRamGP_IKg2NzEUHD_SX6ba5rTtYf5ywCLcBGAsYHQ/w512-h640/fullsizeoutput_a0a.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Elektrik Bodrum'da sık kesilir. İşiniz yarım kalır, kışsa üşür, yazsa nemden bunalırsınız.</td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-IH-S826b6lU/YC4wjRS4RlI/AAAAAAAAKd4/_dOr_tUYNO895iEIqtGZYT33QurN7AnWgCPcBGAsYHg/s3264/20170420_102807.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1836" data-original-width="3264" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-IH-S826b6lU/YC4wjRS4RlI/AAAAAAAAKd4/_dOr_tUYNO895iEIqtGZYT33QurN7AnWgCPcBGAsYHg/w640-h360/20170420_102807.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Soba olmazsa yanmıştık cümlesindeki ironiyi seiyorum.</td></tr></tbody></table><br /><br />Fırtınalarda zaman zaman planlı kesintiler yapılır. Bu bir güvenlik tedbiridir zira daha önce kopan elektrik kabloları yangın çıkarmıştı. Zaten çok az kalan ormanlık alanların bu anlamda korunması ne mutlu ki hala önemseniyor.<br />
<br />Diğer taraftan nüfusu 175.000’den 500,000’lere çıkan yarımadada yaşayanlar, aslında soğutmak üzere tasarlanmış klimaları ısınmak için kullanılmaya başlayınca trafolar da dayanamadı. Bu fırtınadan kaynaklı kesintilerden farklı yeni kesintilerdi. Saatler süren elektriksizlik, ılıman bir yerde yaşadıklarını düşünenleri çok üşüttü. İşlerini, eğitimlerini uzaktan yapanların programları hep yarım kaldı. Artan şikayetleri sosyal medyada izlemek mümkün. Belki bu arada yine ayrılan bir grup olmuştur.<br />
<br />Bence hala sıcak bir kış geçiriyoruz. Banyoya ısıtıcı koymadan yıkanıyor olmak bir gösterge benim için. Nevresim altına hala elektrikli battaniyeyi de sermedik mesela. Sobamızın hep yanıyor olması, evin içinin dışından daha serin hissettirmesiyle alakalı. Bir de havanın iyice soğuma ihtimaline karşın duvarlar yavaş yavaş ısınsın demiştik ilk ateşi verdiğimizde.<br />
<br />Kurak başladı ve sıcak geçiyor ama Bodrum bu yıl önceki kışlara göre daha yağışlı gibi. Bu da beni mutlu ediyor. Sadece suya doyduğumuzdan, doğanın beslendiğinden değil aynı zamanda manzaramızı zenginleştirdiği için. Sabahları hava aydınlanırken yapmaktan en keyif aldığım şey, güneşin her yeri birkaç dakikalığına turuncuya boyadığı o ilk altın dakikaları yakalamak oluyor. Yağmur sesiyle uyanmayı, insanı ayıltan sabah serinliğini seviyorum. Bu yüzden gün doğmadan kalkarım yataktan. Sağa sola dönmem, gerinip dur beş dakika daha kestireyim demem. O beş dakikalarda hayat kaçıyor gibi gelir bana.<br />
<br />Şimdi bu mevsimde gökyüzüne tutturulmuş gümüşi bulutların güzelliği işte bu yüzden bir başka oluyor. Tuhaf gelebilir belki ama eklenen suyla beyazlayan rakı kadehine bakıyor gibi hissediyorum. Hani suyun temasıyla, salt beyaza dönmeden önceki kısacık anda dumanlanması hali misali. 5 dakika daha uyuyayım diyerek kaçırılmaması gereken bir anlardan. Iskalandığında eksik kalacağıma kesin gözüyle bakıyorum. Hele güneş bir aralık bulup pamuk denli bu bulutlara turuncu ışıklar da eklemiyor mu?... Doğa benimle konuşuyor adeta. Yaşadığımı hissettiriyor. Dertler dert olmaktan çıkıyor. Her sabah bir daha doğuyorum sayesinde.<br />
<br />Bir de bisikletime binip yollara düşebilsem başka bir şey istemem. Kısacık bile olsa yarımadanın insana hayal kurduran rotalarına vurabilsem kendimi. Dalından dağ çileği koparabilsem, peşime düşen köpeği sevebilsem, nefes nefese tırmandığım herhangi bir yokuşu frene dokunmadan insem özgürce. Her şeyi bisikletime bırakabilsem. Bana düşünmek kalsa yeniden… Az kaldı. Bodrum gül yüzünü gösterecek yine. Sonra bir kez daha, daha uzaklara, daha uzun yollara düşerim illa ki.<br />
<br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-gbLzkT7nktw/YC4xnqQ9H3I/AAAAAAAAKeA/NTfbN9XYSMU93BJjqHkhWX5P4rIzo-QWwCLcBGAsYHQ/s2048/IMG_9539.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-gbLzkT7nktw/YC4xnqQ9H3I/AAAAAAAAKeA/NTfbN9XYSMU93BJjqHkhWX5P4rIzo-QWwCLcBGAsYHQ/w512-h640/IMG_9539.JPG" width="512" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu yıl henüz bir tur yapabildim. Seçkin ile kısa çevirdik.<br />Eskiye göre daha çok fırsatım olsa da son dönemde havalar müsade etmedi.</td></tr></tbody></table><br /><br /></div><div>Bazen kimi tartışmaların içine çekiliyorum fakat hayata, yaşadığım yere nasıl bakıyorsam onu paylaşmaya çalışıyorum. Bir kere bile elektrik kesintisinden, üşümekten, tezek kokusundan, evde dolaşan Süleymancık’tan veya ilk kez gördüğüm bir böcekten, yetersiz kalan alt yapıdan, bahçeye dalan tavuktan, verandada geviş getiren inekten şikâyet etmedim. Neden o yok, niye bu eksik demedim. Aklıma bir kere bile İstanbullular gettosu kuralım, gruplarımız olsun fikri gelmedi. Geldiğim İstanbul’u bir kere bile aramadım yaşadığım Bodrum’da. Burası bana ne sunduysa onu kabul ettim. Akışına bıraktım denilebilir. Bu da bana mutlu bir yaşam, güzel dostlar, huzurlu günler hediye etti. Buranın bana sunduklarını kabul etmeseydim alışamazdım ve sürekli şikâyet eden bir tip olur çıkardım. Tıpkı benimle “Daha dün geldin, senden sonra gelenleri beğenmiyorsun” diyerek tartışanlar gibi.<br />
<br />Şunu da düzeltelim. Belki bu düzeltmeyi birkaç kere yapmak zorunda kalmışımdır. Büyük şehirlileri, yazlıkçıları vs. veya geldiğim şehri beğenmiyor değilim. İstanbul’u çok seviyor ve bundan sonra turist denli ziyaret etmek, bu yaşıma kadar tadını çıkaramadığım her şeyin tadını çıkarmayı çok istiyorum. Tabi şu salgın izin verirse. Orası benim doğum büyüdüğüm şehir ve bir sürü anısı var. İstanbul ile ilgili şikayetlerim herkesin ettiklerinden farklı değil. Kim istemez bir yerden bir yere 5 dakikada gitmeyi. Varsa arabasına sorunsuz park bulmayı. Sabah durakta, metroda, minibüste gülümseyerek selamlaşmayı. Komşusunu tanımayı, esnafıyla ayaküstü sohbet etmeyi. Kişi başına bol bol yeşil alanların çoğalmasını. Düzeltilebilir, yapılabilir şeyler üzerinden ortak hassasiyetlerimizden dem vuruyorumdur o kadar.<br />
<br />Oradan ister yerleşmek için olsun ister tatil için gelenlere de “burayı mahvettiniz” demiyorum. Söylenen her şeye karşı savunmaya geçenlerin kalkanlarını indirmek zaten çok zor. Bugüne dek kendimce anlatmaya çalıştığım şey bir anlığına buranın tadını çıkarmanın ne denli güzel bir şey olduğuydu. Zira yukarıda şehre dair ortak sorunlarımızın buralara taşınıp tartışılır hale gelmemesi gerektiğini savunuyorum. Fakat anlamamayı tercih edenler, tercihi geçtim büsbütün kendini kapatanlara bir şey anlatılamıyor. O kalkanlar inmiyor. Lakin ben kabuk bağlamış dünyalarına durduğum yerden seslenmeye devam edeceğim. Birbirimizi böyle seveceğiz.<br />
<br />Geçenlerde, yılbaşından hemen evvel bir yeni yıl etkinliği için Ortakent sahile inmiştik. Kendi aramızda bir piknikti ve arkadaşlarımız, onların arkadaşları vs. derken kalabalık denebilecek bir mevcutla bir araya geldik. Bizden ayrı farklı gruplar da Pub Bodrum’un deniz kıyısını doldurmuşlardı. Pandemiden azade ve belki öncesi günler gibi bir buluşmaydı. Nihayetinde Bodrum küçük bir yer ve bu birbirinden bağımsız grupların içinde de tanıdıklar, arkadaşlar oluyor. İşte o grupların içinden oturduğumuz sitenin eski sakinlerinden biriyle tanıştık. Hülya’yı da beni de sosyal medya üzerinden tanıyordu aslında. Başımıza gelen en sık şeydir. Karşımızdaki bize dair her şeyi bilir ama biz kendisini tanımayız. Bu zaman zaman altında ezildiğim bir şeydir. Karşımdakini neden tanımıyorum, onu tanımadığım için kırıyor muyum duygusuna kapılırım. Bu durumdan hoşlanmadığımı içerden bir yerlerden biliyorum.<br /><br />Nezakete nezaketle yaklaşmak güzel bir şeydir sonuçta. Fakat hiç tanımadığım birileri “Bodrum’a geldiğimizde o güzel balkonunuzda sizinle bir duble içmeyi çok isteriz” diyorsa bende bunun karşılığı olmuyor. İyi niyetinden zerre kadar şüphe etmediğim bu istek beni çok huzursuz eder. Nasıl karşılık vereceğimi de bilemem. Kim hiç tanımadığı birine kapısını açıp evinde rakı sofrası kurar ki? Bırakın evinizi açmayı dışarıda da olsa o kişi ya daha kadehinin yarısında değişirse. Öyle ya içinden bir fanatik çıkabilir. Değişmesine de gerek yok. İnsanları ötekileştiren, millet, din, dil, ırk veya cinsiyet üzerinden ayıran biri de olabilir. Birilerinin dedikodusunu yapabilir. Masanın ortasına futbol, din veya siyaset oturtabilir. Daha da kötüsü sosyal medyada izlediği adamın aslında bambaşka biri olduğunu anlayıp hayal kırıklığına uğrayabilir. Bu nedenle tanımadığım kimseyle rakı içmem derim. Dedim de… Sosyal medyada hemen “içerken tanırsın” cevabı yapıştırıldı mesela. O halde kendime tekrar edeyim. Tanımadığım biriyle rakı içmem.<br />
<br />Başka bir örnek olsun. Zaman zaman tuttuğum takım için bir şeyler çizerim. Mesela daha yeni Mesut Özil’in Fenerbahçe’ye gelmesiyle bir hoş geldin karalaması yapmıştım. Takıma dair nadir çizimlerimin hemen sonrasında sayısı yüzleri bulan takipçi eklenir hesaplarıma. Yorumlar, tebrikler gelir, çizim(ler) sağda solda paylaşılır ve tabi talepler başlar. Şunu da çiz, beni şu futbolcuyla karala vs. vs. Hatta daha sormadan kendi fotoğrafını atıp başka bir referans fotoğrafı gibi çizmemi isteyenler olur.<br />
<br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-BwWmPVszpMk/YC4476191mI/AAAAAAAAKeI/zt-U4OgQ1XAvH4hlQPL9vqtYCRnXxjQWwCLcBGAsYHQ/s1350/pelkas.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1350" data-original-width="1080" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-BwWmPVszpMk/YC4476191mI/AAAAAAAAKeI/zt-U4OgQ1XAvH4hlQPL9vqtYCRnXxjQWwCLcBGAsYHQ/w512-h640/pelkas.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Futbolu çok severdim ama sonra ilgim alakam azaldı. Bazen arada takip ediyorum.<br />Oyunu hala güzelleştirenleri çizmeyi seviyorum. Pelkas</td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-hxzrfNYzWRk/YC44_qDklWI/AAAAAAAAKeM/FZQHRm3OUBwHz_wupU60wimykPhjHp9vQCLcBGAsYHQ/s2048/mesut%2Bozil.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1639" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-hxzrfNYzWRk/YC44_qDklWI/AAAAAAAAKeM/FZQHRm3OUBwHz_wupU60wimykPhjHp9vQCLcBGAsYHQ/w512-h640/mesut%2Bozil.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Mesut Özil gelip gelmeyeceği belli değildi. Gelirse diye bir hoşgeldin karalaması yapmıştım.</td></tr></tbody></table><br /><br />Biraz meraklısı araştırınca anlar ki kendileri gibi bir fanatik, tuttuğum takımı her şeyin önüne koyan, bunu dava olarak gören bir adam değilim. Lafı uzatmayayım demek istediğim herkes gibi ben de dışardan farklı görülüyorum.<br />
<br />Ortakent sahilde, ateşin başında yanımıza gelen sitemizin eski sakini o hanımefendi de söze “Siz, biz yazlıkçıları sevmiyorsunuz ama…” diye başlamıştı. Ardından kısaca kendini tanıtıp zarafetle içimizi ısıtan güzel sözler söyledi. O sözlerin bana ait olanlarını iç ceplerimde saklarım, zira hiç soğumazlar ve ısıtmaya devam ederler. Kendisine de ne düşündüğümü izah ettim. Burada olduğu gibi düzelttim. Zira bugüne dek yazlıkçıları veya benden sonra gelenleri sevmiyorum gibi bir laf hiç çıkmadı ağzımdan.<br />
<br />Özetle hayatını büsbütün değiştirmeye karar vermiş, şehirden sahil kasabasına kaçmış birinin AVM açılışını alkışlamasına, arabaları için otopark kavgası yapmasına, şehirdeki gibi trafik kurallarına uymamasına, korna çalmaktan vazgeçmemesine, tezek kokusundan, elektrik kesintisinden, yavaş akan zamandan vs. şikâyet etmesine anlam veremiyorum o kadar. Kurallarını koymadığınız bir yarıştan kaçıp kuralını kendi belirlediğiniz bir yarışa kalkışmamalısınız. Anlatmak istediğim hep bu oldu.<br />
<br />Gökyüzünde bulutlar iyiden iyiye mavi gri bir hal aldı. Kuzey batıdan, güney doğuya doğru hareket ediyorlar. Birazdan iki kadeh alıp bu manzaranın içine daldıracağım. Malum sevgililer günü. Bize her gün öyle ya… Akşamüstü Hülya ile karşılıklı kaldıralım, kadehlerimizden bulut yudumlayalım...<br /><br /></div>Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-18027086802893079442020-12-29T10:19:00.006-08:002020-12-29T22:52:27.662-08:00Duru'yaSevgili Duru,<div><br /></div>
<div>Sana yaş günün için bir mektup yazacağımı söylemiş ama her nasılsa masa başına oturup kaleme alamamıştım. Aslında bilgisayarın başına aynı niyetle bir-iki kez oturdum ama dikkatimi bir sürü şey dağıttı. İş güç, telefon çağrıları veya gelen mesajlar kim bilir belki de bir YouTube videosu. Mektup yazmak ciddi iştir. Hele bir hediye olacaksa.</div><div><br /></div>
<div>Yaş gününü kaçırmış olabilirim ama önümüzde bir yılbaşı var ve kabul edersen bu bir yeni yıl hediyesi olsun.</div><div><br />
</div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-mvhc99D9whA/X-t1xoechLI/AAAAAAAAKYA/Vglqe46Y56M4HPTuwxyL3TeKN34AXZcVgCLcBGAsYHQ/s1273/conversation-with-duru_7704443366_o.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1273" data-original-width="900" height="701" src="https://1.bp.blogspot.com/-mvhc99D9whA/X-t1xoechLI/AAAAAAAAKYA/Vglqe46Y56M4HPTuwxyL3TeKN34AXZcVgCLcBGAsYHQ/w452-h640/conversation-with-duru_7704443366_o.jpg" width="495" /></a>
</td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Selimiye'den bir çizim: Duru ile sohbet</td></tr></tbody></table><br /><div><br /></div><div><br /></div><div>Pek marifetli değilim hediye konusunda. Öyle gidip birinin seveceğini düşündüğüm bir şeyler bulmak, buna zaman ayırmak, hah budur diye bir kenara ayırmak bana göre şeyler değil. Elbette tüm bu süreç alınan armağanı ederinden kıymetli kılar fakat yarın içine giremeyeceğin bir pijama almak, mürekkebi bitince çekmecenin köşesinde unutulacak pembe gövdeli bir kalem vermek, baş döndürücü hızla değişen dünyada illa ki modası geçecek herhangi bir şey seçmek veya bugün çok popüler bir teknoloji ürününü şık paketlerde sunmak pek değersizmiş gibi geliyor. Galiba hediye aldığım kişiden çok kendime yakıştıramıyorum.</div><div><br /></div>
<div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ZUMpMw50-44/UWVPytO3InI/AAAAAAAABdM/7vdN6Sv2o24I8nY7CvONmYhM2nkwVJA4QCPcBGAYYCw/s663/belgrad03.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="663" data-original-width="495" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/-ZUMpMw50-44/UWVPytO3InI/AAAAAAAABdM/7vdN6Sv2o24I8nY7CvONmYhM2nkwVJA4QCPcBGAYYCw/w478-h640/belgrad03.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tanıştığımızda miniciktin. Bu da yanlış anımsamıyorsam ilk yürüyüşümüz.</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-wk3IZq7k13Q/UevoAHZUEuI/AAAAAAAABqQ/2mFoQutdh0sYN-inLNR1Mn9C4qAW8qh8wCPcBGAYYCw/s495/bg02.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="278" data-original-width="495" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-wk3IZq7k13Q/UevoAHZUEuI/AAAAAAAABqQ/2mFoQutdh0sYN-inLNR1Mn9C4qAW8qh8wCPcBGAYYCw/w640-h360/bg02.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Selimiye'de yüzerken, denizi hiç bozmak istemiyorum demiştin. Adın gibi duruydu su...</td></tr></tbody></table>
<br /></div>
<div><br /></div><div>Bunun babamla bir ilişkisi var galiba. O hayatında değer verdiklerine kendince anlamı olan hediyeler vermeyi tercih ederdi. Yıl başına birkaç gün kala eve iki küfe ve iki çuval dolusu kestane ile geldiğini hatırlıyorum. Hangi yıl dersen bilemem. Bebek’te doğup büyüdüğüm evde olduğumuzu düşünürsek 1990’dan öncesiydi. Akşam yemeğinden hemen sonra kolları sıvayıp işe koyuldu. Önce çuvallardaki kestaneleri küfelere boca etti. Üstlerine bir gün evvel aldığı narları dizdi. Daha sonra boynuna o harika el yazısıyla yazdığı kısa yılbaşı notlarını iliştirdiği şampanya şişelerini dolu küfenin en üstüne yatırdı. Not yazması, her zamanki gibi paketi hazırlamasından uzun sürecekti. Küçüktüm belki ama masa başında 1-2 saat ne ve nasıl yazacağını denediğini hatırlarım. Babam için işin en zor kısmı hep bu an olmuştur. Şişelere tutturduğu notta da sadece yeni yılın bereket, afiyet ve neşe getirmesini diliyordu. Altına da havalı imzasını atıp dostun diye eklemişti.</div><div><br /></div><div>Paltosunun cebinden çıkardığı büyük ebatlı jelatini dikkatlice iki parçaya bölüp yere serdi ve küfeleri her birinin üstüne oturttu. Jelatini bile hesaplayarak aldığı belliydi ve en tepede boğarak mükemmel bir paket hazır etmişti. Yine cebinden çıkardığı kurdeleye, bildiklerimizden biraz daha büyük nazar boncuklarını iliştirerek düğümledi. Ben o akşam sadece narın bereket demek olduğunu öğrendiğimi sandım ama meğer ne çok şey anlatmış, yeni farkına varıyorum.</div>
<div><i>“Hayatında inandığın, güvendiğin öyle dostların -bir ikiyi geçmeyecektir- olsun ki; iki satır not yazarken bile kılı kırk yar. Onlara özen göster, üstlerine titre.”</i></div><div><br /></div><div>Seni tanıyalı dünya güneşin etrafında 10 kere döndü. Bilmeni isterim ki o gün bugündür ben de bir başka dönüyorum. Sana nasıl yaklaşacağımı, davranacağımı bilmediğim belki de korktuğum bir başlangıçtan, gün be gün seven, zamanla merak eden, uzaktan takip eden ve seni hayranlıkla izleyen birine dönüşerek bugüne geldim. Bu hayatımda yaptığım en mükemmel yolculuktu ve ömrümün sonuna kadar da devam edecek. Galiba bu nedenle senin hayatına girmiş olmak benim de almış olduğum en güzel hediyedir.</div><div><br /></div>
<div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-y45jwRWGcqo/UgzMF47hwWI/AAAAAAAAB0o/xgAbdHMN77Asem6E25KBHm0oWZ4M8vdgACPcBGAYYCw/s495/midilli11.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="278" data-original-width="495" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-y45jwRWGcqo/UgzMF47hwWI/AAAAAAAAB0o/xgAbdHMN77Asem6E25KBHm0oWZ4M8vdgACPcBGAYYCw/w640-h360/midilli11.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Midilli maceramızı hatırlıyor musun?</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-VF_ezSYrpww/UiPYHZnaCZI/AAAAAAAAB7Q/LYYhLruoOSY3q0q1Zp2Or9J45gulhyfowCPcBGAYYCw/s504/brln05.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="504" data-original-width="495" height="504" src="https://1.bp.blogspot.com/-VF_ezSYrpww/UiPYHZnaCZI/AAAAAAAAB7Q/LYYhLruoOSY3q0q1Zp2Or9J45gulhyfowCPcBGAYYCw/w628-h640/brln05.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Berlin'e de gittik birlikte.</td></tr></tbody></table>
<br /></div>
<div>Hayatının bir parçası olmak bana bir unvan vermiyor belki ama kızımmışsın denli birkaç şeyi seninle paylaşmayı tüm kalbimle istiyorum. Az evvel babamdan bu sebeple bahsettim. Onun bana öğrettikleri, anlattıkları ve gösterdiklerinin sana da ışık olmasını umuyorum. Tabii bir kısmını kendi yaşadıklarımla harmanlayacağım.</div><div><br />
</div><div>Biliyorsun babam kuafördü. İlkokul mezunu bir adam. 6 yaşında Makedonya’dan buraya göçmüş. Ne elde var ne avuçta. Ev filan yok. Gelir gelmez halasının yanına yerleşmişler. Dedem hemen bir çay ocağında çalışıp kazandığını ablasına verirmiş ki yük olmasınlar. Yine de “sığıntı gibiyiz” dermiş babaannem. Uzatmayayım, bir şekilde kendi evlerine çıktıklarında dedem ile babam geçinmek için iskelelerde limonata, salep ve su satmışlar.</div><div><br /></div>
<div>Babam limonata satarken bir gün, annesinin hazırladığı, bir içenin bir daha içtiği limonatayı, çocukluk işte suyla çoğaltayım diye düşünmüş. Çünkü limonata o kadar lezzetliymiş ki erken bitiyormuş. Para da lazım. Su katıvermiş limonataya. Bir güğümken iki yapmış… Tabi lezzet değişince müşterisi azalmış, bir kere içen bir daha içmez olmuş. O yüzden bize hep;</div><div><br /></div>
<div><i>“Ne iş yapıyorsan yap hep en iyisini yapmaya çalış. Bunun karşılığı eninde sonunda gelir. Üç beş kuruş fazla kazanayım diye kolaya kaçma. Emin ol bunun da karşılığı gelir.”</i></div>
<div><br /></div><div>derdi. Kulağıma küpe ettiğim sözlerindendir.</div><div><br /></div><div>Hayatının en güzel yaşlarından birinde seni eve kapatan uzun bir süreçten geçiyorsun. Sen ki tam da çiçek açacağın, geleceğin hakkında hayal kuracağın hatta plan yapacağın yaştasın. Kendine bir dünya, hayat ve yaşam çizebilmek adına elindeki en değerli enstrüman okulun ve eğitimin. Benim kızım olsaydın sanırım babamın verdiği nasihati vermek için en doğru zaman bu an olurdu. Sana derdim ki elinden gelenin en iyisini yap Duru. Bunun karşılığı hayatının en kıymetli hediyesi olacak.</div><div><br /></div>
<div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-XuVG9R1bChc/VKxdxw9Tb4I/AAAAAAAADU0/xtoKJhkmcwQzrCbOXpTIbCd0HExWrMciQCPcBGAYYCw/s900/cardakl%25C4%25B1.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="900" height="215" src="https://1.bp.blogspot.com/-XuVG9R1bChc/VKxdxw9Tb4I/AAAAAAAADU0/xtoKJhkmcwQzrCbOXpTIbCd0HExWrMciQCPcBGAYYCw/w640-h284/cardakl%25C4%25B1.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sanıyorum 2015 yılbaşı akşamıydı. Yalıkavak...</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-5kpHO68I4Yk/VKxf8z-1EaI/AAAAAAAADVg/8HGNjpESDQ8qrjMLJvuaCTEAV9RiAQZvQCPcBGAYYCw/s900/duru1.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="900" height="215" src="https://1.bp.blogspot.com/-5kpHO68I4Yk/VKxf8z-1EaI/AAAAAAAADVg/8HGNjpESDQ8qrjMLJvuaCTEAV9RiAQZvQCPcBGAYYCw/w640-h284/duru1.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">2015 Yalıkavak</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-9X_spsi1ADw/VI7te2VcP8I/AAAAAAAADSk/_7ZnaSlmiD0x6Ty5pASKNKLY6dSb0mZYwCPcBGAYYCw/s900/acavit.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="900" height="215" src="https://1.bp.blogspot.com/-9X_spsi1ADw/VI7te2VcP8I/AAAAAAAADSk/_7ZnaSlmiD0x6Ty5pASKNKLY6dSb0mZYwCPcBGAYYCw/w640-h284/acavit.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Asmalı Cavit'te yerin hep sabit...</td></tr></tbody></table>
<br />
</div><div><br /></div><div>Devam edeyim. Derken derken babam bir berbere çırak girmiş, çalışkanmış, yetenekliymiş. Çok da sevilirmiş. Senin yaşına geldiğinde (17) Bebek gibi bir yerde kendi salonunu açacak kadar ilerletmiş kendini. Dükkanını ilk kurduğunda Rum, Ermeni ve Yahudi çalışanları olduğunu anlatır ve onlarla kurduğu güzel dostluklardan gülümseyerek bahsederdi.</div>
<div><br /></div><div><i>“Kimseyi ayırma, ötekileştirme. Yakıştırmalar yapma, lakaplar takma. Hele nefret hiç etme.”</i></div>
<div><i><br /></i></div><div><i>“Kültürünü, adetini, inanışını bilmediğin insanlara ahkam kesme. Konuşarak kimseyi incitme. Hep dikkat et.”</i></div>
<div><br /></div><div>O zamanlar sosyal hayat şimdiki gibi değil. Daha renkli. Rumba, çaça, salsa gibi dansların popüler olduğu bir dönem. Kulüplere gidiliyor. Dükkanında çalışan Rumlar bu kulüplerdeki partilere katılıyorlar. Babam merak etmiş, manikürcüsü Maria ona dans öğretmiş. “İlkokul mezunuydum ama dans ediyordum” diye anlatırdı. Bununla nasıl gururlandığını gözlerinden okumuştum. Batı Yakası Hikayesi gibi pek çok gösteri ve müzikali ilk kez babamdan duymuşumdur. <i>İnsanın sınırlarının dışına çıkması, kendi içine kapanmaması gerekliliğini</i> babamın gençlik anılarından öğrendim. Hatta buna özel bir başka hatıram vardır. Yediğim ilk ve tek tokata aittir.</div>
<div><br /></div><div>Pazar günleri adet olmuştu pikniğe giderdik. O zamanlar İstanbul’da Belgrad Ormanı dışında gidilecek bir sürü yer vardı. Şimdi çoğu binaların ve betonun altında kaldı. Bir gün önceden köfteler, sandviçler, salatalar, kekler, börekler vs. hazırlanır, piknik çantasına yerleştirilirdi. Sabah ise erkenden çaylar demlenir termoslara doldurulurdu. O gün benim için her şey alışa geldiğim gibi başladı. Öğleden sonra mangalın son ateşine babam sucuk atmış, küçük bir ekmeğin arasına sıkıştırıp bana uzatmıştı. Ben ki şarküteri ürünlerini sevmezdim. Geri çevirdim. Babam ısrar etti. Sevmiyorum dedim. Oysa hiç tadına bakmamıştım. Kokusundan sanırım bilmiyorum içinde sucuk olan hiçbir şeye dokunmazdım bile. Babam bir nohut tanesi büyüklüğünde küçük bir parçayı uzattı ve “Bir tadına bak önce. Yine sevmezsen yemezsen” dedi. Onu bıktıracak kadar direndim. O da beni bıktıracak kadar ısrar etti. Öyle ki aramızdaki bu ye, yemem muhabbeti boyunca piknik yaptığımız yerden epey uzaklaşmışız. Aklımca kaçıyordum. Uzatmayayım sonunda pes ettim. O nohut tanesi büyüklüğündeki sucuk parçasını ağzıma attım. Dilimin üzerinde gezdirip, damağıma sıvadığı yağdan ne kadar rahatsız olduğumu hatırlıyorum. Babam da rahatlamış bir şekilde <i>“Tadını bilmediğin bir şeyi sevmiyorum diyemezsin. Bilmediğin şeyleri deneyimle öğren, tanı öyle tepki ver”</i> gibisinden öğütler veriyordu.</div><div><br /></div>
<div>Anladığın üzere nasihatlerle büyüdüm ben. Bugün hepsi benim için bir kıymet. Başta burun kıvırsam da. Ben de zaten bugün anlamanı beklemiyorum ama bir gün bir yerde hatırlayacağına eminim.</div><div><br /></div>
<div>Tükürdüm. Bir kere bile çiğnemediğim sucuk parçası olduğu gibi babamın önüne düştü. O an yüzünün aldığı hali hatırlıyorum. Zaten iç sesim direkt kaçmamı söyledi. Ben de o sesi dinledim. Bu babamı daha da sinirlendirmişti. Beni yakalar yakalamaz hayatımın ilk ve son tokadını yedim. Elime ekmek içi sucuğu sıkıştırdı ve geri döndü. Olduğum yere oturup sucuğu kemirmiştim. Yıllar sonra bir gün kendime sucuklu yumurta hazırlarken o günü hatırladım. <i>Bugün bizim hayatımıza hiçbir katkısı olmadığını düşündüğümüz şeyler, ki bu bir lezzet olduğu gibi, bir müzik türü, uzaktan tanıdığımız birisi, farklı bir yaşam tarzı, mekân vesaire de olabilir.</i> O yüzden benim burada söyleyeceğim şey<i> hiçbir şeyi ret etme olur.</i> An itibariyle uzağında tutabilirsin ama bir gün olur yanında veya içinde bulursun kendini. Bak hele bir sucuktan nerelere geldim…</div><div><br /></div><div>Yine babamın söyledikleriyle devam edeceğim.</div><div><i><br /></i></div>
<div><i>“Arkadaşlarının senden daha iyi olmalarına özen göster”</i> derdi mesela.</div><div><i><br /></i></div>
<div><i>“Senden daha iyi, çalışkan, dürüst, öz güvenli olurlarsa seni de yukarı çekerler. Tam tersine tembel, zayıf, numaracı arkadaşların seni yolundan döndürürler.”</i></div>
<div><br /></div><div>İyi arkadaşların senin canını sıksa da duymak istemediklerini söylese de iyiliğini düşünürler. Onları zaten anlarsın. Ama bir anlığına kendini kötü hissettiğin için direnirsin.</div><div><br /></div>
<div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Qu1MFg7yjtQ/VedAXeT-UcI/AAAAAAAAD00/pZB9jqzhfdIBVMmp16ER1WS9B4X7BAClQCPcBGAYYCw/s1080/GOPR0180.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="608" data-original-width="1080" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-Qu1MFg7yjtQ/VedAXeT-UcI/AAAAAAAAD00/pZB9jqzhfdIBVMmp16ER1WS9B4X7BAClQCPcBGAYYCw/w640-h360/GOPR0180.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Yerküpe Turu'na gelmiştin.</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-LwRo7vIXnDE/Vec5t7f6UrI/AAAAAAAAD0U/ByCs_3M2iUUewu-JCmEB6dEDVdYKhKH_QCPcBGAYYCw/s1080/Photo%2B28.08.2015%2B21%2B17%2B38.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="810" data-original-width="1080" height="371" src="https://1.bp.blogspot.com/-LwRo7vIXnDE/Vec5t7f6UrI/AAAAAAAAD0U/ByCs_3M2iUUewu-JCmEB6dEDVdYKhKH_QCPcBGAYYCw/w640-h480/Photo%2B28.08.2015%2B21%2B17%2B38.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Seninle ilk çadır kampımız. Soldaki çadıra sığmıştık üçümüz.</td></tr></tbody></table>
<br /></div>
<div><br /></div><div>Kötü arkadaşların ise boş ver der, takma kafana der, unutalım der. Bencillerdir. Duymak istediklerini söylerler. Bu da seni iyi hissettirir ki en tehlikelisidir. Uçucu bir iyi hissediştir bu. Sırf bu nedenle sorumluluklarını göz ardı edebilirsin, bugünün işini yarına bırakabilirsin. Kısaca yarına borçlu kalabilirsin. <i>Hiçbir şeye borçlu kalma Duru. Ne duygu ne zaman ne de para olarak.</i></div>
<div><br /></div><div>Para demişken, babamın bu konuda da bize nasihatleri vardı elbet.</div><div><br /></div>
<div>“<i>Her şey değildir ama cebinde para bulunması kendini iyi ve güvende hissettirir” </i>derdi.</div><div><i><br /></i></div>
<div><i>“O yüzden elindeki parayı harcayıp bitirme, bir kenarda biraz ayır. Eğer elindeki paranın %49’nu harcayabiliyorsan zenginsindir”</i> demişti.</div><div><br /></div>
<div>Bu formülü kaç yaşına geldim hala uyguluyorum Duru. Bazen ihtiyacım olan ve almayı çok istediğim bir şeyi sırf buna uymadığı için almayı ertelerim. Benim de naçizane önerim almadan önce o şeye önce ihtiyacın olup olmadığını değerlendir sonra da %49 formülüne uyup uymadığını kontrol et. Böylece senin elinde olmayan sistemlerin içine düşmezsin. Hesabında olmayan parayı sana harcatmak için bir sürü yol kazan bankacılık sitemi gibi. Borçlu olmak çok kötü bir şeydir ve hayatını hepten değiştirebilir. Yine babamın öğüdüdür alabiliyorsan peşin al, taksit işine hiç girme.</div><div><br /></div><div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-DPCGfINlBLE/VfszPTyN5XI/AAAAAAAAD4E/yJcdUt2TiVg-IRfRVN90kY9hYPngjMFfQCPcBGAYYCw/s1024/File%2B18.09.2015%2B00%2B11%2B23.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="576" data-original-width="1024" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-DPCGfINlBLE/VfszPTyN5XI/AAAAAAAAD4E/yJcdUt2TiVg-IRfRVN90kY9hYPngjMFfQCPcBGAYYCw/w640-h360/File%2B18.09.2015%2B00%2B11%2B23.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Gümüşlük pembeleri...</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-qacVNj_8uT4/Vi6xl6z5HaI/AAAAAAAAEH4/Ek6Wv0nNCR4btOGHJ6CodKL58Qnztrz_wCPcBGAYYCw/s1936/IMG_8779.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1936" data-original-width="1936" height="495" src="https://1.bp.blogspot.com/-qacVNj_8uT4/Vi6xl6z5HaI/AAAAAAAAEH4/Ek6Wv0nNCR4btOGHJ6CodKL58Qnztrz_wCPcBGAYYCw/w640-h640/IMG_8779.JPG" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bilinmeyen şekiller isimli dosyanı hazırlarken :)</td></tr></tbody></table>
<br /></div>
<div><br /></div><div>Hayat bu, birileri de sana borçlanabilir. Başı sıkışmış, eli darda arkadaşların illaki olacaktır. Onlara razıysan yardım elini uzat. Emin değilsen ihtiyacı kadarının bir miktarını ver. O para geri gelmiyorsa üzülme zaten emin olmadığın birine yardım ettin ve ona artık kapıyı kapatabilirsin. İkinci kez bir şey isteyemez. Her kim olursa olsun(!) istemesine de izin verme zaten. Mesela değil yakın dostun senden sürekli borç isteyen bir erkek arkadaşın olmasını emin ol sen de istemezsin.</div><div><br /></div>
<div>Senin de borca ihtiyacın olabilir tabi. Burada önce bizler varız. Her zaman arkanda ve yanında olacağız. Başta annen baban ve ailen var. Eh ben de ailenim senin. Ama bizim olmadığımız bir dönem gelecek. O yüzden borcuna sadık ol, söz verdiğin zaman öde, öde ki aldığın kişi hakkında tek gram şüphe etmesin. İnsanlar ne kadar iyi arkadaşın dostun olsa da sözünü tutmadığında arkandan konuşmaya başlarlar haklı olarak.</div><div><br /></div>
<div>Bu arada erkek arkadaş demişken bu konuda ahkam kesmek haddim değil. Hele ki her şeyin çarçabuk tüketildiği şu yıllarda. Kısa ve uzun zamanlı ilişkilerin olacak. Hepimiz gibi sen de deneye yanıla, heyecanlar ve hayal kırıklıkları yaşayacaksın. Tıpkı arkadaşlarını seçerkenki gibi hayatında sana dönem dönem eşlik edecek o özel insanları seçerken özen göster. Onları özel yapansa senin sevgin, saygın, inancın ve aşkın olacak. Tıpkı seni özel yapacak şeyler gibi. Her şey karşılıklıdır ama bu karşılığı bir alışveriş gibi düşünme. Karşılık bulamadığını hissettiğinde ısrar etme. Sevgide mutluluk zorla olmuyor. <i>Kimseyi kırma, seni de kırmalarına izin verme. Biricik gördüğünün seni de biricik görmesidir önemli olan. Aşk böyle nefes alır.</i></div><div><i><br /></i></div><div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-kCWkQERrGZY/VbaMpDjxfuI/AAAAAAAADuM/gdwGOLuglZU5TFhp6nIbMazO_QuHXY7rACPcBGAYYCw/s1200/IMG_6029.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="900" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/-kCWkQERrGZY/VbaMpDjxfuI/AAAAAAAADuM/gdwGOLuglZU5TFhp6nIbMazO_QuHXY7rACPcBGAYYCw/w480-h640/IMG_6029.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Yüzün hep gülsün emi...</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-sGRXw_2wzgw/XUiR8CzrMfI/AAAAAAAAJUM/djNNuiQsJw0ZSwwdpsCTNHCPDBGmrVOHQCPcBGAYYCw/s1280/E6E58047-0D66-44B5-A6D3-29D7FEEC1FBF.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-sGRXw_2wzgw/XUiR8CzrMfI/AAAAAAAAJUM/djNNuiQsJw0ZSwwdpsCTNHCPDBGmrVOHQCPcBGAYYCw/w640-h360/E6E58047-0D66-44B5-A6D3-29D7FEEC1FBF.JPG" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Seni seviyorum</td></tr></tbody></table>
<br /></div>
<div>Günahınla, sevabınla başta anne ve baban olmak üzere ailen olarak hep yanında olacağız. Bil ki seni hep mutlu görmeyi hayal ederek yaşıyoruz. Ara ara hayatına karışılıyor gibi hissedip kızabilirsin. Elde değil sen bizim gözümüzde hep mutlu olmalısın. Alacağın kararlar, atacağın adımlar, seçimlerin her ne olursa olsun bazen bizi endişelendirecek olsa da bil ki arkandayız. Hiçbirimiz ailelerimizin hayal ettiği gibi yaşamadık. Sen de bizim hayallerimizi değil kendi hayallerini yaşayacaksın.</div><div><br /></div><div>Artık sona geleyim. Biliyorum çok uzattım. Bana yıllar içinde verilmiş nasihatleri birkaç sayfaya sığdırmaya çalıştım. Biraz sıkmış olabilirim. Fakat bunları yüz yüze konuşmaya çok vaktimiz olmuyor. Bundan sonra da olur mu bilmiyorum. Umalım ki olsun… Zira hep her şeyi bildiğimizi sanıyoruz ama hayat bilmediğimiz yerlerden sorular hazırlıyor bizlere.</div><div><br /></div>
<div>Yeni yıl hayal ettiğin gibi gelip geçsin.</div><div>Seni seviyorum…</div><div>Coka</div>Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-92131467417844622702020-12-24T07:07:00.000-08:002020-12-24T07:07:08.985-08:002020'de ne oldu?Lamı cimi yok! İstisnasız Covid-19 salgını bu yıla damgayı vurdu. Hayatımızda pek çok şeyi değiştirmek veya yapmak zorunda kaldık. Sadece biz değil neredeyse tüm dünya derin bir çaresizlik duygusunu birlikte yaşadık, yaşıyoruz. Daha ne kadar sürer bilmiyorum ama yaşantımızdaki küçücük şeyler özlenir oldu. Belki de aynı nedenle ben de 2020’de günceme uzak kaldım. Evdeyim, bol bol vaktim var gibi görünüyor ama içimden pek bir şey yapmak gelmedi. Şöyle bir düşününce ve yazdıklarıma bakınca, değil yazıya zaman ayırmak sevdiğim pek çok şeyi önceki yıllara göre daha az yaptığım, kısa zaman ayırdığım görülüyor.<br />
<br />Herkes gibi daha çok evimizde kaldık. Her ne kadar burada yaşadığımız için şanslı görülsek de. Göçenler arttıkça, Bodrum kalabalıklaştıkça biraz daha kabuğumuza çekildik. Zira Bodrum’un ilk vakaları ve kayıpları İstanbul’dan gelenlerle göründü. Mayıs ayında vaka sayısı sıfıra düşse de yeni normal açılımı (Haziran) ile beraber başlayan yazlık yerlere hücum bulaşmayı artırdı ve Covid-19 Bodrum köylerine kadar yayıldı. Bugün itibariyle Bodrum’da vaka sayıları nerelere vardı bilmiyorum ama Haziran’ın mirası olarak bir kenara yazabiliriz.
<div><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-8qaLoxGmglg/X-Lu9JsIdeI/AAAAAAAAKU8/SOKDF5ISxH8CyR8bIFwmcmrecxoqceLYACLcBGAsYHQ/s1920/video223.00_00_18_17.Still002.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-8qaLoxGmglg/X-Lu9JsIdeI/AAAAAAAAKU8/SOKDF5ISxH8CyR8bIFwmcmrecxoqceLYACLcBGAsYHQ/w640-h360/video223.00_00_18_17.Still002.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Evde geçen koca 9 ay...</td></tr></tbody></table><br /><br />
<div>Girişte yapmayı sevdiğim şeylere daha az vakit ayırdığımdan bahsettim. Mesela 2020’de bisiklete çok az bindim. Bodrum’a taşındığımızdan beri kesintisiz, en uzun süre yaşadığımız yılı geride bıraksak da tüm yıl bisikletle kat ettiğim mesafe 2000 km’lerde kalmış. Oysa Ocak 15’te evimize döndüğümüzde kendime bunun 3 katı hedef koymuştum. Yarısına bile gelemedim.<br />
<br />Yılın ikinci yarısı tur yapmaya daha çok vaktim olsa da ister tembellik deyin ister üşengeçlik harika zamanları ıskaladım. Belki şu ana dek bu hastalığa yakalanmadık ama salgının ilk görüldüğü andan itibaren yarattığı psikolojinin etkisinde kaldım sanırım. Yoksa 2019’da yapamadığım uzun tur veya turları pekâlâ programlayabilirdim. Haziran’dan sonra ülke yönetiminin kısıtlamaları kaldırması, herkes gibi bende de bir rehavet yarattı. Fakat o rehavete, dışardan izlediğim-gördüğüm insanlar kadar kapılmadım. Sadece bisikletime biner dere tepe dolaşırım diyordum ama riskin büyüyeceği uyarılarına rağmen yazlık bölgelere hücum, içimdeki o isteğimi söndürdü gitti.<br />
<br />Elbette benim için önemli sayabileceğim bisiklet turları yaptım. 2020’ye dair hatırımda kalan ilk tur Kerim ile kamplı Çökertme, ikincisi yine pandemi sebebiyle katılımcısı olmayan, sadece 5 kişiyle pedal çevirdiğimiz Gökova Bisiklet, üçüncüsü Tayfun Abi ile bir akşam kalıp döndüğümüz Şeytan Deresi ve son olarak Seçkin ile tüm gün pedal bastığımız Bodrum-Akyaka bisiklet turlarını sayabilirim. Bunun dışında yarımada içinde hafta sonlarına sıkıştırılan, sevdiğim arkadaşlarımla yaptığımız günü birlik turları da ekliyorum. Son zamanlarda ilan edilen hafta sonu sokağa çıkma yasakları nedeniyle onu da yapamıyoruz artık.</div><div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-vjlps6CtRJY/XnTUjn5WKqI/AAAAAAAAJtc/JrDR_fIrZj4XSbD0WDZ4qLwNt8ON7WYNwCPcBGAYYCw/s1920/c%25CC%25A7o%25CC%2588kertmeye9.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-vjlps6CtRJY/XnTUjn5WKqI/AAAAAAAAJtc/JrDR_fIrZj4XSbD0WDZ4qLwNt8ON7WYNwCPcBGAYYCw/w640-h360/c%25CC%25A7o%25CC%2588kertmeye9.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bodrum - Çökertme</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-CRVvYuFYIJQ/XnTUh1l-1DI/AAAAAAAAJtc/d0ryfKJYjY01E0tXRvDsy9b7ROgWoBYOgCPcBGAYYCw/s1920/c%25CC%25A7o%25CC%2588kertmeye8.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-CRVvYuFYIJQ/XnTUh1l-1DI/AAAAAAAAJtc/d0ryfKJYjY01E0tXRvDsy9b7ROgWoBYOgCPcBGAYYCw/w640-h360/c%25CC%25A7o%25CC%2588kertmeye8.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Çökertme'de 2 akşam kaldık.</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-oRv6sY5MgNI/XnTUdS_VBPI/AAAAAAAAJtU/cFzui_qyCb8T5g0_ihuZdIVpcIH4d8ZHgCPcBGAYYCw/s1920/c%25CC%25A7o%25CC%2588kertmeye7.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-oRv6sY5MgNI/XnTUdS_VBPI/AAAAAAAAJtU/cFzui_qyCb8T5g0_ihuZdIVpcIH4d8ZHgCPcBGAYYCw/w640-h360/c%25CC%25A7o%25CC%2588kertmeye7.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kerim</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-kYNShSkEwxA/XnTTTUP7XJI/AAAAAAAAJtg/r1UNICiTdL4e9r5oAKd6dr7Qp29j7KVmACPcBGAYYCw/s1280/cokertme4.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-kYNShSkEwxA/XnTTTUP7XJI/AAAAAAAAJtg/r1UNICiTdL4e9r5oAKd6dr7Qp29j7KVmACPcBGAYYCw/w640-h360/cokertme4.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kerim ile final</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-jV2zBr58aAg/XnTTWVthp-I/AAAAAAAAJtk/wNEOpUJ165MAZDmwm17OMxilLYOu6BYKACPcBGAYYCw/s1350/c%25CC%25A7o%25CC%2588kertmeye3.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1350" data-original-width="1080" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-jV2zBr58aAg/XnTTWVthp-I/AAAAAAAAJtk/wNEOpUJ165MAZDmwm17OMxilLYOu6BYKACPcBGAYYCw/w512-h640/c%25CC%25A7o%25CC%2588kertmeye3.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kerim'in kamerasından</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Ikn_ZbKfQac/XvR9g6mS7TI/AAAAAAAAJ-Q/pZz-SVPSzUQpeIAMRkVRwp_HMdML_bA8ACPcBGAYYCw/s2048/fullsizeoutput_47c.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-Ikn_ZbKfQac/XvR9g6mS7TI/AAAAAAAAJ-Q/pZz-SVPSzUQpeIAMRkVRwp_HMdML_bA8ACPcBGAYYCw/w512-h640/fullsizeoutput_47c.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">14. GBT ekibi Önder Sermet, ben, Levent Sevil ve Levent Obalar</td></tr></tbody></table><br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-NyBNYZrGJec/XvSbhkOnUBI/AAAAAAAAKAs/R1a18ESKeOM4n7A-DcsYWJWIkGzq5mxmgCPcBGAYYCw/s2048/IMG_7341.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-NyBNYZrGJec/XvSbhkOnUBI/AAAAAAAAKAs/R1a18ESKeOM4n7A-DcsYWJWIkGzq5mxmgCPcBGAYYCw/w480-h640/IMG_7341.JPG" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Gökova Turu'nun sihirli anlarından biri</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-W38D1UfYcDI/XvSbhKkLhYI/AAAAAAAAKAo/5tJ26HwQZgMO8FZBiP3PSdPCllpRNN_XQCPcBGAYYCw/s2048/fullsizeoutput_46b.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1152" data-original-width="2048" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-W38D1UfYcDI/XvSbhKkLhYI/AAAAAAAAKAo/5tJ26HwQZgMO8FZBiP3PSdPCllpRNN_XQCPcBGAYYCw/w640-h360/fullsizeoutput_46b.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu yıl bisikletime sadece 2095km binebildim.</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-dyCAlF8qIVs/XvSJJ-gUS2I/AAAAAAAAJ_o/tMEJO9MiZg4ICKO5VbRllmMI3YLYS0onwCPcBGAYYCw/s2048/fullsizeoutput_46f.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1639" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-dyCAlF8qIVs/XvSJJ-gUS2I/AAAAAAAAJ_o/tMEJO9MiZg4ICKO5VbRllmMI3YLYS0onwCPcBGAYYCw/w512-h640/fullsizeoutput_46f.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Önder Sermet</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-WbKkzI_qxGU/XvSdRGfi36I/AAAAAAAAKA4/3_Ah9anILLAXVec1WXmp_8jD0ckMlIfsQCPcBGAYYCw/s1024/gbt%2Bfinal.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="576" data-original-width="1024" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-WbKkzI_qxGU/XvSdRGfi36I/AAAAAAAAKA4/3_Ah9anILLAXVec1WXmp_8jD0ckMlIfsQCPcBGAYYCw/w640-h360/gbt%2Bfinal.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">14. Gökova Bisiklet Turu bitiş noktası...</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-lPSTxnXbZTA/XvR9WcDypeI/AAAAAAAAJ-I/ODB60LqkN0Mu0XbVyPY-jYhDKwSatIGogCPcBGAYYCw/s960/fullsizeoutput_472.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="768" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-lPSTxnXbZTA/XvR9WcDypeI/AAAAAAAAJ-I/ODB60LqkN0Mu0XbVyPY-jYhDKwSatIGogCPcBGAYYCw/w512-h640/fullsizeoutput_472.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Levent Obalar</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-wF-iyvMvqO8/XvSe6_E-bBI/AAAAAAAAKBQ/TDGkzcZrp_w8rhezx_DcUNrmCIXLO_v1wCPcBGAYYCw/s2048/fullsizeoutput_471.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1639" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-wF-iyvMvqO8/XvSe6_E-bBI/AAAAAAAAKBQ/TDGkzcZrp_w8rhezx_DcUNrmCIXLO_v1wCPcBGAYYCw/w512-h640/fullsizeoutput_471.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kendimize böyle ödüller verdik.</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-e4wqjuCH1aw/XvSh2U4XLsI/AAAAAAAAKBc/ZA_JRSHlLTsVSihJ63o-xOLcxy0rCJP-ACPcBGAYYCw/s1373/fullsizeoutput_482.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1373" data-original-width="1099" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-e4wqjuCH1aw/XvSh2U4XLsI/AAAAAAAAKBc/ZA_JRSHlLTsVSihJ63o-xOLcxy0rCJP-ACPcBGAYYCw/w512-h640/fullsizeoutput_482.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">14. Gökova Bisiklet Turu son gün çıkış fotoğrafı</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-vr_Z3YdTyd8/X-L-4RfrMoI/AAAAAAAAKVI/zNewtzca6xs-wM5V87BV6kh3UNijAzo_wCLcBGAsYHQ/s1776/8CA31C66-0596-4A8A-8068-FD4386B5BEA0-20961-000018D7C5849046.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1184" data-original-width="1776" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-vr_Z3YdTyd8/X-L-4RfrMoI/AAAAAAAAKVI/zNewtzca6xs-wM5V87BV6kh3UNijAzo_wCLcBGAsYHQ/w640-h426/8CA31C66-0596-4A8A-8068-FD4386B5BEA0-20961-000018D7C5849046.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Seçkin ile Akyaka</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-PgE70hvVppA/X-L-5JoZodI/AAAAAAAAKVM/IhPTlLveqBk355vQpKBza75Pu2cU2H4qQCLcBGAsYHQ/s2048/IMG_9317.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-PgE70hvVppA/X-L-5JoZodI/AAAAAAAAKVM/IhPTlLveqBk355vQpKBza75Pu2cU2H4qQCLcBGAsYHQ/w480-h640/IMG_9317.JPG" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Uzun ama çok güzel bir yolculuktu.</td></tr></tbody></table><br />
<br />Bisiklete az binmekle güncedeki yazı sayısının azalması arasında da keskin bir ilişki var diye düşünüyorum. İster dostlarımla olsun ister tek başına ister bir yerde kamp atalım ister günü birlik turlayalım sele üstündeyken aklımdan çok şey geçer. Kendi kendime konuştuğum en özel yerdir. Öyledir ki bu güncenin çoğu yazısı bisiklet sürerken yazılır. Kimi yazı, fikir, proje hep bu uzun ya da kısa turlarda çıkar ortaya. Bisikletin yazıyla ilişkisi, hayatımdaki yerini çok iyi tanımlıyor.<br />
<br />Dere tepe gezerim dediğim yerler bu yıl karavan ve çadırlarla doldu desem yalan olmaz. Salgının insan davranışlarındaki en görünen etkilerinden biri tatil anlayışının değişmesiydi. Özellikle bu yaz hayatında ilk kez çadır ve karavan tatili yapan çok olmuştur diye düşünüyorum. Değişen tatil anlayışına göre hizmet veren işletme sayılarında gözle görülür bir artış oldu. Gökova’da Akbük-Akyaka arasında tesis üstüne tesis kurulduğunu bisiklet turlarımda gözlemledim mesela. Bodrum bile kamping işletmeleri çıkardı bağrından. Akıllı, kafası çalışan turizmci ve yerliler turizm krizini kendileri için bir avantaja çevirmeyi başardılar. Mesela bir şarap şirketinin dağıtım biriminde çalışan arkadaşım, Yunan adalarına gidemeyen teknelere 2020 yaz aylarında otel ve restoranlara nazaran daha çok servis yaptıklarından bahsetti. 75 günlük yüksek sezonun daha ilk ayında cirolarının sezon ortalamalarını aştığını anlattı. Çok uzak değil, aynı siteyi paylaştığım komşum sezonu kaçırma riskini alıp hızlıca bir karavan kiralama şirketi kurdu. Piyasaya geç girdiler ama düşündüklerinden daha iyi kazanç sağladılar. 2020 ilkbahar yaz aylarında kurulan karavan kiralama şirketi sayısının sadece komşumla sınırla kalmadığından da adım gibi eminim. Hep beş yıldızlı otellerde tatil yapmayı tercih edenlerin bu yıl karavan ve çadırlarda milyonlarca yıldızı izleyerek uykuya daldıklarını dinledim.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-8pNcEba5xnY/X-Rk-JLGNEI/AAAAAAAAKVo/gLJQ7faAjaY1GlJZpwIYUryiM6DBwoQMQCLcBGAsYHQ/s2048/seytan%2Bderesi%2B2.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1639" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-8pNcEba5xnY/X-Rk-JLGNEI/AAAAAAAAKVo/gLJQ7faAjaY1GlJZpwIYUryiM6DBwoQMQCLcBGAsYHQ/w512-h640/seytan%2Bderesi%2B2.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu yıl hiç bilmediğim bir yere ilk kez gittim</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-C0GqYWDN8sM/X-RlBHlAO1I/AAAAAAAAKVw/wn3dRSzeLl0lbGcA-ns4hWU5q3Nz7i6PwCLcBGAsYHQ/s2048/seytan%2Bderesi%2B3.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-C0GqYWDN8sM/X-RlBHlAO1I/AAAAAAAAKVw/wn3dRSzeLl0lbGcA-ns4hWU5q3Nz7i6PwCLcBGAsYHQ/w512-h640/seytan%2Bderesi%2B3.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Şeytan Deresi</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-g49Gc8-OQgg/X-Rk-atg7MI/AAAAAAAAKVs/4F9sylLAUycAyg0ausJT2NHGJE2ZUk3twCLcBGAsYHQ/s2048/seytan%2Bderesi%2B1.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1639" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-g49Gc8-OQgg/X-Rk-atg7MI/AAAAAAAAKVs/4F9sylLAUycAyg0ausJT2NHGJE2ZUk3twCLcBGAsYHQ/w512-h640/seytan%2Bderesi%2B1.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tayfun Abi</td></tr></tbody></table><br />
<br />Haziran ile birlikte 1-1.5 buçuk yıldır hareketsiz duran iş hayatım kıpırdanmaya başladı. Tıpkı bir ofiste çalışıyor gibi dışarıya işler yapmaya başladım. Çalıştıkça çalışma zamanımı düzenledim. Mesai saatlerimi 11-15 saatleri arasına çektim ve bu 4 saati bir ofistekinden çok daha verimli kullanıyorum. Yapmak istemediğim hamaliyesi büyük, teslim tarihi sıkışık ve üstelik zamanımı çalacak kimi işi geri çevirdim. Bu yüzdendir ki müşteri sayımı sabit tuttum. 2-3 müşteri bana yetiyormuş. Fazlası benden çalıyor. Şu an uzun zamana yayabileceğim kurumsal işlere odaklıyım. Bu süreç yüzümü yurtdışından müşterilere de döndürdü. Eğer her şey yolunda giderse yeni yılda emeğimi dövizle kazanacağım taze müşterilerim olabilir…</div><div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-EvKduckdKL0/X-RnFHio5UI/AAAAAAAAKWA/H7n78GX6E5wV9MqZMvjQAYZst5sX9uOJgCLcBGAsYHQ/s1920/video218.00_08_13_14.Still001.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-EvKduckdKL0/X-RnFHio5UI/AAAAAAAAKWA/H7n78GX6E5wV9MqZMvjQAYZst5sX9uOJgCLcBGAsYHQ/w640-h360/video218.00_08_13_14.Still001.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ofisçik</td></tr></tbody></table><br />
<br />Ajans kursana diyen dostlarım oluyor. Bunca zamandan sonra yeniden o temponun içine girmek istemiyorum. Bugüne dek çalıştığım tüm şirketlerde istisnasız her işi yaparız gibi bir anlayış vardı. Kendimi bu tuzağın içine atamam. Kaldı ki ticaretten anlayan biri de değilim. Kendi ofisini kurmuş ama bilmediği başka işlerle uğraşmaktan işini yapamayan tasarımcı arkadaşlarım var. Sohbetlerimizde tasarımdan çok vergiden, stopajdan, faturadan bahsedilince kendimi bu fikre çok uzak görüyorum. Fakat öyle işler gelir ki ister benim gibi bağımsız çalışsın ister bir ofis olsun ortaklaşa işler yürütülebilir. İşe özel ekipler kurulabilir… Yılın ikinci yarısı işte böyle yeni şeylere, fikirlere, oluşumlara kapı açtı diye özetleyebilirim.<br />
<br />Bisiklet turlarımızın sayısı ve eş dost ile görüşmeler azalınca doğan boşluğu bahçe işleri aldı. Bahçenin önündeki terk alanda daha önce 3’e 4 minik bostanlar yapmıştık ama 2020 ile birlikte hemen hemen 450 metrekare alanın tamamını kazdık, çapaladık ve ektik. Ev sahibimizin eşi Selami abi (Enişte) zaten biz Bodrum’a gelmeden evvel hazırlıklara başlamıştı. 2019’da hep İstanbul’daydık. Bu arada o, meyve ağaçları da dikmişti. Akabinde domates, biber, patlıcan akla gelen her şeyi tohumdan filizlendirdiğini gördüm. 7 Mayıs’ta ekeceğimiz güne kadar beraber bu büyük alanı ekmeye hazırladık. Bir duvar örecek kadar taş çıkardık topraktan. Ot attık, arıklar açtık.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-np8OD6rkcc8/XoTA9hECiPI/AAAAAAAAJxw/0-4BbxatO3MJKzdmlkPfo9Tee9NMuN-ugCPcBGAYYCw/s2048/img_7018.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1639" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-np8OD6rkcc8/XoTA9hECiPI/AAAAAAAAJxw/0-4BbxatO3MJKzdmlkPfo9Tee9NMuN-ugCPcBGAYYCw/w512-h640/img_7018.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İşe tüm bahçeyi çapalamakla başladık</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-KWaU-LQE8iI/XqUs06ZljeI/AAAAAAAAJ1Y/MdFaO5hNs1gPu5a_Y5HNoW7yEp0NYU8agCPcBGAYYCw/s2048/fullsizeoutput_428.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-KWaU-LQE8iI/XqUs06ZljeI/AAAAAAAAJ1Y/MdFaO5hNs1gPu5a_Y5HNoW7yEp0NYU8agCPcBGAYYCw/w512-h640/fullsizeoutput_428.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Temiz, ekime hazır bahçe</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-l8qNGxgsNrI/XqUokwNmjNI/AAAAAAAAJ1A/EOyb5rWiu7AgLBOL8w5FTxAKlvhhW-gGQCPcBGAYYCw/s2048/bahce2020.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1152" data-original-width="2048" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-l8qNGxgsNrI/XqUokwNmjNI/AAAAAAAAJ1A/EOyb5rWiu7AgLBOL8w5FTxAKlvhhW-gGQCPcBGAYYCw/w640-h360/bahce2020.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Pandemide zaman geçirmenin en güzel yanı uğraş edinmekti</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-mXo3sToDLks/XoTBGz7sF9I/AAAAAAAAJx0/o3Kho7IOPTkjeKJSKFZGDwzFjxnYNzgUwCPcBGAYYCw/s2048/img_7019.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-mXo3sToDLks/XoTBGz7sF9I/AAAAAAAAJx0/o3Kho7IOPTkjeKJSKFZGDwzFjxnYNzgUwCPcBGAYYCw/w512-h640/img_7019.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İlk mahsül</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-QQfCtnXTi3c/XwBm6vl-UHI/AAAAAAAAKDk/afLEu06OhzohzX2tuBgZFcnEGL5-Tmd8QCPcBGAYYCw/s2048/fullsizeoutput_50b.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-QQfCtnXTi3c/XwBm6vl-UHI/AAAAAAAAKDk/afLEu06OhzohzX2tuBgZFcnEGL5-Tmd8QCPcBGAYYCw/w512-h640/fullsizeoutput_50b.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu yaz pazar alışverişine pek ihtiyaç duymadık.</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-vqvkQTcFUq4/X0k5Rk3sDwI/AAAAAAAAKL8/qvOuRNJeK3I-uJdZ1_sn_Kx6ykkqDf3RwCPcBGAYYCw/s2048/fullsizeoutput_4eb.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-vqvkQTcFUq4/X0k5Rk3sDwI/AAAAAAAAKL8/qvOuRNJeK3I-uJdZ1_sn_Kx6ykkqDf3RwCPcBGAYYCw/w512-h640/fullsizeoutput_4eb.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hülya bahçede</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-_KCorE89FYY/X0k5CkXrvnI/AAAAAAAAKL4/Ej65SeLLWYAfR7WE00gM-Js6XsnDmB32gCPcBGAYYCw/s2048/fullsizeoutput_4ff.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-_KCorE89FYY/X0k5CkXrvnI/AAAAAAAAKL4/Ej65SeLLWYAfR7WE00gM-Js6XsnDmB32gCPcBGAYYCw/w512-h640/fullsizeoutput_4ff.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ürünler ürünler</td></tr></tbody></table>
<br /><br /></div><div>İyi ki de yapmışız zira salgın, otomatikman alışveriş davranışlarımızı değiştirecekti. İstemesek de hayatımıza online alışveriş girdi mesela. Bizim için çoğu şeyi kolaylaştırdı belki ama bisikletimle pazar alışverişi yapmayı arar oldum. İşte bu nedenle bahçe çok işe yaradı. Domatesinden, biberine, patlıcanından, börülcesine bahçe bize epey mahsul verdi. İşten iyi anlıyor olsaydık daha da verirdi eminim. Tüketimini de öğrenmemiz gerekiyormuş. Mesela biz dalından ihtiyacımız kadar domates koparırken, enişteler sepet sepet topluyorlardı. Bizim versiyonda, buradakilerin dediği gibi ürün yabana gitti. Oysa biz de bol bol toplasak şimdi kışlık salçamız, turşumuz vs. olurdu. Hiçbir şey yapmasak konu komşuya, eşe dosta dağıtılırdı. Şu küçücük alan bize bu yıl bahçe hazırlanmasından, bakımına, sulamasından, ürünün tüketilmesine kadar çok şey öğretti. Önümüzdeki yıl daha küçük bir alanda daha doğru verim alacağımızı düşünüyorum.<br />
<br />Toprak ile uğraşmak bir müddet sonra bahçeler arası bir yardımlaşmaya, imeceye de vesile oldu. Yeni yeşeren komşuluklar bahsettiğim sosyal ilişki boşluklarını tamamladı. Gelmeler gitmeler çoğaldı. Komşuda pişen bize de düştü. Tabak trafiği başladı. Hatta iş, aşağıda yıkıldı yıkılacak damın hep beraber çalışarak tamirine kadar gitti. Bu süreçte hayatım boyunca yapmadığım şeyler yaptım. Harç kardım, duvar ördüm, taş taşıdım, kiremit dizdim. Çok şey öğrendim ve bunu kâr haneme yazıyorum. <br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-YdJlVapeZNI/XqUyRiBOuEI/AAAAAAAAJ2I/hkp6kysMrMMgfY5LnUcPWgiSTyR3dNoaQCPcBGAYYCw/s2048/fullsizeoutput_44d.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-YdJlVapeZNI/XqUyRiBOuEI/AAAAAAAAJ2I/hkp6kysMrMMgfY5LnUcPWgiSTyR3dNoaQCPcBGAYYCw/w512-h640/fullsizeoutput_44d.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Dambeş'in onarımına başlamadan etrafını temizledik</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-WZP-QTiMILk/XqUyNn5uO9I/AAAAAAAAJ2Q/rw2fCuSGS7MVMb0CERToLy2wxKX6cs7rQCPcBGAYYCw/s2048/fullsizeoutput_44c.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-WZP-QTiMILk/XqUyNn5uO9I/AAAAAAAAJ2Q/rw2fCuSGS7MVMb0CERToLy2wxKX6cs7rQCPcBGAYYCw/w512-h640/fullsizeoutput_44c.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Önce su deposu, sonra kümes ve ardından ağıl olarak kullanılmış.</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-vjwbYa5Ppnk/XqUylM7Zu0I/AAAAAAAAJ2k/NA10ccCJnl46keOu4iVWlUtx66rasNa8ACPcBGAYYCw/s2048/fullsizeoutput_451.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1637" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-vjwbYa5Ppnk/XqUylM7Zu0I/AAAAAAAAJ2k/NA10ccCJnl46keOu4iVWlUtx66rasNa8ACPcBGAYYCw/w512-h640/fullsizeoutput_451.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bol bol çay demleyip içtik molalarda</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-oqqNacJsYKw/XqUyqrwUPvI/AAAAAAAAJ2k/RW5D2XiJ8QwI2WpM4XokNYNYUl7VhGEPACPcBGAYYCw/s2048/fullsizeoutput_450.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-oqqNacJsYKw/XqUyqrwUPvI/AAAAAAAAJ2k/RW5D2XiJ8QwI2WpM4XokNYNYUl7VhGEPACPcBGAYYCw/w512-h640/fullsizeoutput_450.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Duvar 30 cm yükseltildi</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-iDeiHDV3oDs/XwBmcFdqqxI/AAAAAAAAKDE/COtZUFbLmAAipyGSOdMFMgaMCn0XZHLRACPcBGAYYCw/s2048/IMG_7544.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-iDeiHDV3oDs/XwBmcFdqqxI/AAAAAAAAKDE/COtZUFbLmAAipyGSOdMFMgaMCn0XZHLRACPcBGAYYCw/w480-h640/IMG_7544.JPG" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Dambeş'in onarımını tamamladık</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-dzOxjBh0RT4/XwBmtlpwziI/AAAAAAAAKDc/cQdZ1s0pH_MyCRLDHD2ZEI7Vqaee-RSvwCPcBGAYYCw/s2048/fullsizeoutput_505.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-dzOxjBh0RT4/XwBmtlpwziI/AAAAAAAAKDc/cQdZ1s0pH_MyCRLDHD2ZEI7Vqaee-RSvwCPcBGAYYCw/w512-h640/fullsizeoutput_505.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Dambeş'e tabela bile yaptık</td></tr></tbody></table>
<br /><br /></div><div>Zararı da oldu tabi. Bu tip yakınlaşmalar ihlalleri de beraberinde getiriyor. Israr beni çok mutsuz eder. Her ne kadar o komşuculuk trafiğinden hoşlansam da ısrarların peşinden alınganlıklar en sonunda şakayla karışık gelen laf sokmalar hiç bana göre değil. Mesafeler ortadan kalkınca bu durum illa ki başına geliyor. Huzurumu, peşinden doğabilecek kısır döngülere feda etmek istemediğimden komşuculuk oynamayı kısa kestim. Her birimizin birbirimizden farklı olduğu unutuluyor. Farklı zevklerimiz, üzerine konuşacağımız farklı konularımız var. Buradan bir bağ kurmaya, kök salmaya daha da kötüsü aileleşmeye gerek yoktu sonuçta. Kendimi kimsenin evladı yaşında görmüyorum. Kimseyi de kendini benim bir büyüğüm yerinde görmesini istemedim.<br />
<br />Hepsini geçtim, hiçbir zaman siyaset, din ve futbol konuşmayı sevmedim. Konuşmayı sevenlerin hemen hemen tamamı, karşısındakini incitip incitmediğini farkında olmuyor. Hele bu muhabbet ile masadaki ortam, içilen rakıdan daha soğuk oluyorsa kendimi oraya ait hissetmiyorum. Sonra yok sen bizi sevmiyorsun, abine ayıp ediyorsun, ben senin baban yaşındayım! vs. Bu koşullarda site yaşamının apartman hayatından çok da bir farkı yok görmüş olduk.<br />
<br />Bu yıl İstanbul’da geçirdiğimiz gün sayısı sadece 37’de kaldı. Hülya’nın benden 10-15 gün daha fazlası olabilir. Evimde daha çok zaman geçirdiğim için ziyadesiyle mutlu oldum. Taşındığımızdan beri Bodrum’da kesintisiz yaşadığımız en uzun yılı tamamlıyoruz. 2019’da ise Bodrum’da yalnız 39 gün kalabilmiştik. Galiba bu keskin farktan sonra İstanbul’a sadece ziyaret ve hatta gezmek amacıyla gidebiliriz. Artık turist olabilirim.<br />
<br />İstanbul’daki 37 güne de kısaca değineyim. Kaldı ki benim için önemli olan son iki haftasıdır. Zira annemin gecikmiş sağlık kontrollerini yaptırdık. Yılbaşından evvel akciğerinde izlenen bir tümörün alınması zorunluluğuyla ameliyat olmuştu. Fakat araya giren pandemi, ameliyat sonrası takibini mümkün kılmadı. 65 yaş üstü ve Alzheimer hastası olup bir de bakımevinde yaşayınca, annemi değil kontrole götürmek ziyaret etme şansımız dahi ortadan kalktı. Yıl boyunca sık sık görüntülü aramalarla hasret giderdik. Hakkında onunla ilgilenenlerden bilgi aldık. Hepsi bu… İşte Ekim gelip çattığında artık bir yılı devirmeyelim diyerek (6-20 Ekim) İstanbul’a gittik. Sonuna kadar her şeyine koşmuş, yetişmiş evlatları olarak ondan bu kadar uzak düşmüş olmak zaten çok can sıkıcıydı. Göremiyor, öpemiyor, sarılamıyorduk. Her şeyin uzaktanına alıştım da annemi uzaktan sevmeye alışamadım. Mehmet ile bir program yaptık ve bizim 2020’nin İstanbul’da geçecek en önemli 2 haftası başladı. Bu benim olduğu kadar Hülya için de önemliydi. Daha önce istediği zaman gidip görebildiği, sarılıp, öpebildiği kızına kavuşacaktı.</div><div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Mcgx_v1nYro/X-SY-40NJJI/AAAAAAAAKWY/6SPb-b-XOJ8cjQ-xaz1_1iCuoOqJPVzFgCLcBGAsYHQ/s1776/fullsizeoutput_934.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1776" data-original-width="1184" height="744" src="https://1.bp.blogspot.com/-Mcgx_v1nYro/X-SY-40NJJI/AAAAAAAAKWY/6SPb-b-XOJ8cjQ-xaz1_1iCuoOqJPVzFgCLcBGAsYHQ/w426-h640/fullsizeoutput_934.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">7 yıl sonra ilk kez İstanbul'a araba marifetiyle gittik.</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-N9o8m5p6TxU/X-SY-Gcj4fI/AAAAAAAAKWQ/wG1rOrohm288WYvGafgY7nyaw5bKdG0kgCLcBGAsYHQ/s1776/fullsizeoutput_929.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1184" data-original-width="1776" height="283" src="https://1.bp.blogspot.com/-N9o8m5p6TxU/X-SY-Gcj4fI/AAAAAAAAKWQ/wG1rOrohm288WYvGafgY7nyaw5bKdG0kgCLcBGAsYHQ/w640-h426/fullsizeoutput_929.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İstanbul'a giderken</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-DFVQooxLyh4/X-SY96G26VI/AAAAAAAAKWM/8UXgErAAPwwzHUVSFM8_z9R0YZtDL2JywCLcBGAsYHQ/s1776/fullsizeoutput_928.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1776" data-original-width="1184" height="744" src="https://1.bp.blogspot.com/-DFVQooxLyh4/X-SY96G26VI/AAAAAAAAKWM/8UXgErAAPwwzHUVSFM8_z9R0YZtDL2JywCLcBGAsYHQ/w426-h640/fullsizeoutput_928.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Orhan Gazi köprüsü</td></tr></tbody></table>
<br />Önemsiz bir detay ama yazayım. İstanbul’a giderken riske girmemek adına uçak seyahati yerine araba kiralamayı tercih ettik ve bu benim yedi yıl aradan sonra bizzat kullanarak yaptığım ilk otomobil seyahatiydi.<br />
<br />Gerçekleştirilen testler, tomografi vs. sonunda annemin akciğerinde herhangi bir metastaz görülmemiş olması değil o iki haftanın, yılın en güzel haberiydi. Bodrum’a omuzlarımızdan büyük bir yük kalkmış olarak gönlümüz ferah döndük.</div><div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Rsj-EGH40ws/X-SY-BJK9yI/AAAAAAAAKWU/y3CxEiRl_XsbpxbYXMUrgQyXldmIiiaLgCLcBGAsYHQ/s2048/IMG_9202.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/-Rsj-EGH40ws/X-SY-BJK9yI/AAAAAAAAKWU/y3CxEiRl_XsbpxbYXMUrgQyXldmIiiaLgCLcBGAsYHQ/w480-h640/IMG_9202.JPG" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İstanbul gri, soğuk ve sıkışıktı</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-oY9MNjO-TI0/X-SY_ogJjII/AAAAAAAAKWg/FWwvzdttEQoMDzvCLQ0rZp8SJPZmznWZQCLcBGAsYHQ/s1416/fullsizeoutput_947.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1416" data-original-width="1132" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-oY9MNjO-TI0/X-SY_ogJjII/AAAAAAAAKWg/FWwvzdttEQoMDzvCLQ0rZp8SJPZmznWZQCLcBGAsYHQ/w512-h640/fullsizeoutput_947.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu da başka bir İstanbul. Nefes aldırdı bize...</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-CaGI2UfI9lE/X-SY_UTxamI/AAAAAAAAKWc/kdrdhqtECzkMBb7pda6Wp741mq9tAmX9ACLcBGAsYHQ/s1481/fullsizeoutput_93e.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1481" data-original-width="1184" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-CaGI2UfI9lE/X-SY_UTxamI/AAAAAAAAKWc/kdrdhqtECzkMBb7pda6Wp741mq9tAmX9ACLcBGAsYHQ/w512-h640/fullsizeoutput_93e.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hülya ormanda...</td></tr></tbody></table><br />
<br />Şunu da fark ettim ki artık bedenim, ruhum, beynim, gözüm, kulağım Bodrum’a o kadar alışmış ki şehir beni epey yordu. Pandeminin etkisi de var elbet. Zira İstanbul’da yaşadığımız Mecidiyeköy, şehrin transfer merkezi olduğundan salgının en riskli noktasıydı. Bunu İstanbul’u kötülemek için söylemiyorum. Artık kendimi sırtını dağa dayamış, kıyısını denize vermiş uçsuz bucaksız bir toprak parçası gibi hissettiğimden olacak şehirde sıkışık, soğuk ve yosun tutmuş apartman boşluğu denli küçülüyorum. Kıpırtısız, zifiri bir sessizlikle zamanın geçmesini bekler buluyorum yine kendimi.<br />
<br />Bodrum’a taşındıktan kısa bir süre sonra, uzun yıllar bana yoldaşlık yapmış kedim Püskül hayata gözlerini yummuştu. O gün bugündür yeni bir evcil hayvan sorumluluğundan uzak durdum. Beni bilen, yaşadığımız yerin uygun olduğunu gören pek çok arkadaşım, asıl şimdi yaşamımızda bir -bile değil birkaç- hayvana bakabileceğimi söylüyorlardı. Sık sık İstanbul’a gittiğimizden ve bu gidişlerin çoğu kez kontrolüm dışında uzamasından hareketle yanaşmadım. Değil evde hayvan, yuvamızın içinde (Hülya çok istemesine rağmen) bitki dahi sokmadık. Niye? Biz yokken solup gitmesinler diye. Bir saksı yeşillik bile sorumluluk istiyor. Hem zaten bir şekilde kediler, köpekler, inek ve kümes hayvanlarıyla içli dışlıydık. Evde bakmaya gerek yoktu.<br /><br />Aşağıda damın duvarlarını ve çatısını onardığımız dönemde yavrulamış bir anne zaman içinde yavrularını bizim bahçeye taşıdığında kayıtsız kalmadık. Onları yine eve almadık (bazen merakla içeri giriyor, dolaşıp çıkıyorlar) ama verandada besleyerek hayatımıza yeni bir renk katmış olduk. Şimdi mamalarını takip ediyor, dışarından tehditlere karşı onları koruyoruz. En güzeli de okşayıp, sevebiliyoruz. Durup dururken 4 kedimiz oldu diyebilirim. Onların aramıza koyduğu mesafeye de saygı gösteriyoruz.</div><div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-UcrLvOCR6Ac/US-2XM9ZhCI/AAAAAAAABYA/QCmdGf_I7gU5Khrv72T_wcVlzjpfn5xVgCPcBGAYYCw/s495/bbk08.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="495" data-original-width="495" height="495" src="https://1.bp.blogspot.com/-UcrLvOCR6Ac/US-2XM9ZhCI/AAAAAAAABYA/QCmdGf_I7gU5Khrv72T_wcVlzjpfn5xVgCPcBGAYYCw/w640-h640/bbk08.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Püskül... Püskülüm...</td></tr></tbody></table><br />
<br />Bununla beraber (ara ara olur) üst bahçenin kümesi neredeyse olduğu gibi -duvardan patlayan inciri ağacını köprü yaparak- aşağı iner. Komşum Mehmet daha çok cins horoz ve tavuk beslediğinden kediye, köpeğe yem olmasınlar diye iner ve bayağı organize bir şekilde yakalardı. Tavuk kovalamak, yakalamaya çalışmak çok renkli bir aktivitedir. İnsanı neşelendirir. Tavuğun çevikliği bir yana zekâsı hayret ve saygı uyandırıyor doğrusu.</div><div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Yqdh7GVidQ0/X-SrEP7R0AI/AAAAAAAAKXI/bF5x6u2QeNcEJg4u_fgazHvjuBRTF8mCACLcBGAsYHQ/s2048/DSCF2831.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-Yqdh7GVidQ0/X-SrEP7R0AI/AAAAAAAAKXI/bF5x6u2QeNcEJg4u_fgazHvjuBRTF8mCACLcBGAsYHQ/w512-h640/DSCF2831.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Leyla</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-HwLWD2uXNBE/X-SrChn_OLI/AAAAAAAAKXE/xjPQ3ylkhzUa6UefAv9WO7LiADmtaZLHQCLcBGAsYHQ/s2048/DSCF2828.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-HwLWD2uXNBE/X-SrChn_OLI/AAAAAAAAKXE/xjPQ3ylkhzUa6UefAv9WO7LiADmtaZLHQCLcBGAsYHQ/w512-h640/DSCF2828.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Igor. Üçüncü kedinin ismi ise Daçi ama fotoğrafını hala çekemedim!</td></tr></tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-xGU2D3Pl8zc/X-SqwpDlnqI/AAAAAAAAKW8/7tg0-K6hlpcBqhKWrCxFrfsijR1ZGtiYwCLcBGAsYHQ/s2048/DSCF3072.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="591" src="https://1.bp.blogspot.com/-xGU2D3Pl8zc/X-SqwpDlnqI/AAAAAAAAKW8/7tg0-K6hlpcBqhKWrCxFrfsijR1ZGtiYwCLcBGAsYHQ/w512-h640/DSCF3072.JPG" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">10-15 gün bizimleydi. Şimdi kümesine geri döndü.</td></tr></tbody></table>
<br /><br /></div><div>Ama Mehmet almaya üşendi ama biz dert etmedik; nice süredir horozlarından biri de bizim kedilerle yaşıyor. Kümes hayvanlarından hiç anlamam ama sabahları kedilerle birlikte mama beklediğini söyleyebilirim. Onun da aramıza katılmasıyla sabahları mama seansı bir dizi önceliği doğurdu böylece. Önce horoz beslenmez ise kedileri kovalayıp yemlerini bir çırpıda bitirebiliyor. Son zamanlarda bu horozu dakikalarca seyretmek yapmaktan çok hoşlandığım bir şeye dönüştü. Hava kararmadan hemen evvel incir ağacına tüneme ritüelini artık ailecek izliyoruz. Uzun lafın kısası 2020’nin son aylarında, istemeden de olsa kendimize bir Ali Baba çiftliği kurduk. Ayrıca Hülya’nın çok istediği ev bitkileri de salonumuzdaki yerlerini aldılar. Dünyamız biraz daha bizim istediğimiz, hayal ettiğimiz yere benzemeye başlamış oldu.<br />
<br />2020, içinde yaşadığımız alanın daraldığı ve yapacaklarımızın kısıtlandığı bir yıl olarak geride kaldı. Belki son yarısı iş, güç, kazanç olarak daha bereketliydi ama bunun da nedeni evde daha çok zaman geçirmek zorunda olmamızdan kaynaklanıyor. Her ne kadar yeni yıl da evlerimizde geçecekmiş gibi gözükse de umuyorum özlediğimiz, yapmaktan hoşlandığımız her şeye yeniden kavuşuruz. İster evde ister dışarda kadehi buz gibi rakı ve etrafı kahkahalarla dolu bir masada buluşuruz…<br />
<br />Mutlu yıllar…<br /></div>
Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-89679250995389072452020-10-08T12:02:00.000-07:002020-10-08T12:02:26.680-07:00Sonbahar dilekleriİçinden, zamanın kuyruğuna tutunarak geçtiğim her ay için illa bir/birkaç günce
yazısı bırakırım çakıl taşı misali. Fakat Eylül öyle hızla akıp geçti ki
avucumdaki taş bu sefer Ekim’e düştü. Zamana yetişemedim.<br /><br />Eylül’ü
acele ettiren Bodrum dışından gelenimizin gidenimizin çok olmasıdır illa ki.
Gerçi yaz mevsimi de aynı nedenle pek aceleciydi doğrusu, insan trafiğinden
başımız döndü ve başladığı gibi bitti. Uzun lafın kısası ben de Ekim’in ilk
günlerine tutunmuş Eylül yazıma nasıl başlıyayım diye düşünüp duruyordum.
Aklımdan geçeni yazdım da girişimi yapabildim.<br /><br />Geçen hafta itibariyle
son misafirleri uğurladıktan sonra artık kendi normalimize dönme zamanıdır
dedik. Bu normal ki içinde bisiklet turlarını, evimizin bize sıcak bir kucak
denli sağladığı mahremiyetimize, yalnızlığımıza ve tabi izolasyona hızlıca
dönmeyi peşinden de Bodrum’da özlediğimiz bir sürü şeye tekrar kavuşmayı
barındırıyor.<div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-hPDlHIs-r84/X3837WOO2FI/AAAAAAAAKPs/zDeGbTa83XQBhFiNWYtmumeOHgwlqWdKQCLcBGAsYHQ/s1722/fullsizeoutput_1b8f.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="969" data-original-width="1722" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-hPDlHIs-r84/X3837WOO2FI/AAAAAAAAKPs/zDeGbTa83XQBhFiNWYtmumeOHgwlqWdKQCLcBGAsYHQ/w640-h360/fullsizeoutput_1b8f.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hülya ile verandada</td></tr></tbody></table><br />Sondan başlayayım. Bodrum’da özlediğimiz
şeylerin başında genelde yaz ve fakat bu yıl özellikle salgınla birlikte iyice
seyrelen arkadaş buluşmalarımız geliyor. Mesela biz yazın daha çok eve
kapanırız. Hülya’nın İstanbul’da olduğu 2016 yazını hatırlıyorum. Nüfusunun 2
milyonlara çıktığı bayram tatiliydi. Baktım site kalabalıklaşıyor, bisikleti
yüklediğim gibi Datça feribotuna atlamıştım. Bayram boyunca Gökova kıyılarını
pedallamış, ilk solo turumu yapmıştım. Döndüğümde yarımada nispeten sakinlemiş
idi.<br /><br />Fırsatını bulan yerleşik arkadaşlarımız da yaz aylarında Bodrum
dışına kaçar. Son iki-üç senedir hem üniversite hem de akıl hocam Serdar Benli,
bu kalabalıktan uzak kalmak için teknesi ile Ege-Akdeniz’e açılıyor. Salgın
şartlarında en temizi bu bana kalırsa.<br /><br />İster eve kapanan ister Bodrum
dışına kaçan veya denize açılan olalım günün sonunda sakinleşmiş Bodrum’a
dönmeyi özlüyoruz. Bu özlem, Bodrum’da geçirdiğimiz ilk kıştan sonra içimize
yerleşmişti. Sarı yaz, kıştan hemen evvel yerleşiklerin tatili gibidir. Bize
özel bu tatille beraber arkadaşlarımızla buluşur rakı içer, bisiklete biner veya
birbirimizi ziyaret ederiz. Koca yaz yaşanan misafir yoğunluğundan sonra hala mı
insan trafiği arıyorsun diye sorulabilir. Fakat ikisi farklıdır. Bodrum dışından
gelenler çoğunlukla tatil meyillidirler. Ki bu yıl çoğu, yıllık izinlerinden
ayrı olarak tüm yazı Bodrum’da geçirmeye karar verdiler. Yazlıkçılar da kalıyor.
175.000 nüfuslu Bodrum kışa 400.000 olarak girecek gibi gözüküyor. Tatilcisi de
yazlıkçısı da büyükşehirde yapamadıkları uzun sahil yürüyüşlerini, gün batımına
dek denizin ve kıyısında vakit geçirmenin tadını çıkarıyor. Bodrum sahilleri
hala en basit tespitle mis gibi Ambre Solaire kokuyor.<br /><br />Sonbahar ile
birlikte Haziran ortasına kadar, akşamları ister işten çıkmış isterse aklına
esmiş olsun dost veya dostlarımız illaki yolunu düşürür bize. Fakat malum
koşullarla Mart’la birlikte bunun sayısı o kadar azaldı ki insan ister istemez
özlüyor. Kimi kendine aldığı meyveden getirir, kimi de bahçesinden topladığı
sebzeleri hediye eder. Şarabını, rakısını yanına alıp gelen de olur, hadi birer
bardak çay içelim diyerek çaylığını kapan da… Veranda neşeli seslerle, sepetimiz
bir sürü renkli anıyla dolar, hayatımızda yer eder. An itibariyle nadir ve kısa
ziyaretler başlasa da buluşmaların kalbi saydığım ocağı henüz yakmadık. Eylül
odun ateşinin ocaklardan yükseldiği mevsimdir. Yaz aylarını paketleyip
mühürlediği gibi sonbahar ve kışı tütsüler. Ateşin içinde sebzeler közlenir,
balıklar pişirilir. Veranda anason kokmaya başlar. Açıkçası her seferinde bunu
tekrar yerine koymayı isterim.</div><div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-dODCiGnZD9Q/X39Y8KjXDFI/AAAAAAAAKP4/1_dsdhSzviMj_qYyt_5ffumn1CAtR2bjQCLcBGAsYHQ/s1280/IMG_8695.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-dODCiGnZD9Q/X39Y8KjXDFI/AAAAAAAAKP4/1_dsdhSzviMj_qYyt_5ffumn1CAtR2bjQCLcBGAsYHQ/w640-h360/IMG_8695.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Birader bu yaz aşağı yukarı 1 ay Bodrum'daydı. Beraber çalıştık çoğunlukla.<br /></td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-jTO3VGh7nfc/X39Y-NRWShI/AAAAAAAAKQQ/8_DiWoddKzI135lLemgjaWmd_ntQmgJ4QCLcBGAsYHQ/s906/fullsizeoutput_1b9b.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="906" data-original-width="725" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-jTO3VGh7nfc/X39Y-NRWShI/AAAAAAAAKQQ/8_DiWoddKzI135lLemgjaWmd_ntQmgJ4QCLcBGAsYHQ/w512-h640/fullsizeoutput_1b9b.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kerim'i her akşamüstü bekleriz açıkçası. Bir şeftali ile büyük sürprizler yaratabilir.<br /></td></tr></tbody></table><br />
<br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-LkPTP6x3rSU/X39Y8DOVgBI/AAAAAAAAKP8/cnySDJHyKQcUcwB2q5FlMzqSV8tvDqf0ACLcBGAsYHQ/s1366/fullsizeoutput_1b5b.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1366" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-LkPTP6x3rSU/X39Y8DOVgBI/AAAAAAAAKP8/cnySDJHyKQcUcwB2q5FlMzqSV8tvDqf0ACLcBGAsYHQ/w640-h360/fullsizeoutput_1b5b.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sema Bodrum'da bize konuk oldu.<br /></td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-fQv4CW8qGww/X39Y9gzVxlI/AAAAAAAAKQI/IXp0GizEw9ElpnHZicGo3YxmHRNrGzqDACLcBGAsYHQ/s1776/fullsizeoutput_1b72.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="1776" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-fQv4CW8qGww/X39Y9gzVxlI/AAAAAAAAKQI/IXp0GizEw9ElpnHZicGo3YxmHRNrGzqDACLcBGAsYHQ/w640-h360/fullsizeoutput_1b72.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hülya ve Sema<br /></td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-1OrumkXhw9c/X39Y8ovZXhI/AAAAAAAAKQA/p-iBRy1D_5I_X1saz49bLZY_X9YkCd1CgCLcBGAsYHQ/s1175/fullsizeoutput_1b62.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1175" data-original-width="940" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-1OrumkXhw9c/X39Y8ovZXhI/AAAAAAAAKQA/p-iBRy1D_5I_X1saz49bLZY_X9YkCd1CgCLcBGAsYHQ/w512-h640/fullsizeoutput_1b62.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Orçun ile aynı evi paylaşıyoruz, haliyle o ne bir misafir ne bir komşu...<br /></td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-wv40IEbFsE0/X39Y9tkAMKI/AAAAAAAAKQM/5jUicImx64k4RVjBmQPz4gF1X07sCN6pACLcBGAsYHQ/s1248/fullsizeoutput_1b7b.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1248" data-original-width="998" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-wv40IEbFsE0/X39Y9tkAMKI/AAAAAAAAKQM/5jUicImx64k4RVjBmQPz4gF1X07sCN6pACLcBGAsYHQ/w512-h640/fullsizeoutput_1b7b.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Evren yakında Bodrum'a taşınır gibi geliyor bana :)<br /></td></tr></tbody></table>
<br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ib4d9DdEvl4/X39Y9d1L0hI/AAAAAAAAKQE/wVB7vfAZWagKN1ifnuh8hAokpse7GYp9ACLcBGAsYHQ/s1480/fullsizeoutput_1b6c.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1480" data-original-width="1184" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-ib4d9DdEvl4/X39Y9d1L0hI/AAAAAAAAKQE/wVB7vfAZWagKN1ifnuh8hAokpse7GYp9ACLcBGAsYHQ/w512-h640/fullsizeoutput_1b6c.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sema<br /></td></tr></tbody></table>
<br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-MxixU2nAAtw/X39Y77IzEII/AAAAAAAAKP0/RI0vvJHH2i086FW1uCuKFu3jJyQX_yG-gCLcBGAsYHQ/s935/44479F0D-0DB9-46D3-B0C4-E56429316B1E-10482-00000D98BDD2E120.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="526" data-original-width="935" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-MxixU2nAAtw/X39Y77IzEII/AAAAAAAAKP0/RI0vvJHH2i086FW1uCuKFu3jJyQX_yG-gCLcBGAsYHQ/w640-h360/44479F0D-0DB9-46D3-B0C4-E56429316B1E-10482-00000D98BDD2E120.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bir akşam da Orçun'un arkadaşları Atahan ve Berk misafirimiz oldu.<br /></td></tr></tbody></table>
<br /></div><div>Şimdi yazacaklarım kötücül sayılır mı
bilmem ama yazlıkçı komşularımızın da evlerine dönmeleri yegâne arzum. Takdir
ederiz ki insan komşusunu arkadaşı gibi seçemiyor. Önceki yazılarda
bahsetmiştim. Salgın burada <a href="https://hadibenkactim.blogspot.com/2020/04/imece_26.html" rel="nofollow" target="_blank">en çok site içindeki komşuluklara yaradı</a> diye. Hele
ki biz bahçe, bostan, taş toprak ile uğraşıp, birlikte epey zaman geçirdik.
Belki de muhtemelen hastalığa dair duyacağımız tedirginliği, belirsizliğin
getireceği sıkıntıyı bu sayede hiç yaşamadık. Hani şu “Yengemin, halasının, dayı
oğlu duymuş/görmüş…” diye başlayan sosyal medya paylaşımları ayyuka çıkmıştı.
Aynı sürecin bizi bu kirli bilgiden de koruduğuna inanıyorum. Bu sayede kendi
adıma komşularımla pek güzel anılar biriktirdim.
<div>
<br />Lakin zamanın akışı içinde hayata aynı yerden bakmayan bu grup insan
arasında mesafeler ortadan kalktı. Birbirimizi tanıdıkça hayallerimizin,
isteklerimizin, inançlarımızın ve tutkularımızın tamamen farklı olduğunu
gördük. Benzer yapılarda olsaydık dahi mesafesizliği tehlikeli bulurum. Zira
mesafe her türlü ilişkinin sağlıklı yürümesinin kilididir.<br /><br />Babamın
son yıllarında, özellikle biz Bodrum’a taşındıktan sonra Ege’de bir arsa alıp
içine üç ev yaptırmak gibi bir hayali vardı. Oğulları, gelinleri ve torunuyla
hayatın geri kalanını birlikte geçirmeyi çok istiyordu. Bir keresinde bunu
neden istemeyeceğimi basitçe anlatmış ama alınmasına engel olamamıştım.
Niyetim aynı kökten gelsek de farklı yaşamlar kurduğumuza ve yaşadığımıza ikna
etmekti. Aynı ağacın farklı yönlere uzanan dallarıydık. Yepyeni yaşam
kültürlerini temsil ediyorduk. Lafın içinde kültür geçince babam konuyu hiç
düşünmediğim bir yerden okumuş ve kardeşime kendisini cahil bulduğuma dair
dertlenmişti. Oysa ben ne okullar bitirmiş ama bir şey olamamış adamlar
gördüm. İlkokuldan sonra hayata atılmak durumunda kalmış ve tüm zorluk ve
yoksunluklara rağmen harika bir aile, yaşam kurmuş babamın eline su
dökemezlerdi. En kralı gelse geride bıraktığı parlak ize ve yarattığı
saygınlığa erişemezdi. Gel gör ki babam ilkokul mezunu bir adamla yan yana
yaşamak istemeyeceğimi düşünmüştü… Ah be baba…<br /><br />İstemediğim tek şey
yıllar yılı dantel gibi ördüğümüz sevgi ve saygımızın ortadan kalkması,
mesafesizliğe kurban gitmesiydi ki bunun bir ihtimal olmadığını da
deneyimledik. Hayata gözlerini yummadan önceki bir yılı hayal ettiği gibi
beraber geçirdik. İyi ki de öyle yaptık. Belki bir Ege kasabasında değil ama
oğulları yanındaydı. Yaşama tutunmada babama büyük güç verdiğimizi hissettik
biz de. Fakat diğer taraftan hastalığı ve yaşına bağladığım inadı ve
bencilliği çok boğucuydu. İki kardeş birbirimize karşı en büyük başarımız
farklı yaşamlar sürdüğümüzün farkında, saygılı ve adil olmaktı. Yoksa değil
sadece babama karşı, alzheimer’ı iyice ilerlemiş anneme dahi görevlerimizi
yerine getiremezdik.<br /><br />Komşularımla yaşadıklarıma geri dönersem; aynı
süreç bizi bunca yıl mutlulukla yaşadığımız yerde en huzursuz geceye taşıdı.
<a href="https://hadibenkactim.blogspot.com/2020/07/kacamadklarm.html" rel="nofollow" target="_blank">Bir yazı konusu olarak da paylaşmıştım.</a> Bize bunu reva gören komşumuz Eylül
biterken hala -isteyerek veya istemeyerek- düşüncesizliği ve tüm gürültüsüyle
özel alanımıza dalabiliyor. Bu nedenle sakin yaşamımıza geri dönmeyi iple
çekiyoruz. Umarım pandemi dönemini Bodrum’daki yazlığında geçirmeye karar
vermez.<br /><br />Sakin yaşam demişken, kavuşmayı en çok istediğimiz
maddelerden mahremiyetimiz ve yalnızlığımızdır ki bundan da bahsetmem gerek.
Zira pandemi ile birlikte -yine yazmıştım- evin hemen yanında ve girişi sadece
bizim bahçeden veren terk alanı işleyip, ekince orası bir anda kıymete bindi.
Site dışından, alana cephe bina sahipleri de burayı kullanmak istediler.
Yaka’da yaşadığım 5 yıl boyunca hiç görmediğim tehditli tartışmalara şahit
oldum.<br /><br />Aynı alan ister istemez bir trafik de yarattı doğrusu. Öyle
ya sulaması var, çapası var, bakımı var. Akşamüstleri güneş yatarken Enişte
ile görev paylaşıyorduk. Birimiz sularken diğerimiz tırmıklıyor veya çapa
yapıyordu. Bu saatler, bostana cephe tüm komşularla akşamüstü buluşması gibi
bir şeye benzeyince bahçeden ayağımı biraz kestim. En azından buna ihtiyaç
duydum. Çünkü her kafamı çıkardığımda seslenilmesinden yoruldum.<br />
</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-mvYi1YHBgwk/X39dJjiMfmI/AAAAAAAAKQo/jvqpoXpgyGkiwN2Q9z8mwKFg8vP_GFgFwCLcBGAsYHQ/s2048/64498454-D557-446D-B05E-1A4986E51AD2.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-mvYi1YHBgwk/X39dJjiMfmI/AAAAAAAAKQo/jvqpoXpgyGkiwN2Q9z8mwKFg8vP_GFgFwCLcBGAsYHQ/w512-h640/64498454-D557-446D-B05E-1A4986E51AD2.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bağımsızlığımızı ilan etmemiz gerek :)</td></tr></tbody></table><br />
</div>
<br />Şimdi
değil bahçeye, verandaya çıkarken bile önce etrafta kimse var mı diye
bakıyoruz. Ev hali denen bir durum var. Hülya ile öpüşüyoruzdur… Mayolarımızı
çekmiş güneşleniyoruzdur ya da ne bileyim, don atlet çıkmışımdır verandaya.
Sabah, öğlen, akşam, çalışırken, tembellik yaparken veya bir şey izlerken
penceremin önünden birilerinin geçmesi veya seslenmesi epey diken üstü bir hal
yarattı. Ben de ne yazık ki kimseye gelmeyin ne işiniz var bahçemde diyebilen
biri değilim. Anlaşıldığı üzere biraz yol geçen hanı oldu evimizin önü. Hülya
ve bana özel bir alan olmaktan çıktı.<br /><br />Daha da mutsuz edeni saat
gözetmeksizin telefon açabileceklerine inanmaları. Kimseyi gece saat 21:00’den
sonra aramadığımdan -mesaj dahi atmam- gelen çağrıya dönmem. Aynı şey sabah
için de geçerlidir. 9:00’dan evvel ne telefon açar ne mesaj atarım. Basit bir
görgü kuralı gibi geliyor bu bana. Her neyse çok şikâyet ettim sanki. Kimseye
söyleyemediklerim buraya dökülüvermiş. Varsın iç döküntüm burada dizilsin
cümle cümle. Uzun lafın kısası sonbaharla birlikte altında yaşadığımız çatı
yeniden sakin ve bize özel yuvamıza dönüşsün istiyoruz.<br /><br />“Geçen
hafta itibariyle son misafirleri uğurladıktan sonra artık kendi normalimize
dönme zamanıdır” diye başlamıştım yazıya. Son olarak cümlenin devamındaki
bisiklet turlarına özlemime de değinip normale dönüş bahsini kapatayım.<div><br /></div><div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ZLDGk-wxF84/X39gLmGLayI/AAAAAAAAKQ0/vRkAptK1GYsPRFSnVCKEloppF8jKwZdXgCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_1b8b.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-ZLDGk-wxF84/X39gLmGLayI/AAAAAAAAKQ0/vRkAptK1GYsPRFSnVCKEloppF8jKwZdXgCLcBGAsYHQ/w640-h360/fullsizeoutput_1b8b.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bisiklet üzerinde mutlu olduğumu kendime sık sık hatırlatmam gerekti.<br /></td></tr></tbody></table><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-b2C9fNcf7Bc/X39gLVfk70I/AAAAAAAAKQw/ZJQ1QMRVMn09chJuLJBCEJ_H9LZQQ5wjACLcBGAsYHQ/s1200/IMG_9088.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="960" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-b2C9fNcf7Bc/X39gLVfk70I/AAAAAAAAKQw/ZJQ1QMRVMn09chJuLJBCEJ_H9LZQQ5wjACLcBGAsYHQ/w512-h640/IMG_9088.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ali beni hiç yalnız bırakmaz.<br /></td></tr></tbody></table>
<br />Yaz
sıcağında çıkıp turlamak zaten zor iken ben de bu sene daha üşengeçtim
sanırım. Günün uygun ve havanın müsaade ettiği saatlerde önceki yıllarda asla
ıskalamayacağım bisiklet turu fırsatlarını pek de güzel teptim. Fakat Eylül
yolların çağrısının zirvelerde çınladığı bir aydır. Aralık ortasına dek
yarımada ve hatta Gökova turlanabilir. İki yıldır ertelemek durumunda kaldığım
uzun turlar da burnumda tütüyor şimdilerde. Bir 5-10 gün aralayabilsem de
düşsem yollara.<br /><br />Sadece ısının değil, ışığın da değiştiği taze
günler kısalmaya başladı. İşte o ışıkta yıkanmak kendi normalimizin
rutinlerindendir. Ne zaman ki güneşin bir başka doğduğu sabaha uyanıp
bisikletimi sürmeye başlarım, bilirim ki her şey normale dönmüştür. Yeni
mevsimde aldığım ilk nefesten sayarım.
</div>Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-53550153604172742952020-08-29T03:02:00.008-07:002020-08-29T03:24:18.768-07:00Pandemi yazıKöy yolu, sağlı sollu araba dolmuş, gıcır olanın önünde Hüseyin sohbet ediyor.
Bakkaldan dönüyorum selamını aldım. İlk sorduğu, ona götüreceğimi söylediğim su
şişeleri oldu. Birikmiş son su şişelerini Emine Abla’ya bırakmıştım. Hüseyin’e
verdiğim söz uçmuş gitmiş kafamdan. Sen dedi, birikince Ali Abi’ye bırak ben
ondan alırım.<br /><br />Şişe dediğim 5 litrelik pet olanlar. Her ne kadar 19
litrelik büyük damacanalar ev için daha pratik ve ucuz olsa da taşındığımızdan
beri 5 litrelikleri tercih ediyoruz. Bu tercih daha en başında yaşadığımız köyde
insanlarla tanışmamıza vesile oldu. Gördük ki telefon açıp sipariş etmek bize
bir sürü şey kaçırtıyormuş. O yüzden de hala bakkala gidip kendi suyumuzu
kendimiz alırız. Kapı ağzında hâl hatır sormak, köyden haberleri dinlemek
sevilmeyecek gibi değil. Bu nasıl bambaşka bir gündemin içinde yaşadığımızın
farkına varmamızı sağlıyor. Mesela son bir haftada kayıp bir ineğin peşine
düşmüştü insanlar. Kayıp inekle yatıp kalktılar. Bir müddet sonra ben dahi merak
ettim sahi ne oldu diye…
<div><br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;">
<tbody>
<tr>
<td style="text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-dqSZdCJbeIs/X0fj3El8TKI/AAAAAAAAKJo/2acafY9SNtQ8tVNmncs_Z3-_Zr9G33SMQCLcBGAsYHQ/s2000/cow.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1600" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-dqSZdCJbeIs/X0fj3El8TKI/AAAAAAAAKJo/2acafY9SNtQ8tVNmncs_Z3-_Zr9G33SMQCLcBGAsYHQ/s640/cow.jpg" /></a>
</td>
</tr>
<tr>
<td class="tr-caption" style="text-align: center;">
Bir ineğin iki hafta kayıp olması bizim de gündemimizdi.<br />
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<br />
<div><br /></div>
<div>
Hayvanlar buranın yerlileri için her zaman bir geçim kaynağı. Elbette peşine
düşülecek. Tavuğunu boğdu diye köpekle kan davası tutanı duydum ben. O
yumurta, süt, peynir, tereyağı ve yoğurdunu satacak ki ekonomisi dönsün, en
azından katkı olsun.<br /><br />Konuyu işte tam burada 5 litrelik pet şişelere
bağlayabilirim. Sağdıkları sütün dağıtmanın en pratik çözümü şişelemek.
Ambalaja yatırım yapamayacaklarına göre, konu komşuda biriken pet şişeleri
topluyorlar. O yüzden hemen hemen her köyde bu alışverişe şahit olmak mümkün.
Saplarından bağlandığında kocaman bir karahindibaya benzeyen şişeleri fark
etmeden geçemiyorum. Emine abla bazen şişe karşılığı ikramda bulunur. 10
yumurta parası öderim o 15 tane koyar torbaya…<br /><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;">
<tbody>
<tr>
<td style="text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-MRe3rlYQy3o/X0fhdPY1xmI/AAAAAAAAKJg/ZiEhd_aU8gse-VjmSF6_u-HCS7IWg3B6QCLcBGAsYHQ/s2048/IMG_8669.jpg" rel="nofollow" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="Şişiler böyle birleşince corona virüse de benzedi" border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-MRe3rlYQy3o/X0fhdPY1xmI/AAAAAAAAKJg/ZiEhd_aU8gse-VjmSF6_u-HCS7IWg3B6QCLcBGAsYHQ/w512-h640/IMG_8669.jpg" width="495" /></a>
</td>
</tr>
<tr>
<td class="tr-caption" style="text-align: center;">
Şişeler böyle birleşince corona virüse de benzedi<br />
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<br /><br />
</div>
<div>
Gıcır arabanın önünde Hüseyin’in muhabbeti de kayıp inek üzereydi. Te Çilek
Tepesine çıkmışlar, Dağbelen’de arayanlar olmuş. “Kurban önü almıştır biri”
dedi beri ki… “Arkideş goca inek bir haftada çıkma mı ortayere?”<br /><br />Köy
yolunu sağlı sollu dolduran arabalar da bayram vesilesiyle yazlıklarına
gelenler. Bu yıl hiç görmediğim kadar kalabalık Yakaköy. Park yeri pek bir
dert oldu. Bizim sitenin whatsapp grubunda buna dair şikayetler paylaşıldığını
ilk kez gördüm. Normalleşme süreciyle evlerinde oturmaktan sıkılmış büyük
şehirliler, önemli bir durum olursa apartman dairesine sıkışacağımıza
yazlığımızda oluruz dediler kanımca. Anlaşılır bir durum. Zira yasaklar,
karantinalar sarmalında kızını aylarca görmemiş Hülya da seyahat
kısıtlamasının kalkmasıyla Duru’nun yanına gelmesini istiyordu. Okulların
açılıp açılmayacağı belirsizliğinden yola çıkarak burada bizimle uzun bir yaz
tatili yapabilirdi. Hiçbirimiz uçak seyahatine güvenmediğimizden babası
Duru’yu araçla getirecekti.
</div>
<div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;">
<tbody>
<tr>
<td style="text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-4UQjiEwsNs4/X0fnbhsGJPI/AAAAAAAAKJw/DMyb-uQbhxIkQE9yHtHrENWcQg-_wt-VwCLcBGAsYHQ/s1248/DSCF0018.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1248" data-original-width="998" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-4UQjiEwsNs4/X0fnbhsGJPI/AAAAAAAAKJw/DMyb-uQbhxIkQE9yHtHrENWcQg-_wt-VwCLcBGAsYHQ/s640/DSCF0018.jpg" /></a>
</td>
</tr>
<tr>
<td class="tr-caption" style="text-align: center;">
Sitenin evleri bu yaz doluydu.
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<br />Pandemi ve kısıtlamaların kaldırılmasıyla gördük ki sadece ev değil,
arsa, karavan ve tekne arayanların da sayısı arttı. Bunun yanı sıra sezonluk
kiralanan konutlar kış için de rezerve edildi. Belki yaz nüfusu önceki yıllara
göre düşük kaldı ama kış nüfusunun arttığını şimdiden söyleyebilirim.<br /><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-vqvkQTcFUq4/X0k5Rk3sDwI/AAAAAAAAKL0/L_52vESNy40IYBrSg-tcegzuQ9MFXkOzgCLcBGAsYHQ/s2048/fullsizeoutput_4eb.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-vqvkQTcFUq4/X0k5Rk3sDwI/AAAAAAAAKL0/L_52vESNy40IYBrSg-tcegzuQ9MFXkOzgCLcBGAsYHQ/w512-h640/fullsizeoutput_4eb.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Pandemi nedeniyle sıklıkla evde dolayısıyla bahçedeydik<br /></td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-_KCorE89FYY/X0k5CkXrvnI/AAAAAAAAKLs/qDAMahXCvbUnrDNbXi99EBCK1pa006c8wCLcBGAsYHQ/s2048/fullsizeoutput_4ff.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-_KCorE89FYY/X0k5CkXrvnI/AAAAAAAAKLs/qDAMahXCvbUnrDNbXi99EBCK1pa006c8wCLcBGAsYHQ/w512-h640/fullsizeoutput_4ff.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Domatesler ermeden evvel<br /></td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-329f0nPJH6s/X0k5Q1ItK4I/AAAAAAAAKLw/8fYwAO3PPGY1AV58DKBHlQURdyiICBEpwCLcBGAsYHQ/s2048/fullsizeoutput_51d.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-329f0nPJH6s/X0k5Q1ItK4I/AAAAAAAAKLw/8fYwAO3PPGY1AV58DKBHlQURdyiICBEpwCLcBGAsYHQ/w512-h640/fullsizeoutput_51d.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bisiklet tek başına sosyal mesafeyi koruyor. Yani hep de evde oturmadım.<br /></td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-hhJKagCy_LY/X0k5hjQ0vII/AAAAAAAAKMA/TqeJPiCo_YchE80QqhzAPBohC18PiXiuwCLcBGAsYHQ/s2048/fullsizeoutput_531.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-hhJKagCy_LY/X0k5hjQ0vII/AAAAAAAAKMA/TqeJPiCo_YchE80QqhzAPBohC18PiXiuwCLcBGAsYHQ/w512-h640/fullsizeoutput_531.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bisikletle Kargıcak koyu<br /></td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-OSffjTJO8_o/X0k5kn5mn0I/AAAAAAAAKME/2X7kd1GC8pw9Rc-433S4rtVzZ-VKsguSwCLcBGAsYHQ/s2048/fullsizeoutput_532.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-OSffjTJO8_o/X0k5kn5mn0I/AAAAAAAAKME/2X7kd1GC8pw9Rc-433S4rtVzZ-VKsguSwCLcBGAsYHQ/w480-h640/fullsizeoutput_532.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Pandemiden kaçış<br /></td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-hvf0jQhNvsg/X0k5mJRxbxI/AAAAAAAAKMI/c36jqpXvQgA_EjaVXz74XWssoAHF3RzMACLcBGAsYHQ/s2048/fullsizeoutput_534.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1639" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-hvf0jQhNvsg/X0k5mJRxbxI/AAAAAAAAKMI/c36jqpXvQgA_EjaVXz74XWssoAHF3RzMACLcBGAsYHQ/w512-h640/fullsizeoutput_534.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Mesela bir gün de Ali ile kaçtık<br /></td></tr></tbody></table><br />Turizmci
kan ağlasa da kimi öngörülü işletme bungalov ve çadır kamp tatilcilerine göz
kırptı. Artan karavan trafiğini de dikkate alırsak bu işi yapan firmaların bu
yıl bir nebze yüzü güldü denilebilir. Yazdım mı hatırlamıyorum ama siteden
komşum sevgili Yiğit de bu yılı kaçırmış olmasını çok düşünmeden önümüzdeki
yılı hedefleyen bir karavan kiralama şirketi kurdu, araçlarını hazırlatıyor.
Önümüzdeki dönemde tatil alışkanlıklarının bu yönde dönüşeceğine
inanıyorum.</div><div><br />Duru İstanbul’dan geldiğinde kayıp inekten hala haber
yoktu ama köy yolu hala çift sıra arabalarla doluydu. Gıcır, yeni ve çoğu 34
plaka. Bu kalabalık, taşındığımızdan beri bize izolasyon sağlayan duvarları
indirdi. Verandaya çıktığın andan itibaren herhangi biriyle selamlaşmamak
imkânsız. Birine merhaba demek, selamlaşmak güzel ama her dakika her an bir
program yapılacak tedirginliği iyi gelmiyor insana. Bu yüzden balkonumuzdaki
kör noktalara sıkıştırdık kendimizi. Tıpkı Duru’nun kendini odasına hapsetmesi
gibi. Bizimle kaldığı uzun zaman boyunca toplamda 24 saat görmemişimdir.
Evdeki varlığı yok gibiydi. Ergenlik işte… Belki bu bayram en güzeli buydu.
Kimseyi aramamaya, ortalarda gözükmemeye karar verdik. Evde sessiz sakin
atlatalım istedik.
</div>
<div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;">
<tbody>
<tr>
<td style="text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-6OdLqZj1EgE/X0fpMDomm5I/AAAAAAAAKJ4/-lVylrr02A0LiQCv2xANiziYU2Nq-k39QCLcBGAsYHQ/s1238/DSCF0227.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1238" data-original-width="990" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-6OdLqZj1EgE/X0fpMDomm5I/AAAAAAAAKJ4/-lVylrr02A0LiQCv2xANiziYU2Nq-k39QCLcBGAsYHQ/w512-h640/DSCF0227.jpg" width="495" /></a>
</td>
</tr>
<tr>
<td class="tr-caption" style="text-align: center;">
Duru geldi gelmesine ama pek nadir evden çıkarabildik :)<br />
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;">
<tbody>
<tr>
<td style="text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-zmcQmnnbsLU/X0fqP1pxc0I/AAAAAAAAKKE/RC9Cxshgzh8_rXQ9HWboNoA4WbNqOitXgCLcBGAsYHQ/s1225/DSCF0205.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1225" data-original-width="980" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-zmcQmnnbsLU/X0fqP1pxc0I/AAAAAAAAKKE/RC9Cxshgzh8_rXQ9HWboNoA4WbNqOitXgCLcBGAsYHQ/s640/DSCF0205.jpg" /></a>
</td>
</tr>
<tr>
<td class="tr-caption" style="text-align: center;">
Denizin tadının çıkarmanın en tatlı yolu tekne idi<br />
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;">
<tbody>
<tr>
<td style="text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-qRxTDkpHu7I/X0fqP33vDrI/AAAAAAAAKKI/fIRe9xGD8RQZIgO_WyrJqWaqvhWFB6mnwCLcBGAsYHQ/s1225/DSCF0243.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1225" data-original-width="980" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-qRxTDkpHu7I/X0fqP33vDrI/AAAAAAAAKKI/fIRe9xGD8RQZIgO_WyrJqWaqvhWFB6mnwCLcBGAsYHQ/s640/DSCF0243.jpg" /></a>
</td>
</tr>
<tr>
<td class="tr-caption" style="text-align: center;">
Bülent ve Pınar'ı da özlemişiz.<br />
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<br />
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;">
<tbody>
<tr>
<td style="text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Ld_2ShJwzVY/X0fqOuYX7GI/AAAAAAAAKKA/mDGRQz0C1As4_5q9yMs6XGlR1vlAFJZuwCLcBGAsYHQ/s1225/DSCF0248.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1225" data-original-width="980" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-Ld_2ShJwzVY/X0fqOuYX7GI/AAAAAAAAKKA/mDGRQz0C1As4_5q9yMs6XGlR1vlAFJZuwCLcBGAsYHQ/s640/DSCF0248.jpg" /></a>
</td>
</tr>
<tr>
<td class="tr-caption" style="text-align: center;">
Duru için de çok güzel oldu.<br />
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<div><br /></div>
<div><br /></div>
<div>
Yaz ve tatil dönemlerinde sosyal medya üzerinden birbirimizi takip ettiğimiz
ama hiç tanımadığım insanlar dahil pek çok kişi, eş, dost, akraba hani bildik
tanıdık bir pansiyon, otel vardır düşüncesiyle yazar ve arar. Tatil
bölgelerine taşınıp biraz da zaman geçirmişlerin kaçamadığı bir durum.<br /><br />Bu
sefer, elbette ki salgın nedeniyle kısa süreli ve ucuz kiralık ev arayanların
sayısı fazlaydı. İletişime geçenlere, çare olmamın mümkün olmadığını bir kez
daha söyledim. Alınanlar olmuştur. Adı sanı, kuralı, köşeleri belli bir iş
dalından bahsediyoruz. Düşünüldüğü gibi tanıdıklarım yok. Olsa bile evinin
günlüğünü 1.500 liradan kiraya veren tanıdığa ne kadar indirim yaptırabilirim
ki? Emlakçı olsam hangi ev sahibi böyle bir maharete izin verir? Hem sonra bir
yolunu bulup ev tutabilmişi, bu iş epey karlı diyerek civardan ev alıp
günlüğünü 2.000’den (iki bin) veririz muhabbeti yapabiliyor. Hadi seni
tanıyorum, benim hatırıma 200’den (iki yüz) kiralar mısın alacağın evi?..
Neyse…<br /><br />Üç haftalığına ev bakınan kardeşime de derman olamadım doğal
olarak. Hadi biz ağırlayalım desek ev küçük. İki oda bir salon. Duru gelmiş.
Biraderler üç kişi… Bizim evde 6 kişi kalmak mümkün değil. Ne yalan söyleyeyim
biz de burada yaşamaya başladığımızda bir gün misafirler ağırlarız diye hiç
düşünmemiştik. Aklımıza gelse Duru’nun odasındaki yatağı tek değil çift
kişilik alırdık. Ama o da o kadar…<br /><br />Aslında yaşadığımız ev iki
katlı. Alt kat 1+1 ve tam misafir odası gibi tasarlanmış. Ayrı girişi, kendi
mutfağı ve banyosu ile misafir / ev sahibi mahremiyetini güzel ayırmış mimar.
Fakat bütçemiz yetmediğinden sadece üst katı tutup tutamayacağımızı sormuştuk
ev sahibimize. Öyle ya vermez vermez. Yarın öbür gün alt katı başkası tutmak
istese su ve elektrik saati tek. Ana giriş aynı. Adres, kapı numarası aynı.
İhtimaldir, yarın öbür gün kiracılar anlaşamayabilirler. Haliyle ev sahibi
bunlarla uğraşmak istemeyebilirdi. Biz ister miydik? Bu da ayrı bir soru. Ne
bileyim arkadaş sever birileri tutar evi, misafirleri olur, üst kat veranda
önü yol geçen hanına dönüşür. Yani bizim için de riskli bir soruydu. Fakat
yine de ev sahibimiz sadece üst katı kiralamayı kabul etti. Orçun tutana kadar
da alt kat uzun süre boş kaldı. Şimdi düşünüyorum da Orçun yerine başkası
tutsa yapabilir miydik? Sanmıyorum. Zira geçen süre zarfında kimseyle böyle
komün bir hayat kuramazdık. Bir nevi aile olduk. Kaldı ki epeydir kendimize 1
numara sakinleri diyoruz.
</div>
<div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;">
<tbody>
<tr>
<td style="text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-aYijXqQxEno/X0kd_eskAOI/AAAAAAAAKKc/QkP3tBBBToUPfnXMZMXrsOt_KYP3uQknQCLcBGAsYHQ/s2048/1E463890-1317-46FF-94B0-A8584DFDF218.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1320" data-original-width="2048" height="319" src="https://1.bp.blogspot.com/-aYijXqQxEno/X0kd_eskAOI/AAAAAAAAKKc/QkP3tBBBToUPfnXMZMXrsOt_KYP3uQknQCLcBGAsYHQ/w640-h412/1E463890-1317-46FF-94B0-A8584DFDF218.jpg" width="495" /></a>
</td>
</tr>
<tr>
<td class="tr-caption" style="text-align: center;">
1 numara sakinleri<br />
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<br />İşte bazen bu gibi tatil trafiğinin arttığı durumlarda Orçun, kendisinin
de tanıdığı olmak koşuluyla (ki bu koşulu biz koyuyoruz yoksa suiistimale çok
açık hale gelir) kapısını açabileceğini söyler. Bayramda Bodrum dışına
çıkacaktı ve ev pekâlâ kullanılabilirdi. Eğer biraderler uygun bir yer
bulamazlarsa diye aşağıyı cepte tuttuk. Biraz küçük, sıkışık olurdu en fazla.
Azıcık da Orçun’un düzeni değişirdi. Bayrama dek başka evlere uyumak zorunda
olmak gibi. Bunu kardeşim de istemedi.<br /><br />Misafirlik demişken araya
şunu sıkıştırmama izin verin. Hayatımdaki insanlara, eşe-dosta sofra kurmayı,
ağırlamayı, yedirmeyi, içirmeyi çok sevdiğim halde uzun zamanlı yatılı kabul
etmek veya birinde yatılı kalmak pek hoşlandığım bir şey değil. Kalınan evin
düzeniyle misafirin düzeni örtüşmediğinde epey sıkıntılı bir tablo çıkıyor
ortaya. Mesela sabah 6 dedin mi uyanırım. Başıma çok gelmiştir. Evine misafir
olduğum kimi ev sahipleri, hele ki hafta sonu 9:00-9:30’lara kadar uyuyorlarsa
saatlerce beklemek epey can sıkıcı. Ki 11’e kadar uyanmayan ev sahibim de
oldu. O yüzden birinde kalmayı, mecbur değilsem pek tercih etmem. Diğer
taraftan bizim misafirimiz de geç yatmıştır, eğlenmiştir, yorulmuştur anlarım
ama uzayan sabah uykusu beni kilitler. Konunun içine alışkanlıklar ve
mahremiyet de girince mesele benim için iyice derinleşiyor. Eh bundan da pek
hoşlandığımı söyleyemem tabi.<br /><br />Çocukluğumda, elini hiçbir şeye
sürmeyen, otele gelmiş gibi hizmet bekleyen misafirlerin annemi ne kadar çok
yorduğunu hatırlarım.<br /><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;">
<tbody>
<tr>
<td style="text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-0rTKRBuAj28/X0kuJx60QfI/AAAAAAAAKLE/7ZYMT8LaEoYikO3uWe0no-9POatQStucQCPcBGAYYCw/s1248/DSCF1407.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1248" data-original-width="998" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-0rTKRBuAj28/X0kuJx60QfI/AAAAAAAAKLE/7ZYMT8LaEoYikO3uWe0no-9POatQStucQCPcBGAYYCw/w512-h640/DSCF1407.jpg" width="495" /></a>
</td>
</tr>
<tr>
<td class="tr-caption" style="text-align: center;">
Biz de misafirlik bazen çat kapıdır<br />
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;">
<tbody>
<tr>
<td style="text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-NYelg7oIH2c/X0kuJWXrSlI/AAAAAAAAKLU/Y2Y653odDYcW2ntxcV-jqMJXJQnFfF_jQCPcBGAYYCw/s1125/DSCF1416.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1125" data-original-width="900" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-NYelg7oIH2c/X0kuJWXrSlI/AAAAAAAAKLU/Y2Y653odDYcW2ntxcV-jqMJXJQnFfF_jQCPcBGAYYCw/w512-h640/DSCF1416.jpg" width="495" /></a>
</td>
</tr>
<tr>
<td class="tr-caption" style="text-align: center;">
Bir şişe şarap, bir şeftali ve bir anjelik eriği geceyi değiştirir<br /><br />
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<br />
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;">
<tbody>
<tr>
<td style="text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-6XSR09Hui2Y/X0kuHWBSRXI/AAAAAAAAKLA/SnFqwO32KpEnRv9w_CACPMZ5UGYprqE_wCPcBGAYYCw/s1248/DSCF1459.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1248" data-original-width="998" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-6XSR09Hui2Y/X0kuHWBSRXI/AAAAAAAAKLA/SnFqwO32KpEnRv9w_CACPMZ5UGYprqE_wCPcBGAYYCw/w512-h640/DSCF1459.jpg" width="495" /></a>
</td>
</tr>
<tr>
<td class="tr-caption" style="text-align: center;">
Bir sefer de Ece evde meze yapmış, almış rakısını sizinle içeyim
demiş<br />
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;">
<tbody>
<tr>
<td style="text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-FH8Ui0cHeBU/X0kuOzo3HfI/AAAAAAAAKLI/_vZOR4XduWM3H-5vYLZIuOShSyB19CHKwCPcBGAYYCw/s1248/DSCF1464.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1248" data-original-width="998" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-FH8Ui0cHeBU/X0kuOzo3HfI/AAAAAAAAKLI/_vZOR4XduWM3H-5vYLZIuOShSyB19CHKwCPcBGAYYCw/w512-h640/DSCF1464.jpg" width="495" /></a>
</td>
</tr>
<tr>
<td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ece<br /></td>
</tr>
</tbody>
</table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;">
<tbody>
<tr>
<td style="text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-aqIHq-LicFk/X0kuQeqtP2I/AAAAAAAAKLM/Tv7tOrK7JnoWoLzYNDMcq-Cdk9c70ipMQCPcBGAYYCw/s1248/DSCF1499.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1248" data-original-width="998" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-aqIHq-LicFk/X0kuQeqtP2I/AAAAAAAAKLM/Tv7tOrK7JnoWoLzYNDMcq-Cdk9c70ipMQCPcBGAYYCw/w512-h640/DSCF1499.jpg" width="495" /></a>
</td>
</tr>
<tr>
<td class="tr-caption" style="text-align: center;">
İlerleyen saatler de Eda da uğradı<br />
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;">
<tbody>
<tr>
<td style="text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-F4Z8_3-4CAc/X0kuTGOcRRI/AAAAAAAAKLQ/DIFMjCA3jpI-mxPzUjza8cYSHqv4r8JrgCPcBGAYYCw/s1248/DSCF1510.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1248" data-original-width="998" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-F4Z8_3-4CAc/X0kuTGOcRRI/AAAAAAAAKLQ/DIFMjCA3jpI-mxPzUjza8cYSHqv4r8JrgCPcBGAYYCw/w512-h640/DSCF1510.jpg" width="495" /></a>
</td>
</tr>
<tr>
<td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kerim de<br /></td>
</tr>
</tbody>
</table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;">
<tbody>
<tr>
<td style="text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-NZeYHO0Bn-U/X0kuVQMRflI/AAAAAAAAKLU/g15a7QSXR48FxccVwPSCfpiSbHGph0LIgCPcBGAYYCw/s1248/DSCF1514.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1248" data-original-width="998" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-NZeYHO0Bn-U/X0kuVQMRflI/AAAAAAAAKLU/g15a7QSXR48FxccVwPSCfpiSbHGph0LIgCPcBGAYYCw/w512-h640/DSCF1514.jpg" width="495" /></a>
</td>
</tr>
<tr>
<td class="tr-caption" style="text-align: center;">
Daha geç vakit Umut da aramıza katıldı<br />
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<br />
<div><br /></div>
<div>
Biraderler internet üzerinden ev arayıp arada benimle paylaşadursunlar,
yıllarca ajanslarda beraber çalıştığımız ama yollarımızın hiç ayrılmadığı
Evren aradı üstüne. İki günlüğüne Bodrum’da işi varmış. Hem bizi görmek hem de
işini halletmek üzere kendisini ağırlayıp ağırlayamayacağımızı sordu. Zira
bayram üstü oteller çok pahalıydı. Konfor vaat edemeyeceğimi ama kanepede
uyurum derse gelebileceğini söyledik. Elimizden gelen en iyisi buydu sonuçta.
</div>
<div>
<br />Bayram, Evren ve biraderler gelmeden hemen önce aranan ineğin haberi
geldi. Kaybolduktan iki hafta sonra bir çayırda ölüsü bulunmuş. İlçe Tarım
Müdürlüğü’nün veterineri yılan soktuğunu tespit etmiş. Tutanak tutulmuş, resmi
kağıtlar imzalanmış. Sonra da hayvan imha edilmiş. Bunlar hep posta bakarken
kahvede, bakkalda ya da yolda duyduğum şeyler. Bu kadar resmi prosedüre
şaşırdığımı gören Hasan Amca:
<div>
<br />- Zayi olmasın deye aklı evvelin biri kesegor, eti daatır, bilmez de
neden göçtüünü hayvanın, bayram bayram milleti hastanelik edee.<br /><br />Evren’i
uğurladıktan sonra tesadüf oldu ki Orçun’un ofis arkadaşı Ayşegül
biraderimin ev aradığından haberdar olmuş. Biz de pandemi süresinde
tanımıştık Ayşegül’ü. Sık sık Orçun’a geldiğinden birlikte vakit geçirme
şansı yakaladık. Sakin, zarif ve iyi bir kız. Açıkçası hiç yabancılık
çekmedik yeni tanımamıza rağmen. Memleketine gideceğinden evinin müsait
olacağından bahsetti bir akşam. Telefonlar açıldı, konuşuldu, tarihler
onaylandı ve sayesinde kardeşimin sorunu çözüldü. Bayramdan hemen önce gelip
yerleştiler…<br /><br />
</div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Ras1J_njgbE/X0kxg760XcI/AAAAAAAAKLY/Pc7PS9SPsdwpQLtquNhPUywtJEybyKq_ACLcBGAsYHQ/s2048/fullsizeoutput_4f1.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-Ras1J_njgbE/X0kxg760XcI/AAAAAAAAKLY/Pc7PS9SPsdwpQLtquNhPUywtJEybyKq_ACLcBGAsYHQ/w512-h640/fullsizeoutput_4f1.jpeg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu yıl tek yatılı misafirimiz Evren oldu! :)<br /></td></tr></tbody></table><br />
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="278" src="https://www.youtube.com/embed/kWl1tTjgRgE" width="495"></iframe></div><div><span style="text-align: center;"><i>Evren'in her gelişi renkli şeylere gebedir</i></span></div><div><br /></div><br />Kaldıkları süre boyunca kardeşim her sabah erkenden
yürüyüşe çıktı. Ailecek sakin buldukları yerlerde denize girdiler. Akşamları
esintili balkonlarında şaraplarını içtiler. İstanbul’da neredeyse
görüşemedikleri tüm arkadaşlarıyla Bodrum’da buluştular. Hatta her defasında
deniz olsun, yürüyüş olsun bizi de davet ettiler ama ne hikmetse pek dahil
olamadık. Daha doğrusu kimi zaman elimdeki işleri bitirmek adına kimi zaman
üşengeçlikten belki de güvenli sınırlarımızdan çıkmamayı tercih ettik. Bir
de şu var tabi… Sonuçta tatil maksadıyla burada olunca deniz, güneş ve güzel
bir şeyler yiyip şarap içmek öncelikli program haline gelebiliyor. Halbuki
bizim için böyle bir durum yok. İnsan yaşadıkça ve alışmaya başladıkça ha
şehirde yaşamışsın ha bir tatil merkezinde yaşamışsın fark yok. Zaman
insanın üzerindeki harika bir yere taşındım şımarıklığını yontuyor. Şöyle
dönüp geriye baktığımda şehirden gelip bir tatil kasabasına yerleşmiş ve bir
süre geçirmiş olmanın evrelere bölündüğünü görüyorum. Tabi bunlar benim
genellemelerim. İtiraz edenler illa ki olacaktır, kabulümdür.<div><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-R62dxxHu4uY/X0k3wXwy4FI/AAAAAAAAKLk/lRRywVZQ7bM1ZrqMZ8dbYcMfmmSORWD-gCLcBGAsYHQ/s1248/DSCF0976.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1248" data-original-width="998" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-R62dxxHu4uY/X0k3wXwy4FI/AAAAAAAAKLk/lRRywVZQ7bM1ZrqMZ8dbYcMfmmSORWD-gCLcBGAsYHQ/w512-h640/DSCF0976.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tabi birader sadece tatile gelmedi<br /></td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-TmA1U2vEjXE/X0k3vtorD1I/AAAAAAAAKLg/tvlYwuHH8JMP2Lo2oiaZ81uTV_LJp8o_wCLcBGAsYHQ/s1386/DSCF1078.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="780" data-original-width="1386" height="248" src="https://1.bp.blogspot.com/-TmA1U2vEjXE/X0k3vtorD1I/AAAAAAAAKLg/tvlYwuHH8JMP2Lo2oiaZ81uTV_LJp8o_wCLcBGAsYHQ/w640-h360/DSCF1078.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Agrotics Bodrum ekibi 2 gün şahane bir mesai kampı yaptık.</td></tr></tbody></table><br />Birinci
evre sosyal medyada, gün doğum ve batım fotoğraflarının şükürlerle
süslendiği, gidilen, keşfedilen mekanların heyecanla paylaşıldığı bir süreçle başlıyor. Şehirde pek görülmediğinden domatese konmuş bir kelebek hayatın
anlamı gibi geliyor. İnekler sevimli, horoz sesiyle uyanmak şiirsel bu
dönemde. Otu boku nispet yaparcasına paylaşıyoruz. Her şeyi geride bırakarak
gelmişsek başka ama hala geldiğimiz yerdeki konforu arıyorsak başka bir
evreye geçiyoruz.<br /><br />İkinci evre sahiplenme adı altında
toplanabilir. Her şeyi geride bırakarak gelenlerdensek bu evreye ikinci
kışın ardından, hala şehir konforuna tutunuyorsak taşındıktan hemen bir
sonraki ayda erişiyoruz. En basitinden artık yaşadığımız yerden “köyüm”
diye bahsediyorsak kendimizi sahiplenme evresinde görebiliriz. Yani köyüm filan dememek gerek...<br /><br />İkinci
ayda sahiplenenleri artan şikayetlerinden yakalamak mümkün. Zira artık
ne horoz şiirsel geliyor ne de inekler sevimli. Site whatsapp grubuna
tezek kokusunu büyük problem diye not düşenlerden tutun da yönetime börtü
böceği şikâyet edenleri görünce gruptan ayrılmıştım. Bu kadar da değil artık... Zira devamında her şeyi neden-niye sorusuyla sorgulamaya başlıyoruz. Niye minibüsler
22’ye kadar? (Yaka’dan hareketle son minibüs kışın 22:00’de kalkıyor Bodrum’dan) Neden
sık sık elektrik gidiyor? Yıl olmuş 2020 niçin hala su kesilir? gibi… Daha
ileri gidip yarımadanın geneli hakkında yerel yönetime akıl verenler biliyorum. İyi niyetli olsa da dün gelip bugün kokmaktır bahsettiğim.
İhtiyaç, talep, şikayet hep olacaktır bu kaçınılmaz. Lakin su niye kesik diye
sormadan önce durup, nerede yaşıyorum diye bakmak daha doğru bana kalırsa. Zira
aceleye gerek yok. Bodrum’dan bahsediyorsak; basitçe, Bodrum su ile tarihi
boyunca sınanmış bir bölge. Bizler nüfusu artırdıkça tabi kapasite de
yetmiyor gibi yalın bir cevap burnumuzun ucunda duruyor. Muhtemeldir ki
şehirde yaşadığım dönemde karşılaştığım fakat halen anlayamadığım, hiçbir
mevsimle barışık olmayan kişileri örnek gösterebilirim. Hani şu çok da gerekliymiş gibi
bizleri yazlıkçı kışlıkçı diye ayıranlar. Misal yağmuru sevmeyenin su neden kesik
deme hakkı olmuyor tabi bu durumda. Konu böyle uzar gider.<br /><br />İkinci
kışı geride bırakanlar ise ki sanırım kendimi bu grupta sayabilirim daha
muhafazakâr bir kimliğe bürünüyoruz. Haliyle çuvaldızı kendime batırmak
için de iyi bir fırsat olabilir. Benden sonra gelenleri fütursuz, her şeyi
deviren yıkanlar olarak tanımladığımı fark ediyorum.<br /><br />Bodrum’u ve
değerlerini korumak önemli. Hem de çok… Fakat her nasılsa cevval bir kimliğe
bürünüyoruz ama koruyor muyuz sanmam. Koyların yapılaşmaya açılmasına karşı
duran, doğayı tehdit eden projeler için omuz omuza vermiş insan sayısı çok
az. Sosyal medyadan yazarak destek pek olmuyor sonuçta. İşte bu yüzden hem
sonradan gelene hem de yarımadanın gerçekten ihtiyacı olan şeylere karşı
perdelerimizi indirebiliyoruz. Birbirimizi anlamak yerine diş göstermek
galiba zamanın ruhu artık. Ki bu da bir çözüm değil…<br /><br />Üçüncü
evreyi ise sakinleşen bir akvaryuma benzetiyorum. Umarım bu noktadayımdır. Bütün o bulanıklık dibe
çöküyor ve ortaya berrak bir görüntü kalıyor. Bunu yapansa bizden bağımsız
olarak yaşadığımız yer ve zaman. Hayatın günlük akışına kendimizi
bıraktığımız, bundan da mutlu olduğumuz bir dönem. Eğer hala kaldıysa
horozlara ve tezek kokusuna alışmış oluyoruz. Kendi adıma seviyorum. Denize girmek, başlardaki gibi
gereklilik veya yarışa değil, arkadaşına uğramaya dönüşüyor. Bir nevi
bilgelik evresi. Domatese konan kelebek hayatın anlamı olmaktan çok tadını
çıkardığın bir an oluveriyor. Ona bakıp gülümsüyorsan yetiyor. Fark
ediyorsun ki sosyal medyada paylaşmaya gerek dahi yok. Zira o sana armağan
edilmiş bir an. Sana armağan edilmiş bir yer, yaşamın içindesin. Büyük
şehirliye de artık kızmıyorsun. O da sebeplenmeli diyorsun içinden. Anlamasına yardımcı oluyorsun.</div><div><br /></div><div>Yılandan şikayet edene, besin zincirini anlatıyorsun basitçe. Her öldürülen yılan demek onlarca fare anlamına geliyor. Yılanları seyrelten uğursuz saydığın baykuşlar. Tek isteğim, zor ama bu
evreye ve zihin yapısına ulaşabilmesi olsun... Tüm bunları düşünürken buz gibi rakından bir
yudum alıp gözlerini kapatıyorsun…</div><div><br />Biraderi düşündüm şimdi. İlk
kez bu kadar uzun kaldıktan sonra zaten kafasında bir fikir olarak tuttuğu
Bodrum’a yerleşme hayali yeniden nefes alıyor. Hayalinin kalp atışını
duyabiliyorum. Tıpkı pandemi marifetiyle uzun tatil yapıp burada da
yaşayabileceklerini görenlerinki gibi. Belli ki bu kış kalabalık
olacağız…<br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-UvOACgaDWSg/X0ohVVZjjkI/AAAAAAAAKMY/DvvVnMKAWGoY7zPV7NcFCufOI5OGv9pNACLcBGAsYHQ/s1225/DSCF0805.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1225" data-original-width="980" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-UvOACgaDWSg/X0ohVVZjjkI/AAAAAAAAKMY/DvvVnMKAWGoY7zPV7NcFCufOI5OGv9pNACLcBGAsYHQ/w512-h640/DSCF0805.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu ağaçların 2 karış boyu vardı ilk dikildiklerinde. Kızılyaka / Birader'in badem bahçesi<br /></td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-GLe1kqoBVt8/X0ohWvQ5cVI/AAAAAAAAKMg/d0qbZrIiAvc7fk6HRRfAp-pGHmvKuq6DwCLcBGAsYHQ/s1225/DSCF0802.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1225" data-original-width="980" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-GLe1kqoBVt8/X0ohWvQ5cVI/AAAAAAAAKMg/d0qbZrIiAvc7fk6HRRfAp-pGHmvKuq6DwCLcBGAsYHQ/w512-h640/DSCF0802.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Şimdi aralarında ve gölgesinde yürünebiliyor. Kızılyaka<br /></td></tr></tbody></table><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><br /><a href="https://1.bp.blogspot.com/-siJtjV-M4f0/X0ohViDhznI/AAAAAAAAKMc/ORVmqyCb9y8LLENSx-2mO9LV62-J-jLOACLcBGAsYHQ/s1225/DSCF0822.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1225" data-original-width="980" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-siJtjV-M4f0/X0ohViDhznI/AAAAAAAAKMc/ORVmqyCb9y8LLENSx-2mO9LV62-J-jLOACLcBGAsYHQ/w512-h640/DSCF0822.jpg" width="495" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Biraderin bahçede bu yıl ürün beklemiyorlardı ama 2 tona yakın badem çıktı. Halil harika iş yapmış.<br /></td></tr></tbody></table><br />Her ne kadar bayramda kabuğumuza çekilelim kimseyi
aramayalım desek de trafiği, koşuşturması, geleni gideni bol birkaç hafta
geçirdik. Fena da olmadı aslında. Herkes evlerine döndüğünde yorgundum ama
bana kocaman bir gülümseme kaldı.<br /><br />Bu yazıyı daha erken yazmayı
planlamıştım aslında. Fakat zaman hızlı geçiyor. Ağustos göz açıp
kapayıncaya dek bitti. Yazıyı tamamladığım bugün (26 Ağustos) babamın
kaybedişimizin birinci yılı. Demek ki sadece Ağustos geçmemiş göz açıp
kapayıncaya kadar. Koca bir yılı geride bırakmışız. Belki babam olmadığı
için bayramda kimseyi aramak istemedim. O olmadığı için yalnız hissettim. O
olmadığı için verandamızın kör noktalarında saklandım. Beni çekip çıkaran
yine kardeşim oldu. Yazıyı da babamı anarak bitireyim madem. Sabah eski
resimlerin arasında kayboldum. Burnum sızladı. Kimi fotoğraf ağlattı kimine
göz yaşım kurumamışken güldüm. Birazdan Ece uğrayacak. Kerim’e de gel
demiştik. Şimdi hep beraber bir iki duble rakı içer, kadehimizi babamın
ruhuna kaldırırız. Bu arada, ağustos ayına sıkıştırılmış iki vidoyu da aşağıya ekliyorum belki izlenir. Kalın sağlıcakla...</div><div><br /></div><br /><iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="278" src="https://www.youtube.com/embed/2YxPwpIIG3c" width="495"></iframe><div><br /></div><div><iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="278" src="https://www.youtube.com/embed/ek7tJ4LHkio" width="495"></iframe></div>Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-3442816768153663172020-07-04T04:46:00.001-07:002020-07-04T04:49:33.046-07:00Huzursuz bir geceDün Bodrum’da yaşadığımız günden bu yana geçirdiğimiz en huzursuz geceydi…<br />
<br />
Cümleyi böyle koyunca akla bir sürü şey gelebilir. Hele ki gürültünün merkezinden 12 km uzakta, yarımadanın tam ortasında tepelerde bir yerde huzurla yaşarken üstelik Bodrum Bodrum olalı belki de en düşük nüfus ortalamasıyla yazı yarılıyorken.<br />
<br />
40 yıl yaşadığım İstanbul’da gazete haberleri dışında gecenin bir vakti hiçbir zaman domuzla karşılaşmadım. Kaldırdığım taşın altından yılan çıkmadı. Ege sismik olarak canlı. Sürekli sallanıyor. Konu hep İstanbul’dur ama deprem burada kendini hep hatırlatır. 6,6’lık büyük sarsıntıda Hülya Bodrum’da yalnızdı. İnsan ayağının altında zeminin homurtuyla sallanmasına alışamıyor ne yazık ki. Ya da ne bileyim bu kadar çok ve çeşit börtü böcekle yaşamıyorsun. Yatağından çıyan çıkması da hepsi kadar huzursuz edici. Daha da naif bir örnekler vereyim göz korkmasın. Bodrum başını Ege’ye uzatmış bir yarımada. Kılık kıyafetlerinizin, ayakkabılarınızın sık sık küfleneceği denli nemli. Olmayan suyu ağır kireç içeriyor. Bu da bulaşık ve çamaşır makinelerinizin ömrünü kısaltıyor. Elektrik kesintileri yüzünden pek çok defa İstanbul’a yetiştirmem gereken iş çöpe gitmiştir. Bozulan aletler de cabası… Elbette son saydıklarım koca bir geceyi huzursuz geçirmemize neden olmayacak kadar tırı vırı nedenler ama olsun.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Cv8AxvZ7cJU/XwBU4-OWl-I/AAAAAAAAKCg/BNaTWqkpAC087mOtOam7dBUQU9fU6GQZgCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_510.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="901" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-Cv8AxvZ7cJU/XwBU4-OWl-I/AAAAAAAAKCg/BNaTWqkpAC087mOtOam7dBUQU9fU6GQZgCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_510.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Odunun altındaymış. Üstündekini çekince diğer odunlar üzerine düştü.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Şimdi konuyu biraz değiştireceğim ama illa ki bu huzursuz geçen geceye bağlanacak. Aslında bu yazının konusu tüm dünyayı etkisi altına alan salgının başından beri bize kattığı olumlu şeyler olacaktı. Bundan vazgeçmeyip oradan devam ediyorum.<br />
<br />
Daha önce de yazmıştım. <a href="https://hadibenkactim.blogspot.com/2019/12/2019da-ne-oldu.html" rel="nofollow" target="_blank">2019 yılı</a> bizim için neredeyse İstanbul’da tam zamanlı bir nöbet sayıldığından salgınla birlikte duymaya başladığımız Evde Kal tedbirlerine idmanlıydık. Kardeşimle birlikte başlarda 3 günlük periyotlarla annem ve babam ile kalıyor, ev ve Bebek arasında mekik dokuyorduk. Sonra iki günlük nöbet düzenine geçtik. Babam ağırlaştığında ikimiz de tam zamanlı yanında kaldık. Hastane refakatleri de dahil… Bu arada Alzheimer hastası annem için de bir çift gözün üzerinde olması gereken yeni safhaya geçmiştik. Sonrası malum. Hep yanlarındaydık.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-G_xXRAJ3QYA/XLnAMOkSO8I/AAAAAAAAJLQ/ED7LJiDhGzIsphKrtPW2roge2zIDRoEuACPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_14e6.jpeg%2Bcopy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-G_xXRAJ3QYA/XLnAMOkSO8I/AAAAAAAAJLQ/ED7LJiDhGzIsphKrtPW2roge2zIDRoEuACPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_14e6.jpeg%2Bcopy.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Günün en güzel saatleri bunlar... 2019 Istanbul</td></tr>
</tbody></table>
<br />
2019 her ne kadar süreç ve sonuçlarıyla can sıkıcı olsa da özellikle babamla dolu dolu bir zaman geçirebildiğimiz için mutluyum. O dönem çalışıyor olsam belki sadece iş çıkışları görebilecek ve muhtemelen gün içinde hiç tanımadığımız insanlara emanet edecektik. Bilemiyorum şu an aklıma bu geldi diye yazdım. Belki farklı çözümler de bulurduk. Annemin hastalığının ilerleyişini yakından takip edebildik bu sayede. İş yoğunluğu sebebiyle çocuklarının büyümesini göremeyen bırakın babaları, anneler olduğunu düşünecek olursak bize kalan zaman koca bir hediyeydi galiba. Salgın da tüm bunların üstüne geldi zaten.<br />
<br />
Bodrum’daki hayatımız hiçbir zaman dışarıdan görüldüğü gibi rakı sofraları başında, uzun bisiklet yolculuklarıyla daha da kestirmeden bir deyişle sonsuz bir tatilmiş gibi geçmiyor. Sayısı o kadar azdı ki burada yaşadığımız süre boyunca kaç kere denize indiğimizi yıl yıl sayarım. Şimdi onu yapmıyorum. Zira babadan zengin, miras kazanmış veya başına talih kuşu konmuş değiliz. Herkes gibi çalışmak, geçimimizi sürdürmek durumundaydık. Bu nedenle zamanımızın çoğunun evde çalışarak geçtiğini gönül rahatlığıyla söyleyebilirim. Yani salgın bize evde kal demese de döndürdüğümüz çarkın merkezi yine hep ev oldu…<br />
<br />
Hülya resim çalışmalarına devam etti ben de çalışmadığımdan bahçe işlerine giriştim. Zira tarımla uğraşmanın aile bütçemize katkı sağlayacağına inandım. Öyle de oldu. Bugün sebze meyve ihtiyacımızı ektiklerimizden karşılamak, pazar alışverişimizi seyrekleştirdi. Üstelik toprağa dair bir sürü şey öğrendim, öğrenmeye de devam ediyorum. Huzur dediğin sosyal medyada paylaşılan bir fotoğraftan çok sabah kahvaltısına bahçeden kopardığın domates ve salatalıktan yükselen kokuda tütüyor. Eskiden tasarladığım bir işin şehrin çeşitli yerlerinde boy göstermesinden, dergilerde yayınlanmasından, insanlarca görünür olmasından mutlu olurdum. Gözün gibi baktığın fasulye, börülce, mısır, kabak, domates, patlıcan, biber vs daha dürüst bir karşılık veriyor. O zaman da keyfim katmerleniyor doğrusu. Tamamen atacağım; 1000 birim gibi sabit bir gideri 200 birimlere düşürmek, tasarladığım tonlarca kalem iş karşılığında sadece birkaçından kazandığım maaşın sağladığı minimum konfordan daha iyi hissettiriyor.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Fm8jR_7Tm6o/XwBlL2mLDrI/AAAAAAAAKCo/FRxp8dlQGnQOpmqn1cMwilIbxRYo8zMogCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_511.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="960" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-Fm8jR_7Tm6o/XwBlL2mLDrI/AAAAAAAAKCo/FRxp8dlQGnQOpmqn1cMwilIbxRYo8zMogCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_511.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hülya resim çalışmalarına devam etti. Altta son çalıştıklarından.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
<blockquote class="instagram-media" data-instgrm-permalink="https://www.instagram.com/p/CAasmE7h_xh/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" data-instgrm-version="12" style="background: #fff; border-radius: 3px; border: 0; box-shadow: 0 0 1px 0 rgba(0 , 0 , 0 , 0.5) , 0 1px 10px 0 rgba(0 , 0 , 0 , 0.15); margin: 1px; max-width: 540px; min-width: 326px; padding: 0; width: 99.375%;">
<div style="padding: 16px;">
<a href="https://www.instagram.com/p/CAasmE7h_xh/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank"> </a><br />
<div style="align-items: center; display: flex; flex-direction: row;">
<div style="background-color: #f4f4f4; border-radius: 50%; flex-grow: 0; height: 40px; margin-right: 14px; width: 40px;">
</div>
<div style="display: flex; flex-direction: column; flex-grow: 1; justify-content: center;">
<div style="background-color: #f4f4f4; border-radius: 4px; flex-grow: 0; height: 14px; margin-bottom: 6px; width: 100px;">
</div>
<div style="background-color: #f4f4f4; border-radius: 4px; flex-grow: 0; height: 14px; width: 60px;">
</div>
</div>
</div>
<div style="padding: 19% 0;">
</div>
<a href="https://www.instagram.com/p/CAasmE7h_xh/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank"> </a><br />
<div style="display: block; height: 50px; margin: 0 auto 12px; width: 50px;">
<a href="https://www.instagram.com/p/CAasmE7h_xh/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank"><svg height="50px" version="1.1" viewbox="0 0 60 60" width="50px" xmlns:xlink="https://www.w3.org/1999/xlink" xmlns="https://www.w3.org/2000/svg"><g fill-rule="evenodd" fill="none" stroke-width="1" stroke="none"><g fill="#000000" transform="translate(-511.000000, -20.000000)"><g><path d="M556.869,30.41 C554.814,30.41 553.148,32.076 553.148,34.131 C553.148,36.186 554.814,37.852 556.869,37.852 C558.924,37.852 560.59,36.186 560.59,34.131 C560.59,32.076 558.924,30.41 556.869,30.41 M541,60.657 C535.114,60.657 530.342,55.887 530.342,50 C530.342,44.114 535.114,39.342 541,39.342 C546.887,39.342 551.658,44.114 551.658,50 C551.658,55.887 546.887,60.657 541,60.657 M541,33.886 C532.1,33.886 524.886,41.1 524.886,50 C524.886,58.899 532.1,66.113 541,66.113 C549.9,66.113 557.115,58.899 557.115,50 C557.115,41.1 549.9,33.886 541,33.886 M565.378,62.101 C565.244,65.022 564.756,66.606 564.346,67.663 C563.803,69.06 563.154,70.057 562.106,71.106 C561.058,72.155 560.06,72.803 558.662,73.347 C557.607,73.757 556.021,74.244 553.102,74.378 C549.944,74.521 548.997,74.552 541,74.552 C533.003,74.552 532.056,74.521 528.898,74.378 C525.979,74.244 524.393,73.757 523.338,73.347 C521.94,72.803 520.942,72.155 519.894,71.106 C518.846,70.057 518.197,69.06 517.654,67.663 C517.244,66.606 516.755,65.022 516.623,62.101 C516.479,58.943 516.448,57.996 516.448,50 C516.448,42.003 516.479,41.056 516.623,37.899 C516.755,34.978 517.244,33.391 517.654,32.338 C518.197,30.938 518.846,29.942 519.894,28.894 C520.942,27.846 521.94,27.196 523.338,26.654 C524.393,26.244 525.979,25.756 528.898,25.623 C532.057,25.479 533.004,25.448 541,25.448 C548.997,25.448 549.943,25.479 553.102,25.623 C556.021,25.756 557.607,26.244 558.662,26.654 C560.06,27.196 561.058,27.846 562.106,28.894 C563.154,29.942 563.803,30.938 564.346,32.338 C564.756,33.391 565.244,34.978 565.378,37.899 C565.522,41.056 565.552,42.003 565.552,50 C565.552,57.996 565.522,58.943 565.378,62.101 M570.82,37.631 C570.674,34.438 570.167,32.258 569.425,30.349 C568.659,28.377 567.633,26.702 565.965,25.035 C564.297,23.368 562.623,22.342 560.652,21.575 C558.743,20.834 556.562,20.326 553.369,20.18 C550.169,20.033 549.148,20 541,20 C532.853,20 531.831,20.033 528.631,20.18 C525.438,20.326 523.257,20.834 521.349,21.575 C519.376,22.342 517.703,23.368 516.035,25.035 C514.368,26.702 513.342,28.377 512.574,30.349 C511.834,32.258 511.326,34.438 511.181,37.631 C511.035,40.831 511,41.851 511,50 C511,58.147 511.035,59.17 511.181,62.369 C511.326,65.562 511.834,67.743 512.574,69.651 C513.342,71.625 514.368,73.296 516.035,74.965 C517.703,76.634 519.376,77.658 521.349,78.425 C523.257,79.167 525.438,79.673 528.631,79.82 C531.831,79.965 532.853,80.001 541,80.001 C549.148,80.001 550.169,79.965 553.369,79.82 C556.562,79.673 558.743,79.167 560.652,78.425 C562.623,77.658 564.297,76.634 565.965,74.965 C567.633,73.296 568.659,71.625 569.425,69.651 C570.167,67.743 570.674,65.562 570.82,62.369 C570.966,59.17 571,58.147 571,50 C571,41.851 570.966,40.831 570.82,37.631"></path></g></g></g></svg></a></div>
<a href="https://www.instagram.com/p/CAasmE7h_xh/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank">
</a>
<br />
<div style="padding-top: 8px;">
<div style="color: #3897f0; font-family: Arial,sans-serif; font-size: 14px; font-style: normal; font-weight: 550; line-height: 18px;">
<a href="https://www.instagram.com/p/CAasmE7h_xh/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank">View this post on Instagram</a></div>
</div>
<a href="https://www.instagram.com/p/CAasmE7h_xh/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank">
</a>
<br />
<div style="padding: 12.5% 0;">
</div>
<a href="https://www.instagram.com/p/CAasmE7h_xh/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank">
</a>
<br />
<div style="align-items: center; display: flex; flex-direction: row; margin-bottom: 14px;">
<div>
<div style="background-color: #f4f4f4; border-radius: 50%; height: 12.5px; transform: translatex(0px) translatey(7px); width: 12.5px;">
</div>
<div style="background-color: #f4f4f4; height: 12.5px; margin-left: 2px; margin-right: 14px; transform: rotate(-45deg) translatex(3px) translatey(1px); width: 12.5px;">
</div>
<div style="background-color: #f4f4f4; border-radius: 50%; height: 12.5px; transform: translatex(9px) translatey(-18px); width: 12.5px;">
</div>
</div>
<div style="margin-left: 8px;">
<div style="background-color: #f4f4f4; border-radius: 50%; flex-grow: 0; height: 20px; width: 20px;">
</div>
<div style="border-bottom: 2px solid transparent; border-left: 6px solid #f4f4f4; border-top: 2px solid transparent; height: 0; transform: translatex(16px) translatey(-4px) rotate(30deg); width: 0;">
</div>
</div>
<div style="margin-left: auto;">
<div style="border-right: 8px solid transparent; border-top: 8px solid #f4f4f4; transform: translatey(16px); width: 0px;">
</div>
<div style="background-color: #f4f4f4; height: 12px; transform: translatey(-4px); width: 16px;">
</div>
<div style="border-left: 8px solid transparent; border-top: 8px solid #f4f4f4; height: 0; transform: translatey(-4px) translatex(8px); width: 0;">
</div>
</div>
</div>
<a href="https://www.instagram.com/p/CAasmE7h_xh/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank">
</a>
<br />
<div style="display: flex; flex-direction: column; flex-grow: 1; justify-content: center; margin-bottom: 24px;">
<div style="background-color: #f4f4f4; border-radius: 4px; flex-grow: 0; height: 14px; margin-bottom: 6px; width: 224px;">
</div>
<div style="background-color: #f4f4f4; border-radius: 4px; flex-grow: 0; height: 14px; width: 144px;">
</div>
</div>
<a href="https://www.instagram.com/p/CAasmE7h_xh/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank">
</a>
<br />
<div style="color: #c9c8cd; font-family: Arial,sans-serif; font-size: 14px; line-height: 17px; margin-bottom: 0; margin-top: 8px; overflow: hidden; padding: 8px 0 7px; text-align: center; text-overflow: ellipsis; white-space: nowrap;">
<a href="https://www.instagram.com/p/CAasmE7h_xh/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="color: #c9c8cd; font-family: Arial,sans-serif; font-size: 14px; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 17px; text-decoration: none;" target="_blank">A post shared by hülya özdemir (@huliaozdemir)</a> on <time datetime="2020-05-20T16:55:24+00:00" style="font-family: Arial,sans-serif; font-size: 14px; line-height: 17px;">May 20, 2020 at 9:55am PDT</time></div>
</div>
</blockquote>
<script async="" src="//www.instagram.com/embed.js"></script>
<br />
<blockquote class="instagram-media" data-instgrm-permalink="https://www.instagram.com/p/CAIkI9ABZWt/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" data-instgrm-version="12" style="background: #fff; border-radius: 3px; border: 0; box-shadow: 0 0 1px 0 rgba(0 , 0 , 0 , 0.5) , 0 1px 10px 0 rgba(0 , 0 , 0 , 0.15); margin: 1px; max-width: 540px; min-width: 326px; padding: 0; width: 99.375%;">
<div style="padding: 16px;">
<a href="https://www.instagram.com/p/CAIkI9ABZWt/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank"> </a><br />
<div style="align-items: center; display: flex; flex-direction: row;">
<div style="background-color: #f4f4f4; border-radius: 50%; flex-grow: 0; height: 40px; margin-right: 14px; width: 40px;">
</div>
<div style="display: flex; flex-direction: column; flex-grow: 1; justify-content: center;">
<div style="background-color: #f4f4f4; border-radius: 4px; flex-grow: 0; height: 14px; margin-bottom: 6px; width: 100px;">
</div>
<div style="background-color: #f4f4f4; border-radius: 4px; flex-grow: 0; height: 14px; width: 60px;">
</div>
</div>
</div>
<div style="padding: 19% 0;">
</div>
<a href="https://www.instagram.com/p/CAIkI9ABZWt/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank"> </a><br />
<div style="display: block; height: 50px; margin: 0 auto 12px; width: 50px;">
<a href="https://www.instagram.com/p/CAIkI9ABZWt/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank"><svg height="50px" version="1.1" viewbox="0 0 60 60" width="50px" xmlns:xlink="https://www.w3.org/1999/xlink" xmlns="https://www.w3.org/2000/svg"><g fill-rule="evenodd" fill="none" stroke-width="1" stroke="none"><g fill="#000000" transform="translate(-511.000000, -20.000000)"><g><path d="M556.869,30.41 C554.814,30.41 553.148,32.076 553.148,34.131 C553.148,36.186 554.814,37.852 556.869,37.852 C558.924,37.852 560.59,36.186 560.59,34.131 C560.59,32.076 558.924,30.41 556.869,30.41 M541,60.657 C535.114,60.657 530.342,55.887 530.342,50 C530.342,44.114 535.114,39.342 541,39.342 C546.887,39.342 551.658,44.114 551.658,50 C551.658,55.887 546.887,60.657 541,60.657 M541,33.886 C532.1,33.886 524.886,41.1 524.886,50 C524.886,58.899 532.1,66.113 541,66.113 C549.9,66.113 557.115,58.899 557.115,50 C557.115,41.1 549.9,33.886 541,33.886 M565.378,62.101 C565.244,65.022 564.756,66.606 564.346,67.663 C563.803,69.06 563.154,70.057 562.106,71.106 C561.058,72.155 560.06,72.803 558.662,73.347 C557.607,73.757 556.021,74.244 553.102,74.378 C549.944,74.521 548.997,74.552 541,74.552 C533.003,74.552 532.056,74.521 528.898,74.378 C525.979,74.244 524.393,73.757 523.338,73.347 C521.94,72.803 520.942,72.155 519.894,71.106 C518.846,70.057 518.197,69.06 517.654,67.663 C517.244,66.606 516.755,65.022 516.623,62.101 C516.479,58.943 516.448,57.996 516.448,50 C516.448,42.003 516.479,41.056 516.623,37.899 C516.755,34.978 517.244,33.391 517.654,32.338 C518.197,30.938 518.846,29.942 519.894,28.894 C520.942,27.846 521.94,27.196 523.338,26.654 C524.393,26.244 525.979,25.756 528.898,25.623 C532.057,25.479 533.004,25.448 541,25.448 C548.997,25.448 549.943,25.479 553.102,25.623 C556.021,25.756 557.607,26.244 558.662,26.654 C560.06,27.196 561.058,27.846 562.106,28.894 C563.154,29.942 563.803,30.938 564.346,32.338 C564.756,33.391 565.244,34.978 565.378,37.899 C565.522,41.056 565.552,42.003 565.552,50 C565.552,57.996 565.522,58.943 565.378,62.101 M570.82,37.631 C570.674,34.438 570.167,32.258 569.425,30.349 C568.659,28.377 567.633,26.702 565.965,25.035 C564.297,23.368 562.623,22.342 560.652,21.575 C558.743,20.834 556.562,20.326 553.369,20.18 C550.169,20.033 549.148,20 541,20 C532.853,20 531.831,20.033 528.631,20.18 C525.438,20.326 523.257,20.834 521.349,21.575 C519.376,22.342 517.703,23.368 516.035,25.035 C514.368,26.702 513.342,28.377 512.574,30.349 C511.834,32.258 511.326,34.438 511.181,37.631 C511.035,40.831 511,41.851 511,50 C511,58.147 511.035,59.17 511.181,62.369 C511.326,65.562 511.834,67.743 512.574,69.651 C513.342,71.625 514.368,73.296 516.035,74.965 C517.703,76.634 519.376,77.658 521.349,78.425 C523.257,79.167 525.438,79.673 528.631,79.82 C531.831,79.965 532.853,80.001 541,80.001 C549.148,80.001 550.169,79.965 553.369,79.82 C556.562,79.673 558.743,79.167 560.652,78.425 C562.623,77.658 564.297,76.634 565.965,74.965 C567.633,73.296 568.659,71.625 569.425,69.651 C570.167,67.743 570.674,65.562 570.82,62.369 C570.966,59.17 571,58.147 571,50 C571,41.851 570.966,40.831 570.82,37.631"></path></g></g></g></svg></a></div>
<a href="https://www.instagram.com/p/CAIkI9ABZWt/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank">
</a>
<div style="padding-top: 8px;">
<div style="color: #3897f0; font-family: Arial,sans-serif; font-size: 14px; font-style: normal; font-weight: 550; line-height: 18px;">
<a href="https://www.instagram.com/p/CAIkI9ABZWt/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank">View this post on Instagram</a></div>
</div>
<a href="https://www.instagram.com/p/CAIkI9ABZWt/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank">
<div style="padding: 12.5% 0;">
</div>
<div style="align-items: center; display: flex; flex-direction: row; margin-bottom: 14px;">
<div>
<div style="background-color: #f4f4f4; border-radius: 50%; height: 12.5px; transform: translatex(0px) translatey(7px); width: 12.5px;">
</div>
<div style="background-color: #f4f4f4; height: 12.5px; margin-left: 2px; margin-right: 14px; transform: rotate(-45deg) translatex(3px) translatey(1px); width: 12.5px;">
</div>
<div style="background-color: #f4f4f4; border-radius: 50%; height: 12.5px; transform: translatex(9px) translatey(-18px); width: 12.5px;">
</div>
</div>
<div style="margin-left: 8px;">
<div style="background-color: #f4f4f4; border-radius: 50%; flex-grow: 0; height: 20px; width: 20px;">
</div>
<div style="border-bottom: 2px solid transparent; border-left: 6px solid #f4f4f4; border-top: 2px solid transparent; height: 0; transform: translatex(16px) translatey(-4px) rotate(30deg); width: 0;">
</div>
</div>
<div style="margin-left: auto;">
<div style="border-right: 8px solid transparent; border-top: 8px solid #f4f4f4; transform: translatey(16px); width: 0px;">
</div>
<div style="background-color: #f4f4f4; height: 12px; transform: translatey(-4px); width: 16px;">
</div>
<div style="border-left: 8px solid transparent; border-top: 8px solid #f4f4f4; height: 0; transform: translatey(-4px) translatex(8px); width: 0;">
</div>
</div>
</div>
<div style="display: flex; flex-direction: column; flex-grow: 1; justify-content: center; margin-bottom: 24px;">
<div style="background-color: #f4f4f4; border-radius: 4px; flex-grow: 0; height: 14px; margin-bottom: 6px; width: 224px;">
</div>
<div style="background-color: #f4f4f4; border-radius: 4px; flex-grow: 0; height: 14px; width: 144px;">
</div>
</div>
</a><br />
<div style="color: #c9c8cd; font-family: Arial,sans-serif; font-size: 14px; line-height: 17px; margin-bottom: 0; margin-top: 8px; overflow: hidden; padding: 8px 0 7px; text-align: center; text-overflow: ellipsis; white-space: nowrap;">
<a href="https://www.instagram.com/p/CAIkI9ABZWt/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="color: #c9c8cd; font-family: Arial,sans-serif; font-size: 14px; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 17px; text-decoration: none;" target="_blank">A post shared by hülya özdemir (@huliaozdemir)</a> on <time datetime="2020-05-13T15:55:11+00:00" style="font-family: Arial,sans-serif; font-size: 14px; line-height: 17px;">May 13, 2020 at 8:55am PDT</time></div>
</div>
</blockquote>
<script async="" src="//www.instagram.com/embed.js"></script>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-QQfCtnXTi3c/XwBm6vl-UHI/AAAAAAAAKDY/GDx9VPbeaMsP63aln4y17326VDHhxWqWwCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_50b.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-QQfCtnXTi3c/XwBm6vl-UHI/AAAAAAAAKDY/GDx9VPbeaMsP63aln4y17326VDHhxWqWwCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_50b.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bahçe bu yıl ilk kez bize bol bol ürün verdi. Gübre olsaydı daha da verimli olabilirdi.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-2iPf1-yBkuQ/XwBmUE7OFZI/AAAAAAAAKC0/-EVJ9y71yCQunChzoyT0445E9ISzyZTfQCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_4ff.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-2iPf1-yBkuQ/XwBmUE7OFZI/AAAAAAAAKC0/-EVJ9y71yCQunChzoyT0445E9ISzyZTfQCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_4ff.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kahvaltı ve yemek sofralarımıza bahçeden bir şey illaki düştü.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Konu nerelere geldi. Anlatmak istediğimi tarif edebildim sanıyorum. Salgın bize böyle artılar kazandırdı özetle. Eksileri de oldu. Birbirimizi görmekten keyif aldığımız dostlarımızla aramıza korona girdi herkes gibi. Hadi çıkayım biraz turluyayım, hayal kurayım, bir iki kişi göreyim diyemedim kendi adıma. Öyle çat kapı ziyaretler kesildi. Tıpkı arsız bir sarmaşık gibi sessizlik bürüdü her yanı. Ama bu boşluğu site komşularımız doldurdu. Sadece merhaba günaydın diye selamlaştığımız insanlar hayatımıza girdi. Bahçede beraber terledik, molalarda hikayelerimizi dinledik. Birbirimizi daha iyi tanıdık. Bilen bilir, kalktık eski bir damı tamir ettik beraber. 3-4 ayın nasıl geçtiğini anlamadık. Birbirimize zıt, hayat görüşlerimiz farklı olsa da yardımlaştık, güldük, şakalaştık… Hiç yapmamıştım, çimento kardım, taş taşıdım, duvar ördüm, kiremit dizdim. Oturduk rakımızı içtik her şey bittiğinde. Dengeleyemediğimiz şey de bu oldu galiba… Yapabildiğiniz yegâne şey günlerin rakıyla ipe dizildiği bu yeni gelenekten uzak durmaya çalışmak oluyor. Zira bardakta da durduğu gibi durmuyor bu meret. Birkaç adım geri çekilince, karşılaşmayı hiç istemediğim alınganlıklar başlıyor. O zaman burada neden yaşamaya geldiğini sorguluyor, kaçtığın şeylerin burnunun dibinde yeniden yeşermeye başladığını görüyorsun.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-dzOxjBh0RT4/XwBmtlpwziI/AAAAAAAAKDc/cQdZ1s0pH_MyCRLDHD2ZEI7Vqaee-RSvwCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_505.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-dzOxjBh0RT4/XwBmtlpwziI/AAAAAAAAKDc/cQdZ1s0pH_MyCRLDHD2ZEI7Vqaee-RSvwCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_505.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Damı onardık. Tabelasını astık...</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-6Ans0Ti_rtw/XwBmphIfuCI/AAAAAAAAKDU/gs5-o4OxlgsdJF8g2eeIuPF_7bKKteXiwCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_504.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-6Ans0Ti_rtw/XwBmphIfuCI/AAAAAAAAKDU/gs5-o4OxlgsdJF8g2eeIuPF_7bKKteXiwCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_504.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İçeride tost makinemiz bile var. Bir de buzdolabı gelecek.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-YRvu7uWo3O8/XwBmR5o-iPI/AAAAAAAAKC8/tiER2sstIv4XKSIj5x2AIbDQP2AAqUYzwCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_502.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1281" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-YRvu7uWo3O8/XwBmR5o-iPI/AAAAAAAAKC8/tiER2sstIv4XKSIj5x2AIbDQP2AAqUYzwCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_502.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kışın da içeride oturulur hayali kurduk.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-2vMauS3q3gg/XwBm5EUeuPI/AAAAAAAAKDg/tZ5omXAv-QQsOow8zMjRrP-GiVEkpJ-DQCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_50c.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-2vMauS3q3gg/XwBm5EUeuPI/AAAAAAAAKDg/tZ5omXAv-QQsOow8zMjRrP-GiVEkpJ-DQCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_50c.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu da güzel bir espri olarak duvardaki yerini aldı.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-0S8K-QD6FVs/XwBmr7by6vI/AAAAAAAAKDc/-BS6_CyyHeEgHWIaU7k8vdKuO-VUh_uVACPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_503.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-0S8K-QD6FVs/XwBmr7by6vI/AAAAAAAAKDc/-BS6_CyyHeEgHWIaU7k8vdKuO-VUh_uVACPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_503.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bittiğinde küçük bir kutlama da yaptık hani</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-909kKbBslII/XwBq5yafNfI/AAAAAAAAKDo/c9DQFGHsxZ0MY4mukXRzYe8zmm8QuR0yACLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_513.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-909kKbBslII/XwBq5yafNfI/AAAAAAAAKDo/c9DQFGHsxZ0MY4mukXRzYe8zmm8QuR0yACLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_513.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Enişte ile eski fotoğraflarına bakıp karşılaştırıyoruz arada.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Şu an yaşadığımız evi de beni/bizi kaçtığım şeylerden koruyan bir kale gibi görüyorum. İyi ki Hülya “Burada hayal kurabiliyorum” demiş ki yaşıyoruz. İlk gördüğümüzde bitmemişti henüz. İnsan kirada oturacağı evi 8 ay bekler mi, bekledik. İyi ki beklemişiz. Ruhunu biz üfledik dersem abartmış olur muyum bilmem. Buna inanmak bile huzur veriyor.<br />
<br />
Kendi adıma nezaketsizlikten, empati yoksunluğundan, saygısızlıktan kaçtım buralara. Huzurla yaşayalım istedim. Dilediğimiz zaman kabuğumuza çekilebilelim ama istersek de sosyal hayatın parçası olalım gibi basit bir fikrin kuyruğuna tutundum. Stresten uzak durayım, küfür olmasın, ben bilirimci çevre ardımda kalsın. Korna duymayalım, park yeri için kavga etmeyelim. Her akşam TV’lerde birbirinden saçma programlara maruz kalmayalım. Bu yüzden bir sürü şeyden vazgeçip geldim ya. Televizyon, araba, tutulacak takım, savunulacak parti vs hayatımdan çıksın istedim. Geçenlerde iki yıl kadar oturduğum Galata’daki ev fotoğraflarını anılarımla birlikte paylaştığımda bir akrabamız zevk sahibi olmayı soyumuzun üstünlüğüne bağladı. Anlıyorum, kendince tutunduğu bir inanıştır. Kaldı ki vardır bizde böyle Arnavut şoveni akrabalar. Halbuki ben onu bile istemiyorum. Soyla sopla işim hiç olmadı. Kedi olayım köpek, inek, arı, bir yaban otu olayım istedim. Gelenek, görenek, din yanından geçmiyorum yıllardır.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-lomNyutRC-E/VSerw3mbEXI/AAAAAAAADbQ/tmG-KN-Q9_U/s1600/Photo%2B21.01.2015%2B09%2B17%2B43.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="221" src="https://1.bp.blogspot.com/-lomNyutRC-E/VSerw3mbEXI/AAAAAAAADbQ/tmG-KN-Q9_U/s1600/Photo%2B21.01.2015%2B09%2B17%2B43.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Evi tuttuğumuzda daha ortada bir şey yoktu.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-Fl0ql2Qu-AY/VSerw4CjgfI/AAAAAAAADbg/7-_taFbDicM/s1600/Photo%2B29.03.2015%2B15%2B25%2B37%2B(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="221" src="https://3.bp.blogspot.com/-Fl0ql2Qu-AY/VSerw4CjgfI/AAAAAAAADbg/7-_taFbDicM/s1600/Photo%2B29.03.2015%2B15%2B25%2B37%2B(1).jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Babam Bodrum'a geldiğinde arada bizimle teftişe gelirdi.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Dün Yaka’da yaşadığımız günden bu yana geçirdiğimiz en huzursuz geceydi… Gecenin bir saati silah sıkıldı havaya. Korkuyla yataklarımızdan fırladık. Sonra bir daha… Tak tak tak… Sonra yeniden…<br />
<br />
Gecenin bir yarısı alkolle bulanan zihne çıkıp yavaş ol diyemiyorsun. Beraber taş taşımış olsan da harç karsan da kiremit dizsen de o artık tanımadığın birine dönüşüyor. Uyuyamadım tabi bir daha… Sabaha kadar niye bir siteye taşındık diye düşündüm. Kendi aramızda döndürdüğümüz köy evi dillendirmelerini ete kemiğe mi büründürsek Hülya ile. Bir arada yaşamak bir kültür gerektirir. İstanbul’da yaşadığım apartmanlardan bu kültürün kalmadığını biliyorum. O apartmanlardan biri kalkıp yanı başına taşınınca kaçtığına yakalanıyorsun yeniden.<br />
<br />
Bak Duru gelecekti hafta başı. İyi ki gelmemişAhmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-45160594987709216672020-06-25T06:44:00.000-07:002020-06-25T07:17:05.180-07:00Sembolik 14. Gökova Bisiklet Turuİlk kez sekizincisine katıldığım (2014) Gökova Bisiklet Turu'nu Bodrum’a taşındıktan sonra kendi adıma bir geleneğe dönüştürmüş, yıllık izinlerimi tur tarihlerine göre kurgulamaya başlamıştım. En zevklisi de özellikle turun Muğla merkez çıkışlı olduğu zamanlarda bir gün önceden yola çıkıp, Bodrum-Muğla arasını bir başıma tamamlamaktı. Bu yaklaşık 110 kilometre ve benim performansımda biri için kabaca 7 saatlik bir yolculuk anlamına geliyor. Özellikle Milas’tan sonra Boğa yokuşunu sarmanın bende bıraktığı tadı anlatamam. Bu uzun tırmanış her defasında bitmek bilmezmiş gibi gelir, ne kadar erken çıkarsam çıkayım Milas’a vardığımda güneş tepedeki yerini almış olurdu. Yokuşu kavrularak sarardım. Ne çile ama… Boğa tamamlandığında tırmanış bitti gibi düşünülse de Tuzabat ve Eskihisar sizi Yatağan’a kadar yükseltmeye devam ederdi.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-dVM1t0NkWco/U4BYuvyt4VI/AAAAAAAACp8/OMHQUCKFQt8/s1600/yayla.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="282" src="https://3.bp.blogspot.com/-dVM1t0NkWco/U4BYuvyt4VI/AAAAAAAACp8/OMHQUCKFQt8/s1600/yayla.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İlk kez katıldığım 8. Gökova Bisiklet Turu / 2014 Muğla</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-xq-meY43Yko/XvR2zpW2qSI/AAAAAAAAJ9w/nh0s27cWuso43tOLr06BOaqQL6pSkJD8gCLcBGAsYHQ/s1600/gbt9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="675" data-original-width="540" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-xq-meY43Yko/XvR2zpW2qSI/AAAAAAAAJ9w/nh0s27cWuso43tOLr06BOaqQL6pSkJD8gCLcBGAsYHQ/s640/gbt9.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Pınarbaşı'nda 100 km rakısı. 9. Gökova Bisiklet Turu için ilk Bodrum-Muğla yolculuğu.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://4.bp.blogspot.com/-us27PMNGNmM/WVZ_0ySErzI/AAAAAAAAGPc/bxHqpia8eQQBHmmUxiAzSVetOa-aHvRQgCLcBGAs/s1600/bm01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="506" data-original-width="900" height="276" src="https://4.bp.blogspot.com/-us27PMNGNmM/WVZ_0ySErzI/AAAAAAAAGPc/bxHqpia8eQQBHmmUxiAzSVetOa-aHvRQgCLcBGAs/s640/bm01.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">11. Gökova Bisiklet Turu'na Bodrum'dan Nezih Öget ile beraber gitmiştik.<br />
Benim 2. Boğa tırmanışımdı. Bir sene sonra 3. kez sardım.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Geçmiş zaman gibi konuşuyorum çünkü 2019’dan itibaren Gökova Bisiklet Turu Bodrum çıkışlı olarak yapılmaya başlandı. Yeni başlangıç noktasıyla birlikte Boğa rampası, Bozöyük Pınarbaşı’nda 100 km rakısı ve Muğla’ya tırmandıran son Bayır yokuşu gelenek olmaktan çıktı. 2020 turunun da Bodrum'dan başlayacağı düşünülürse, Muğla çıkışlı turların ilk günü inilen ve tüm Gökova’yı seyredebildiğiniz ikonik Sakar geçidi de rota dışı kaldı. Mızmızlanmak için yazmıyorum. Elbette körfezin farklı kıyılarından tura başlamak turun cazibesini artırıyor. Galiba özlediğim o günleri de anmak istedim.<br />
<br />
Geçen yıl 13.sü düzenlenen Gökova Bisiklet Turu’na İstanbul’da bulunmak mecburiyetimden katılmamıştım. Bu yıl için kendimi hazırlarken dünyayı tehdit eden salgın patlak verdi. Herkes gibi benim de kafamda turun akıbetine dair sorular dönüp durmaya başladı. Kıyısından köşesinden organizasyonun içinde olduğumdan bu tartışmanın içine girdim. Nihayetinde turu düzenleyen Muğla Bisiklet Derneği, benzerleri arasında organizasyonunu ve etkinliğini belki de en erken erteleme kararını alan sivil toplum kuruluşu oldu. Erteleme duyurusunu da ben anons ettim o günlerde. İnsanların nasıl üzüldüğünü, hayal kırıklığına uğradığını hatta turun yapılacağına dair umutlarını koruduğuna gelen tepkilerden şahit oldum. Bisiklete binen adama virüs mü bulaşır? Gökova'ya uğramaz! Bari bir iki hafta sonra yapsanız! vs vs. Gerisi zaten malum, iktidar tarafından açıklanan tedbirler, önlemler, sokağa çıkma yasakları peşi sıra geldi.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Dd-Q_QubLJQ/XvR6_znRD_I/AAAAAAAAJ94/kp-tq3tWxMY3TCyfm8cJpqexAuC_ryKygCLcBGAsYHQ/s1600/gbt14-jerseys.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-Dd-Q_QubLJQ/XvR6_znRD_I/AAAAAAAAJ94/kp-tq3tWxMY3TCyfm8cJpqexAuC_ryKygCLcBGAsYHQ/s640/gbt14-jerseys.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu yıl kısmet olsaydı tasarladığım tur formaları Türkiye'nin dört bir yanına dağılacaktı.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Şanslı olduğumuz bir nokta var ki kısa bir süre sonra Muğla tedbirlerin sıkı tutulduğu iller arasından çıkarıldı ve şehir içi ve ilçeler arası seyahat kısıtlaması kaldırıldı. Bu sayede Bodrum’da dostlarım yeniden bisikletlerine atlayıp yarımadayı turlamaya başladılar. Ben neden binmedim bilmiyorum. Belki söylentiler, kendimi korumam gerektiğine inanmam, bazen de dostlarımın telkinleriyle neredeyse site dışına hiç çıkmadım. Bahçe işleri arasında, bisikletle dair yapabildiğim tek şey temizlikten öteye gitmedi. Ta ki Levent Sevil’in Gökova Turu’nu sembolik olarak yapalım önerisine dek.<br />
<br />
Öneriye göre tura dair bir sürü şey revize ediliyordu. Zira kamp yerleri kapalı, deniz kıyıları yasaklıydı. Haliyle çadır konaklaması yapamayacağımızdan, gece kalabileceğimiz yeni varış noktaları belirlendi. Rotalar tekrar elden geçti, kısaltıldı. Katılımcı sayısı yeni şartlar ve sosyal mesafe kuralları göz önünde bulundurularak 4 (+1 şoför) kişi olarak belirlendi. Zaten başka şehirlerden insanların gelmesi mümkün değildi.<br />
<br />
Bu süre zarfında başta Muğla sınırları içinden gelmeyi çok isteyen çok insan oldu. Fakat üzülerek geri çevirdik. Yoksa bu tur pekâlâ 50 ila 100 kişi arasında bir sayıyla yapılabilirdi. Zira içinde bulunduğumuz salgın günleri organizasyonu kalabalık olarak gerçekleştirmeye izin vermeyecekti. Taşınabilir kamplı bir bisiklet turu olan Gökova Bisiklet Turu normal şartlarda lojistik destek, sponsor, yerel işletme ve belediye yardımlarına maddi manevi ihtiyaç duyar. Açık büfe kahvaltı, öğlen ve akşam yemekleri, uygun noktalarda elma, muz, enerji barı hatta tatlı ikramı katılımcıları konforlu kılan yegâne şeydir. Datça-Bodrum feribot seferi turun başladığı yere dönmesinde en önemli geçittir. Bu desteği alamadığınız noktada katılımcıların minimum konforunu da sağlayamıyorsunuz. Giderini herkesin bireysel karşılayacağı, her harcamayı ortak bölüşeceğimiz bir kararla yol haritamız tamamlansa da çıkış tarihi 12 Mayıs’a dek planlar sürekli değişti.<br />
<br />
<br />
<b>12 Mayıs 2020</b><br />
<br />
Finali Çökertme’de yapacağımız ilk gün sabahı erkenden buluştuk. Araç hazırlandı, ihtiyaç duyacağımız her şey yerleştirildi. Eşyalarımızı yükledik ve Bodrum Antik Tiyatro’nun önünde geleneksel fotoğrafımızı çektikten sonra yola çıktık. Daha o anda yaklaşık 300 kişinin eksikliğini hissettik dersem yalan olmaz. Normal şartlarda bugün, cıvıl cıvıl bir sürü insan bisikletleriyle pozlar verip güler daha ilk günden yeni arkadaşlar kazanırlardı. Yol rengarenk bir hal alır, yılankavi bir akışla Bodrum caddelerinin şenlendirirdi. Yokuşbaşı’nı onlarla tırmanıyormuşum gibi gayretli sardım. Tam 2 aydır bisiklete binmememe rağmen kendimi iyi hissettim. Tabi bunun acısının Mazı tırmanışında çıkacağını göremedim. Ona ayrıca geleceğim.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-aJPYk6IEnFA/XvR9t01i_7I/AAAAAAAAJ-M/XrdFxhdZl4AOLQFguvb7MP0WTRrdwcalACLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_466.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1282" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-aJPYk6IEnFA/XvR9t01i_7I/AAAAAAAAJ-M/XrdFxhdZl4AOLQFguvb7MP0WTRrdwcalACLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_466.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Antik tiyatro önünden turu başlatıyoruz.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Ikn_ZbKfQac/XvR9g6mS7TI/AAAAAAAAJ-E/YbbEzLiyh9cdCTyDYCdZyVsA0o6_KL5rwCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_47c.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-Ikn_ZbKfQac/XvR9g6mS7TI/AAAAAAAAJ-E/YbbEzLiyh9cdCTyDYCdZyVsA0o6_KL5rwCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_47c.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bir de kaleyi arkamıza alalım...</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-lPSTxnXbZTA/XvR9WcDypeI/AAAAAAAAJ-A/i9gKp68aTIItChmf7T-FnYMIigCpZhZUACLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_472.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="768" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-lPSTxnXbZTA/XvR9WcDypeI/AAAAAAAAJ-A/i9gKp68aTIItChmf7T-FnYMIigCpZhZUACLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_472.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Yola çıkmanın keyfini yaşıyorum. Uzun yol, kamplı tur yapmayalı 1,5 yıl olmuş.<br />
Bisiklete binmeyeli de 2 ay</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Bodrum’u usul usul geride bırakırken sadece mayıs ayında görebileceğiniz yeşili, rüzgârı ve bugünlere özel kokusuyla kucaklaştım. Uzun zamandır bu kadar iyi hissetmemiştim. Yüzüme oturan gülümseme, yol kıyısında nerdeyse tek tek tanıdığım ağaçların hoş geldin hediyesiydi. Bisikletimin şıkırtılı ruble sesi neşe olup savruldu gökyüzüne. O anda bize eşlik eden kırlangıçların her biri turun katılımcılarına dönüştü. Küçük telaşlı uçuşları ilk gün heyecanının tezahürü gibiydi.<br />
<br />
Yalıçiftlik’e varınca takip aracımızın arkasında kısa bir kahve molası verdik. Yol üstünde daha önce mola verdiğimiz her yer kapalı olduğundan mecburduk da. Fakat insan, bu kadar uzun süre evden çıkmayınca dışarıda her şey normalmiş gibi düşünüyor. O kahveler hiç kapanmamış, dükkanlar, bahçeler hep açık kalmış zannediyor. Geriden geldiğimden gözlerim önce grubu Taş Kahve’de aradı. Sonra fark ettim ki kahvenin karşısında bir banka oturmuşlar. Mazı’ya çıkmadan evvel iyice dinlendik…Buraya kadar bize eşlik eden Seçkin ve Ebru ile vedalaştıktan sonra bizi Mazı’ya çıkaracak rampaları sarmaya başladık.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-hd-fNKUHSLE/XvR-0Y72KDI/AAAAAAAAJ-U/goD93QllDm8_uK3APl7innjTyieoAv89wCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_46d.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="576" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-hd-fNKUHSLE/XvR-0Y72KDI/AAAAAAAAJ-U/goD93QllDm8_uK3APl7innjTyieoAv89wCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_46d.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Organizasyon komitesi kahve molası</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Rampaları genelde kendi düşük tempomla çıkarım. Bir performans hırsım olmadığı ve yarışmadığım için geride kalmışım, gecikmişim dert etmem. Fakat Yokuşbaşı’ndaki gayretim enerjimden çalmıştı. Üstelik güneş altında sürüyor olmak ve aldığım kafa rüzgârı tempomu çok düşürdü. 2 ay bisiklete binmemiş olmanın sancıları da tam burada başladı yoksa tur arkadaşım Levent Obalar’a ayak uydurabilirdim. Diğer iki isim Levent Sevil ve Önder Sermet elektrikli bisiklete bindiklerinden çoktan yemeğin başına oturmuş olmalıydılar.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-duj0QVPXMnU/XvSBexz5cII/AAAAAAAAJ-g/7eceGup00_sAC_3gdOl50V5yfB6sywauwCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_480.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="782" data-original-width="626" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-duj0QVPXMnU/XvSBexz5cII/AAAAAAAAJ-g/7eceGup00_sAC_3gdOl50V5yfB6sywauwCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_480.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kerim minibüsten deklanşöre bastı durdu.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-UXy6M2WO4NY/XvSBe1TEBPI/AAAAAAAAJ-c/fPmn1-Hji0AF0SA9KEjCLrztYnOD4HTnACLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_47a.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="768" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-UXy6M2WO4NY/XvSBe1TEBPI/AAAAAAAAJ-c/fPmn1-Hji0AF0SA9KEjCLrztYnOD4HTnACLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_47a.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Levent Obalar</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Levent Sevil son turlarda mutlaka uğradığımız ve bahçelerinde yemek aldığımız aile ile yeniden anlaşmıştı. Bizim için kuru fasulye, pilav hazırlatmış. Kızartma da yapılmış. Peşinden çaylar demli. 45 dakika geç kalmama rağmen beklemişler. Ben dahil olunca çaldık kaşıkları tabaklara. Önümüzde sadece sonu Çökertme’de biten uzun ve güzel bir iniş kalmıştı. Günü burada bitirdik sayılır. Şimdi ismini hatırlamıyorum ama yemeğini yediğimiz, çayını içtiğimiz ev sahibi içilen 2-3 bira dışında para almadı. 5 kişi olunca misafirden sayıldık.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-pZ7-_UagHD8/XvSF8BLxkVI/AAAAAAAAJ-8/fTQjuit84PsGjdtwafDpP7z4gG6aOBgwACLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_477.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="768" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-pZ7-_UagHD8/XvSF8BLxkVI/AAAAAAAAJ-8/fTQjuit84PsGjdtwafDpP7z4gG6aOBgwACLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_477.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Levent Sevil</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-nbbsjRyDoGY/XvSF7XrzI3I/AAAAAAAAJ-4/HAVZFqKP-GgawzDIBOUNlKVCYVpXu2vjwCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_479.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="765" data-original-width="612" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-nbbsjRyDoGY/XvSF7XrzI3I/AAAAAAAAJ-4/HAVZFqKP-GgawzDIBOUNlKVCYVpXu2vjwCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_479.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Her şeyin adını çıkara çıkara devam</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-PMP55GmudGQ/XvSJMXJCCWI/AAAAAAAAJ_o/7tdXTZ4XStE1tdNSjyrSycnGxpHYrWlswCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_468.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-PMP55GmudGQ/XvSJMXJCCWI/AAAAAAAAJ_o/7tdXTZ4XStE1tdNSjyrSycnGxpHYrWlswCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_468.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Mazı'ya doğru</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
Bu yokuşu defalarca inmeme rağmen her defasında farklı hisler duyuyorum. Eh aynı yerden geçsen de teker hep aynı yere basmıyor. Sona doğru frene dokunmaktan eller uyuştuğundan mümkün olduğunca serbest dalış aktım aşağı. Yolu bilmek büyük avantaj. Yoksa rotanın buradan geçtiği her tur, katılımcılara çok dikkatli inmeleri konusunda uyarıyoruz. Sert virajlar, araya sıkışmış tek battı çıktı bu inişi biraz teknik kılıyor.<br />
<br />
Restoran ve odaları tadilat halinde olsa da kapılarını açan İbrahim Kaptan’da bize ayrılan odalara yerleştik iner inmez. Az evvel biz koya girerken Jandarma çıkıyordu. Denize girmek istiyoruz ama tedirginiz. Cezalar havada uçuşuyor deniyordu. Normalde Gökova Bisiklet Turu’nun her bir günü deniz kıyısında noktalanır, çadırlar atıldıktan sonra yüzülür dinlenilir. Lakin dönem itibariyle sıkı kontroller var. AVM’leri açık ülkenin bırak denize girmeyi kıyılarında yürümek yasak şimdi.<br />
<br />
İşletme çalışanları dediler ki girebilirsiniz, sorun olmaz. Jandarma zaten koya girmeden bir sirenle uyarıyormuş. Vatandaşla tartışmaktansa böyle bir yol bulmuşlar. Madem öyle biz de kendimizi denizde attık. Oh dedim işte Gökova Turu bu… Tüm günün yorgunluğu Gökova’nın serin sularına karıştı. Denizden dinlenmiş çıktık.<br />
<br />
Odalarımıza döndüğümüzde akşam yemeği için hazırlıklar başlamıştı. Odaların önündeki masalar çalışanlarca birleştirilmiş, mangal köşeye getirilmişti. Mutfakta balık temizlenirken, Kerim arabadan peynir ve zeytini çıkardı. Rakı da iyi soğumuştu hani…<br />
<br />
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="278" src="https://www.youtube.com/embed/3obyMcTsidw" width="495"></iframe>
<br />
<br />
<br />
<iframe allowtransparency="true" frameborder="0" height="400" scrolling="no" src="https://www.strava.com/activities/3438729271/embed/fe6dbfbf8ce5e6ccbef077f6a81a2d298ca6cdff" width="495"></iframe>
<br />
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b>13 Mayıs 2020</b><br />
<br />
Kerim yine arabaya zulaladığı ekmek, peynir ve zeytini çıkardı akşamdan kalma masa üstüne. Geceden kalan tabakları da sıyrılmış iç içe koymuş. Rakı bardakları hala anason tütüyor yan yana. Dün akşam içmem dedim ama Levent Sevil’in masasında hiçbir şey yapmadan oturulmaz. Saydım 4 duble içmişim. Rakı sofrada güzel ama ertesi gün tura çıkıyorsanız kötü. Eh vücuttaki tüm suyu emiyor kendileri...<br />
<br />
Hamarattır, kahvaltıyı hızla hazır etti Kerim. Kahve zaten sayesinde hep var. Bir de Önder Abi’nin Neskafe gibi sıcak suya karıştırıp sütle hazırladığı Dibekli Türk kahvesi varmış. Türk kahvesi gibi pişirmeyi sevmiyorum diye anlatıyordu. Ben ise çaycıyımdır. Başkası hazırlayıp önüme koymaz ise kahve çekmez canım. Aklıma gelmez. Önder abi ikram ediverdi.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-kXQhQf56aHk/XvSJKS165MI/AAAAAAAAJ_0/nq_09UC-c5s4PK9ZLkp6t9aOwTjFNtVkQCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_469.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-kXQhQf56aHk/XvSJKS165MI/AAAAAAAAJ_0/nq_09UC-c5s4PK9ZLkp6t9aOwTjFNtVkQCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_469.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Çökertme sabahı</td></tr>
</tbody></table>
<br />
İbrahim Kaptan’ın bahçesinden yeşillikler koparıp yıkamış da Kerim. Köy biberi yakışıklı peynirle pek güzel gider diye. Sofraya oturduğunda Levent Sevil telefonla konuşuyordu. Belli ki trafiği kalkar kalkmaz başlamış. Öğlen yemeği için Kultak’ta bir yer ayarladı kaşla göz arasında. Yer dediğime bakmayın. Daha önce hizmet ve servis aldığımız işletmeler açık olmadığı için sahiplerine bize kim pilav yapar, gözleme açar diye soruyordu. O birini arıyor, aranan başkasına yönlendiriyor. Sonunda biri diyor ki “gelin bizim bahçede hanım açsın size gözleme… Ayran da yaparız.” Öğlen yemeği sorunumuz yok.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-9O5vX-H9TqQ/XvSJWUXA5UI/AAAAAAAAJ_g/gsVv5Lcy2T0AlcG19TtZZaLhSFHg6_7dACLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_47f.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1367" data-original-width="1093" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-9O5vX-H9TqQ/XvSJWUXA5UI/AAAAAAAAJ_g/gsVv5Lcy2T0AlcG19TtZZaLhSFHg6_7dACLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_47f.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Çökertme'den çıkıyoruz</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-biCjueXmJNg/XvSJSi_mB1I/AAAAAAAAJ_Y/oJxaMWMclhIS1vGJ6BxOw9CwVKUCsyweQCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_47b.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="960" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-biCjueXmJNg/XvSJSi_mB1I/AAAAAAAAJ_Y/oJxaMWMclhIS1vGJ6BxOw9CwVKUCsyweQCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_47b.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bugün rüzgar kesildi. Hava ısınıyor.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-MEg7QRgUyB8/XvSJWBRKxyI/AAAAAAAAJ_c/2imqJBRsvgoIgaXmkdnaubLUaEm1ZP58ACLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_47e.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-MEg7QRgUyB8/XvSJWBRKxyI/AAAAAAAAJ_c/2imqJBRsvgoIgaXmkdnaubLUaEm1ZP58ACLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_47e.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Her an bir film karesi gibi.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
Bugün istikamet Akbük. Önümüzde Ören’e dek düz ve ısınmamızı sağlayacak güzel bir yol var. 20 km sonra günün ilk ve son rampası Alatepe’yi saracağız. 3km’lik sırtın diğer ucunda, Akbük’e inmeden bizi Kultak karşılayacak.<br />
<br />
Her ne kadar Önder Abi ile bir ikili olduysak da bugün kendime Levent Obalar’ı referans aldım. Zira Önder Abi’nin altında bir Carraro Kifuka elektrikli bisiklet var. Yokuşları rahat rahat çıksın istiyorum. Levent Sevil’de bir Carraro E-Gravel kullanıyor. Tutabilene aşk olsun. Sadece Obalar ve ben kalıyoruz geriye ve ikimiz de normal bisiklet tepesindeyiz. Obalar ise benim de çok özendiğim bir Carraro Gravel kullanıyor. Yani Alatepe’yi kuyruğunda çıkabilirim diye düşündüm.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-EHmmsKyLB-w/XvSamC5gd6I/AAAAAAAAKAY/bTjF0p2JvE4bEm_HH31HxymZZFSqUmS7ACLcBGAsYHQ/s1600/gbt%2Bkrm.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1125" data-original-width="900" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-EHmmsKyLB-w/XvSamC5gd6I/AAAAAAAAKAY/bTjF0p2JvE4bEm_HH31HxymZZFSqUmS7ACLcBGAsYHQ/s640/gbt%2Bkrm.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kerim rampalarda sık sık öne geçip bizi kritik noktalarda bekledi. Su hazırladı, gazoz soğuttu.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
Ören çıkışından itibaren Alatepe 8km. İlk 4 km’si düşük eğim (%3-4) yükselmeye başlıyorsunuz. Sonraki ilk 400 m eğim %14’lere varıyor. Eğimin %9’lara düştüğü 1.5.km’lik bölüm sizi büyük kavak ağacının ikiye ayırdığı yola, çeşme başına getiriyor. Burada soluklanmak gerek zira bu noktadan itibaren eğim %13’leri gösteriyor ve %8 ile zirvede bitiyor. Son 1km’ye kadar beraber çıktığımız Obalar’ı bir müddet sonra kaçırdım. Bir önceki günün yorgunluğu, gece içilen rakı ve hissedilir derecede yükselen sıcaklık tempomu yine düşürdü. Ben grubu Kultak’ta gözlemeleri sararken yakalayabildim.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-dyCAlF8qIVs/XvSJJ-gUS2I/AAAAAAAAJ_o/tMEJO9MiZg4ICKO5VbRllmMI3YLYS0onwCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_46f.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1281" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-dyCAlF8qIVs/XvSJJ-gUS2I/AAAAAAAAJ_o/tMEJO9MiZg4ICKO5VbRllmMI3YLYS0onwCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_46f.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Önder Sermet</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Alatepe-Kultak arası her şeyi tepeden izleyebildiğiniz, aşağıda ovaları, zeytinlikleri, tarlaları tüm berraklığıyla gördüğünüz bir bölüm. Alatepe tırmanışının yorgunluğunu atmak için birebir. Yalancı inişe aldanıp kendinizi kaptırırsanız aradaki battı çıktıya yorgun varmak içten bile değil. Benim geriden gelme nedenlerimden biri de bu. Bu bölümün tadını çıkararak tamamlamayı seviyorum.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-e3HQADrdN90/XvSJZFEOL9I/AAAAAAAAJ_k/5Aui9qWTDIEn8AhhVOQxlGicomOq6PURgCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_481.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1200" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-e3HQADrdN90/XvSJZFEOL9I/AAAAAAAAJ_k/5Aui9qWTDIEn8AhhVOQxlGicomOq6PURgCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_481.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Gözlemeleri gömerken</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Normal şartlarda Kultak’ın bitimindeki kahvede mola verirdik. Şimdi orayı boş, kapalı ve terkedilmiş görünce içim, kalbim, hayallerim kısa bir sessizliğe büründü. Akbük seyir noktasına dek tek yaptığım birkaç fotoğraf ve video çekmek oldu.<br />
<br />
15 dk sonra denize gireceğiniz koya bir kuş misali tepeden bakmak her seferinde heyecanlandırıyor beni. Burada da toplu bir fotoğraf çektik. Ardından saldık bisikletlerimizi aşağı. Geçtiğimiz senelerde bu yollarda daha fazla araç olurdu. İniş esnasında sadece 2 araca denk geldim. O yüzden bisikletimi biraz daha rahat kullanma şansım oldu. Aşağı öncekilerinden daha hızlı indim. Zaten yakut turkuazı Akbük koyu kucağını açmıştı bile…<br />
<br />
Konaklayacağımız yere varınca ilk yaptığımız buz gibi bira içip ikinci günü kutlamak oldu. Deniz’e girmeden evvel de konuk olarak anons edildiğimiz ve Muhlis Dilmaç’ın Carraro Türkiye adına sunduğu Instagram canlı yayınına katıldık. Gökova’dan ve koşulların şekillendirdiği Gökova Bisiklet Turu’ndan konuştuk. Deniz ise hasarlarımızı onardı, bizi tedavi etti. İki günün tüm yorgunluğunu, kirini pasını Akbük’ün turkuaz mavisine bıraktım… Yemeğe dek dinlenmeye çekildik odalarımıza…<br />
<br />
Hem rotaların kısalması hem de küçük bir grup olmanın getirdiği avantaj ile sanırım tur tarihinin en yüksek ortalamasını hız yakaladık. Önceki turlarda grubun başı ile sonu arasında 4-5 saatlik zaman farkları olmuşluğu vardır. 55-65km’lik etapta sabah 9 gibi yola çıkıp, molalar dahil akşam 17-18’da kamp yerine ulaşılması ortalama hakkında bilgi verebilir. Yani Gökova Bisiklet Turu bir gezi turudur. Kamp alanına ilk gelmenin bir ödülü olmadığı gibi avantajı da bulunmaz. Tüm tur kervan gibi hareket ettiğinden kamp alanına ilk girenin eşyaları hala ortalamaya göre hareket eden araçtadır. Çadırını kuramaz, üstünü değişemezsin. Su, meyve vb ikram aracı grubun başına sonuna gidip gelerek mesaiye devam eder. Yukarıdaki örneği baz alırsak 2 saat kadar beklemek zorunda kalabilir günün birincisi… Birinci olmak her zaman anlamlı değildir…<br />
<br />
Sofraya erken oturduk. Mezelerin yanına tabi yine rakılar açıldı. Hava kararınca da Sait Faik’in Sinarit Baba öyküsündeki gibi oltasını seçmiş bir balık yedik birlikte. 3 duble de burada içmişim. Gece çok güzel uyudum…<br />
<br />
<br />
<b><br /></b><iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="278" src="https://www.youtube.com/embed/y3_fOH2JN3E" width="495"></iframe><br />
<b style="font-weight: bold;"><br /></b>
<iframe allowtransparency="true" frameborder="0" height="400" scrolling="no" src="https://www.strava.com/activities/3443742944/embed/006ff54b13c36dbc8535fac1cb8a515309883d2d" width="495"></iframe>
<b style="font-weight: bold;"><br /></b>
<b style="font-weight: bold;"><br /></b><br />
<b style="font-weight: bold;"><br /></b>
<b style="font-weight: bold;">14 Mayıs 2020</b><br />
<br />
Normalde Çubucak Orman Kampı’nda tamamlamamız gereken 3. etap, yasaklardan dolayı geriye Marmaris’e çekilince gün sonunda bizi pek bir şeyin beklemediği sadece pedal bastığımız güne dönüşmüştü. Hava sıcaklığı 35ºC’lere yükselecekti. Üstelik son gün için 40ºC’ler anons edilirken Muğla’da maskesiz sokağa çıkılmayacak kararı alınmıştı. Marmaris’e doğru yola çıkmadan evvel turu nasıl sonlanacağını planladık. O da sırası gelince bu satırlardaki yerini alacak tabi.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-NyBNYZrGJec/XvSbhkOnUBI/AAAAAAAAKAk/EZtyR07dJZk7QP88xC17zg9E1IY6Zu0OQCLcBGAsYHQ/s1600/IMG_7341.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/-NyBNYZrGJec/XvSbhkOnUBI/AAAAAAAAKAk/EZtyR07dJZk7QP88xC17zg9E1IY6Zu0OQCLcBGAsYHQ/s640/IMG_7341.JPG" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Akbük</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-W38D1UfYcDI/XvSbhKkLhYI/AAAAAAAAKAg/xPwa8QDZ0CcmiqgEVkgKqZi_vKyE3pGTgCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_46b.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-W38D1UfYcDI/XvSbhKkLhYI/AAAAAAAAKAg/xPwa8QDZ0CcmiqgEVkgKqZi_vKyE3pGTgCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_46b.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kaçak</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-xBmMxmjtGw0/XvSQWRgMBjI/AAAAAAAAJ_8/ejmwImz3L5oob_6wN_4xfOI1eTsnEt_ngCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_47d.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-xBmMxmjtGw0/XvSQWRgMBjI/AAAAAAAAJ_8/ejmwImz3L5oob_6wN_4xfOI1eTsnEt_ngCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_47d.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Akbük Akyaka arası doğa bisikletçiye gülümser</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-QbMb-ec4K0o/XvSQL7byWaI/AAAAAAAAJ_4/8-RioNF1Z1AF-6ELoCV1V3Sw93IjEgWFACLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_467.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-QbMb-ec4K0o/XvSQL7byWaI/AAAAAAAAJ_4/8-RioNF1Z1AF-6ELoCV1V3Sw93IjEgWFACLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_467.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İyot, toprak ve rüzgarın getirdiği farklı kokuları keşke burada paylaşabilsem.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-kT_a-N9SfWI/XvSQYfJhz-I/AAAAAAAAKAA/V5TQD09oW-Uv8cIYvDVvicIHuDMhP5LZwCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_478.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-kT_a-N9SfWI/XvSQYfJhz-I/AAAAAAAAKAA/V5TQD09oW-Uv8cIYvDVvicIHuDMhP5LZwCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_478.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Katılanlar rengi, kokuyu ve hissi bilir</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Akbük - Akyaka arası bana Gökova’da olduğumuzu en çok hatırlatan bölümdür. Bu yol bisiklet sürmek için idealdir. Sıcağa rağmen orman yolunda sürmek, denizin üzerindeki ince esinti, pırıl pırıl bir gök ve turkuaz deniz manzarası her zaman masalsı olmuştur. Bu sabah Kerim ile Levent Sevil yer değişince bu yolun bir bölümünde Kerim ile pedal bastık. Yalnız kaldığım bölümde de her zaman yaptığım gibi hayaller kurdum ara ara kendi kendime konuştum. Bazen nefesimi dinledim. Yol, bisikletimin altından yağ gibi aktı gitti.<br />
<br />
Akyaka’nın içine girmeden, önce Gökova’ya ardından öğle yemeği yiyeceğimiz meşhur Akçapınar Tostçusu’na yöneldik. Hani şu meşhur okaliptüs ağaçlarıyla bezeli eski Marmaris Yolu’nun sonunda olan. Tost ve ayranlarımızı her zamanki gibi işletme dışında tükettik. Gökçe tırmanışı pek konu edilmez ama Gökova Bisiklet Turu’nun özel tırmanışlarından biridir. %7 ortalamayla yaklaşık 2 km boyunca yükselirken dün ve bugün pedalladığınız yolu şimdi tam karşıdan izleme şansı tanır. Turun ana yol kullanılan tek kısmıdır. Sonra aynı yol bizi Marmaris tepesine tırmandıracak Taşhan rampasına dek kusursuz bir akışla taşımaya devam eder. Sığla ağaçları ve göbeklerinden sular akan kayaların arasından geçerken biraz performans yapmanız tavsiye edilir. Bu adım insanın ruhunu doyurur.<br />
<br />
Marmaris öncesi son molamızı, Gökova turlarında her zaman grubun toplanmasını beklediğimiz benzinlikte verdik. Önümüzdeki 3km’lik Taşhan yokuşu hep tam zamanında biten rampalardan olmuştur. Çık çık bitmeyecek gibi gelir. Tam isyan ettiğiniz noktada bir bakarsınız ki Marmaris ayaklarınız altında. Zira gün içinde 1 km’lik ve %10 eğimli Akbük koyu çıkışı, battı çıktılı 24 km’lik Akyaka güzergahı ve üstüne %7 eğimli Gökçe rampası enerjinizden çok şey götürmüştür. Sıcağı da eklersek isyan epey anlaşılır bir şeye dönüşüyor. O yüzden dinlemek bize iyi geldi. Levent Sevil de önden giderek kalacağımız otelin konumunu attı.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-SA4oNx6j_1Q/XvSxAA4Vx0I/AAAAAAAAKBo/Chv8fesLVq8aBdBmbFzO3xDFLi2A7IgHwCLcBGAsYHQ/s1600/gbt%2Bmarmaris.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-SA4oNx6j_1Q/XvSxAA4Vx0I/AAAAAAAAKBo/Chv8fesLVq8aBdBmbFzO3xDFLi2A7IgHwCLcBGAsYHQ/s640/gbt%2Bmarmaris.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Otel yanar döner ama bir o kadar da dökük.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
Şehrin içinde apartmanlar arasına sıkışmış ve neresinden bakarsan bak dökülüyor olsa da kendimizi odalarımıza atınca otelin durumu sadece görüntüde kalıyor. Hazır bir şeyler söyleyip akşam yemeğini geçiştirelim desek de sonradan küçük bir market alışverişi ve Kerim’in meşhur zeytin ve peynirleri otelin dar bahçesindeki masada yerini aldı. Gittiğimiz yere renk katıyoruz diye düşündüm 3. dublemi bitirdiğimde… Ertesi gün etabımız 30km kadar olunca koğuş kalk saati geçe alındı. Uyumaya çekildik…<br />
<br />
<iframe allowtransparency="true" frameborder="0" height="400" scrolling="no" src="https://www.strava.com/activities/3449518652/embed/9b5e868d7e87002a98982445c24042ec7efc2c0a" width="495"></iframe><br />
<br />
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="278" src="https://www.youtube.com/embed/79wmePkI0Dw" width="495"></iframe><br />
<br />
<br />
<b style="font-weight: bold;">15 Mayıs</b><br />
<br />
Plan şu idi. Marmaris çıkışı, İçmeler üzerinden Asparan tırmanılacak ve bu yıl ilk kez geçilecek bir rota ile Datça ana yoluna bağlanılacaktı. Havanın daha sabahın 10’nunda 35ºC olduğu düşünülürse Çubucak’a kadar bisikletle devam kararı aldık. Balıkaşıran’ı araçla sarıp bisikletlerle Datça’ya devam edilecekti.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-e4wqjuCH1aw/XvSh2U4XLsI/AAAAAAAAKBY/TZSyy9xOBsUJ7cKHdtVFt3CMp07u0BDtACLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_482.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1373" data-original-width="1099" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-e4wqjuCH1aw/XvSh2U4XLsI/AAAAAAAAKBY/TZSyy9xOBsUJ7cKHdtVFt3CMp07u0BDtACLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_482.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Marmaris'ten maskelerle yola çıkıyoruz.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-xOXB9L0EBRE/XvSY1jkxA6I/AAAAAAAAKAQ/SZq13eadJlcwARjWvuM7kWX_alJV6gH9QCLcBGAsYHQ/s1600/gbt%2Bmask.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-xOXB9L0EBRE/XvSY1jkxA6I/AAAAAAAAKAQ/SZq13eadJlcwARjWvuM7kWX_alJV6gH9QCLcBGAsYHQ/s640/gbt%2Bmask.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Maske ile bisiklet sürmek hele bu sıcakta....</td></tr>
</tbody></table>
<br />
İçmeler’e dek maske ile bisiklet sürmek sorun olmadı ama Asparan’ı sarmaya başladığımda nefes almakta zorlandım açıkçası. Peşine takıldığım Levent Obalar sabit temposuna ayak uyduramayınca epey geriye düştüm yine. Yol kenarında durup bir çeşmede serinledim serinlemesine ama bu sefer ıslanan maske içinde büsbütün nefesim kesildi.<br />
<br />
Asparan rampasını severim. Orman içinden sana yolu göstere göstere yükselir. Yalanı, sürprizi yoktur. İnişi ise adeta nişandır. Datça yol ağzına dek inişi ve eteği yine hayaller kurdurur, bisikletinle konuşturur. Yine öyle yaptım.<br />
<br />
Ana yola paralel devam edeceğimiz, rotanın yeni bölümü yine orman içinde ama toprak ve yer yer taşlı yoluyla konuşulur bana kalırsa. Asparan’ı tırmanırken ne kadar mücadele verdiysem, bu kızıl yolda da bir o kadar yoruldum. Gökova Bisiklet Turu’na hayırlı olsun… Bence 300 kişiyle daha anlamlı olacak bu yol sizi neredeyse Çubucak’a dek götürüyor…<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-LOZUadM751A/XvSiMXuEVZI/AAAAAAAAKBg/DguZIYegzWcdkZNZ9E-FCTfipLVX7mSYACLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_476.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1281" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-LOZUadM751A/XvSiMXuEVZI/AAAAAAAAKBg/DguZIYegzWcdkZNZ9E-FCTfipLVX7mSYACLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_476.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Yeni yol Mayıs ayında gelinciklerle dolu.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Çubucak’a varınca planımızı bir kez daha gözden geçirdik. Sıcaklık ve nem öyle bunaltıcıydı ki Datça’ya geçmeyelim dedik. O yüzden bisikletlerimizi Çubucak Orman Kampı’nda bırakarak araçla Balıkaşıran’a çıktık. Birkaç kare fotoğraf ile bu sembolik tura nokta koyduk. Akdeniz ve Ege’yi ayıran Datça Yarımadasının en yüksek noktasında manzaranın tadını çıkardık. Buraya tur ile birlikte her çıktığımda arkamdan gelen, yorgun, tüm enerjisini tükettiğini düşünen katılımcıların zirveye varış sevinçlerini izlerdim. Arkadaşının uzattığı elmayı ödül gibi kaldırışını. Bir avuç yemişi yaşamının en değerli saydığı o anı gözlerdim. Suyun kana kana içildiği, Ege ve Akdeniz’i arkalarına alıp fotoğraflar çektirdikleri yerden son bir kez daha baktık 4 kişi. Artık Muğla’ya dönebilirdik. İçi serin aracımıza yeniden binip, bisikletlerimizi da almak üzere geriye Çubucak’a indik… Daha sonra yaptığımız hesaba göre tüm körfezi sadece 40-50 km kısaltmıştık. Her zaman yaptığımızdan farklı bir Gökova Bisiklet Turu olmuştu.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-WbKkzI_qxGU/XvSdRGfi36I/AAAAAAAAKAw/uLWLEDtTuioOjk0zJ_oI4BZWPYtMIyU4wCLcBGAsYHQ/s1600/gbt%2Bfinal.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="576" data-original-width="1024" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-WbKkzI_qxGU/XvSdRGfi36I/AAAAAAAAKAw/uLWLEDtTuioOjk0zJ_oI4BZWPYtMIyU4wCLcBGAsYHQ/s640/gbt%2Bfinal.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">14. Gökova Bisiklet Turu bitiş noktası</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Bodrum’a dönmeden önceki bu akşam Bozöyük’te kalacaktık. Çekilen dizi nedeniyle Güzelköy olarak da anılmaya başlayan Bozöyük Levent Sevil’in doğup büyüdüğü şirin bir Muğla köydür. Burası, Muğla merkez civarında yaptığımız tüm turlarda mola noktasıdır. Bisiklet turlarından bağımsız olarak yaz kış gelip konakladığımız da olmuştur. Zira Aplangeç mevkiinde Sevil’in dayısının evi tam su başında yükselir ve oldukça ikonik köprüsüyle fotoğrafların vazgeçilmez arka planıdır. Köprünün hemen arkasında en derin yeri diz seviyesindeki suya uzanıp serinledik bu sefer. Soğuk suyun bizi çocuklar gibi şenlendirdiği bi kaç dakikanın ardından son akşam yemeğimizi yemek üzere sofranın etrafındaki yerimizi aldık. Rakımın suyunu dereden aldım. Uzun bir gecenin başlangıcı oluverdi.<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-rsOPOTWfljY/XvSe9F3E19I/AAAAAAAAKBI/_D2MLd-Zg94KpLVNyLLA0HLgy5ZzofoZQCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_474.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-rsOPOTWfljY/XvSe9F3E19I/AAAAAAAAKBI/_D2MLd-Zg94KpLVNyLLA0HLgy5ZzofoZQCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_474.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Aplangeç. Bu köprü diğer yazı ve videolarımda illa ki yer alır.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-wF-iyvMvqO8/XvSe6_E-bBI/AAAAAAAAKBE/3yIZbnv2oWUE28x-YfLoXwtu6VsQ1XJHwCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_471.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1281" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-wF-iyvMvqO8/XvSe6_E-bBI/AAAAAAAAKBE/3yIZbnv2oWUE28x-YfLoXwtu6VsQ1XJHwCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_471.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hava sıcak. Bedenlerimizi soğutmamız için bu su birebir.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-bSR0Fy4wrDY/XvSe5Tib42I/AAAAAAAAKBA/ZiuAvOgsVGwkHj20pPDhq7kQSAhBYkUxQCLcBGAsYHQ/s1600/IMG_7384.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/-bSR0Fy4wrDY/XvSe5Tib42I/AAAAAAAAKBA/ZiuAvOgsVGwkHj20pPDhq7kQSAhBYkUxQCLcBGAsYHQ/s640/IMG_7384.JPG" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Rakı da soğuyor tabi.</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dzdcGxSMKwupUqO_g5fWpXVU04ZeGItznNg4wv_mouRhd5Tz05k0W3AVhtQod3lK1RUqGEL_8t2W1Soo1V3sQ' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-m1b4HDvzVPE/XvSdbFliGZI/AAAAAAAAKA0/PudOOxY-CQYUcZTjUtnBHE-bgxxD7ZrYwCLcBGAsYHQ/s1600/GOPR0547.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-m1b4HDvzVPE/XvSdbFliGZI/AAAAAAAAKA0/PudOOxY-CQYUcZTjUtnBHE-bgxxD7ZrYwCLcBGAsYHQ/s640/GOPR0547.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Final yemeği!</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<iframe allowtransparency="true" frameborder="0" height="400" scrolling="no" src="https://www.strava.com/activities/3453812724/embed/7a7e9aa6439ca3999773d4a84f7ab4f2eda3bcd6" width="495"></iframe><br />
<br />
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="278" src="https://www.youtube.com/embed/9UvK6Or-ZnU" width="495"></iframe><br />
<br />
Salgının seyrine göre turu yine kalabalık olarak 29 Ekim haftasında yapmayı istiyordu Levent Sevil. Tıpkı katılma hayaliyle dolup taşan bir sürü bisiklet sever gibi. Neler olacağını elbet zaman gösterecek. Biz turu tamamladığımızda Haziran’da normalleşmenin başlayacağı konuşmaya başlamıştı yetkililer. 3-4 gün evvel AVM’lerin açıldığı ilan edildiği düşünülürse yeni sürece hızlı adım atıyorduk. Umalım ki 1 Haziran ile birlikte istenilen olsun. Kontrol altına alınmış salgının gölgesinde tıpkı önceki yıllardaki gibi dolaşabilelim Gökova’yı….Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-11652358248254804462020-05-26T07:05:00.000-07:002020-05-26T07:05:00.003-07:00Kötü niyetli biriSosyal medyada paylaştığım kimi fotoğraf ve videolarımın altına, içeriğinden bağımsız ve nadir gelen birkaç yorum, bu yazının konusu olsun istedim. Hem salgın gündeminden uzaklaşmış hem de Bodrum’dan bahsederek kendimi iyi hissetmiş olurum diye düşünüyorum.<br />
<br />
O karelerde göze ilişen duvara asılı kürek, çapa ve baltanın güvenliğimiz için bir tehdit oluşturup oluşturmadığı soruluyor ve peşinden öneriler geliyordu. Öyle ya bahçe aletlerimiz çalınabilir, “kötü niyetli biri” biz yokken bu aletler marifetiyle eve girebilir hatta ve hatta evdeysek saldırabilirdi de…<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-5wEff9bUOc4/Xs0Xx4OA7LI/AAAAAAAAJ6c/QvHSnetpJ2YZSIj67H0n-EewYCZAniKFgCLcBGAsYHQ/s1600/IMG_6093.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-5wEff9bUOc4/Xs0Xx4OA7LI/AAAAAAAAJ6c/QvHSnetpJ2YZSIj67H0n-EewYCZAniKFgCLcBGAsYHQ/s640/IMG_6093.JPG" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: 12.8px;">Evde bahçe eşyalarımızı koyabileceğimiz bir yer olmadığından duvarlara asmak pratik bir çözüm oldu.</span></td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-wfpFrYg_5sY/Xs0XwzCaWgI/AAAAAAAAJ6Y/twFzdgdcauM8UFYl6pQ0odKNNvnNpH-tgCLcBGAsYHQ/s1600/IMG_6095.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-wfpFrYg_5sY/Xs0XwzCaWgI/AAAAAAAAJ6Y/twFzdgdcauM8UFYl6pQ0odKNNvnNpH-tgCLcBGAsYHQ/s640/IMG_6095.JPG" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Fotoğraflarda pek çok detay inceleniyormuş meğer.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
İstanbul’da 42 yıl yaşamış biri olarak -ki bunun en az 30 yılı kendimizi, ailemizi ve evimizi korumak adına gittikçe artan güvenlik önlemleri altında geçmiştir- çok iyi anlıyorum. Gerçi hafızamı zorlasam da çelik kapının hayatımıza ilk ne zaman girdiğini anımsayamam doğrusu. Çelik kapıdan önce kapı zinciri kullanılırdı. Günümüz önlemlerine bakınca zincir oldukça uyduruk bir şeydi. Hatta birkaç kez bizim çocukluğumuz yüzümüzden, babamın onarmak zorunda kaldığını hatırlarım. Vurur, çeker, kapı zincirliyken zorlar, saçma sapan oyunlara malzeme ederdik. Bir karış zincire, Tarzancılık oynamak üzere asılmak anca bir çocuk hayalperestliği olarak görülebilir (ya da salaklık). Fakat özellikle hava karardıktan sonra sarkan zincirine vurup, çıkardığı şakırtılı ses durana kadar odama koştuğumu belki de oyundan çok o yaşlardaki karanlık korkusuna bağlayabilirim. İnanırdım ki zincirin sesi beni koruyor. Yazınca fark ettim ki ister kapıyı tutsun ister bizim oyuncağımız olsun zincir tek başına beni güvende hissettiriyormuş.<br />
<br />
Eh güvende hissetmek önemli zira doğduğumuz andan itibaren (koruma amaçlı da olsa) korkutularak büyüyoruz. Cız yapmak diye bir şey var mesela. Cız yetmezse şirin bir sesle “ee e yapıcam!” denilerek tokat göstermek var. Ebeveynlerin korku nakli diyorum ben buna. Kendi korkularını çocuklarına geçirme ritüeli. Bir diğer adıyla korkuyla kontrol etmek. Bizler büyüdükçe yeni düşmanlar yaratıldı ve bizimle büyümeye bırakıldı. Kendi kuşağımda öcüsüz büyümeyen çocuk yok gibidir. İlk düşman…<br />
<br />
Peşinden iğne yapacak doktor, veririm bak denilen polisler geldi. Sokakta büyüdüğümüz için bizi eve sokmak için de düşmanlar yarattılar. Çingenelerin çocuk hırsızı olduğuna ve bizi kaçıracağına öyle inandırdılar ki çöpleri karıştıran herhangi birini gördük mü pırrr eve kaçıyorduk. Bilmemnenanım teyzeler vardı insafına bırakıldığımız. İçinde oynamamız istenilmeyen metruk bina hakkında ne cinli perili hikayeler anlatır, travmalar geçirtirdiler bize… Halbuki içeride yere soğan patates sermiş, domates kuruturlardı Bilmemnenanım teyzeler…<br />
<br />
Zaman geldi düşman yaratma işini ailelerimiz değil hükümetler devraldı. Haliyle büyüdükçe düşmanlarımızı da değiştirdiler. Birbirimizden farklı olduğumuz, düşündüğümüz, inandığımız insanları koydular karşımıza yetmedi etiketler-bayraklar gösterdiler düşman diye. Dinler icat ettiler üstüne üstlük. Hep bir tehdit olsun ki korkalım…<br />
<br />
Uzatmayayım, başta bahsi geçen “kötü niyetli biri” biz büyürken kafamızın içine oturtuluyor. Bizimle yaşamaya bırakılıyor. O ki korkularımızı ve şüphelerimizi sürekli kaşıyor. O ki bahçe aletlerimizi çalıyor, evimize giriyor ve bize zarar veriyor.<br />
<br />
Bugün hala İstanbul’da yaşıyor olsaydım büyük ihtimal güvenliğim konusunda endişe etmeye devam ederdim. Çünkü büyükşehirlerde tehlike ve tehdidin arttığını düşündüren ve buna inanmamızı isteyen çok fazla şey var. Pencere, balkon hatta çelik kapı önüne ikinci bir demir parmaklık, alarm sistemleri, kameralar, akıllı sensörler, özel güvenlik görevlileri, x-ray cihazları, otopark bariyerleri vb. bir sürü şey korkumuzu sıcak tutmak üzere hazır ve nazırlar. Kendimizi her şeyden sakınır olmamız bu yüzden anormal değil. Kapı komşumuzu tanımıyor olmak bu yüzden eleştirilemez. Tipini beğenmediğimiz biri yüzünden kaldırım değiştirmek de anlaşılır bir şey. Çünkü tam da bunu yapmaya programlanıyoruz. Zira en kolayı uzaklaşmak, görmezden, duymazdan gelmek. Lakin bu stres ve yalnızlık ile yaşanır mı? Veya ne kadar yaşanır?<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/--MjVKagn6gI/Xs0bOpxPqDI/AAAAAAAAJ6o/g53CiHWqmhc6HHHfKsZ9Ldmd27LouShDwCLcBGAsYHQ/s1600/guvenlik%2Bkamera.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/--MjVKagn6gI/Xs0bOpxPqDI/AAAAAAAAJ6o/g53CiHWqmhc6HHHfKsZ9Ldmd27LouShDwCLcBGAsYHQ/s640/guvenlik%2Bkamera.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Etrafımızı sarmış her güvenlik işareti bizi korkmaya programlıyor.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-w5fnHl4NKxM/Xs0bcvKJplI/AAAAAAAAJ6s/45dBYCgN6woD5z2Ji2B5b-njStQd2oo6QCLcBGAsYHQ/s1600/h%25C4%25B1rs%25C4%25B1z.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="422" data-original-width="750" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-w5fnHl4NKxM/Xs0bcvKJplI/AAAAAAAAJ6s/45dBYCgN6woD5z2Ji2B5b-njStQd2oo6QCLcBGAsYHQ/s640/h%25C4%25B1rs%25C4%25B1z.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Evet bu bir ihtimal.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Misal, Galata’da yaşarken -ailemin bana aktardığı korku ve önyargıları nedeniyle- daha önce yolumu değiştirdiğim tinercilerin aslında hiç anlatıldığı gibi bir tehdit olmadığını gördüm. İki yıl boyunca aralarından geldim gittim. Başlarda tedirgin oldum, yolumu değiştirdim. Zaman zaman canımı da sıktılar fakat bir nedenle konuştuğumda bizim korkularımızın onların çaresizliğini büyüttüğünü fark ettim. Asıl tehlike hep çaresizlikmiş aslında. Sevmek, kucaklamak yerine nefreti, ötekileştirmeyi, yok etmeyi koyuyoruz ne yazık ki… Sihirli kelime “tanımak”. Tanıdıkça anlıyoruz, tanıdıkça seviyoruz, tanıdıkça hakkında konuşmaya başlıyoruz. Tam tersinden bakmak da mümkün. Tanımadan seviyoruz, tanımadan nefret ediyoruz, bilmeden konuşuyoruz, hep biliyormuş gibi yapıyoruz…. Olmaz böyle… Her şeye yakın olmak, uzak durmamak gerekiyor.<br />
<br />
İyi de ben neden kaçtım öyle değil mi? Neden uzaklaştım doğduğum şehirden, mahallemden, sevdiklerimden. Neden yerleştim buralara?<br />
<br />
Bir an geliyor hepimiz, başka bir yerde yaşama fikrine kapılıyoruz. O tatilde pek mutlu olduğumuz, kendimizi iyi hissettiğimiz yerlerin bizi çağırdığını duyuyoruz. Bozcaada’nın ömür uzattığı, Kaz Dağları’nın berrak havasının sağlıklı olduğu, Ege’nin neresinde olursa olsun zeytinyağı tüketerek huzurla yaşlanacağımız vs boşuna söylenmez. Sorumluluklarımızın bizi yormaya başladığı 35’inden sonra çoğumuz Kaş’ta da yapabilirim, Bodrum neden olmasın? Didim’in sakinliği yeter demeye başlıyoruz. Dinlenmeye ihtiyacımız var. Bu neden benim için de geçerli.<br />
<br />
Aynı zamanda korkmak da istemedim artık. Güvenliği geçtim; işimi zamanında yetiştirememekten, otobüsü kaçırmaktan, sevdiklerimin özel günlerini, verdiğim sözleri unutmaya başlamaktan korkmamalıyım dedim. Kafamı sürekli meşgul eden şeylerden kaçasım tuttu. Zaman benim olsun istedim. Pek zeki ve akıllı bir adam sayılmam. En azından bir sürü şeyi aynı anda yapabilen insanlardan olmadım. O yüzden bir kedi nasıl yaşıyorsa öyle yaşayayım istedim. Kuş olayım, ot olayım, böcek olayım. Kısacası ne kadar basit yaşarsam kalan ömrümün hakkını verebilirim diye düşündüm.<br />
<br />
Yeni hayatımızın neredeyse altı yılını geride bırakıyoruz. Kendi adıma bu altı yılda epey basitleşti hayatım. Defalarca anlattım ama burada tekrarlamam gerekiyor. Bisiklet bu hayatın anahtarı oldu benim için. Bacaklarım izin verene kadar bisiklet sürmeye devam edeceğim zira Bodrum’a bir bisiklet yolculuğuyla geldim. Ondan sonra bisiklet kadar sadeleşti hayatım. Arabasız da yapılabileceğini gördük. Toplu taşıma işimizi zaten görüyordu. Bu sayede yaşadığımız mahalleyi, insanlarını hatta çiftlik ve sokak hayvanlarını bile tanıdık. Yeni komşularım, arkadaşlarım, dostlarım oldu. Tıpkı çocukluğumdaki gibi bir mahallede yaşıyorum. Evden çıkar çıkmaz selam verdiğim bir sürü insan var. Bakkala gidip dönene dek ayak üstü sohbet ediyoruz. Emine Abla’dan yumurta alıyorum. Mesut minibüsünün camından “görünmüyorsunuz!” diye sesleniyor. Bakkal girişinde çocuklar bisikletlerini gösteriyorlar. Ali Abi içerde uzun bir selam, hâl hatır faslını başlatıyor. Tıpkı çocukluğumdaki gibi.<br />
<br />
Bak artık hava durumu için telefonuma bakmıyorum. Rüzgârı, nereden estiğini, bunun ne sonuç doğuracağını gökyüzüne bakarak okuyabiliyorum. Hala öğrenmekle birlikte toprakla uğraşıyorum. Her defasında üstüne biraz daha koyarak. Altı yıl evvel nereden bilirdim fidenin eski ayda dikileceğini. Benimkinin ağzı bozulmuş, çapayı eniştenin bahçesinden aldım da ektim. Ali İhsan Abi’nin boy boy küreklerinin nerede olduğunu biliyorum. Lazım olursa gel al der. Kendiminkilerini alana dek girdim halanın, komşunun bahçesine aletlerini kullanıp geri koydum. Şimdi benim malzemelerim bahçe bahçe dolaşıyor. Esirgemek olmaz, esirgersen yalnız kalırsın.<br />
<br />
Benim “Kötü niyetli biri”m şehirde kaldı. Hala başkalarının zihinlerini meşgul ederek uzaktan karşıma çıkmaya devam ediyor. Ne zanlar ne sanmalar köpürtüyor kafalarda.Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-71495589452377688532020-04-26T00:14:00.000-07:002020-04-26T00:15:15.538-07:00İmeceÇok değil bundan iki ay önce olsa, az evvel telefonda konuştuğum değerli dostum, meslektaşım Mehmet Gözetlik ile istisnasız tasarım tartışırdık. İlham veren yenilikleri, akıllıca çözülmüş tasarım ürünlerini, piyasaya iddialı girmiş bir yazı karakterinin kusurlarını, daha eskiden olsa baskı tekniklerini ama şimdi dijital çözümleri, alakalı film ve belgeselleri vesaire vesaire…<br />
<br />
Telefonu kapattığımızda ıslak ve kuru maya arasındaki farkı öğrenmiş ve son yaptığı cevizli ekmeğin detaylı tarifini almıştım. Tam da Mehmet Gözetlik’ten beklediğim gibi iki WhatsApp mesajıyla kendi yaptığı ekmeğin fotoğrafı, peşinden anlattığı tarifin YouTube videosunun linki geldi. Buna rağmen kalkıştığım ikinci denememde de fırından ekmek çıkmadı…<br />
<div>
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-rIOtxb6oW2Q/XqUl1kJrRxI/AAAAAAAAJ00/r6S7Y5sCs5Mt35SS2uFI0NlQtF_citkYgCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_448.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-rIOtxb6oW2Q/XqUl1kJrRxI/AAAAAAAAJ00/r6S7Y5sCs5Mt35SS2uFI0NlQtF_citkYgCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_448.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu bir ekmek değildir...</td></tr>
</tbody></table>
<div>
<br /></div>
Hülya ise mutfakta belki de hayatının en verimli dönemini geçiriyor. Benim bildiğim arası pek yoktu ama Bodrum’a taşındıktan sonra yemek yapmayı sevdiğini söyler. Tabi asıl ona sormak lazım. Açıkçası ben sonuçlardan memnunum. Damağım bayram ediyor doğrusu. Yeni versiyon kekler, börekler, poğaçalar, “Amaaan denedim, uydurdum!” dediği yemekler inip çıkıyor ocak üstüne. Fırında sürekli bir şeyler, değil lezzeti evi saran kokusu ile beni bir yerlere götüren zaman makinesi gibi. En çok ta çocukluğuma dönüyorum galiba.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-l8qNGxgsNrI/XqUokwNmjNI/AAAAAAAAJ08/DyrVPNkTe8QzjPfn5yGkOyc0WU0CUoevwCLcBGAsYHQ/s1600/bahce2020.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-l8qNGxgsNrI/XqUokwNmjNI/AAAAAAAAJ08/DyrVPNkTe8QzjPfn5yGkOyc0WU0CUoevwCLcBGAsYHQ/s640/bahce2020.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bizim ev hayatımız, sosyal aktiviteler dışında pek değişmedi.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Yoğunlaşan mutfak serüveninin biraz da komşular arası artan tabak trafiği ile alakalı olduğunu düşünmek yanlış olmaz. Salgına karşı evde kal çağrısı her nasılsa mutfakta karşılık buluyor. Ev sahibemiz Keşkek yapmış getirmiş, komşumuz elmalı kek pişirip yollamış. Eh! “Tabak boş dönmez” gibi yazılı olmayan bir kural var madem Hülya da mutfak önlüğünü bağlayıkodu belciğine… Bir hamarat, bir hamarat…<br />
<br />
Çok değil bundan iki ay önce olsa, burada yaşadığımız 5 yıldır hiç ahbaplık etmediğimiz komşumuz Ali İhsan Bey ile merhaba, merhaba selamlaşır, temassız komşuluğumuz devam ederdi. İtiraf etmeliyim ki ben de kafamdaki yazlıkçı profilinden dolayı biraz ön yargılıydım. Site yine yazlıkçıların marifetiyle telle çevrilmeden evvel bahçesinde dolaşan tavukları kovalamasına kızdığımı hatırlıyorum. Veya sitenin tel ile çevrilmesindeki ısrarına… Yazın ziyaret eden dostlarına doğada yaşamanın nimetlerini anlatırken, ilk zamanlar adamın doğa ile ilişkisinin sadece tele kadar olduğunu düşünürdüm. Belki de hep bakımlı, çimli, çiçekli halini kıskanmışımdır. Zira Ali İhsan Bey’in cennet parçası, meyve ağaçlı ve hep gözümün önünde duran bahçesine karşılık bizimki epey boz idi. Ne var ki bizim komşuluğumuz salgınla başladı ve birkaç haftada renkli bir hal aldı.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-pob-pYKMgsw/XqUpJX646mI/AAAAAAAAJ1E/oFid2fP2TD04vDmfso79bLKWzs5miyAfACLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_41d.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-pob-pYKMgsw/XqUpJX646mI/AAAAAAAAJ1E/oFid2fP2TD04vDmfso79bLKWzs5miyAfACLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_41d.jpeg" width="512" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ali İhsan Bey bahçe işlerinde bize çok yardım etti. Renkli, bilgili ve<br />
güzel bir adam olduğunu salgın sayesinde öğrendim.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Eniştenin (ev sahibimiz) evde oturmaktan sıkılıp bahçeyi temizleme işine girişmesiyle büyük bir işe kalkıştığımızı önceki yazıda anlatmıştım. Bize ayrılan bahçenin hemen önünde yeşil alan olarak bırakılmış ve siteyi köyden ayıran telin çekilmesiyle bahçemize aitmiş gibi duran epey büyük bir alan var. Bu mevsimde yeşeren yaban otları, morlu sarılı çiçekler açan boynu uzun zarif bitkiler, gelincikler, dikenler sadece bu alanı doldurmakla kalmaz, bize ayrılan bahçeye de atlar ister istemez. Haliyle ot yolmak her sene yaptığımız istinasız bir iştir ama öndeki büyük alana dokunmazdık hiç. Otlar uzar ve Haziran ile birlikte sarardığında yangın tehlikesine karşı birilerince biçilir, bir köşede yakılırdı o kadar. Bir başka köşesinde de yaz boyu domates biberimizi yetiştirdiğimiz üçe beş küçük bir sebze bahçesi hazırlardık.<br />
<br />
İki bin on dokuz Şubat’ında ektiği 40 meyve ağacıyla birlikte enişte o alanı terbiye etmeye başlamıştı zaten. Hem meşgul olacak bir uğraş bulmuş hem de alanı ottan, taştan temizlemişti. Bu yıl yeniden temizlenmesi gerekiyordu o da çapasını yeniden eline aldı. Bana da ona yardım etmek düştü. Şaka maka her şey bittiğinde enişte 4, ben de 3 kilo vermiştim.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-MmjzwEsT5NQ/XqUqehZvYNI/AAAAAAAAJ1M/yjOLz336ciUNMaoEtInRJGVJ24F8MkMvgCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_404.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1281" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-MmjzwEsT5NQ/XqUqehZvYNI/AAAAAAAAJ1M/yjOLz336ciUNMaoEtInRJGVJ24F8MkMvgCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_404.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Çit bitkilerinin önündeki alan site telle çevrilince bize aitmiş gibi olmuştu.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-KWaU-LQE8iI/XqUs06ZljeI/AAAAAAAAJ1U/j5M93CpyL7wKsJwuXJq4t929NVDNN769ACLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_428.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-KWaU-LQE8iI/XqUs06ZljeI/AAAAAAAAJ1U/j5M93CpyL7wKsJwuXJq4t929NVDNN769ACLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_428.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">O koca alan açıldı, temizlendi. Şimdi fidelerin ekilmesini bekliyor...</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Bildim bileli bahçe işleri için birilerini tutan Ali İhsan Bey salgın nedeniyle (daha sonra söylediği üzere memnun kalmadığından) kimseyi bahçeye sokmayınca bizim merhaba merhaba selamlaşmalarımız biraz daha soru cevap halini aldı. Zaten Enişte ile araları iyi, arada geldi uğradı. Neler yaptığımızı izledi. Önerilerde bulundu. Sonra baktım o da bir çapa aldı eline. Kaç yaşında bakmadan akşama kadar bizimle çalıştı günlerce. Ama ne çalışmak… Taşla, otla kavga ede ede, kan ter içinde…<br />
<br />
<i>-Ameet gel olum, şu otu sen çıkar…<br />-Alayım Ali İhsan Abi…<br />-A**** kodumun otu ne kök salmış…<br />-Hayata tutunduğundandır…<br />-S***** hayatını…<br /><br />-Hay ananı bacını…!<br />-Ne oldu abi?<br />-Yine taş çıktı sülesini bellediğim…<br />-Alırız biz abi…<br />-Bırak bırak Selami anasını s***** onun…</i><br />
<br />
Saat üç dedin mi paydos kuralını da o getirmiş olabilir. Hatırlamıyorum şimdi. Tek anımsadığım bir torba içinde votka, rakı, bira veya viskiyi saat üç oldu mu mola noktasına getiriyor olduğu. Zaten iki dedin mi başlıyor molaya az kaldı demeye. İlk üç gün iyiydi de dördüncü gün hanımlar isyan edince Enişte ile biraz ayak çektik doğrusu. Nasıl enişte evde sıkıldığı için uğraş arıyorsa Ali İhsan Bey de bütün gününü eşiyle geçirmek istemediğinden kaçıyormuş meğer. Çalışmaya devam, içmeye ne gerek var dediğimizde de “Oğlum motor benzinsiz kalınca çalışmıyor!” diye cevabı yapıştırmaktan geri durmadı her defasında. Baktık yanaşmıyoruz ki ben biraz alındığını, küstüğünü sezdim. Yoksa ara ara öyle laf çakmazdı diye düşünüyorum. Böylece saat üç molası otomatikman ortadan kalktı. Böyle devam etseydi karaciğerleri bahçeye bırakırdık alimallah…<br />
<br />
Ali İhsan Bey’in bahçesini de el birliğiyle yaza hazırladık. Otlar atıldı, çapalandı ve tesviye edildi. Molalarda tavla oynadık, çay kahve içtik derken araya bira da sıkıştırdık. Zaten tabak trafiği de o zaman başladı. Muhabbetin kıvamı koyulaştı. Ali İhsan Bey oldu rengarenk. Hayat boyunca çok çalışıp didinip böyle bir yerde yaşamayı hayal etmiş. Taşındığından beri ilk kez de kışı burada geçirince -ki sitenin ilk sakinidir kendisi- yaşam böyle devam etsin istemiş. İşin doğrusu bizimki tam bir köy imecesi oldu çıktı.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-08uOpJfbpIQ/XqUvdh0exfI/AAAAAAAAJ1k/5os_3rWbcD4yCAcWn60JSFA5YrutjYuFQCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_44a.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-08uOpJfbpIQ/XqUvdh0exfI/AAAAAAAAJ1k/5os_3rWbcD4yCAcWn60JSFA5YrutjYuFQCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_44a.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ali İhsan Bey'in bahçesi de elden geçti.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-2MVoDeLStYU/XqUvdTg4h_I/AAAAAAAAJ1g/2bVChzn5pdIcnhhvPXa4glx5d6qJ0MacQCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_449.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-2MVoDeLStYU/XqUvdTg4h_I/AAAAAAAAJ1g/2bVChzn5pdIcnhhvPXa4glx5d6qJ0MacQCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_449.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Enişte ile çalışmaktan mutluyum. Bir kere çok şey öğreniyorum...</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Nqr4JF3rCxo/XqUvdche5bI/AAAAAAAAJ1c/uMHFEVtNZK0RIjaxQvE7M1VhOfF03TCaQCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_44b.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-Nqr4JF3rCxo/XqUvdche5bI/AAAAAAAAJ1c/uMHFEVtNZK0RIjaxQvE7M1VhOfF03TCaQCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_44b.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ali İhsan Bey'in bahçesinden bizim ev</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Köy imecesi demişken, verandadan oturup baktığımda hemen göze kırmızı kiremitli yığma taş bir dam çarpar. Bu dam ev sahibemizin öz amcasına ait olup yıllarca inek ve tavukları için kullanılmış ama artık kaç yaşındaysa çatısı ortasından içeri eğilmiş çöktü çökecek durur. İçinde sitenin inşaatından kalan boyalar, tinerler, kalıp yağları vs. depolanıp çürümeye bırakıldığını hemen dibindeki ağaçtan dut toplamaya gittiğimizde görmüştüm. Duvar dibinde hayvanların yemlendiği yalağın için biraz toprak dolmuştu. Çatıyı tutan ahşap karkasın da kendine faydası yoktu.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-QPBnpBFveKE/XqUwmz0kwBI/AAAAAAAAJ10/PVe7bVDZMfAG2nGWrJrDKRdCthvlSfmrwCLcBGAsYHQ/s1600/file%2B27.07.2016%2B21%2B19%2B44.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="506" data-original-width="900" height="276" src="https://1.bp.blogspot.com/-QPBnpBFveKE/XqUwmz0kwBI/AAAAAAAAJ10/PVe7bVDZMfAG2nGWrJrDKRdCthvlSfmrwCLcBGAsYHQ/s640/file%2B27.07.2016%2B21%2B19%2B44.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu eski fotoğrafta aşağıdaki dam net gözüküyor.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Geçenlerde Ali İhsan Bey’in bahçesinde otururken komşularımızdan Yiğit de uğramış ve konusu açılınca o alanın değerlendirilebileceği fikrini atmıştı ortaya. Öyle ya bahçe işleri tamamlanmış, sadece ektiğimiz ve yeşermiş tohumların fideye dönmesini bekliyorduk.<br />
<br />
Zaten site yapılırken dam, ortak kullanım olarak düşünülmüş fakat her nedense gündem dışı kalmıştı. Bunu gündeme getirmek de o bahçe muhabbetinin sonunda ortaya çıktı. Basitçe plan şu idi: Çatı kiremitlerini indirip, içini çevresini temizledikten sonra yığma duvarı biraz yükselterek tekrar kullanılabilir hale getirmek. Ve tabi bunu biz kendimiz yapacaktık. O akşamın iki gün sonrası işe koyulduk…<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-WZP-QTiMILk/XqUyNn5uO9I/AAAAAAAAJ18/aSK4y3GdGb4mEtuQpfxWD2iIF5aO1On2ACLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_44c.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-WZP-QTiMILk/XqUyNn5uO9I/AAAAAAAAJ18/aSK4y3GdGb4mEtuQpfxWD2iIF5aO1On2ACLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_44c.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Dam başı, halk diliyle dambeş...</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-dFz68QgSn-A/XqUySnQDuVI/AAAAAAAAJ2E/XwKNjwvenckvDHr_40CQ30HlRyxNhigswCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_44e.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-dFz68QgSn-A/XqUySnQDuVI/AAAAAAAAJ2E/XwKNjwvenckvDHr_40CQ30HlRyxNhigswCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_44e.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Eskiden sulama ve hayvanlar için havuzmuş.<br />
Sonra ahır ve kümese çevrilmiş. 100 yaşında vardır deniliyor.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-YdJlVapeZNI/XqUyRiBOuEI/AAAAAAAAJ2A/bQLNUlGpSZIfBky6qkaIvYE40tlgz42GQCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_44d.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-YdJlVapeZNI/XqUyRiBOuEI/AAAAAAAAJ2A/bQLNUlGpSZIfBky6qkaIvYE40tlgz42GQCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_44d.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ekip iş başında!</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Xmp6lxGrFZ4/XqUyirVkzGI/AAAAAAAAJ2M/5r_2H0WCpAkyxgRhAwgRnCrlNGhY3UG_ACLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_44f.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-Xmp6lxGrFZ4/XqUyirVkzGI/AAAAAAAAJ2M/5r_2H0WCpAkyxgRhAwgRnCrlNGhY3UG_ACLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_44f.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Yolu olmayan bu alana merdiven yapmak 2 günümüzü aldı. Ekipte komşu Yiğit de var.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-vjwbYa5Ppnk/XqUylM7Zu0I/AAAAAAAAJ2U/ct1OHAm-KREzEIPSHZnqD7o7AxXZmG1WQCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_451.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1279" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-vjwbYa5Ppnk/XqUylM7Zu0I/AAAAAAAAJ2U/ct1OHAm-KREzEIPSHZnqD7o7AxXZmG1WQCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_451.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Çay molaları için semaverimiz her daim hazır.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-oqqNacJsYKw/XqUyqrwUPvI/AAAAAAAAJ2Y/b-U8hrEMgQ4t_BuEHHQO60JjLtBMdFVdACLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_450.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-oqqNacJsYKw/XqUyqrwUPvI/AAAAAAAAJ2Y/b-U8hrEMgQ4t_BuEHHQO60JjLtBMdFVdACLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_450.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Duvarı 20-25 cm yükseltmeye karar verdik. Bu alan kışında kullanılsın istiyoruz.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-5A_xSoEmXRc/XqUywkLN4BI/AAAAAAAAJ2c/zRuFekmQ5Rw7e3iNpuxRxsgoL9EwMNVlwCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_452.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-5A_xSoEmXRc/XqUywkLN4BI/AAAAAAAAJ2c/zRuFekmQ5Rw7e3iNpuxRxsgoL9EwMNVlwCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_452.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Taş taşımak, harç karmak günlük işlerimiz oldu bu aralar.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Çok değil bundan iki ay önce olsa, hadi bahçe işlerini geçtim, kiremit atacaksın, dam kaldıracaksın deseler inanmazdım. Ağır taşları yuvarlayacak, merdiven yapımına yardım edecek, yerleri tesviye edeceksin deseler o topa girmem diyebilirdim. Sanırım benzer cevapları komşularım da verirdi diye düşünüyorum. Şimdi neredeyse hiç temas etmediğimiz birkaç kişi omuz omuza verdik çalışıyoruz. Orası bittiğinde oturup rakımızı içeceğiz sözünü verdik birbirimize…<br />
<br />
Şimdi burada şu yorgunluk çayını içerken Ali İhsan Bey yine bir ot ile kavga ediyor. Yiğit semaveri başında enişteye çay dolduruyor demli. Bırak Ali İhsan abi gel çayını iç sonra yolarsın otu boku desek de küfür kıyamet sökecek onu. Yüzümde bir gülümseme, her şeye rağmen mutlulukla diyorum ki… İyi ki….<br />
<div class="separator" data-original-attrs="{"style":"clear: both; text-align: center;"}" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-67226785102332377022020-04-01T11:51:00.001-07:002020-04-21T10:02:50.318-07:00Serçe serçeYaşadığım yerde horozların öttüğü bir sabaha uyanırsın. Birkaç köpek Yaka’nın farklı yamaçlarından birbirine seslenir. Hava daha aydınlanmamıştır. Güneşi uyandırma işini serçelerin üstlendiğine inanıyorum. Sabah cıvıltısına dallar, üzerindeki tomurcuklar ve yapraklar da kayıtsız kalamaz. Pembe beyaz çiçekler gerinircesine açar az sonra dağın arkasından görünecek güneşe.<br />
<br />
Bu ara kuşların yuva hazırlama dönemleri. Birkaç gün önce ayrık otlarını biçtiğimiz bahçenin üzerinde serçeler ve kargalar çalı çırpı topluyorlar. Verandanın kuytusunda birkaç senedir yuva yapan serçenin ise artık bizi tanıdığına inanıyorum. Ağzındaki birkaç otu, bıyığa benzetebileceğim kadar yakınına sokulabiliyorum. Önceki yıllarda, karşı çatıda oturup gözden kaybolmamızı beklerdi. Şimdi ise aramız beş kucak…<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-DkYwzrJo3L0/XoS-2RWv4vI/AAAAAAAAJxQ/HBYdGOFxt2E5PAmqFzGz3cPDce2MPRErQCLcBGAsYHQ/s1600/serce.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="890" data-original-width="1582" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-DkYwzrJo3L0/XoS-2RWv4vI/AAAAAAAAJxQ/HBYdGOFxt2E5PAmqFzGz3cPDce2MPRErQCLcBGAsYHQ/s640/serce.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tanıştırayım... Serçe.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Bu yazıyı kaleme aldığım gün itibariyle evden 17 gündür çıkmıyoruz. Zorunlu değişiklikler dışında hayat evde alışık olduğumuz gibi akıyor. Bodrum’a taşındığımız 5 buçuk yıldan beri her işimizi zaten evden yapıyorduk. Otomatikleşmiş, oturmuş bir rutinimiz var. Mesela ben sabah erken kalkarım. Artık havalar o kadar soğuk olmadığından soba temizliği ve yakılması yapılacaklar listesinden çıkmaya başladı. Kahvaltıya kadar kısa bir sosyal medya taraması, saat 9’da Ünsal Ünlü’nün gündemi yorumladığı sabah oturumu hala değişmezim. 10 gibi bilgisayarımın başına oturur varsa İstanbul’a yetişecek tasarımlara bakar yoksa kendime iş çıkarırım. Hele bisikletin de bu aralar hayatımdan çıkması, kendine iş çıkarma durumunu bir reflekse dönüştürüyor.<br />
<br />
Hülya da artık salona gidemediğinden, sporunu evde yapıyor. Bunun dışında onun da günlük programı pek değişmedi. Spor sonrası odasında ya yarım kalan resimlerini tamamlar veya yenilerine başlar. Hazırlanacak sosyal medya paylaşımları, cevaplanacak sorular, okunacak e-postaları olduğundan onun mesaisi daha civcivlidir. Hem kendinin sanatçısı hem danışmanı, müşteri temsilcisi, hem de menajeri demek yanlış olmayacak sanırım.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-66XJ_KbmzoI/XoTgDJ28LXI/AAAAAAAAJyQ/WyVFWCsYMYYtmPw00Ri4fn_XyUrIzxm9wCLcBGAsYHQ/s1600/hu.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="675" data-original-width="1200" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-66XJ_KbmzoI/XoTgDJ28LXI/AAAAAAAAJyQ/WyVFWCsYMYYtmPw00Ri4fn_XyUrIzxm9wCLcBGAsYHQ/s640/hu.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hülya ile ev rutinimiz değişmedi.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Tıpkı eskisi gibi birkaç kısa mola ve yemekte buluşuyoruz. Hatta öğle yemeğinde sevdiğimiz dizinin bir-iki bölümünü de izliyoruz. Erken akşam yemeğine kadar -ki biz 19:30’da sofradan kalkarız- işlerimizi bitirmiş oluruz. Yetişmeyen iş yarının işidir. Kısacası evde 7/24 yaşamaya idmanlıyız.<br />
<br />
Geçen seneyi de kendi adıma bir karantina provası olarak görüyorum doğrusu. Zira hastalığında babamın başından hiç ayrılmıyor, sadece alışveriş ve kontrolleri nedeniyle evden çıkıyorduk. Tabii bir de annem vardı. Onun da Alzheimer hastalığı geçen yıl iyiden iyiye ilerlemiş ve iki çift gözün takip etmesini zorunlu kılmıştı. Mecburiyetler insanı alışkanlıklarının dışında bir yere hapsediyor. Biraderle 2-3 günde bir nöbet değişimlerinde uzaklaşabildiğim tek yerin Mecidiyeköy olması takdir edersiniz ki insana pek nefes aldırmıyordu. Bugün 70 m2 evde eşi ve iki çocuğuyla aynı evde kalanların hissettiği boğulma duygusunu iyi anlıyor ama antrenmanlı olmanın avantajını yaşıyorum.<br />
<br />
Evde hayat bildiğimiz gibi akadursun asıl değişen dışarıdaki hayatımız oldu haliyle. Evde kal çağrısına erken tepki verenlerdeniz. Kendimizi hiç riske atmadık ve tüm sosyal faaliyetlerimizi durdurduk. Bahara girdiğimiz şu günlerde Bodrum benim için bisiklet demekti, o zevki başka bahara bıraktım. Eş dostla çok gider gelirdik, karşılıklı askıya aldık. Şimdi bunun eksikliğini epey hissediyorum. İster istemez bisikletin yerini de bahçe işleri aldı. Öbür türlü çok hareketsiz kalırdım. Bahçede de büyük işe kalkıştık doğrusu…<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-AYFivDhl_rk/XoTA2eMPkHI/AAAAAAAAJxg/Tgw20-LGMaMBoEkCik4OoZxPeqcaiCligCLcBGAsYHQ/s1600/img_7020.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1281" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-AYFivDhl_rk/XoTA2eMPkHI/AAAAAAAAJxg/Tgw20-LGMaMBoEkCik4OoZxPeqcaiCligCLcBGAsYHQ/s640/img_7020.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ön bölüme geçen yıl enişte meyve ağaçları ekmişti. </td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-np8OD6rkcc8/XoTA9hECiPI/AAAAAAAAJxk/WiiGZIujhr8vA6HWRgNY_cC3TiFNwPRoACLcBGAsYHQ/s1600/img_7018.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1281" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-np8OD6rkcc8/XoTA9hECiPI/AAAAAAAAJxk/WiiGZIujhr8vA6HWRgNY_cC3TiFNwPRoACLcBGAsYHQ/s640/img_7018.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ayrık otlarının biçilmesinden sonra da beraber çapalamaya başladık.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Salgın sürecini Bodrum’da geçiriyor olmak kabul ediyorum ki iyi bir şans. Fakat bu salgından muaf değiliz. Hep olur, ister esprili ister kinayeli, ‘hayat size güzel’ takılmasını salgın vesilesiyle bugün de yaşıyoruz. Fakat Bodrum’a veya benzer beldelere kurtarılmış bölge gözüyle bakılması durumu burada içinden çıkılmaz bir hale getirebilir gibi duruyor. Şehirlerarası yolculuk kısıtlanmadan birkaç gün öncesine dönmek isterim.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-mXo3sToDLks/XoTBGz7sF9I/AAAAAAAAJx0/o3Kho7IOPTkjeKJSKFZGDwzFjxnYNzgUwCPcBGAYYCw/s1600/img_7019.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-mXo3sToDLks/XoTBGz7sF9I/AAAAAAAAJx0/o3Kho7IOPTkjeKJSKFZGDwzFjxnYNzgUwCPcBGAYYCw/s640/img_7019.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: 12.8px;">Marullar ekildi ve neşelendiler bile</span></td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-aehq80t0Qy4/XoTAL5Co3vI/AAAAAAAAJxc/Kq96AzerC508WItmkQ8BzYg3TRmP9_MXQCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_3fb.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-aehq80t0Qy4/XoTAL5Co3vI/AAAAAAAAJxc/Kq96AzerC508WItmkQ8BzYg3TRmP9_MXQCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_3fb.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: 12.8px;">İncir göğe uzanıyor usul usul.</span></td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Jn8S-CtEWLI/XoTBmY2IAZI/AAAAAAAAJyA/bbrX1SKe2gQQaPn6dyOPZxr5JdTNclpdwCPcBGAYYCw/s1600/img_7022.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-Jn8S-CtEWLI/XoTBmY2IAZI/AAAAAAAAJyA/bbrX1SKe2gQQaPn6dyOPZxr5JdTNclpdwCPcBGAYYCw/s640/img_7022.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Mola</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-0LiWqxLBaiQ/XoTBmwvnZSI/AAAAAAAAJyE/UOFHUQ8VLtkUCus1J5GMcom1ytP-58ZEgCPcBGAYYCw/s1600/img_7025.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-0LiWqxLBaiQ/XoTBmwvnZSI/AAAAAAAAJyE/UOFHUQ8VLtkUCus1J5GMcom1ytP-58ZEgCPcBGAYYCw/s640/img_7025.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: 12.8px;">Bahçeye küçük dokunuşlar...</span></td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-p_UjhIZZfq4/XoTdPD2dbxI/AAAAAAAAJyI/8fpfgz2ynjc7eANoQD5cPEBigGxVwlW0gCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_3fd.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1280" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-p_UjhIZZfq4/XoTdPD2dbxI/AAAAAAAAJyI/8fpfgz2ynjc7eANoQD5cPEBigGxVwlW0gCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_3fd.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hortumlara yeni yuvalar</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Sosyal medya üzerinden gelen birkaç soruyu henüz cevaplamıştım ki arka arkaya telefonlar çaldı. Hem benim hem de Hülya’nın… O geceyi küçük bir mesaiye dönüştüren konu ise hep aynıydı. Bodrum’da yazlıkları olanlar gelmeyi istiyor ama bir taraftan da durumu merak ediyorlardı. Tam da sokağa çıkma yasağının konuşulmaya başlandığı, ilk resmi vaka görülme tarihini 11 Mart kabul edersek (ki daha önce olduğu ortaya çıktı.) salgının 11. gününe (22 Mart) denk düştü bu yazışma ve konuşmalar. Çok geç kalmışlardı…<br />
<br />
Okulların 16 Mart itibariyle eğitime 3 hafta ara verildiği ilan edildiğinde Türkiye’de vaka sayısı 18 idi. Büyükşehirlerden insanlar her şeyin yolunda olduğunu düşünüp yazlıklarına geçtiler. Kulakta ilk çınlayan tatildi ve bu yaşanacağı kesin kaotik durumu uzakta geçirmenin iyi olacağına inananlar vardı.<br />
<br />
17 Mart’ta Bodrum Belediye Başkanı “Bodrum’a gelmeyin.” uyarısı yaptığı günün gecesi vaka sayısı 47 ilan edilecekti… Fakat insanlar gelmeye devam ettiler… Dostlarımız bizi “Acaba Bodrum’a gelsek mi?” diye aradıkları gece (22 Mart) ise vaka sayısı 947 ilan edilmişti. Güney kasabalarına kaçış için okulların tatil edilişini baz alırsak, 16-22 Mart arası vaka sayısı artış %526 gibi dudak uçuklatan bir orana ulaşmıştı. Buraya <a href="https://artigercek.com/yazarlar/ayse-duzkan/bari-infazda-esitlik-1" rel="nofollow" target="_blank">Artı Gerçek haber sitesinden Ayşe Düzkan’ın 29 Mart tarihli yazısı</a>ndan bir alıntı yapmak istiyorum: <br />
<br />
<i>“Bodrum Belediye Başkanı Ahmet Aras’ın ricalarını sosyal medyada görüyorsunuzdur. İlçede özel hastaneler de dahil toplam yoğun bakım yatağı sayısının 25 olduğu bildiriliyor. Ama hazır “tatil” olmuşken yazlıklarının yolunu tutan büyük şehirliler, hayatları boyunca en fazla Muğla’yı görmüş insanlara virüsü taşıdı çünkü paraları var! Anahtar kelime para; paramız kadar korunup paramız yeterse bulaştırabiliyoruz.”</i><br />
<br />
Bu yazıdan dört gün önce 24 Mart’ta, bir hafta evvel İstanbul’dan gelen 91 yaşındaki emekli bir doktorun Covid19’dan vefat ettiği resmi olarak duyurulduğunda bize ulaşanlara “gelmeyin” demekle ne kadar haklı olduğumuzu anladık. Yetkililerce açıklanmadığı için yine İstanbul’dan geldiği söylenen ikinci vefat bilgisini bir iddia olarak kenara ayırıyorum. Fakat vaka sayısının arttığı ve bunun ciddi bir hal aldığı 26 Mart’ta yine Belediye Başkanı’nın kendi hesabından paylaştığı bir videoyla duyuruldu. Ben bu yazıyı yazarken Bodrum’da 100’ün üzerinde enfekte vatandaşımızın olduğunu söylemek Belediye Başkanı’nı referansla yalan olmaz… Bu yazının başına oturduğum 31 Mart tarihi itibariyle ülke çapında enfekte hasta sayımız 13,531 gözüküyor. Sadece 20 günde 1’den 13 binlere yayılmış…<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-k2c_3Kpe7Sw/XoTh1GuwsVI/AAAAAAAAJyY/3Q3I4_oN8hsVtipdcMCa71eUYF5HbN9IgCLcBGAsYHQ/s1600/karatina.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1281" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-k2c_3Kpe7Sw/XoTh1GuwsVI/AAAAAAAAJyY/3Q3I4_oN8hsVtipdcMCa71eUYF5HbN9IgCLcBGAsYHQ/s640/karatina.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu da geçer ya hu...</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Az evvel kapıya bırakılan market poşetlerine dokunsak mı dokunmasak mı diye bakarken yakaladım kendimi. Bu da distopik bir travma. Sen kalk şehir alışkanlıklarından kaç, pazardan alışveriş et, yumurtanı tavuk altından topla, marketten ayağını kes derken gün gelsin internet kullanarak alışveriş yap ve gelen poşetlere dokunama. Galiba bizim verandanın kuytusuna yuva yapan serçeye dönüşüverdim. Şu an onun ürkekliğini duyuyorum. Torbalarla aramızda beş kucak mesafe sabit…<br />
<br />
Bu arada… Yumurtaları çatlamış olsa gerek verandanın kuytusundan cıvıltılar geliyor. Bizim serçede bir telaş, girip girip çıkıyor yuvasına. İki gündür sesini taklit ediyorum. Konuşmaya başladık. Bu sabah göz kararı aramızın 4 kucağa düştüğünü gördüm. Birkaç haftaya sarılırız kanımca…Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-90268081250499117542020-03-20T09:29:00.000-07:002020-03-21T01:22:07.885-07:00Yaşamın akışıBilerek atladım Şubat ayını. Beni hala İstanbul'a tutturan, sınav gibi geçen ve üzerime bir taş denli oturmuş uzun zamanın yükünü, tozunu, pasını ve dahi travmasından kurtulmak için. Bir yıl uzak kaldıktan sonra ilk gün diye başlık attığım Bodrumlu hayatımın devamı illaki gelecekti. Sadece biraz durmak, önüme bakmak, düşünmek ve yarın için hayal kurmak istedim. Öbür türlü kendini tekrar eden yeni notlar düşecektim günceme. Dur dedim... Yak sobanı, fotoğraf ve video çek, bisiklete bin, yaşamın akışına karış. Üstelik buralarda da yeniden alışmam gereken değişiklikler olmuş. Farkettim ki ne ben Bodrum'u, ne de Bodrum beni bıraktığı gibi değildik. Bu yüzden Şubat'ı yazısız es geçtiğim için hiç pişman değilim.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-krS2dAX3VFA/XnTs1IRdDhI/AAAAAAAAJv8/tSqJMf4bYpEs95nTXcXIaxH3zqP_rFEYwCLcBGAsYHQ/s1600/berk-bal%25C4%25B1k.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-krS2dAX3VFA/XnTs1IRdDhI/AAAAAAAAJv8/tSqJMf4bYpEs95nTXcXIaxH3zqP_rFEYwCLcBGAsYHQ/s640/berk-bal%25C4%25B1k.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Uçaktan iner inmez ilk rakımızı Seçkin'lerde içtik beraber. Berk'te gün batımını<br />
bir hafta sonraya ertelemiştik.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ufp-y55nZ68/XnTszp0jR1I/AAAAAAAAJv4/tn4rW7hPay43szIqCYPTZKKxkhgW3wOnQCLcBGAsYHQ/s1600/chef.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="276" src="https://1.bp.blogspot.com/-ufp-y55nZ68/XnTszp0jR1I/AAAAAAAAJv4/tn4rW7hPay43szIqCYPTZKKxkhgW3wOnQCLcBGAsYHQ/s640/chef.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bizi ilk karşılayan her zamanki gibi Şef oldu.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Keskin ayazın bize sımsıkı sarıldığı 3 gün dışında Ocak ve Şubat ayı ortalaması 17 derecelerde seyretti. Ayaza kesildiğimiz 2. gün (9 Şubat) köyün minibüs şoförlerinden Mehmet bey Bodrum ayazı ve soğuklarını sevdiğinden bahsetmiş, biz yerimizde kakırdarken nedenini de şöyle açıklamıştı; "Soğuk hava küsleri barıştırır". Yüzü hep gülsün Mehmet bey’in. Bodrum yerlisi insanların tek atımlık espirilerini seviyorum. O akşam Mahmut Kaptan'a gidiyorduk, hocam ile buluşmak üzere. Her zaman yaptığı gibi yüzüme kocaman bir gülümseme oturtmuş oldu Mehmet bey.<br />
<br />
<div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-awy--9zaa2k/XnTOF4UsZ5I/AAAAAAAAJrE/9gArrnfgq4Yp2bA91N1CcAcpizOsA-YaACLcBGAsYHQ/s1600/yaka-minibus.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-awy--9zaa2k/XnTOF4UsZ5I/AAAAAAAAJrE/9gArrnfgq4Yp2bA91N1CcAcpizOsA-YaACLcBGAsYHQ/s640/yaka-minibus.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Eski Yakaköy minibüsü / Yakaköy</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Bodrum'a taşındığımızda toplu taşıma henüz bir standarta oturmamış, kırmızı Yaka minibüsleriyle gidip geliyorduk merkeze... Son araç, yaz kış saatine göre değişse de en geçi akşam saat 10:00'da kalkar, bir kaçırdın mı eve dönmenin alternatif yollarını arardık. Minibüs tekti ve garajın bir kenarında üvey evlat gibi dururdu. Dönüşümlü 4 şoförüyle de saat başı yolcu taşırdı. Mehmet bey, Mesut, Hüseyin, Mehmet(2) köyde ilk tanıdığımız kişilerdi dersem yalan olmaz herhalde. Zaten ilk yaptıkları bize telefon numaralarını vermek olmuştu. Mehmet bey'de de aralarında bizim de olduğumuz çoğu yolcusunun telefon numarası bulunur. Mesaisi dışında herhangi bir sebeple Bodrum'a indiğinde arayıp yoklar, dönerken götürmeyi teklif eder. Zira sizin ne zaman nerede olduğunuzu bilir. Hele kendi bıraktıysa. Mesela bir gün, yaş gününü kutlayan kızını ve arkadaşlarını almak üzere merkeze indiğinde bizi arayıp bekleyebileceğini söylemişti. Saat gece yarısına geliyordu ve biz çoktan eve taksi ile dönmeyi düşünmüştük bile. Teklif tam zamanında gelmişti.</div>
<div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-s3CO3mRg6Gk/XnTObp43lnI/AAAAAAAAJrM/9To-E7mKOsIrcX6N43S9MPswPObSPJMqgCLcBGAsYHQ/s1600/mehmet-bey.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="801" data-original-width="1425" height="279" src="https://1.bp.blogspot.com/-s3CO3mRg6Gk/XnTObp43lnI/AAAAAAAAJrM/9To-E7mKOsIrcX6N43S9MPswPObSPJMqgCLcBGAsYHQ/s640/mehmet-bey.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ne yazık ki Mehmet Bey ile birlikte bir fotoğrafımız yok. En kısa sürede çekelim...</td></tr>
</tbody></table>
<br />
İyi, neşeli, güleç ve nüktedan kaç kişi var ki hayatlarımızda? Yarımada'nın tam ortasında en yakın sahile 7 km mesafedeki Yakaköy'e yolcu almak için Mehmet bey "Yaka beach, Yaka beach" diye bağırır, Yaka'lı veya sonradan yerleşmiş yolcularını güldürürdü. Hala da öyledir. Bir defasında yeni aldığı aynalı gözlüklerine ithafen "Al şuradan iki Mayami!" para uzatan yolcusuna "Yalnız Mayami çarşıya girmeyoru, beyfendi!" diyerek kırıp geçirmişti minibüsü...<br />
<br />
Soğuk havanın küsleri barıştırdığını öğrendiğimiz akşam Şubat'ın 9'u, Mahmut Kaptan'a gidiyorduk dedim, değil mi? Kararlaştırdığımız saatten önce varıp dışarıca iyiden iyiye üşüyünce giriverdik mekana. Kaptan yaşlandı. Bir de birkaç yıl evvel yaptığı bir kaza var. Eskisi gibi köşesinde oturmuyor, arada bir ve özel müşterilerine eşlik etmek üzere geliyor mekanına. İşletmenin şu an başında bulunan kızı Tuna karşıladı bizi. Peşinden Serdar hocam da geldi. Hebap ettik, 2 senedir görmüyormuşuz birbirimizi. Ne fena. O benim üniversiteden olduğu kadar akıl hocamdır da. Kadehler kalktı, muhabbet başladı. Alper abi'nin kısa masa konseriden sonra da kalkıp Hanende Meyhane’ye uğradık ayaküstü yolluk almaya. Ne olduysa orada oldu zaten. Kendimi güvende hissettiğimden midir nedir? Alkolün de etkisi var tabi bir sene içime attığım her şey göz yaşlarıyla dışarı çıktı. Babamı ne kadar çok özlediğimi haykırdım ağlayarak... Sonrasını hatırlamıyorum... Sanıyorum benim Bodrum'a dair beklediğim yeni başlangıç böyle bir şeydi. Kalanı hayal kırıklığı... Hadi oradan devam edeyim bari.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-t5qm588exG8/XnTO9K6EPdI/AAAAAAAAJrU/B21AG5FAMyQme2anZWnETu_oI8tCD6j2wCLcBGAsYHQ/s1600/mahmut-kaptan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1349" data-original-width="1080" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-t5qm588exG8/XnTO9K6EPdI/AAAAAAAAJrU/B21AG5FAMyQme2anZWnETu_oI8tCD6j2wCLcBGAsYHQ/s640/mahmut-kaptan.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">2 yıl sonra Mahmut Kaptan'da Serdar Benli ile...</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-LDdC0nohZBU/XnTp_6xBCPI/AAAAAAAAJvI/Y3tkC8ma1zMyutY-7IPtZvSdlE3wVhXrQCLcBGAsYHQ/s1600/1-numara-sakinleri.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-LDdC0nohZBU/XnTp_6xBCPI/AAAAAAAAJvI/Y3tkC8ma1zMyutY-7IPtZvSdlE3wVhXrQCLcBGAsYHQ/s640/1-numara-sakinleri.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Orçun komşudan öte artık bizim ailemiz. Dönüşümüzü şarapla kutladığımız bir gece...</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-g73GoOHdhvo/XnTqB4dgPpI/AAAAAAAAJvM/DFCNMQGiTjU342gZ6KGNZjKONuFx6gwlwCLcBGAsYHQ/s1600/kerim-davet1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-g73GoOHdhvo/XnTqB4dgPpI/AAAAAAAAJvM/DFCNMQGiTjU342gZ6KGNZjKONuFx6gwlwCLcBGAsYHQ/s640/kerim-davet1.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kerim zaten hemen bir buluşma organize etmişti döndüğümüzde.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-CHZDeHmu31U/XnTqHdm1DdI/AAAAAAAAJvU/Yjuv74ESaocvT7Bh73aB72YxkSeTRvlbACLcBGAsYHQ/s1600/kerim-davet2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-CHZDeHmu31U/XnTqHdm1DdI/AAAAAAAAJvU/Yjuv74ESaocvT7Bh73aB72YxkSeTRvlbACLcBGAsYHQ/s640/kerim-davet2.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ateş başı şarap ve Kerim'in specialleri bizi yeniden kavuşturdu.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Id0GdJRRCv4/XnTqLpFEQGI/AAAAAAAAJvY/1f71Chf4bWAxgIkZhcSKq6DnTGmkihTygCLcBGAsYHQ/s1600/kerim-davet3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-Id0GdJRRCv4/XnTqLpFEQGI/AAAAAAAAJvY/1f71Chf4bWAxgIkZhcSKq6DnTGmkihTygCLcBGAsYHQ/s640/kerim-davet3.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu karşılama için buradan da dostlarımıza teşekkür edeyim.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-WbByj7xofb8/XnTqLyHPVZI/AAAAAAAAJvc/s3ye_sz-uKAzOOg1LVybsONkeTTIHB_tQCLcBGAsYHQ/s1600/kerim-davet4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-WbByj7xofb8/XnTqLyHPVZI/AAAAAAAAJvc/s3ye_sz-uKAzOOg1LVybsONkeTTIHB_tQCLcBGAsYHQ/s640/kerim-davet4.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bahadır, Kerim, Umut, Eda, ben ve Hülya</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-KGJ-Lk98NGU/XnTyDvmAQvI/AAAAAAAAJwk/D1AlmJRcLK0qRMxoOpVrjT1id7TMmn4rgCLcBGAsYHQ/s1600/evde-gece.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-KGJ-Lk98NGU/XnTyDvmAQvI/AAAAAAAAJwk/D1AlmJRcLK0qRMxoOpVrjT1id7TMmn4rgCLcBGAsYHQ/s640/evde-gece.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tabi evde de bol bol zaman geçiriyoruz Hülya ile... Başbaşa...</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Hava ılık olunca bisiklete binme şansı doğdu. Üstelik bisikletimi çok özlemiştim. Bisiklet de özlenir mi hiç denmesin... O benim yoldaşım, sırdaşım ve hayal kapanımdır. Çoğu şeyi bilen ama hiç bir fikri olmadığı durumlarda bilmiyorum diyebilen samimi biri sayarım. Aynı zamanda birlikte kahkahalara boğulduğum bir çocuğa da. Beraber eğleniyorsak ne rampa zor geliyor ne de karşıdan aldığımız rüzgar. Her neyse… Ilık hava sele tepesine davet çıkarınca ben de üşenmedim bastım pedallara. Hafta arası bisiklete binmek büyük nimet. Tabi mesaisi olan dostlarım sürüşten muaf oluyorlar o başka. Yine de bir yıldır uzak kaldığım yarımadayı yeniden bisikletle keşfetmek, nelerin değiştiğini görmek ve tabi dostlarımla buluşmak artık huy oldu bende... O yüzden hala hafta sonlarını iple çektiğimi söyleyebilirim.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/--W_FLd5UDu8/XnTPXnfkx1I/AAAAAAAAJrc/mG-xNEZk1QI4nh0fpDjDyX0DcVmjWK-PwCLcBGAsYHQ/s1600/aylak-turu.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/--W_FLd5UDu8/XnTPXnfkx1I/AAAAAAAAJrc/mG-xNEZk1QI4nh0fpDjDyX0DcVmjWK-PwCLcBGAsYHQ/s640/aylak-turu.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Eda ve Kerim ile Bodrum'da ilk tur. Ben adına Aylak Turu dedim :)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Fakat gördüm ki bir avuç kişi kalmışız. O haftasonları 50-60 kişi tur yapan kimse yok. Hadi birilerini göreyim diyerek katıldığım son Bodrum Bisiklet Kulübü turu sadece 6 kişiydi ve 4'ünü tanımıyordum. Bir karşılama merasimi beklemedim ama insan birilerine hoş bulduk deyip sarılmak istiyor. Döndüğümde arayan soran da olmadı hani. Dedim tamam, mevsim kış ara verilmiştir. Herkesin kendince derdi var. İstanbul, Ankara veya başka bir yere gidenler olduğunu da duymuştum. Fakat tesadüfen karşılaştığım birkaç kişi herkesin birbiriyle küstüğünden dem vurdu. Bilmem Fasülye filmini izlediniz mi? Haluk Bilgener, filmin kahramanına nasihatler veren bir ak sakallı dedeyi oynar. Sanki bana da o an "Bir yerde cam kırıkları ve gürültü varsa orada bil ki kavga vardır. Bir yerde kavga varsa orda bil ki huzur yoktur. Huzur olmayan yerde de işin olmaz. Bu durumda da yapacağın en doğru şey, o mekandan bir an önce ikilemek!" dediğini duydum. Şu an isteyeceğim en son şey birbirine küsmüş sevdiğim insanların arasında kalmaktı. Kabuğuma çekildim... En güzeli yeniden çalışmak üzere hazırlıklar yapmaktı.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-f3Sfh5rMzU8/XnTQIXT8iMI/AAAAAAAAJro/oVzk53NHUTUtVfDSnpsV0ix1lbNj3F55wCLcBGAsYHQ/s1600/gozleme-turu.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-f3Sfh5rMzU8/XnTQIXT8iMI/AAAAAAAAJro/oVzk53NHUTUtVfDSnpsV0ix1lbNj3F55wCLcBGAsYHQ/s640/gozleme-turu.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Gözleme Turu</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Wqxtq14t9zw/XnTtoox84bI/AAAAAAAAJwI/vI3YzHQA0GYpbWViPq7PKas9SUPr_WywACLcBGAsYHQ/s1600/bitez-rak%25C4%25B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-Wqxtq14t9zw/XnTtoox84bI/AAAAAAAAJwI/vI3YzHQA0GYpbWViPq7PKas9SUPr_WywACLcBGAsYHQ/s640/bitez-rak%25C4%25B1.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bazen turlara pratik rakı buluşmaları nokta koyuyor. / Bitez sahil</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Z9S12ti9G8s/XnTQER6NjGI/AAAAAAAAJrk/_4w4PuE2KPIZrRctBg-snVLB-jWMddbFgCLcBGAsYHQ/s1600/kesif1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-Z9S12ti9G8s/XnTQER6NjGI/AAAAAAAAJrk/_4w4PuE2KPIZrRctBg-snVLB-jWMddbFgCLcBGAsYHQ/s640/kesif1.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bisikletimi özlemişim.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-nxSqpj8ANUY/XnTQOP_8ZDI/AAAAAAAAJrs/XcGK-r4KGUQ5aE1KJHaLVfKZL9EhK_ddQCLcBGAsYHQ/s1600/kesif2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-nxSqpj8ANUY/XnTQOP_8ZDI/AAAAAAAAJrs/XcGK-r4KGUQ5aE1KJHaLVfKZL9EhK_ddQCLcBGAsYHQ/s640/kesif2.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Etrafta ne var ne yok beraber keşfediyoruz.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-g_tor7onjDM/XnTQRG7iXqI/AAAAAAAAJrw/psSX-6mG34YRU9WSP9oI_URyod87pxxmACLcBGAsYHQ/s1600/korsan-bbk.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-g_tor7onjDM/XnTQRG7iXqI/AAAAAAAAJrw/psSX-6mG34YRU9WSP9oI_URyod87pxxmACLcBGAsYHQ/s640/korsan-bbk.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sanırım bu yıl Bodrum'da yaptığımız en kalabalık tur. 14 kişi. Bir nevi korsan BBK turu :)</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-sVhZyxPKC3w/XnTQavWNTHI/AAAAAAAAJr4/xz2tIwxmNqMV4VzFaRI5EPTEIZ0gkBG4gCLcBGAsYHQ/s1600/pantolonlu-k%25C4%25B1z%25C4%25B1lagac%25CC%25A7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-sVhZyxPKC3w/XnTQavWNTHI/AAAAAAAAJr4/xz2tIwxmNqMV4VzFaRI5EPTEIZ0gkBG4gCLcBGAsYHQ/s640/pantolonlu-k%25C4%25B1z%25C4%25B1lagac%25CC%25A7.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Zamanla bisiklet bindiğin çekirdek yeniden kadro oluşuyor.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-E1On2Nl6t68/XnTQZDUkl0I/AAAAAAAAJr0/BOrN-xVpeWMtgY-r-VCbfLuKyzYCjiBFgCLcBGAsYHQ/s1600/papatya.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-E1On2Nl6t68/XnTQZDUkl0I/AAAAAAAAJr0/BOrN-xVpeWMtgY-r-VCbfLuKyzYCjiBFgCLcBGAsYHQ/s640/papatya.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İyi ki buradayım...</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Ben o hazırlıkları yapadurayım -ki 10-15 senedir bir portfolyom yoktu ve eğer kendimi yeniden görünür kılacaksam ihtiyacım olan buydu- bazı minik işaretler parlayıverdi. Uzun zamandır görmediğim ve yıllar önce beraber çalıştığım farklı iki arkadaşım birlikte çalışabilir miyiz diye yokladılar ki biriyle çok düşük bütçesi de olsa başladık. Zaten paradan evvel çalışma disiplinimi tekrar kazanmam gerekiyordu.<br />
<br />
Kardeşime tasarım desteği verdiğim projede ise zaten epey yol almıştık. Biraderden de güzel haberler gelmeye başladı. Arkadaş işi diye başlayıp, yıllardır tasarım desteği ve danışmanlığını yaptığım tek müşterim de artık sana bir şeyler ödeyelim deyince iyice şekerlendim. Zor zamanlarımda, ne yapacağım şimdi dediğim pek çok anda durup dururken böyle güzel sabahlar çok doğmuştur hayatıma. Aslında işaretlere inanmam. En azından arka arkaya gelen tesadüflere anlam yüklemek bana göre değildir. Bunu kendine işaret sayan ve ısrarla inanıp hüsrana uğrayan çok kişi tanıdım. Benim inandığım açık, pırıl pırıl gözüken ve anlam yüklemek zorunda kalmadığım üstelik bana fayda sağlayacağı gün gibi görülen işaretlerdir. İşte şimdi onlar parlıyor gökyüzünde…<br />
<br />
Araya annemin vesayet davası için İstanbul'a gidip döndüğüm bir haftayı da sıkıştırayım. Ameliyatının izleri yavaş yavaş silinirken, rahat hareket ettiğini, nefes aldığını görmek iyi hissettirdi. Buna karşın kardeşimle bana olan konsantrasyonunun çabuk dağıldığını da gözlemledik. Gözyaşlarıyla karşılayıp, kurumdaki herkese oğullarım geldi diye hevesle haber vermesinin üzerinden 5 dakika geçtikten sonra kendi dünyasına dönmeye başlamış. Alzheimer’ı ilerliyor. Yoksa hadi gezelim, çıkalım diye ısrar ederdi birkaç hafta önceki gibi…<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-uxv5o2sj1LA/XnTRmqblPbI/AAAAAAAAJsM/3b8Pav8sbj4TwRR8ZoF9Wko0zxzwjiZswCLcBGAsYHQ/s1600/annem.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1350" data-original-width="1080" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-uxv5o2sj1LA/XnTRmqblPbI/AAAAAAAAJsM/3b8Pav8sbj4TwRR8ZoF9Wko0zxzwjiZswCLcBGAsYHQ/s640/annem.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Annem</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ItQfhoL8bSQ/XnTRq3XkZCI/AAAAAAAAJsQ/yOQch_Xa1vAX9FYFwiBn32wMDEOGMhr1ACLcBGAsYHQ/s1600/annemler.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-ItQfhoL8bSQ/XnTRq3XkZCI/AAAAAAAAJsQ/yOQch_Xa1vAX9FYFwiBn32wMDEOGMhr1ACLcBGAsYHQ/s640/annemler.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Zamanla annem için çok doğru bir karar aldığımıza daha da derinden inanıyoruz.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Hep hareket etmekte geciktik dediğimiz ama sonra her şeyin bir sırası ve zamanı var diyerek kendimizi avuttuğumuz ev ve dükkan işleri de meselemiz olmayı sürdürüyor. Evi kiraya vermek üzere bir takım adımlar attık ama bir şekilde toparladığımız eşyalar salonun ortasında öylece duruyor. Gelen gidenin farklı taleplerine zaman zaman şaşırdık doğrusu. Yeni eşyalar almamızı isteyenler mi dersin, kirayı 3 aydan 3 aya vermeyi teklif edenler mi -ki 6 aydan 6 aya teklif edeni de oldu- binbir çeşit profil gördük kısacık zamanda. Yeni bir kiracı tipi var galiba. Evi kiralamak dışında senden servis de bekleyen. Kaldı ki bizim de onca şey yaşadıktan sonra tahammül eşiğimiz epey aşağıda. Evi boşaltıp, kendi eşyasıyla gelecek birini bulmaya karar verdik en son. Dükkan ise ayrı bir durum. Henüz işletme ortağı sıfatından kurtulup mülk sahibi haline gelemedik. Ev ve dükkandan elde etmeyi beklediğimiz gelir, annemin bakımının özellikle maddi yükünü epey rahatlatacak oysa. Bunun yükü ben Bodrum’a dönünce biraz kardeşimin omuzlarında kaldı denebilir. Yine de bana bunun şikayetini hiç yapmadı kardeşim.<br />
<br />
Bodrum’a yalnız döndüm. Hülya, Duru ile biraz daha kalmak, vakit geçirmek ve yanında olma ihtiyacı hissediyordu. Duru hepimizin geçtiği, neden sıkıldığımızı bilmediğimiz, hayat hep bu rutinde mi gidecek diye sorduğumuz, sık sık farklı birilerinden hoşlanıp heyecanlandığımız, nedensiz kahrolduğumuz ve sonra yine nedensiz neşelendiğimiz o yaşların tam ortasında yürüyor şimdilerde. Bir yetişkin olarak çok şey söylemek istediğim ama anlamayacağı hatta dinlemeyeceğini bildiğim yaşlar.<br />
<br />
Uçak Milas Bodrum Havalimanı’na konduğunda aklımdan bunlar geçiyordu. Kapı açılıp da ilk nefesi alana dek kendi ergenliğimi hatırlamaya çalıştım. O kekik kokan ilk nefesle her şey duman olup uçtu gitti. Yeniden evimdeydim.<br />
<br />
İnince de eve mi gitsem yoksa Bodrum’da iki tek mi atsam diye düşünürken Eda ve Kerim aradılar. Bu aramalar bir nevi davetiyedir bizde. Bodrum’da bira ile başlayan buluşma rakıya bağlanırken Cuma sabah Çökertme’ye kamplı bir tur organizasyonu bile kurguladık iki yudum arası. Merkez’de buluşacak, Kerim’in eşyalarını da benim bisiklete yükleyecek, ben yola çıkarken, Kerim de Umut’un bisikletini Konacık’tan alacak ve beni yolda bir yerde yakalayacaktı. Anason böyle çalışıyor bünyede.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-EycwN1HBjSo/XnTSYrKjiyI/AAAAAAAAJsg/l8wB0CPHXngKCJ6XjUQMm4904HHTy09fQCLcBGAsYHQ/s1600/c%25CC%25A7o%25CC%2588kermeye.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-EycwN1HBjSo/XnTSYrKjiyI/AAAAAAAAJsg/l8wB0CPHXngKCJ6XjUQMm4904HHTy09fQCLcBGAsYHQ/s640/c%25CC%25A7o%25CC%2588kermeye.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sabah her şey hazırdı.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-dHFeMPnVGi4/XnTSYG6HmWI/AAAAAAAAJsc/A750a4hWsCoeDvox7ssq6vIROiWxItneACLcBGAsYHQ/s1600/c%25CC%25A7o%25CC%2588kertmeye2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1350" data-original-width="1080" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-dHFeMPnVGi4/XnTSYG6HmWI/AAAAAAAAJsc/A750a4hWsCoeDvox7ssq6vIROiWxItneACLcBGAsYHQ/s640/c%25CC%25A7o%25CC%2588kertmeye2.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Oktay seslenmiş, sesini duyuramayınca da basmış deklanşöre.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div>
Kerim beni Yalıçiftlik’te, o gün Bodrum’dan Muğla’ya dönen Levent abi de bizi Çocuk Mezarlığı mevkiinde yakaladı. Eşyalarımızı arabasına alıp, Çökertme’ye gazladı. Bize de yolun ve Mazı tırmanışının tadını çıkarmak kaldı. Tırmanışın ödülü, Çökertme inişiydi zaten.</div>
<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-jV2zBr58aAg/XnTTWVthp-I/AAAAAAAAJsw/yPmMr5oBlSg2shryIKE7Zb25fgyFE6OdQCLcBGAsYHQ/s1600/c%25CC%25A7o%25CC%2588kertmeye3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1350" data-original-width="1080" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-jV2zBr58aAg/XnTTWVthp-I/AAAAAAAAJsw/yPmMr5oBlSg2shryIKE7Zb25fgyFE6OdQCLcBGAsYHQ/s640/c%25CC%25A7o%25CC%2588kertmeye3.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Yolda olmayı seviyorum.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-kYNShSkEwxA/XnTTTUP7XJI/AAAAAAAAJss/hz1uucEltZ40FUaZ971k5E2r30wfFhDggCLcBGAsYHQ/s1600/cokertme4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-kYNShSkEwxA/XnTTTUP7XJI/AAAAAAAAJss/hz1uucEltZ40FUaZ971k5E2r30wfFhDggCLcBGAsYHQ/s640/cokertme4.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kerim (Mayk) yol arkadaşım.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
İki akşam Çökertme’de çadır attık. İlk akşam sahilde ateş yakıp harika lezzetler tattık. Bol bol sohbet ettik Kerim ile. Biz çadıra girene dek hava nefisti. Kaldığımız iki gecede yağmur ve fırtınaya maruz kaldık. Kendi adıma çok eğlendiğimi ve mutlu olduğumu söylemem gerek. Vardığımızın ertesi rüzgar izin vermediğinden mesela tilkişen toplamaya tepelere çıktık Kerim ile. Cumartesi akşamüstü Eda, Umut, Seçkin ve Ebru geldiler. Akşam birlikte içitik rakılarımızı. Pazar kahvaltıdan sonra aramıza Eda’yı da alıp Ören’e gidip geldiğimiz kısa bir tur attık. Dönüşümüzde öğlen rakısına eşlik etmek üzere yine Bodrum’dan Arhan, Ezel ve Bahar da gelmişti. İşte böyle anlarda eve döndüğümü anlıyorum.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-flHOBTi-LNA/XnTg0MkwuLI/AAAAAAAAJts/bv2Blq_dwtgXi4zdqU7lpwWbCHmKCsQogCLcBGAsYHQ/s1600/c%25CC%25A7o%25CC%2588kertmeye6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-flHOBTi-LNA/XnTg0MkwuLI/AAAAAAAAJts/bv2Blq_dwtgXi4zdqU7lpwWbCHmKCsQogCLcBGAsYHQ/s640/c%25CC%25A7o%25CC%2588kertmeye6.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İlk akşam denize nazır rakımızı içtik ve...</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-74jNNCBP-XU/XnTg0bQiJjI/AAAAAAAAJtw/1jM2-1Qn_7gh0cnAsmSMgiKmpslOMaiNwCLcBGAsYHQ/s1600/c%25CC%25A7o%25CC%2588kermeye5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-74jNNCBP-XU/XnTg0bQiJjI/AAAAAAAAJtw/1jM2-1Qn_7gh0cnAsmSMgiKmpslOMaiNwCLcBGAsYHQ/s640/c%25CC%25A7o%25CC%2588kermeye5.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">ateş başında içmeye devam ettik.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-JXCtGTCNavM/XnTgv0VVuXI/AAAAAAAAJto/745z2m_pQIUucLrGoKvWiIDbhAw11_g_ACLcBGAsYHQ/s1600/cadir.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-JXCtGTCNavM/XnTgv0VVuXI/AAAAAAAAJto/745z2m_pQIUucLrGoKvWiIDbhAw11_g_ACLcBGAsYHQ/s640/cadir.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Yoğun yağış ve fırtına, biz çadırlarımıza çekildikten sonra gece geç saatlerde gelip vurdu.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<span id="goog_269938138"></span>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="278" src="https://www.youtube.com/embed/Jq9lPGD6RYI" width="495"></iframe>
<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-PAeBBykzKkQ/XnTw-d6L1pI/AAAAAAAAJwY/6IcyMdPyqB05IGfJ7uSy5yXTCmNIYuRkwCLcBGAsYHQ/s1600/c%25CC%25A7o%25CC%2588kertmeye7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-PAeBBykzKkQ/XnTw-d6L1pI/AAAAAAAAJwY/6IcyMdPyqB05IGfJ7uSy5yXTCmNIYuRkwCLcBGAsYHQ/s640/c%25CC%25A7o%25CC%2588kertmeye7.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sabah ilk yaptığımız erkenden restorandaki sobayı yakmak oldu.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ivQ7qWa2Ou0/XnTw-Qq39LI/AAAAAAAAJwU/PqCua_mBrJMUy4XLw6VJU_DT8oEXempjQCLcBGAsYHQ/s1600/c%25CC%25A7o%25CC%2588kertmeye8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-ivQ7qWa2Ou0/XnTw-Qq39LI/AAAAAAAAJwU/PqCua_mBrJMUy4XLw6VJU_DT8oEXempjQCLcBGAsYHQ/s640/c%25CC%25A7o%25CC%2588kertmeye8.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Çökertme'de sabah</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-sbv1g5fXfqg/XnTxCpZaHgI/AAAAAAAAJwc/b0N4i_31nUcKeYrZ88RjsjmJ3HyGKnszQCLcBGAsYHQ/s1600/c%25CC%25A7o%25CC%2588kertmeye9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-sbv1g5fXfqg/XnTxCpZaHgI/AAAAAAAAJwc/b0N4i_31nUcKeYrZ88RjsjmJ3HyGKnszQCLcBGAsYHQ/s640/c%25CC%25A7o%25CC%2588kertmeye9.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ören'e gidip gelelim dedik pazar günü</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-OimVC7X148I/XnTw-ANAYaI/AAAAAAAAJwQ/lteoMAk74c4hdnESRkV2_MSvproq2FrrgCLcBGAsYHQ/s1600/c%25CC%25A7o%25CC%2588kertmeye10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1350" data-original-width="1080" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-OimVC7X148I/XnTw-ANAYaI/AAAAAAAAJwQ/lteoMAk74c4hdnESRkV2_MSvproq2FrrgCLcBGAsYHQ/s640/c%25CC%25A7o%25CC%2588kertmeye10.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kerim deniz sezonunu açtı. Soğuk mu sorusu üzerine:<br />
"Nineyi bile genç kız yapar!" cevabını verdi.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Takip eden hafta içi Levent abi “Muğla’yı özlemedin mi?” sorusuyla arayınca Cuma akşamı atladığım gibi Muğla’ya yollandım. Bu da bir sofra davetiydi. En azından ben öyle anladım. Muğla’da Levent abi ile buluşuyorsak illa ki Karabağ Yaylasına inilir, Yılmaz nerede garsonluk yapıyorsa orada yenir içilirdi. Beraber, İstanbul’da da, Çanakkale’de de, beraber yaptığımız ilk Antalya, Bodrum rotasında da bir çok kez kadeh kaldırmışlığımız vardır ama onunla Muğla’da ilk yudumu almayı severim. O yüzden kendime küçük bir çanta hazırladım yola çıkmadan. Zira Cumartesi hem Gökova Turu için keşifte bulunmak hem de bir akşam kalmak üzere Datça’ya gidilecekti. Meğer işin içinde Datça’da bir elektrikli bisiklet turu da varmış. Cumartesi sabahı Bodrum’dan Nuray ve Levent abi’nin adaşı da katılınca Datça’ya doğru yola çıktık.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-LV_FPKYYd6g/XnTiGrkSkwI/AAAAAAAAJuE/JSePxj4qIRYVYzVVKH9jLl7r8f_Q6OMhgCLcBGAsYHQ/s1600/cubucak1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1350" data-original-width="1080" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-LV_FPKYYd6g/XnTiGrkSkwI/AAAAAAAAJuE/JSePxj4qIRYVYzVVKH9jLl7r8f_Q6OMhgCLcBGAsYHQ/s640/cubucak1.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İlk durak Çubucak Orman Kampı</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Qvg-UUO63Nk/XnTiFOFpjkI/AAAAAAAAJuA/0wvisk5RSvYkqOk4QyY9U21-hpQgEyhhgCLcBGAsYHQ/s1600/cubucak2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1349" data-original-width="1080" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-Qvg-UUO63Nk/XnTiFOFpjkI/AAAAAAAAJuA/0wvisk5RSvYkqOk4QyY9U21-hpQgEyhhgCLcBGAsYHQ/s640/cubucak2.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Gökova Turu 3. gün konaklama noktasının en güzel yeri!</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Datça’da daha önce birkaç kere sürmüşlüğüm var. Mesudiye rampası insana papatya açtırır. Elektrikliyle o rampayı 18 km ortalamayla çıkmış olmak inanılmazdı. Ama asıl bana sürpriz olan ertesi gün Adrasan’dan tırmanıp Orhaniye Kız Kumu’da tamamladığımız turun rotasıydı. Kullandığımız orman yolunu, o yolun şarkısını, renklerini ve güzelliğini unutmayacağım. Sanırım bir daha ama kendi bisikletimle bu taraflarda pedal çevirmeliyim.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-P-1DX8sW4jE/XnTm_L6nzLI/AAAAAAAAJuc/SlvnuHfpGX0K17iKbefKCBHzWoHgeYOpACLcBGAsYHQ/s1600/sevil-rak%25C4%25B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1125" data-original-width="900" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-P-1DX8sW4jE/XnTm_L6nzLI/AAAAAAAAJuc/SlvnuHfpGX0K17iKbefKCBHzWoHgeYOpACLcBGAsYHQ/s640/sevil-rak%25C4%25B1.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Levent Sevil var ise...</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-kmx-edh4t_M/XnTi5xMsLxI/AAAAAAAAJuI/N-XpwPth0WkDEbeHpEcpoKGZGXPUb2LLgCLcBGAsYHQ/s1600/rak%25C4%25B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="276" src="https://1.bp.blogspot.com/-kmx-edh4t_M/XnTi5xMsLxI/AAAAAAAAJuI/N-XpwPth0WkDEbeHpEcpoKGZGXPUb2LLgCLcBGAsYHQ/s640/rak%25C4%25B1.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">rakı hep vardır.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-uqsNTVe12Ns/XnTi9loaXII/AAAAAAAAJuQ/3f3zet1KOfIBENAuVVVy0FAnp88EnlHDwCLcBGAsYHQ/s1600/adrasan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-uqsNTVe12Ns/XnTi9loaXII/AAAAAAAAJuQ/3f3zet1KOfIBENAuVVVy0FAnp88EnlHDwCLcBGAsYHQ/s640/adrasan.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Yeni rotalar muhteşemdi.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-nBXX6nInZqM/XnTi87KUawI/AAAAAAAAJuM/YxNLgGH2JbI822U8XkMgQuKKSeKueJPAgCLcBGAsYHQ/s1600/levo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-nBXX6nInZqM/XnTi87KUawI/AAAAAAAAJuM/YxNLgGH2JbI822U8XkMgQuKKSeKueJPAgCLcBGAsYHQ/s640/levo.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bisikletler elektrikli olunca yokuşlar vız geldi tırıs gitti.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-oBxBrikoimQ/XnTnfM9NNBI/AAAAAAAAJuw/Z1sizvaWmUcJo8Mm_LniLha0z0Vt0URpgCLcBGAsYHQ/s1600/sevil-bis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1125" data-original-width="900" height="619" src="https://1.bp.blogspot.com/-oBxBrikoimQ/XnTnfM9NNBI/AAAAAAAAJuw/Z1sizvaWmUcJo8Mm_LniLha0z0Vt0URpgCLcBGAsYHQ/s640/sevil-bis.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Levent Sevil</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-8j-bGQiSSx8/XnTnbjr3ApI/AAAAAAAAJuo/zob9IS8Bv3kIIQ6jBFgPn5Suu7ea7vhRQCLcBGAsYHQ/s1600/bal-evi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-8j-bGQiSSx8/XnTnbjr3ApI/AAAAAAAAJuo/zob9IS8Bv3kIIQ6jBFgPn5Suu7ea7vhRQCLcBGAsYHQ/s640/bal-evi.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Levent Sevil ile birlikte Bal Evi'nde</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-1WuzchJYcts/XnTneLQ7nWI/AAAAAAAAJus/8AXkskLKxno8XOtlZvgOAvgy7o-I6aCiwCLcBGAsYHQ/s1600/bay%25C4%25B1r.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-1WuzchJYcts/XnTneLQ7nWI/AAAAAAAAJus/8AXkskLKxno8XOtlZvgOAvgy7o-I6aCiwCLcBGAsYHQ/s640/bay%25C4%25B1r.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bayır, Çınaraltı... Nuray, Sevil, Didem, ben ve Obalar</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-SnLUgJliZb4/XnTnbD0QapI/AAAAAAAAJuk/twJ_4VfxVBMVWAsjlo3YmS9e3QnYX01ygCLcBGAsYHQ/s1600/didem.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-SnLUgJliZb4/XnTnbD0QapI/AAAAAAAAJuk/twJ_4VfxVBMVWAsjlo3YmS9e3QnYX01ygCLcBGAsYHQ/s640/didem.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Didem destek aracı pilotuydu.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-kIyMeN6urH8/XnTniGO0VcI/AAAAAAAAJu0/HW-y6L1YGMkJSS7U7wiolWMj-dRSFJSBACLcBGAsYHQ/s1600/orhaniye.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-kIyMeN6urH8/XnTniGO0VcI/AAAAAAAAJu0/HW-y6L1YGMkJSS7U7wiolWMj-dRSFJSBACLcBGAsYHQ/s640/orhaniye.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tura Kız Kumu'nda nokta koyduk.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="278" src="https://www.youtube.com/embed/HmI0MWMVoOA" width="495"></iframe><br />
<br />
<br />
Takip eden hafta, Hülya’nın dönmesine yakın, annemle ilgili davanın kararı çıkınca İstanbul’a yeniden gitmem gerektiği bilgisini verdi birader. Bu resmi evrakların imzalanmasıyla ilgiliydi ve ne kadar çabuk adım atarsak, ev ve dükkan ile ilgili sonuca da o kadar çabuk ulaşırız gibi bir durumdu. Hülya gelir ve ben de bir iki gün İstanbul’a geçerim gibi bir plan yaptım. Birkaç gün sonra kardeşim yeni bir haber vermek üzere bir daha aradı ve İstanbul’a gelmememi tembihledi. Zira korona virüsü Türkiye'ye giriş yapmıştı...</div>
Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-17992002832332544082020-01-23T07:59:00.004-08:002020-01-23T08:02:32.697-08:00İlk GünDuvar saatinin pili bitmiş ve tam 11:30'u gösteriyordu. Durduğunda gece miydi gündüz müydü bilemedim. Lakin biz evden ayrıldıktan sonra zamanın durduğuna inanmak istedim. Bodrum'a hemen döneceğiz zannıyla dağınık bıraktığımız yatak, askıdan alıp, toplarız diye bir kenara yığdığımız çamaşırlar, masa üzerindeki kaldırılmamış ıvır zıvırlar sanki dün bırakılmış gibi. Bahçeye de bir bakmak lazım. Masa ve sandalyeleri yaz pozisyonunda bırakmıştık. Yağmur ve fırtına nasıl etkiledi görmek bir yana, yapmayı en sevdiğim şey; eve girer girmez ön tarafa çıkmak ve köyün kokusunu içime çekmek. Verandanın sağdaki lambasını açınca sigortalar atıverdi. Bunun tamirini yapılacaklar listesine eklemek gerek. Zira panelden düzeltmek de yetmedi. Sitenin ana panosuna gidip orada da şalteri açıp kapatmalıydım ki her şey yoluna girsin. Gördün mü bak gece gece nasıl da başladık çalışmaya...<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-gNcxGMNdVAE/Xim4cE71NqI/AAAAAAAAJnI/aY8CAWLNKnItluRzMfuQOLYMKRtuh69qwCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_32c.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-gNcxGMNdVAE/Xim4cE71NqI/AAAAAAAAJnI/aY8CAWLNKnItluRzMfuQOLYMKRtuh69qwCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_32c.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">11:30</td></tr>
</tbody></table>
<br />
İlk fark ettiğim, sitede oturduğumuz yerden gözümüzle seçebildiğimiz tüm evlerde birileri var. Yazlıkçı olanlar dönmemiş. Bacalar tütüyor. Evinde ışığı olmayanların ise balkonlarına odun yığılmış. Hatta dışarı çıkan bacadan anladığıma göre girişteki evde soba bile kurulmuş. Buraya taşındığımız ilk kış 4 hane kalıyorduk sitede. Bir sonraki sene 6 haneye çıkmıştık. Elektrik panosundaki faal sayaçları saymak aklıma gelmedi ama 10 haneyi aştığımızı söylemek zor değil. Kalabalıklaşıyoruz.<br />
<br />
Akşamüstü bizi garajdan alan Seçkin de artan kalabalığa işaret etmişti aslında. En basitinden Bodrum'da bir kış trafiğinin iyice hissedildiğinden bahsetti. Nüfus artışı birkaç senenin konusu. O anlattıkça geldiğimiz uçağın da dolu olduğunu hatırladım. Özel günler dışında -yılbaşı, okulların ara tatilleri vs- kış aylarında daha önce hiç bu kadar insanla uçmamıştım. Aslında tarih tam da okulların kapanması arifesi. Fakat daha çarşambadan, bu kalabalığı sömestriyle açıklayamadım. Basbayağı koca bir güruh konuverdik Milas'a... "2025'e kadar 450,000 nüfus ön görülüyor" diye devam etti Seçkin. Selçuk Erez'in İstanköyaltı Bodrum kitabında, 1960'larda turizmle yeni tanışan Bodrum'un nüfusunun 5 bini henüz bulduğundan bahseder. Altmış yılda gelinen noktaya bak. Altmış yıl nedir ki? Sadece tek bir nefes...<br />
<br />
Havaalanından, Bodrum'a geçmek üzereyken otobüse bindiğimizde aradı Seçkin. Yolculuğumuzu sordu. "Evde yemeğiniz yoktur, akşam akşam alışverişle de uğraşmayın, bize gelin" diye aramıştı. Kaya levreği almış, fileto kestirmiş. Bizi garajdan almayı teklif ediyordu. Başkası olsa zor kabul eder, etmem veya Hülya'nın mimiklerinden çıkardığım anlama göre yanıt verirdim. Lakin Seçkin başkadır. Öyle ki, bırak yemeğe davet etmeyi, ertesi sabah rahat rahat yiyelim diye birkaç kahvaltılık malzeme almayı bile düşünmüştü. Böyle durumlarda verdiğim zahmetten duyduğum mahcubiyet bir yana, ruhumu büsbütün değiştiren bir dostum olduğu için mutluyum. Nerede olursam olayım beni yalnız bırakmamıştır. Hiçbir şey olmasa arar, eder, yanımda olduğunu hep hissettirir. Geçtiğimiz bir yıl İstanbul'da, İstanbullu arkadaşlarımdan daha çok Seçkin'i gördüm mesela. Zira zor bir seneyi geride bıraktık. Duygusal olarak yoğun, kalp ufalayıcı, yorucu ve travmatikti. Daha uçaktan iner inmez yara sarmaya başladık sayesinde. Ardından Ebru'nun hazırladığı sofrada hep beraber rakılarımızı yudumlayıp unutmaya başladık. Ne İstanbul'un kiri kaldı ne Bodrum'un kalabalığı...<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-uHw03VftO4s/Xim5RXe6hsI/AAAAAAAAJnQ/VU3PwfEFvFYwcaDod7vP-D7F3tYoNC9NgCLcBGAsYHQ/s1600/GH019121-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-uHw03VftO4s/Xim5RXe6hsI/AAAAAAAAJnQ/VU3PwfEFvFYwcaDod7vP-D7F3tYoNC9NgCLcBGAsYHQ/s640/GH019121-1.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sabah güneşini karşılamayı seviyorum. Her sabah bıkmadan yaptığım bir ritüel oldu.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Sabah ilk yaptığım sobayı yakmak oldu. Evi saran odun kokusunun da beni iyileştirdiğine inanıyorum. 20-25 dakika odunların çıtırtısını dinledim, ateşin hararetlenmesini izledim. Kahvaltının ardından yanlışlıkla basmayalım diye verandanın anahtarına bant yapıştırırken saatin hala 11:30'u gösterdiğine takıldı gözüm. Kahvaltıdan sonra Hülya Ortakent'e inmişti. Teneke dolaptan pil çıkardım. Pil kıymetli bir enerji kaynağı. Kış aylarında sık sık elektriği kesilen bir yerde feneriniz, kafa lambalarınız için yedeklemek çok işe yarıyor. Taşındığımız ilk dönemlerde, büyük şehirli arkadaşlarımızın biblo, çerçeve, kupa vs gibi ev hediyelerinin aksine, burada uzun süredir yaşayanlar, pil, fener, mum, yağmurluk, elektrikli battaniye gibi armağanlarla hoş geldin demişlerdi. Yaşadıkça bunun ne kadar anlamlı olduğunu anlıyor insan.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-fZJfNaOiocE/Xim5xYzkpzI/AAAAAAAAJnY/sGVowqnvuNgNw-uR70yolrWWwwwFOj6kQCLcBGAsYHQ/s1600/GH019122-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="863" data-original-width="1535" height="276" src="https://1.bp.blogspot.com/-fZJfNaOiocE/Xim5xYzkpzI/AAAAAAAAJnY/sGVowqnvuNgNw-uR70yolrWWwwwFOj6kQCLcBGAsYHQ/s640/GH019122-1.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kış aylarında soba evin kalbi. Erkenden yakınca 7:30'da her yer ısınmıştı.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-bXbYFeFX3Zw/Xim5yKSMLtI/AAAAAAAAJnc/MQKNrjJ1hMEvmXQfEAGPon8hicm0hU2iwCLcBGAsYHQ/s1600/GH019122.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-bXbYFeFX3Zw/Xim5yKSMLtI/AAAAAAAAJnc/MQKNrjJ1hMEvmXQfEAGPon8hicm0hU2iwCLcBGAsYHQ/s640/GH019122.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Seçkin düşünmüş, kahvaltılık bir şeyler almıştı. İlk güne güzel başladık sayesinde.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Saati indirip, pil yuvasındaki pası temizledim. Bugün binmeyecek olsam da bisikletimi verandaya çıkardım. Lastiklerini şişirdim. Yeni odunlardan iki kova taşıdım eve. Her gün birkaç sefer bunu yaparsam, ön tarafta yağmurdan koruyabileceğim hatırı sayılır bir yığın yaratabilirim. Tabii bir iki odun ufaladım üstüne. Bedenim ısındı, uyuyan kaslarım, eklemlerim uyandı. İstanbul ile burada yaşamanın arasındaki temel fark bu. Hayat seni hareket etmeye zorluyor. Ertesi günün odunlarını bugünden hazırlamazsan, sabah karanlığında baltayı taşa vurursun. Her şeyi hazır etmelisin. Havanın nasıl olacağını kestirmek için binaların arasından gökyüzünü görmeye çalışmakla, göğün tam altında odun kırmak nasıl karşılaştırılabilir ki? Bulutların hangi yükseklikte olduğu, hangi yöne aktığını izlemek bana çok şiirsel geliyor... Aynı zamanda hayati de.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-c9wydjAY0RM/Xim63aqip1I/AAAAAAAAJno/ddFEojy5SPIMV_T-6zibUJB_R0vQDNQAQCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_322.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-c9wydjAY0RM/Xim63aqip1I/AAAAAAAAJno/ddFEojy5SPIMV_T-6zibUJB_R0vQDNQAQCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_322.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Evim güzel evim...</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-5q69_xKRZB8/Xim9eev6ieI/AAAAAAAAJoQ/W1YdahY3_tIcTA-C12KHj0kaTUe4WkmAACEwYBhgL/s1600/GH019135.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-5q69_xKRZB8/Xim9eev6ieI/AAAAAAAAJoQ/W1YdahY3_tIcTA-C12KHj0kaTUe4WkmAACEwYBhgL/s640/GH019135.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bugünün işi yarına bırakılmaz. Burada düğmeye bas ısın düzeni yok.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-k68U9JfOx-I/Xim9TvvpFkI/AAAAAAAAJoM/6H7-IjNRibIQaiKJpfyivPiegTNuLP_kQCEwYBhgL/s1600/GH019125.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-k68U9JfOx-I/Xim9TvvpFkI/AAAAAAAAJoM/6H7-IjNRibIQaiKJpfyivPiegTNuLP_kQCEwYBhgL/s640/GH019125.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sen durursan, hayat durur..</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Yağmur yoksa sebze meyve yok, su yok. Kış sevmiyorum, yağmur yağmasın diyenleri bu yüzden anlamıyorum. En nihayetinde çoğu organik ve doğal besin peşinde koşup, tüketen insanlar. Çocuklarına en olgun, en taze tarım ürünlerini yedirmek konusunda dikkatliler. Tanıdıklarımdan bazıları Aydın'dan, Antalya'dan, Bilmem Ne Hanım Çiftliği'nden siparişler veriyor. Sağlıklı beslenmeyi takıntı haline getirenleri de biliyorum. Nereden aklıma geldi bu şimdi bilmiyorum ama o istemedikleri mevsimler dönmez ise ne doğal kalır ne organik. Zira tavuk bile yumurtlamıyor yağmur yağmazsa. Cengiz Abi "Benim tavuklara bile güvenme" demişti bir gün. Hani şu ortada gezen, koşturan tavukları vardı. "Yağmur yağacak, toprak kımıldayacak ki bunlar doğal beslensin. Yoksa içinde ne olduğunu bilmediğim yemlerden almak zorunda kalıyorum. O da ateş pahası." Yem aldıysa yumurtayı ücretli satar Cengiz Abi. Öbür türlü "Bunun kıçına para mı veriyoruz?" der ihtiyacım kadar olanı folluktan hediyesine almamı ister. Aynı şey küçük ve büyük baş hayvan besicileri için de geçerli. Hayvanı otlatamadığında ne yapsın. Gücü varsa mecbur hazır yem alacak. O yüzden şımarıklığın alemi yok, her mevsimi seveceksin.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-jh-Fvyf3rBo/XinCPI_0yjI/AAAAAAAAJoc/WFd20wSa8AYSm7txd2tohIfCxVEIF57KwCLcBGAsYHQ/s1600/tavuk.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="382" data-original-width="678" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-jh-Fvyf3rBo/XinCPI_0yjI/AAAAAAAAJoc/WFd20wSa8AYSm7txd2tohIfCxVEIF57KwCLcBGAsYHQ/s640/tavuk.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Temsili Cengiz Abi tavuğu</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-jFHQDxIMctI/XinCPJ9aXAI/AAAAAAAAJoY/60MmkWwfhr81TcpB3fxV9KjuY8v0fVGQwCLcBGAsYHQ/s1600/organik%2Bbes.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="382" data-original-width="678" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-jFHQDxIMctI/XinCPJ9aXAI/AAAAAAAAJoY/60MmkWwfhr81TcpB3fxV9KjuY8v0fVGQwCLcBGAsYHQ/s640/organik%2Bbes.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Konuyla alakası olsun diye bulduğum bir fotoğraf. Yediklerimizden mutlu olmamız için yazı da kışı da seveceğiz.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Saatin pillerini değiştirdikten sonra taşındığımızdan beri bir türlü istediğimiz gibi çalışmayan sifon için Tayfun abiyi aradım. Zira eve girer girmez ilk kullanımın ardından rezervuarın su tutmadığını gördük. Tuvaleti temiz tutamamak büyük sıkıntı. Yazları yaşanan su sıkıntılarında bile tuvaleti temiz tutacak çözümlerin peşinde koştuk durduk. Ertesi güne randevu verdi. O yüzden evin temizlik işini erteledik. Gerçi ev çok kötü durumda karşılamamıştı bizi. Kapalı kaldığı süre boyunca akmamış, kokmamıştı. Pencere diplerinde birkaç sinek ölüsü ve pervazlara özensizce tutturulmuş zayıf örümcek ağları vardı o kadar. Verandaya da dokunmamaya karar verdim. Rüzgârın on dakika sonra her yeri yine toz toprak yapacağını biliyorum. Zira Bodrum'da kış, inşaat demek.<br />
<br />
İstanbul'dan yanımda getirdiğim işlerimi, yeni bilgisayarıma kopyaladım. Günümün çoğu, alıştığım düzene göre bilgisayar ve programlarını ayarlamakla geçti. Arada Bülent aradı. Kahve içmek üzere gelip beni aldı. Ortakent'te Yerbasan Evleri içinde güzel bir kahve dükkânı varmış, oraya gittik. Hem hasret giderdik, hem sohbet ettik. Sömestri fırsat bilip çocuklarla Uludağ'a gideceklermiş. Gitmeden bizimle yemek yemeyi istemişler. Sonradan Ertuğ da geldi aramıza katıldı. Sohbet koyulaştı. Her şeyi Cuma'ya bağladık.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-tl2-YgWe1-w/Xim9TWOGVVI/AAAAAAAAJnw/QPnXMWip2NAKAUvskCK0jnqVFJqKRSkPQCLcBGAsYHQ/s1600/GH019133.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-tl2-YgWe1-w/Xim9TWOGVVI/AAAAAAAAJnw/QPnXMWip2NAKAUvskCK0jnqVFJqKRSkPQCLcBGAsYHQ/s640/GH019133.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bülent ile Bodrum güneşinin tadını çıkardık.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-F0KSy_8nFGs/Xim9TTK2zYI/AAAAAAAAJn0/yjuSU-u1up0dLMBQmLh6-iwyl1rWjeYhwCLcBGAsYHQ/s1600/GH019131.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-F0KSy_8nFGs/Xim9TTK2zYI/AAAAAAAAJn0/yjuSU-u1up0dLMBQmLh6-iwyl1rWjeYhwCLcBGAsYHQ/s640/GH019131.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Typica / Yerbasan Evleri</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Hülya dönmemişti eve geldiğimde. Sobayı yeniden hararetlendirdim. Levent Sevil aradı. Kaan aradı. Eda, Kerim yarın bisiklete binelim diye aradılar. Birkaç da mesaj düştü telefonuma hoş geldiniz diye. Evdeki hareketliliği görüp gelen Şef, peşinden Cesur ve hiç tanımadığım yeni bir köpek de kendilerini sevdirmek üzere uğradılar. Yeni köpek belli ki anne. Yarın öbür gün yavrular da çıkar ortalığa. Bahçeyi ebegümeci, iğnelik ve ısırgan otları bürümüş. Geçen kış dikilen ağaçların üzerleri tomurcuk dolu. Limonlar büyümüş. Bunları da hoş geldin’den saymanın bir sakıncası yok. İstanbul dönüşümüzün üzerinden 24 saat geçmedi ruhum rahatladı. Uzun bir aradan sonra kendim için yeniden mutlu oldum.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-_k08pfK3nko/Xim9fZ2TgpI/AAAAAAAAJoU/spx10k9uv4UiRXBmOVklPIYg34OPefKjgCEwYBhgL/s1600/GH019142.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-_k08pfK3nko/Xim9fZ2TgpI/AAAAAAAAJoU/spx10k9uv4UiRXBmOVklPIYg34OPefKjgCEwYBhgL/s640/GH019142.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Her zaman alışveriş yaptığım pazarcım bana limon, mandalina satmaz. Zira sizin ağaçtakiler bitti mi diye sorar...</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Hülya geldiğinde onun da arkadaşlarıyla karşılaştığı ve hasret giderdiği yüzünden belli oluyordu. Gülen bir kadınla yaşamak ne mutluluk verici. O olmasa olmazdı. Hem de hiç olmazdı. Sıkı sıkı sarıldık birbirimize. İşte o an duvardaki saat bizim için yeniden çalışmaya başladı...<br />
<br />
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="278" src="https://www.youtube.com/embed/-mVk7B009Z0" width="495"></iframe>Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-24136203514111509662019-12-08T03:22:00.000-08:002019-12-08T03:22:07.033-08:002019'da ne oldu?<div class="separator" style="clear: both;">
Tam bir karın ağrısı yılı usul usul terk ederken, nasıl kaleme alacağımı bilmediğim bir yıl sonu yazısının daha başına oturdum. Sanırım yazının sonuna dek nefesimi tutacağım. Yaşadığımı ancak böyle anlayabilirim.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
Belki de şöyle başlamalıyım. Mesela 65 kilo geldiğim İstanbul'da 73 kiloya çıkmışım. Bu bana hareketsiz bir sene geçirdiğimi işaret ediyor. Harika bir Antalya-Bodrum Bisiklet Turu'nu daha terim soğumadan bitirip gelmiştim İstanbul'a. Sonrasında kilitlenip kaldım. Burada da bir küçük katlanır bisikletim var ama Bodrum'daki denli sık ve uzun mesafeler biriktiremedim cebimde. Mecidiyeköy-Bebek arası git gel ile ortalamamı yakalamam zaten mümkün değildi. O yüzden mesafe hedefimi bu yıl için kısa tuttum ama görünen o ki yakınına bile yaklaşamayacağım. Aslında yıllık ortalamalarım, takip ettiğim kimi bisikletçinin kat ettiği aylık mesafeye denk düşer. Elbette mesaisi olan şirket çalışanı birinin sürekli tur yapması, yıllık izinleri dışında uzun seyahatlere çıkması pek mümkün değil. Bugüne dek yaptığım uzun ve bir hikâyenin peşinde koştuğum tüm bisiklet turları 8-10 güne sıkıştırılmış ve yıllık izinlerime denk getirilmiştir. Sonrası hep bir pazartesi sendromu.<br />
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-pljnLQERVsU/XezMolH4oOI/AAAAAAAAJj8/Jzms8hrRgmA77XdrJKdpHNAEr3AMpYKzACLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_157c.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-pljnLQERVsU/XezMolH4oOI/AAAAAAAAJj8/Jzms8hrRgmA77XdrJKdpHNAEr3AMpYKzACLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_157c.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Gidip döndüğüm iki nokta arası kısaydı belki ama nadir de olsa rotayı uzattım.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div>
2019'da ne oldu sorusunun ilk yanıtı belki de hiç izin hesaplamadığım bir yılı geride bırakmak olabilir. Zira 1 Ocak tarihinden itibaren 16 yıl çalıştığım şirket ile yollarımızı ayırdık. Hatta mesleğimi bıraktığımı bile söyleyebilirim. O gün bugündür çalışmıyorum. İşsiz kalmanın yaratacağı belirsizliği, depresyonu, çaresizliği vs. pek yaşamadım. Çünkü odaklanmamız gereken başka şeyler çıkmıştı ve bu benim durumumdan daha önemliydi. <br />
<br />
<blockquote class="instagram-media" data-instgrm-captioned="" data-instgrm-permalink="https://www.instagram.com/p/Br7nKdBBGz1/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" data-instgrm-version="12" style="background: #fff; border-radius: 3px; border: 0; box-shadow: 0 0 1px 0 rgba(0 , 0 , 0 , 0.5) , 0 1px 10px 0 rgba(0 , 0 , 0 , 0.15); margin: 1px; max-width: 540px; min-width: 326px; padding: 0; width: 99.375%;">
<div style="padding: 16px;">
<a href="https://www.instagram.com/p/Br7nKdBBGz1/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank"> </a><br />
<div style="align-items: center; display: flex; flex-direction: row;">
<div style="background-color: #f4f4f4; border-radius: 50%; flex-grow: 0; height: 40px; margin-right: 14px; width: 40px;">
</div>
<div style="display: flex; flex-direction: column; flex-grow: 1; justify-content: center;">
<div style="background-color: #f4f4f4; border-radius: 4px; flex-grow: 0; height: 14px; margin-bottom: 6px; width: 100px;">
</div>
<div style="background-color: #f4f4f4; border-radius: 4px; flex-grow: 0; height: 14px; width: 60px;">
</div>
</div>
</div>
<div style="padding: 19% 0;">
</div>
<a href="https://www.instagram.com/p/Br7nKdBBGz1/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank"> </a><br />
<div style="display: block; height: 50px; margin: 0 auto 12px; width: 50px;">
<a href="https://www.instagram.com/p/Br7nKdBBGz1/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank"><svg height="50px" version="1.1" viewbox="0 0 60 60" width="50px" xmlns:xlink="https://www.w3.org/1999/xlink" xmlns="https://www.w3.org/2000/svg"><g fill-rule="evenodd" fill="none" stroke-width="1" stroke="none"><g fill="#000000" transform="translate(-511.000000, -20.000000)"><g><path d="M556.869,30.41 C554.814,30.41 553.148,32.076 553.148,34.131 C553.148,36.186 554.814,37.852 556.869,37.852 C558.924,37.852 560.59,36.186 560.59,34.131 C560.59,32.076 558.924,30.41 556.869,30.41 M541,60.657 C535.114,60.657 530.342,55.887 530.342,50 C530.342,44.114 535.114,39.342 541,39.342 C546.887,39.342 551.658,44.114 551.658,50 C551.658,55.887 546.887,60.657 541,60.657 M541,33.886 C532.1,33.886 524.886,41.1 524.886,50 C524.886,58.899 532.1,66.113 541,66.113 C549.9,66.113 557.115,58.899 557.115,50 C557.115,41.1 549.9,33.886 541,33.886 M565.378,62.101 C565.244,65.022 564.756,66.606 564.346,67.663 C563.803,69.06 563.154,70.057 562.106,71.106 C561.058,72.155 560.06,72.803 558.662,73.347 C557.607,73.757 556.021,74.244 553.102,74.378 C549.944,74.521 548.997,74.552 541,74.552 C533.003,74.552 532.056,74.521 528.898,74.378 C525.979,74.244 524.393,73.757 523.338,73.347 C521.94,72.803 520.942,72.155 519.894,71.106 C518.846,70.057 518.197,69.06 517.654,67.663 C517.244,66.606 516.755,65.022 516.623,62.101 C516.479,58.943 516.448,57.996 516.448,50 C516.448,42.003 516.479,41.056 516.623,37.899 C516.755,34.978 517.244,33.391 517.654,32.338 C518.197,30.938 518.846,29.942 519.894,28.894 C520.942,27.846 521.94,27.196 523.338,26.654 C524.393,26.244 525.979,25.756 528.898,25.623 C532.057,25.479 533.004,25.448 541,25.448 C548.997,25.448 549.943,25.479 553.102,25.623 C556.021,25.756 557.607,26.244 558.662,26.654 C560.06,27.196 561.058,27.846 562.106,28.894 C563.154,29.942 563.803,30.938 564.346,32.338 C564.756,33.391 565.244,34.978 565.378,37.899 C565.522,41.056 565.552,42.003 565.552,50 C565.552,57.996 565.522,58.943 565.378,62.101 M570.82,37.631 C570.674,34.438 570.167,32.258 569.425,30.349 C568.659,28.377 567.633,26.702 565.965,25.035 C564.297,23.368 562.623,22.342 560.652,21.575 C558.743,20.834 556.562,20.326 553.369,20.18 C550.169,20.033 549.148,20 541,20 C532.853,20 531.831,20.033 528.631,20.18 C525.438,20.326 523.257,20.834 521.349,21.575 C519.376,22.342 517.703,23.368 516.035,25.035 C514.368,26.702 513.342,28.377 512.574,30.349 C511.834,32.258 511.326,34.438 511.181,37.631 C511.035,40.831 511,41.851 511,50 C511,58.147 511.035,59.17 511.181,62.369 C511.326,65.562 511.834,67.743 512.574,69.651 C513.342,71.625 514.368,73.296 516.035,74.965 C517.703,76.634 519.376,77.658 521.349,78.425 C523.257,79.167 525.438,79.673 528.631,79.82 C531.831,79.965 532.853,80.001 541,80.001 C549.148,80.001 550.169,79.965 553.369,79.82 C556.562,79.673 558.743,79.167 560.652,78.425 C562.623,77.658 564.297,76.634 565.965,74.965 C567.633,73.296 568.659,71.625 569.425,69.651 C570.167,67.743 570.674,65.562 570.82,62.369 C570.966,59.17 571,58.147 571,50 C571,41.851 570.966,40.831 570.82,37.631"></path></g></g></g></svg></a></div>
<a href="https://www.instagram.com/p/Br7nKdBBGz1/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank">
</a>
<br />
<div style="padding-top: 8px;">
<div style="color: #3897f0; font-family: Arial,sans-serif; font-size: 14px; font-style: normal; font-weight: 550; line-height: 18px;">
<a href="https://www.instagram.com/p/Br7nKdBBGz1/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank">View this post on Instagram</a></div>
</div>
<a href="https://www.instagram.com/p/Br7nKdBBGz1/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank">
</a>
<br />
<div style="padding: 12.5% 0;">
</div>
<a href="https://www.instagram.com/p/Br7nKdBBGz1/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank">
</a>
<br />
<div style="align-items: center; display: flex; flex-direction: row; margin-bottom: 14px;">
<div>
<div style="background-color: #f4f4f4; border-radius: 50%; height: 12.5px; transform: translatex(0px) translatey(7px); width: 12.5px;">
</div>
<div style="background-color: #f4f4f4; height: 12.5px; margin-left: 2px; margin-right: 14px; transform: rotate(-45deg) translatex(3px) translatey(1px); width: 12.5px;">
</div>
<div style="background-color: #f4f4f4; border-radius: 50%; height: 12.5px; transform: translatex(9px) translatey(-18px); width: 12.5px;">
</div>
</div>
<div style="margin-left: 8px;">
<div style="background-color: #f4f4f4; border-radius: 50%; flex-grow: 0; height: 20px; width: 20px;">
</div>
<div style="border-bottom: 2px solid transparent; border-left: 6px solid #f4f4f4; border-top: 2px solid transparent; height: 0; transform: translatex(16px) translatey(-4px) rotate(30deg); width: 0;">
</div>
</div>
<div style="margin-left: auto;">
<div style="border-right: 8px solid transparent; border-top: 8px solid #f4f4f4; transform: translatey(16px); width: 0px;">
</div>
<div style="background-color: #f4f4f4; height: 12px; transform: translatey(-4px); width: 16px;">
</div>
<div style="border-left: 8px solid transparent; border-top: 8px solid #f4f4f4; height: 0; transform: translatey(-4px) translatex(8px); width: 0;">
</div>
</div>
</div>
<a href="https://www.instagram.com/p/Br7nKdBBGz1/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="background: #FFFFFF; line-height: 0; padding: 0 0; text-align: center; text-decoration: none; width: 100%;" target="_blank">
</a> <br />
<div style="margin: 8px 0 0 0; padding: 0 4px;">
<a href="https://www.instagram.com/p/Br7nKdBBGz1/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="color: black; font-family: "arial" , sans-serif; font-size: 14px; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 17px; text-decoration: none; word-wrap: break-word;" target="_blank">iyi günde kötü günde ama hep mutlulukla... iyi seneler ve bye bye republica...</a></div>
<div style="color: #c9c8cd; font-family: Arial,sans-serif; font-size: 14px; line-height: 17px; margin-bottom: 0; margin-top: 8px; overflow: hidden; padding: 8px 0 7px; text-align: center; text-overflow: ellipsis; white-space: nowrap;">
A post shared by <a href="https://www.instagram.com/ahmetcoka/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading" style="color: #c9c8cd; font-family: Arial,sans-serif; font-size: 14px; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 17px;" target="_blank"> ahmet coka</a> (@ahmetcoka) on <time datetime="2018-12-28T12:43:36+00:00" style="font-family: Arial,sans-serif; font-size: 14px; line-height: 17px;">Dec 28, 2018 at 4:43am PST</time></div>
</div>
</blockquote>
<script async="" src="//www.instagram.com/embed.js"></script><br />
<br />
Terim soğumadan geldiğim İstanbul'da aldığımız son haber bizi hareketsiz kılmış, adeta felç etmişti. Babamın 2 senedir kanserle yaptığı savaşı kaybettiğini ve iyileşmeyeceğini öğrendik. Fazla vakti de kalmamıştı. Doktoru onunla vakit geçirmemizi, bu kısa sürede yalnız bırakmamamızı öğütledi. Çünkü bedeninin cevap vermediği tedavisi de kesilmişti. Yapmamız gereken ağrılarının önüne geçmek ve mümkünse önde kalmaktı. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-LlQghSWGKAs/XBJv8je4ePI/AAAAAAAAI2M/_vL7QUQ6vSMwy8xIkcgwNQsOKzyCQPJxQCPcBGAYYCw/s1600/IMG_4705.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-LlQghSWGKAs/XBJv8je4ePI/AAAAAAAAI2M/_vL7QUQ6vSMwy8xIkcgwNQsOKzyCQPJxQCPcBGAYYCw/s640/IMG_4705.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Yanından bir an olsun ayrılmadık.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Bunu başardığımız kısa dönemlerde insan kendini zafer kazanmış gibi kutlu hissediyor. Hatta o kısa an babamın iyileşeceğine dair suni bir inanış bile doğurmuştur. Bir süre sonra parlak bir sabun köpüğüne baktığını anlıyorsun. Yenildiğinin farkına vardığın bir dolu an oldu böyle yaşadığımız.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Lxs5s3aU7V8/XIP5tzsXkVI/AAAAAAAAJGQ/JKoRtr52atYgEljtI8QgFliE9xfTHvSkwCPcBGAYYCw/s1600/GPTempDownload%2B%25284%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-Lxs5s3aU7V8/XIP5tzsXkVI/AAAAAAAAJGQ/JKoRtr52atYgEljtI8QgFliE9xfTHvSkwCPcBGAYYCw/s640/GPTempDownload%2B%25284%2529.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Akşamları tavla oynadık</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Giia7HNfd-0/XIP62tb3dKI/AAAAAAAAJGc/F46cMrWYLlI8y2sa4hr2YCYEH0zI6s6pgCPcBGAYYCw/s1600/572ee321-5cd8-4627-bdf7-f8a2c76430ba.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="338" data-original-width="600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-Giia7HNfd-0/XIP62tb3dKI/AAAAAAAAJGc/F46cMrWYLlI8y2sa4hr2YCYEH0zI6s6pgCPcBGAYYCw/s640/572ee321-5cd8-4627-bdf7-f8a2c76430ba.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Gündüzleri eğer iyi ise kahve içmeye gittik</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Çoğu zaman işsiz kalmanın mevcut durum adına bir hayır olduğuna inansam da 25 yıllık ofis hayatı ve konfor alanımdan üstelik 45 yaş üzerinde çıkmış olmak sonradan fark ediyorum, az etkilememiş beni. Başta önem vermemiş görünebilirim. Zira önceliğimiz babamdı ve hep yanında olabilecek, ilgilenebilecektik.<br />
<br />
İlgilenmenin altını çiziyorum zira tedavisiz geçen süre boyunca kardeşimle birlikte sadece babamın ağrı ataklarını da yönetmedik. İlaçlarını düzgün alması, doğru beslenmesi, dış etkenlerden korunması bunun için yeterliydi. Bizi asıl yoran babamın bu disiplini dilediği an ihlal etmesi oldu. İhlal ettiği her şey ağrı krizlerine döndü. Özellikle bizi ekarte edip kendince inandığı biçimde aldığı ilaçlar nedeniyle hep takvim dışında kaldık. Kırmızı reçeteli olunca, kullandığı hapların günlük dozu ve tüketilme aralığı devletçe düzenleniyor olduğundan pek çok durumda önce bizi çaresiz bıraktı. Ardından önüne geçilemeyecek ağrılarına davet çıkardı. Bu düzeni bozmaması adına kardeşimle beraber dönüşümlü nöbetler tuttuk. Birçoğu uykusuzdu. Sırf ona biçilen kısa zamanı uzatmak, kaliteli geçirmesini sağlamak için. Bu kontrol hali yanında olmamızdan memnun olsa da babamı epey mutsuz ediyordu biliyorum. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-c_aRQU9_1Is/XLm7oHCCd3I/AAAAAAAAJKY/BpIe7IUjXwk_mza9BZAz-RJDMOqLZKykgCPcBGAYYCw/s1600/IMG_2754%2Bcopy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-c_aRQU9_1Is/XLm7oHCCd3I/AAAAAAAAJKY/BpIe7IUjXwk_mza9BZAz-RJDMOqLZKykgCPcBGAYYCw/s640/IMG_2754%2Bcopy.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Önceliğimiz babammış gibi görünebilir ama annemi de hiç ihmal etmedik.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-L1zTJNNBk0w/XUiXtRdhd2I/AAAAAAAAJVU/w-ioEcAdeqkGepm-IKEHzdJGlKHOUBn5ACPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_1636.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="276" src="https://1.bp.blogspot.com/-L1zTJNNBk0w/XUiXtRdhd2I/AAAAAAAAJVU/w-ioEcAdeqkGepm-IKEHzdJGlKHOUBn5ACPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_1636.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Yine de bu yıl uzun uzun dalıp, hiç bir şey düşünmeden, boş bir zihinle saatler geçirdim.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-q688UZDVq4s/XUiXvSq6mgI/AAAAAAAAJVY/8T3V-dxmfP0BayS5004LYlrHhfnxm00SwCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_1637.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-q688UZDVq4s/XUiXvSq6mgI/AAAAAAAAJVY/8T3V-dxmfP0BayS5004LYlrHhfnxm00SwCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_1637.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Na kadarını hesaplamadım ama 2019 hastanede epey zaman geçirdiğimiz bir yıl oldu.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Para konusunda bize karşı gösterdiği güvensizliği ayrı bir yere koymam gerek. İlk dönem evde yardımcılığımızı yapan kadının doldurmalarına çok geldi. Bizim babamı kandırdığımızı, ona bakamayacağımızı filan söylerken yakaladık. Konu para olunca ailelerin nasıl çözüldüğünün sayısız hikayesini dinlemişizdir. Gördüğümüz güvensizliğe kardeşimle uzak ve sabırlı kalmayı becerdiğimiz için mutluyum. Kalbimiz kırıla döküle bir şeyleri aştık. Hastalığı, yanlış kullandığı ilaçların yan etkisi, içinde bulunduğu psikolojik durumdan olacak babam o dönem bizi epey yıkıp geçti. Bu oldukça bıktıran bir durum. Kardeşim olmasa defalarca kapıyı çarpıp çıkıp gidebilirdim. Bize kalan nadir anlardan birinde de itiraf ettim bunu kardeşime. İkimiz de kırık döküktük, birer duble rakımızı içtik bahçede kaçmak için yarattığımız köşede. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-0JcCgZwk8Ig/XLnAtbLhUkI/AAAAAAAAJL0/FW1FhjHB39wYtcLHGPNVOJ8zENPy-KRHwCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_151d.jpeg%2Bcopy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="854" data-original-width="1518" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-0JcCgZwk8Ig/XLnAtbLhUkI/AAAAAAAAJL0/FW1FhjHB39wYtcLHGPNVOJ8zENPy-KRHwCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_151d.jpeg%2Bcopy.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bahçede kendimize bir kaçış köşesi hazırladık.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-nXwqtRcj6gI/XLnA0mm6kAI/AAAAAAAAJL8/jJuUEuS0K1UhT1XdFUyhbnopiPNtiY3YwCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_151c.jpeg%2Bcopy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-nXwqtRcj6gI/XLnA0mm6kAI/AAAAAAAAJL8/jJuUEuS0K1UhT1XdFUyhbnopiPNtiY3YwCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_151c.jpeg%2Bcopy.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Adına gel de içme dediğimiz bu köşe aynı zamanda bizim ofisimiz oluverdi.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-mNhwTyM0UCo/XLnAzthaPLI/AAAAAAAAJL4/OkJnlkHmdQUvYRZtpjhY9PZw9FZ0lvlNwCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_1519.jpeg%2Bcopy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-mNhwTyM0UCo/XLnAzthaPLI/AAAAAAAAJL4/OkJnlkHmdQUvYRZtpjhY9PZw9FZ0lvlNwCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_1519.jpeg%2Bcopy.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Evde çalışmak mümkün olmuyordu çünkü.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-myWqDdlbpx4/XLnARZYH-3I/AAAAAAAAJLY/mtq3LeJ4CJwjBMVuMjI_xkqUw-bUuDJKACPcBGAYYCw/s1600/GOPR6453%2Bcopy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-myWqDdlbpx4/XLnARZYH-3I/AAAAAAAAJLY/mtq3LeJ4CJwjBMVuMjI_xkqUw-bUuDJKACPcBGAYYCw/s640/GOPR6453%2Bcopy.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Arada da bize yakın lokasyonlara kaçıp dertleştik kardeşimle. O benim en iyi arkadaşımdı.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Diğer taraftan babamla en yakın olduğumuz, duygusal olarak pek çok şey paylaştığımız da bir dönem oldu. İlaçlarını bizim düzenimize göre aldığı, ağrısız geçirdiği günlerde daha önce hiç olmadığı gibi dertleştik, sohbet ettik, sarıldık, öptük birbirimizi hatta kırgınlıklarımızı da paylaştık. Zayıf ve güçsüz elleriyle saçımı okşadığı, sizinle gurur duyuyorum dediği akşamı unutmuyorum. Gözyaşlarımızı ilk kez saklamadık birbirimizden.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-LdelrWSpRAU/XVxRunUBq6I/AAAAAAAAJWk/rIcGAqfxcPUmW5Bp5xqoW4rev6d9fyrKQCPcBGAYYCw/s1600/BBA356E1-221A-4BE3-884B-B5E8FDE9EE6C.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-LdelrWSpRAU/XVxRunUBq6I/AAAAAAAAJWk/rIcGAqfxcPUmW5Bp5xqoW4rev6d9fyrKQCPcBGAYYCw/s640/BBA356E1-221A-4BE3-884B-B5E8FDE9EE6C.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="font-size: 12.8px;">Hiç istememesine rağmen son günleri hastanede geçti.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-2DOqjsY1KQo/XZYztG09mOI/AAAAAAAAJZQ/zvdE-KMwVCoDPDK6R7gS7uKs3M6Nj4pmgCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_1c0.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="576" data-original-width="1024" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-2DOqjsY1KQo/XZYztG09mOI/AAAAAAAAJZQ/zvdE-KMwVCoDPDK6R7gS7uKs3M6Nj4pmgCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_1c0.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="font-size: 12.8px;">Babamla birlikte son fotoğrafımız.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Babam iki yıl savaştığı kansere daha fazla direnemedi ve 26 Ağustos 2019 sabahı hayata gözlerini yumdu. Bize tanınan kısa zamanı, o birkaç ayı, babamın yanında kalarak 8-9 ay esnetmeyi başardık diye düşünüyorum. Beni teselli eden tek şey de bu. Kalabalık ve güzel bir cenaze merasimi, çalışanları, müşterileri ve dostlarını bir araya getirdi. Geride harika bir iz bırakmış olduğunu gördüm. Bizim bilmediğimiz başka bir Yaşar Coka'yı dinledik katılanlardan.<br />
<br />
Cenaze ertesi bir takım geleneksel ve dini prosedürleri hiçe sayarak çabuk kararla babamın memleketi Makedonya'ya gittik. Belki de kaçtık bilemiyorum. Zira ne yapacağımıza dair her kafadan bir ses çıkmaya başlamıştı. Gerçi bu ses her daim hayatımızda oldu ama ne hikmetse hiç ortada görünmeyen insanlar böyle durumlarda ortaya çıkıp sana ne yapacağını söyleme haddini görüyor kendinde. Bu dış seslere ayrı değineceğim. Neyse, ruhumuz çok yorgundu ve hiçbir şey kaldıracak güçte değildi. Kimseye ahkam kesme şansı vermedik. Tetovo'ya, doğduğu ev ve topraklara gidince de rahatladık. Babamın da çok mutlu olduğunu hissettik. Sanırım geçtiğimiz sene yaptığımız en güzel şeylerden biriydi. Gönlümüz ferahladı. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-NV5ZqulebkA/XZZL1Lc2CgI/AAAAAAAAJZ0/-BYK56F7Gb4rOCGgaQltSZiRTXWugFNugCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_1d7.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-NV5ZqulebkA/XZZL1Lc2CgI/AAAAAAAAJZ0/-BYK56F7Gb4rOCGgaQltSZiRTXWugFNugCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_1d7.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tetovo... Babamın doğduğu şehir.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-gte4wp15-98/XZZM5mbXdLI/AAAAAAAAJaE/EInCsddWG60iE3-OrHGHrQSOg_ZSpkLSwCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_1da.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-gte4wp15-98/XZZM5mbXdLI/AAAAAAAAJaE/EInCsddWG60iE3-OrHGHrQSOg_ZSpkLSwCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_1da.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tetovo'ya yukarıdan bakış.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Nu0U7H8-UBU/XZZM6tgRXRI/AAAAAAAAJaI/-BBrdoXQgX4nC7bvIIm3ycKZZMm-cCzPgCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_1dc.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-Nu0U7H8-UBU/XZZM6tgRXRI/AAAAAAAAJaI/-BBrdoXQgX4nC7bvIIm3ycKZZMm-cCzPgCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_1dc.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Rasadisht de dedemin büyüdüğü köy</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-eK8lOc2aamk/XZZGzBEYGAI/AAAAAAAAJZk/v2ZmWj33J1oQJAj0-FF7TT9BBTYzsmU-gCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_1d8.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-eK8lOc2aamk/XZZGzBEYGAI/AAAAAAAAJZk/v2ZmWj33J1oQJAj0-FF7TT9BBTYzsmU-gCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_1d8.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İki kardeş sadece gitmekle kalmadık. Birbirimize babamla ilgili anılarımızı paylaştık. </td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-FUVOSKbh8yo/XZZPkkO7psI/AAAAAAAAJaQ/4JJfvvsxLkk9MwXjQzmYOJBFxDDXFyHjACPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_1cb.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="495" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Akrabalarımızı da ziyaret ettik.</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-FUVOSKbh8yo/XZZPkkO7psI/AAAAAAAAJaQ/4JJfvvsxLkk9MwXjQzmYOJBFxDDXFyHjACPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_1cb.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a><br /></div>
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-FUVOSKbh8yo/XZZPkkO7psI/AAAAAAAAJaQ/4JJfvvsxLkk9MwXjQzmYOJBFxDDXFyHjACPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_1cb.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-m3n01ScLoSo/XZZQZ1o_FqI/AAAAAAAAJas/xG4rGelXSeozfo2C2yH1jsZNKJx9D322gCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_1d5.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-m3n01ScLoSo/XZZQZ1o_FqI/AAAAAAAAJas/xG4rGelXSeozfo2C2yH1jsZNKJx9D322gCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_1d5.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İlla bir dua okutulacaksa en doğru yer doğduğu topraklardı. Duasını Tetovo'da okuttuk.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ttQV5v-35A8/XZYygp58d2I/AAAAAAAAJZA/zG3XWaVOtvodB2wj3p2Z9F5qHBeelhGAgCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_1ce.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-ttQV5v-35A8/XZYygp58d2I/AAAAAAAAJZA/zG3XWaVOtvodB2wj3p2Z9F5qHBeelhGAgCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_1ce.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İstanbul'a dönerken içimiz rahat, gönlümüz ferahlamıştı.</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-og6vqCcHaEw/XZZaR-vcSrI/AAAAAAAAJbE/DMoYGhecjF8qMZbXOA1WNEp3aOQZ8O9FgCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_1de.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-og6vqCcHaEw/XZZaR-vcSrI/AAAAAAAAJbE/DMoYGhecjF8qMZbXOA1WNEp3aOQZ8O9FgCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_1de.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İki gün İstanbul'dan uzaklaşmak da iyi gelmişti.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Odak babam olunca, annem biraz daha arka planda kalmış görülebilir. Ama sadece babamla ilgilenmedik tabi. Alzheimer hastası olduğu gerçeği ve ilerleme hızı annem konusunda bizi iyiden iyiye yalnız ve çaresiz bıraktı. Kendimizi tam bir kara delikte bulduk. Mesela kanser her şeye rağmen yenilebilir bir hastalık ama Alzheimer hala 100 yıl önceki verilerle tespit edilebiliyor. 100 yıl önceki gibi neyin sebep olduğu, ne zaman başladığı kesin bulunamıyor, yavaşlatmak dışında tedavisi hala yok. Profesyonel destek almadan altından kalkamayacağımızı başından beri biliyordum. Zira bu hastalığın, hasta yakınları üzerinde yarattığı etkiler daha derin. Annem ajite olmasa bile sürekli tekrarlanan soruların tekrarlanan cevaplarının yankılandığı bambaşka bir dünyada yaşıyor... Aynı soruya en az elli kere yanıt verdiğim o günü not almışım. Bir yerde insanın sabır taşı çatlıyor. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-HQGVKsA3smA/XLm82hcpzqI/AAAAAAAAJKw/gky-7zbszGYnwI5aUDj5mvVSSwmtevPwwCPcBGAYYCw/s1600/505c9b7d-da0b-46ed-aed4-767c4e617440%2Bcopy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="544" data-original-width="966" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-HQGVKsA3smA/XLm82hcpzqI/AAAAAAAAJKw/gky-7zbszGYnwI5aUDj5mvVSSwmtevPwwCPcBGAYYCw/s640/505c9b7d-da0b-46ed-aed4-767c4e617440%2Bcopy.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Son bir yılda annemin hastalığının ilerleme hızı çektiğimiz fotoğraf ve özellikle videolarda epey belli oluyordu.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-G_xXRAJ3QYA/XLnAMOkSO8I/AAAAAAAAJLQ/ED7LJiDhGzIsphKrtPW2roge2zIDRoEuACPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_14e6.jpeg%2Bcopy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-G_xXRAJ3QYA/XLnAMOkSO8I/AAAAAAAAJLQ/ED7LJiDhGzIsphKrtPW2roge2zIDRoEuACPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_14e6.jpeg%2Bcopy.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Babam son ana dek evde bakılmasını istemişti ama sonra profesyonel desteğe ihtiyacımız olduğuna kanaat getirdi.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-HiZE8GASHTo/XBJvNjmGxpI/AAAAAAAAI10/Gf8Ga7oi0XoabZ9Z_-yGAOmoBgG-6V1WwCPcBGAYYCw/s1600/IMG_4690.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-HiZE8GASHTo/XBJvNjmGxpI/AAAAAAAAI10/Gf8Ga7oi0XoabZ9Z_-yGAOmoBgG-6V1WwCPcBGAYYCw/s640/IMG_4690.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Şimdi annemin sağlık durumuna dair elimizden ne geliyorsa yapıyoruz.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-L2kXaQkPYoc/Wwf5czZe91I/AAAAAAAAICw/hb0gfP3jZB89KfP1SKrYppRVnQv6NxBaACPcBGAYYCw/s1600/IMG_1887.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-L2kXaQkPYoc/Wwf5czZe91I/AAAAAAAAICw/hb0gfP3jZB89KfP1SKrYppRVnQv6NxBaACPcBGAYYCw/s640/IMG_1887.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Güzel annem...</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Özellikle babamın vefatından sonra annemle ilgili hızlı bir karar vermemiz gerekti. Evde bakımı, bakım evi veya başka hangi alternatif varsa konuştuk. Etrafımızda da yine çok konuşanlar vardı ama kardeşimle birbirimize kulak verdik. Kasım ayı itibariyle anneme profesyonel destek verecek iyi bir yer bulduk. Bu başta çok iç burucuydu ama geride kalan süre zarfında annemin oldukça mutlu olduğunu ve iyi bakıldığını izledik. Sık sık da ziyaret ederek yalnız kalmadığını, terkedilmediğini hissettirmeye çalışıyoruz. Bunu hissettiğine inanıyorum.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-7xAzyS8v8eE/XdcHarq_qnI/AAAAAAAAJgQ/awJ3qdPQT9wiP87FV_2D40-L6JGjyNtdQCPcBGAYYCw/s1600/IMG_6433.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-7xAzyS8v8eE/XdcHarq_qnI/AAAAAAAAJgQ/awJ3qdPQT9wiP87FV_2D40-L6JGjyNtdQCPcBGAYYCw/s640/IMG_6433.JPG" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Geçen yazıda bahsetmiştim. Annem artık burada kalıyor.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-vjpsVEiSlLU/XdcIS64B0PI/AAAAAAAAJgc/hUWIlO_r-HkEwM__RmC0HrtZTqcimEgegCPcBGAYYCw/s1600/IMG_6435.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-vjpsVEiSlLU/XdcIS64B0PI/AAAAAAAAJgc/hUWIlO_r-HkEwM__RmC0HrtZTqcimEgegCPcBGAYYCw/s640/IMG_6435.JPG" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İzlediğimiz kadarıyla çok mutlu ve iyi bakılıyor. Biz de sık sık ziyaret ediyoruz.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Bir önceki yazıda konusu geçmiş ve annemin akciğerinde tespit edilen kitlenin biyopsisinin yapılacağını söylemiştim. Ne yazık ki bu kitle kanser olarak rapor edilmiş çıkan sonuçlarda. Görünen o ki önce ameliyat ve sonrasında önlem amaçlı kemoterapi uygulaması gibi bir yol takip edilecek. Bir süredir hastanenin her türlü makinesine girip çıkan, damarları delinen, tekrarlanan tahlillerin sırasında bekleyen annem için kafamdaki tek soru, bunca şey çok değil mi?. Zira bu bize dahi üst üste ve çok fazla gelecek. Daha babamın yasını tutamamışken şimdi de bu nefesimi kesiyor. <br />
<br />
Bir akşam kardeşimle yine rakımızı içerken doluverdi gözlerim. Babamdan bahsediyorduk. Bir iki fotoğrafa bakakaldık. Gözlerim doldu ama ağlayamadım. Aşağıdaki yazıyı not almışım telefonuma... <br />
<br />
Ağlayacak bir yer bulmalı <br />
Ağlayamıyorum... <br />
Rakı koyuyorum olmuyor. <br />
Ikınıyorum nafile. <br />
Kardeşimi karşıma oturtuyorum ı ıh. <br />
Tam ağlayacağım bir telefon geliyor. <br />
Bisiklete atlayıp kaçayım, <br />
Kaçacak yer bulamıyorum. <br />
Bir rahat bırak be İstanbul. <br />
Bırak hıçkıra hıçkıra ağlayayım... <br />
Ağlayamıyorum... <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Lf4kEkkwSoM/XdcTBsPsHsI/AAAAAAAAJhk/FoXjbjs4K1wKcxJDFYTHEg93QDkTaP4TQCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_17b6.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-Lf4kEkkwSoM/XdcTBsPsHsI/AAAAAAAAJhk/FoXjbjs4K1wKcxJDFYTHEg93QDkTaP4TQCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_17b6.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ağla abi...</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Ağlayamıyordum zira daha babamın çözüm bekleyen şahsi ve ticari işleri vardı. Yani yas tutmaya vakit yoktu. İyileşeceğine inandığından bizi hiç karıştırmadığı finans işleri 2020'ye sarkan bir başka konu. Annem de varis olduğundan pek çok şey onun imzasında kitlendi. Sağlık durumundan dolayı vasi atanması gerektiği çıktı ortaya. Bunu daha önce de yapabilirmişiz ama bilmiyorduk. Dava tarihi gelene dek bekleyeceğiz.<br />
<div>
<br />
Hesap-kitap ve işletmecilikten hiç anlamıyoruz ama babamın 1966'dan beri başında bulunduğu kuaför salonu ile ilgili yapılması gerekenler de bu davanın gölgesinde bekliyor şu an. Ayrıca borcu, alacağı var mı, hesapları ne durumda gibi sorunların yanıtlarının peşine düşmek gerekti. Mesela sırf bu yüzden, Bodrum'a taşınırken usul usul bıraktığım, kurtulduğum plastik kartlar, banka ilişkileri vs dahil edildiğim ortak hesaplar nedeniyle geri geldi. Bu başlı başına bir pranga gibi hissettirdi bana... Beni şehre zincirliyor diye düşündüm. Veya birkaç günlüğüne kullandığım araba nedeniyle daha yola çıkmadan Bebek'te veya Mecidiyeköy'de park yeri bulabilecek miyim stresini duymaya başladım. Sahiden de dakikalarca araba içinde, boşalacak park yeri bekledim kös kös. Sanki buna harcayacak çok vaktim varmış gibi. <br />
<br />
Şunu da itiraf edeyim ki sanırım 5-6 aydır sigara da içiyorum. Bilmiyorum başlayıverdim işte... Hastalıklar, yaşananlar, üzüntü, İstanbul'a tıkılıp kalma hissi ama en çok da planını yapıp son anda evine dönememe halleri isyan ettirdi beni. Zayıf düşmüş olmalıyım. Bir de bunun üstüne, Mecidiyeköy'deki ev için kalkıştığımız boya badana işi vardı. Herkes hayırlı olsun, güle güle oturun falan deyince ki İstanbul'a taşınıp taşınmadığımızla alakalı sorular da çoğaldı, kendimi İstanbul'a iyice hapsedilmiş hissettim. Bu duygu yıl başından beri hep vardı. Öyle kötü hissettiriyor ki anlatamam. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-KlS4bJoqUA8/Xam3THOz3TI/AAAAAAAAJco/sYCYogCYi-U4zdzeV4OqjPgUF5Ot26NlwCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_16dc.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="276" src="https://1.bp.blogspot.com/-KlS4bJoqUA8/Xam3THOz3TI/AAAAAAAAJco/sYCYogCYi-U4zdzeV4OqjPgUF5Ot26NlwCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_16dc.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Arada Bodrum'a da kaçtık.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-if9c3Pc70a8/XZZcaLX8kAI/AAAAAAAAJbk/AClHH8iycK8BfFEONtBiiiR9a7MEgGF9QCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_21b.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-if9c3Pc70a8/XZZcaLX8kAI/AAAAAAAAJbk/AClHH8iycK8BfFEONtBiiiR9a7MEgGF9QCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_21b.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kaldığımız kısacık sürelere kış hazırlığı, arkadaş ziyaretleri ve bisiklet gezileri sıkıştırdım.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Dt0kgCr_VVw/XZZca8Av_hI/AAAAAAAAJbo/QZnc2aoTP6g4X0eN1Wc7B8sXyD3oCgLhACPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_212.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-Dt0kgCr_VVw/XZZca8Av_hI/AAAAAAAAJbo/QZnc2aoTP6g4X0eN1Wc7B8sXyD3oCgLhACPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_212.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bir yılda yapmayı en çok özlediğim şey</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-XW5_Pl7BiU8/XZZcMX6L69I/AAAAAAAAJbg/W9XTPYsquHY8KZcPbwaz56jtxIBllM2uACPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_211.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-XW5_Pl7BiU8/XZZcMX6L69I/AAAAAAAAJbg/W9XTPYsquHY8KZcPbwaz56jtxIBllM2uACPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_211.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Canım yola çıkmak istiyor.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-mycZxHLOyw0/Xam4rtWl80I/AAAAAAAAJeE/erXM2wiJ4lwWq9MWju2BH9XgAys-zpfrwCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_16cf.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-mycZxHLOyw0/Xam4rtWl80I/AAAAAAAAJeE/erXM2wiJ4lwWq9MWju2BH9XgAys-zpfrwCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_16cf.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Belki evime yeni bir İstanbul-Bodrum turu ile dönerim kim bilir?</td></tr>
</tbody></table>
<br />
365 günün sadece 39 günü Bodrum'daydık. 326 gün her an dönecekmiş gibi diken üstünde bekledik. En basitinden buzdolabımızı doldurmadık. Saymadım ama evde yemek yaptığımız gün sayısı çok değildir. Doğal olarak yeme içme alışkanlıklarımız da tekrar değişti. Ne yazık ki barkotlu ürünler tükettik tüm yıl boyunca. 326 günü dört tshirt, iki şort, dört iç çamaşırı, iki çift çorapla idare ettim. Bodrum'a gidip döndüğümüzde tshirtlerin yerini uzun kollular, şortların yerini pantolonlar aldı. Mevsim itibariyle yanımda uygun kıyafetim olmadığından, özellikle bu aylarda kaçınılmaz olarak üşüyorum. Bazen kardeşim neden gidip kazak falan almadığımı soruyor. Aynı duygu uyanıyor hemen. Alacağım her yeni şey burada ayağıma beton döküyormuş gibi hissettiriyor bana.<br />
<br />
2019'un bizi en çok yoran şeylerinden biri de her ne kadar kulak asmasak da her kafadan çıkan sesler idi. İyi niyetlisi olduğu kadar, kötü niyetlisi de var. Lakin ortak paydaları cehalet olunca epey yorucuydular denilebilir. Bu yazıya konu olmalarının sebebi görünür ve görünmez oldukları zamanlamanın kurgulanmışçasına mükemmel oluşu. Sondan başlayayım. Annemin bir bakım evine konuk olması daha ihtimalken "sakınlar” ve "amanlar” savrulmuştu havaya. Sosyal medyayı kullanabilenler, anaların kutsal kişilikler olduğunu vıcık vıcık bir dille anlatan ilginç gönderileri kopyalayıp yolladılar. Bir kısmı ya bana ya kardeşime oturduğumuz evleri kapattırdı ve bizi Bebek'e annemin yanına yerleştirdi. Bir kısmı bu süreçte pek görmedikleri gelin hanımları eleştirdiler. Kısa bir zaman yolculuğu yaparak gelin oldukları dönemde neler yaptıklarını izledik. Bazısına göre babamıza karşı görevimizi yapmıştık ama ölümünü fırsat bilip annemizi bakım evine kapattık(!) <br />
<br />
Babamla ilgili olarak tedavisinde yanlış hareket ettiğimizi düşünenler vardı ve sabah ekranlarında, kansere iyi gelen şeylerin konuşulduğu programları paylaşıp durdular. Babamı etkilemeyi başardıklarını itiraf etmeliyim zira her sabah farklı iyi gelen ürün evde denenir oldu. Bu ürünlerin fayda etmesi için düzenli kullanılmalıydı ama ne yazık ki biz disiplinsizdik. Babamıza bakamıyorduk. Tv doktorları da tavsiye edildi peşi sıra. Hatta kendi doktorunu alıp gelmeyi isteyen bile oldu. Bodrum'dan dönüp dönmediğim bile sorulmuş ilk zamanlar. Ne o öyle, baba hasta, oğlu Bodrumlarda serserilik yapıyor diye... Daha çok var ve hepsi de kulak tıkadığımız şeyler. Yine de duyduk. Çok yorulduk. Her neyse...<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-4dOuLwqlUJw/XdcPv4DOO9I/AAAAAAAAJhM/rYT_nXrwRYwdM4i3wSAhNaTHgHrl8E6LQCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_17ab.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-4dOuLwqlUJw/XdcPv4DOO9I/AAAAAAAAJhM/rYT_nXrwRYwdM4i3wSAhNaTHgHrl8E6LQCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_17ab.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Baktık dönemiyoruz bari Mecidiyeköy'deki evi elden geçirelim dedik.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-QSl_2uGQB1I/XdcPynIG3SI/AAAAAAAAJhI/0Wo_K_921-QhYNCGnqZwqI0pNROOroxBwCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_17ad.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-QSl_2uGQB1I/XdcPynIG3SI/AAAAAAAAJhI/0Wo_K_921-QhYNCGnqZwqI0pNROOroxBwCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_17ad.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Boya badana tamirat derken 2 haftada yepyeni bir evimiz oldu.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Burada geçirdiğimiz günler uzadıkça kendimi tek göz odaya sıkışmış, hareketsiz kalmış gibi hissettim. Bu duygu halen sürüyor. Uzun lafın kısası. Unutmak isteyeceğim bir yılı geride bırakıyorum. Belki bize dokunmadı ama hayat yine mükemmel bir şekilde aktı. Canım sıkkınken beni rahatlatan en güzel şey evimi, dostlarımı, sevdiğim şeyleri ve bisikletimi gözümün önüne getirmekti. Sağ olsunlar dostlarım her gün arayıp hal hatır sordular. Halen de arıyorlar ne zaman dönüyorsunuz diye. Yeni dönemde önce kendi hayatımı geri almak istiyorum. Son bir aydır bir ucundan tuttuğum, kardeşimin tarım projesiyle yeniden işimi yapmak, renkli yazılar yazıp, yepyeni videolar çekmek neşemi yerine getirir. Ve tabi bisiklet tepesinde olmak. 2020’nin bittiğini düşündüğüm zor tırmanışın beni denize kavuşturan o iniş olması dileklerimle…<br />
<br /></div>
</div>
Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-19920268683546648122019-11-21T15:07:00.001-08:002019-11-21T15:08:39.055-08:00Tak tak takTak tak tak... <br />
<br />
Birkaç çekiç sesiydi Mecidiyeköy. Tam da kafamın içinde hiç bitmeyecekmiş gibi çakıyordu. Alçı ve boya kokusu ve her yeri kaplayan beyaz toz hala dağılmadı. Ustamız iyi bir adam. Bir hafta on güne biter demişti. Öyle el sıkışmıştık. Öyle olmadı. Evde küçük değişiklikler yapıyor olsak da büyük bir işe kalkışmışçasına yorgunduk. Şimdi yerlerine oturtulmaya çalışılan yeni kapıların kasaları tak taklarla beynimde çınlıyor. Hülya evin havasını değiştirmeyi düşünürken bu kadar büyük bir işe kalkışacağımızı düşünmüş müydü bilmem ama kafasında bir plan ne zamandır vardı.<br />
<div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-s9TBXjcyKME/XdcFnQ53wbI/AAAAAAAAJgE/yIHmaeJHZI80zQ-y3hESsNCDAZ5Id9iSgCLcBGAsYHQ/s1600/IMG_3578.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="500" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/-s9TBXjcyKME/XdcFnQ53wbI/AAAAAAAAJgE/yIHmaeJHZI80zQ-y3hESsNCDAZ5Id9iSgCLcBGAsYHQ/s640/IMG_3578.JPG" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Mecidiyeköy'deki evde...</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-4PyvjClcw5s/XdcFnOStelI/AAAAAAAAJgA/KZfi3R1tK_0gOwLyG6fF3LmkwbAh_y6iwCLcBGAsYHQ/s1600/IMG_3579.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="500" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/-4PyvjClcw5s/XdcFnOStelI/AAAAAAAAJgA/KZfi3R1tK_0gOwLyG6fF3LmkwbAh_y6iwCLcBGAsYHQ/s640/IMG_3579.JPG" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">...herşey birden başladı.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Bodrum'a taşınma öncesiydi. Karar verilmiş ama zamanlamalar tutmuyordu. Öylesine acele ediyordum ki önden gidip ev bakmaya dahi hazırdım. Fakat İstanbul dışında yaşama hayali, fikri, eylemi Hülya için oldukça aniydi ve onu hazırlıksız yakalamıştı. Delicesine sevseniz bile adamın yarın Bodrum'a taşınalım mı teklifini önce bir düşünürsünüz. İşinizi, evinizi, hayatınızı en önemlisi kızınızı öylece pat diye bırakıp gidemezsiniz. Önden ev bakayım, bulursam tutayım, hazır olsun her şey demek pek ikna edici olmaz. Kaldı ki Hülya önden gidip ev bakma fikrinden çok rahatsız olmuştu. Zira benim seçeceğim ev hiçbir zaman ikimizin evi olmayacaktı. <a href="https://hadibenkactim.blogspot.com/2014/09/bodrumlu.html" rel="nofollow" target="_blank">Yuva bellediğimiz evi ancak bir sene sonra bulduğumuzda</a> anladım ne demek istediğini. Zira insan kendini oraya ait hissetmek istiyor. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-30rNdLNs6vk/VCp6EzA4JZI/AAAAAAAAC3g/0g_TQM8AMqkQcL5Wp-jFFSzbmm3kuoCqgCPcBGAYYCw/s1600/Photo%2B30.09.2014%2B03%2B53%2B21%2B%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="424" data-original-width="841" height="249" src="https://1.bp.blogspot.com/-30rNdLNs6vk/VCp6EzA4JZI/AAAAAAAAC3g/0g_TQM8AMqkQcL5Wp-jFFSzbmm3kuoCqgCPcBGAYYCw/s640/Photo%2B30.09.2014%2B03%2B53%2B21%2B%25281%2529.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hülya ile birlikte yeni yuvamızı ararken (2014)</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-0ANWL4rYiR4/VCp6FQ1c_8I/AAAAAAAAC3Y/AZJ--gV6-3AgvNqO91gkk4T72rQ7kZSggCPcBGAYYCw/s1600/Photo%2B30.09.2014%2B03%2B53%2B21.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="461" data-original-width="924" height="247" src="https://1.bp.blogspot.com/-0ANWL4rYiR4/VCp6FQ1c_8I/AAAAAAAAC3Y/AZJ--gV6-3AgvNqO91gkk4T72rQ7kZSggCPcBGAYYCw/s640/Photo%2B30.09.2014%2B03%2B53%2B21.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Eğer beraber ev aramamış olsaydık...</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-TotFWtMeHCE/VCp6GFE15yI/AAAAAAAAC3U/ngZzEdYWwSI0fOdx6g9s3UL-DAQsvnM-gCPcBGAYYCw/s1600/Photo%2B30.09.2014%2B03%2B53%2B22%2B%25282%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="469" data-original-width="916" height="251" src="https://1.bp.blogspot.com/-TotFWtMeHCE/VCp6GFE15yI/AAAAAAAAC3U/ngZzEdYWwSI0fOdx6g9s3UL-DAQsvnM-gCPcBGAYYCw/s640/Photo%2B30.09.2014%2B03%2B53%2B22%2B%25282%2529.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">...Hülya'nın ben bu evde hayal kurabilirim sözünü duymayacaktım. (2014)</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ilcg1dX83tY/VbaIzwf83KI/AAAAAAAADtk/6lYvjBI22Som6iFjhPH3f_i6iiWNcPDkQCPcBGAYYCw/s1600/Photo%2B28.06.2015%2B07%2B56%2B35%2B%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="506" data-original-width="900" height="276" src="https://1.bp.blogspot.com/-ilcg1dX83tY/VbaIzwf83KI/AAAAAAAADtk/6lYvjBI22Som6iFjhPH3f_i6iiWNcPDkQCPcBGAYYCw/s640/Photo%2B28.06.2015%2B07%2B56%2B35%2B%25281%2529.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bodrum'u özlediğimden fotoğraflarda biraz torpil geçiyorum. (2015)</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-26V_Iwr3MyI/Vi6goNdIbXI/AAAAAAAAEHE/iUkCzA7PLV0dY3LuKhp09wywvUeMJEL_ACPcBGAYYCw/s1600/IMG_6766.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="675" data-original-width="1200" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-26V_Iwr3MyI/Vi6goNdIbXI/AAAAAAAAEHE/iUkCzA7PLV0dY3LuKhp09wywvUeMJEL_ACPcBGAYYCw/s640/IMG_6766.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Evin ilk mobilyalarını Hülya tek tek boyamıştı. (2015)</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-CZ7CHiro8-Q/Vi6gogWdjeI/AAAAAAAAEHI/rCcZOUqybSQucZNlx8_I9PKMCRpI-CpfwCPcBGAYYCw/s1600/IMG_7697.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="675" data-original-width="1200" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-CZ7CHiro8-Q/Vi6gogWdjeI/AAAAAAAAEHI/rCcZOUqybSQucZNlx8_I9PKMCRpI-CpfwCPcBGAYYCw/s640/IMG_7697.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bana kalırsa mutluluğun sırlarından biri de hayat arkadaşını dinlemek. (2015)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
İstanbul'a geldiğimizde oturduğumuz ev zamanında, Hülya evlenmeden evvel anne ve babasının ileride yatırım olur diye aldığı iki daireden biriydi. Birbirine çok yakın mesafede ve biri üst katlarda alınmış evlerden Hülya giriş altı olanı seçmişti. Salonun ve bir yatak odasının bulunduğu arka cephe kot farkıyla 2. kattı ve birkaç binanın yan yana, sıkışık düzen çevirdiği çocuk parkına bakıyordu. Alt katın bahçesinde verimli iki portakal ağacı vardı. Evin ışığını enerjisini çok sevmişti. Gelin olarak girdi, kızını doğurdu ve yaklaşık 11 yıl oturdu. <br />
<br />
Bugün, İstanbul'da kendimi hiçbir zaman ait olmadığımı hissettiği, bildiği Mecidiyeköy'deki evi bize ait kılmak istiyordu. Tadilat, değişiklik vs işi Hülya'nın kafasında ne zamandır vardı derken ardında yatan hikâye de buydu. Fakat zaman olarak bahar aylarını planladığını iyi biliyordum. Sürpriz oldu ve aniden gelişti her şey. Hülya'nın planlarından haberdar babası bir gün ustasıyla çıkageldi. Ölçümler yapıldı fiyat verildi. Baharı beklemeye gerek yoktu. Bizim de Bodrum'a ne zaman döneceğimiz belirsizdi. Kalışımız uzadıkça uzuyordu. El sıkışıldı. Usta iyi bir adam. Bir hafta on güne biter dedi gitti. Lakin kalkıştığımız işin bizi bu kadar yoracağını bilmiyorduk tabi. Tam da çok yorulduğumuz bir yılı ardımızda bırakırken hem de... <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-tZDSxPECJ2g/XdcR-HzBfGI/AAAAAAAAJhQ/B_weFmTi9WE_DgQzSFCM_3nB8Fhvxdu1wCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_179c.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-tZDSxPECJ2g/XdcR-HzBfGI/AAAAAAAAJhQ/B_weFmTi9WE_DgQzSFCM_3nB8Fhvxdu1wCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_179c.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hesap dışı gelişmelerle teslim süresi uzarken...</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-QhBMUX-g5GU/XdcR-Uxwg-I/AAAAAAAAJhU/T79TabKN0C8STUY69dLqWyJq9rv7iJ3qACLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_1796.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-QhBMUX-g5GU/XdcR-Uxwg-I/AAAAAAAAJhU/T79TabKN0C8STUY69dLqWyJq9rv7iJ3qACLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_1796.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Biz de masa, sandalyelerimizi değiştirelim dedik...</td></tr>
</tbody></table>
<br />
İstanbul'a yine geliş nedenimiz aslında annem ile ilgili. Babamın vefatından sonra peşinden koşulması gereken resmi işlere başlamış ama bazı noktalarda tıkanmıştık. Zira annemin de onay ve imzası gerekiyordu. Dükkândan, babamın hesaplarına, emekli maaşından, küçük şeylere her şeye erişim annemden geçiyordu. Ne yazık ki iki senedir gittikçe derinlerine indiği Alzheimer hastalığı da anneme engeldi. Daha önce yapılabilirmiş ama yıl içinde gündemimiz hep babam olduğundan annemle ilgili vasi atanması konusunu hiç düşünmemiştik. Karşımıza pırıl pırıl bir vesayet davası meselesi çıktı böylece. Mahkeme de devlet hastanesinden heyet raporu istiyor haklı olarak. Atlayıp İstanbul'a döndük. Bir hafta içinde her şeyi tamamladık. Mahkeme de devrisi sene başına gün verince yeniden Bodrum'a dönebilirdik ama bu sefer de başka bir durum çıkıverdi karşımıza...<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-cTIhFtesKUY/XRscPugMIxI/AAAAAAAAJRc/b-0gczRZ7K0kUZItB3_xzVU0IkMK38nKwCPcBGAYYCw/s1600/fullsizeoutput_14e6.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-cTIhFtesKUY/XRscPugMIxI/AAAAAAAAJRc/b-0gczRZ7K0kUZItB3_xzVU0IkMK38nKwCPcBGAYYCw/s640/fullsizeoutput_14e6.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İkisini hep bu fotoğrafla anacağım.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-HQGVKsA3smA/XLm82hcpzqI/AAAAAAAAJKw/gky-7zbszGYnwI5aUDj5mvVSSwmtevPwwCPcBGAYYCw/s1600/505c9b7d-da0b-46ed-aed4-767c4e617440%2Bcopy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="544" data-original-width="966" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-HQGVKsA3smA/XLm82hcpzqI/AAAAAAAAJKw/gky-7zbszGYnwI5aUDj5mvVSSwmtevPwwCPcBGAYYCw/s640/505c9b7d-da0b-46ed-aed4-767c4e617440%2Bcopy.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Mehmet ve annem</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-HiZE8GASHTo/XBJvNjmGxpI/AAAAAAAAI10/Gf8Ga7oi0XoabZ9Z_-yGAOmoBgG-6V1WwCPcBGAYYCw/s1600/IMG_4690.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-HiZE8GASHTo/XBJvNjmGxpI/AAAAAAAAI10/Gf8Ga7oi0XoabZ9Z_-yGAOmoBgG-6V1WwCPcBGAYYCw/s640/IMG_4690.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu yıl neredeyse hastaneden çıkmadık.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Bodrum'da geçirdiğimiz üç hafta boyunca annem evde yardımcısı Aycemal ile kaldı. Her ne kadar bir bakım evi alternatifimiz de olsa annemin bakımı konusunda önceliğimiz evinde bir bakıcıyla yaşaması fikriydi. Babamın başında geçirdiğimiz dönem kardeşimin de duygusal hassasiyetini keşfetmiştim. O kadar hassastı ki birkaç kez hastanelik olmuş, yaşı ve kilosu göz önüne alındığında hep kalple ilgili tetkikler yapılmıştı. Sonradan anlaşıldı ki yaşadığı stres kas romatizması diye bir rahatsızlık doğurmuştu. Tıpkı benim cildimde doğurduğu gibi. Döküntüler, kurumalar, egzama... Hep stresten. Hasta bakmak kolay bir iş değil. İçinize attıklarınızı beden bir şekilde ortaya çıkarıyor. Şimdi söz konusu annem olunca benzer bir stresten nasıl uzak kalacağız halen bilmiyorum. Çünkü annemle ilgili çok önemli kararları artık babam olmadan almak zorundaydık. Bu yüzden bazen biraderle birbirimizden farklı fikirler de savunsak işi tartışmaya değil, konunun çevresinde dolaştırabildiğimiz, alabildiğine geniş bir toleransa döndürdük. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Lf4kEkkwSoM/XdcTBsPsHsI/AAAAAAAAJhg/sD9uRRRoy94A4nXAl-6XG0V1Gd8fqSClgCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_17b6.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-Lf4kEkkwSoM/XdcTBsPsHsI/AAAAAAAAJhg/sD9uRRRoy94A4nXAl-6XG0V1Gd8fqSClgCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_17b6.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Mehmet benim en iyi arkadaşım oldu İstanbul'da</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Mesela bana göre annemi bir bakım evine emanet etmek daha en başından mantıklı geliyordu. Tanıdık tanımadık pek çok Alzheimer hasta yakınıyla yazıştım ve konuştum. Bu hastalığı tanımayan herkese de kulaklarımı kapattım. Fakat önce babamın ardından kardeşimin düşüncelerini öncelikli sayıp hiçbir ısrarda bulunmadım. Mehmet görmek, tanımak üzere gittiğimiz bakım evlerine giremiyordu bile. Hemen kalbi sıkışıyor, geceyi hastanede geçirebiliyordu. Babamdan onay çıkana dek konuyu hiçbir zaman öncelikli bir hale getirmedim. Ölümünden sonra dahi evde bakım seçeneğini gündemde tuttuk. Aycemal ile pekâlâ yapılabilir gözüküyordu. Zira anneme hem iyi bakıyor hem de iyi anlaşıyordu. Üç hafta Bodrum'a dönebilmemiz biraz da onun sayesindeydi.<br />
<br />
Alzheimer hastalığının seyri bir rutine tutturulduğunda yavaşlıyor diye bilinir. Hastanın düzeni değiştiğinde durumları hızla kötüleşebilir diye anlatılır. Biz de evde bakım konusunda süregelen durumu devam ettirmeye karar verdik. Takip eden üç hafta boyunca birader de iki günde bir uğrayıp hem durumu kontrol etmiş hem de evin ihtiyaçlarını karşılamış, alışverişlerini yapmıştı. Görünen o ki durum idare edilebiliyordu. En azından bir müddet daha annem evinde pekâlâ yaşayabilirdi. Fakat Aycemal'in 15 günlüğüne memleketine gitme isteği bizim için her şeyi değiştirdi. <br />
<br />
Tak tak tak... <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-4dOuLwqlUJw/XdcPv4DOO9I/AAAAAAAAJgw/jB6St19wU5UOuVN1drv3sCFv7FKGd-v-ACLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_17ab.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-4dOuLwqlUJw/XdcPv4DOO9I/AAAAAAAAJgw/jB6St19wU5UOuVN1drv3sCFv7FKGd-v-ACLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_17ab.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Her şekilde istediğimiz gibi bir yere dönüştü.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Birkaç çekiç sesi daha duyuldu Meciyeköy'deki evden yükselen. Son pervazları çakıyordu usta. Hazır boya badana yapmışken, hadi kapıları da yenileyelim demiştik. Üstüne de birkaç mobilyayı değiştirdik. Toz toprak içinde alçı ve boya kokusu soluyarak iki haftaya yakın geçirdik evde. Yükselen çekiç sesleri tadilatın bittiğini müjdeleyen trompetler gibi düşünülebilir bu durumda. Mehmet ara ara gidin Bebek'te kalın, ev nasılsa boş dese de istemedik nedense. Zira babamın üstüne, annemin evdeki yokluğu içimdeki boşluğu koca bir kara deliğe dönüştürüyordu. Bunu şuradan biliyorum. Hafta arası çalışmak üzere gittiğimizde evin içindeki derin sessizlik, balkonda susamış çiçekler, bahçedeki çıplak ağaçlar hayatımızda nelerin değiştiğini önüme seriyor. Şu bir senede olup bitenlere bak... Tak tak tak... <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-9gZPSreX7sQ/XdcPql5SCUI/AAAAAAAAJgk/jBI_ZspSTLIstSSwcckNzFcJiEVcxK3PQCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_17a5.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-9gZPSreX7sQ/XdcPql5SCUI/AAAAAAAAJgk/jBI_ZspSTLIstSSwcckNzFcJiEVcxK3PQCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_17a5.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bir şeyleri yenilemek iyidir.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-bbRO3TM_8fM/XdcPq9BVXrI/AAAAAAAAJgo/ooEGT-EFukwnKzx6cAGZ1ml7zkfUdOKvgCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_17a6.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-bbRO3TM_8fM/XdcPq9BVXrI/AAAAAAAAJgo/ooEGT-EFukwnKzx6cAGZ1ml7zkfUdOKvgCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_17a6.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Oldukça radikal yeniliklere imza attık doğrusu</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-FlOwWByfCns/XdcPv8ha2eI/AAAAAAAAJgs/GKz7mrv5-MgccKg9KELbJ4XF5Y6ivusdgCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_17aa.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-FlOwWByfCns/XdcPv8ha2eI/AAAAAAAAJgs/GKz7mrv5-MgccKg9KELbJ4XF5Y6ivusdgCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_17aa.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Masa ve sandalyeler gelmeden evvel kabaca böyleydi.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-QSl_2uGQB1I/XdcPynIG3SI/AAAAAAAAJg0/H2ZFTiVHAAEsrr4uyLarJl-Ijfpc1WfowCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_17ad.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-QSl_2uGQB1I/XdcPynIG3SI/AAAAAAAAJg0/H2ZFTiVHAAEsrr4uyLarJl-Ijfpc1WfowCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_17ad.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Masa ve sandalyeler</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-qnrb7KxzNJM/XdcPzzmsIgI/AAAAAAAAJg4/p-ZFyta2LBgDoEoSnNqf44UJkovmTzBbwCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_17a8.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-qnrb7KxzNJM/XdcPzzmsIgI/AAAAAAAAJg4/p-ZFyta2LBgDoEoSnNqf44UJkovmTzBbwCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_17a8.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İkea imdadımıza yetişti.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
15 gün anneme nasıl bakacağız diye kendimizi kemirmeye başladık. Öyle elini sallayınca elli bakıcı bulamıyorsun. Dışarıdan da farklı izleniyor tabi. Bebek büyük ev! Topla pılını pırtını, annenin yanına yerleş hem ona bakarsın hem kiradan kurtulursun gibi fısıltılar dinliyoruz. Bebek'te yolda çeviren annem ile ilgili içinde sakın, asla geçen istek ve nasihatlerde bulunuyorlar. Boğulmamak içten bile değil. Alzheimer hastasına bakmak bilinenden, bildiklerimizden ayrı durum. Evin alışverişini yapıp, anneyi gözle kontrol etmekten, ilaçlarını zamanında vermekten çok ötesi. Kaldı ki bunları yapmakla birlikte ihtiyaç duyduğu hijyeni sağlamak, yıkanması, tuvalet temizliği, çamaşırı, kıyafeti bizi çok aşıyordu. Önceki yazıda belirtmiştim. Bana en ağır gelen annemden aldığım idrar kokusuydu. Yıkanmak istemediğini, üst baş değiştirmeye yanaşmadığını bildiğimizden sürekli nereye kadar kandırabiliriz diye sorduk birbirimize. Bakımevi alternatifi de beraber yaptığımız sohbetlerden birinde tekrar gündeme geldi. Hülya ile birkaç yer gezmiştik daha evvel. İyi kötü bir fikrimiz olsun diye. Bu durum Mehmet'i daha hassas kılınca onun da gönlünü rahatlatacak bir yer bulmaya gayret ettik. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-7xAzyS8v8eE/XdcHarq_qnI/AAAAAAAAJgM/oIUhzNH3dyMhZl9r4K7Mf0liTKWpaPVagCLcBGAsYHQ/s1600/IMG_6433.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-7xAzyS8v8eE/XdcHarq_qnI/AAAAAAAAJgM/oIUhzNH3dyMhZl9r4K7Mf0liTKWpaPVagCLcBGAsYHQ/s640/IMG_6433.JPG" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Annemin yeni evi.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Bulduk da... Bakımevleri genelde İstanbul'un doğusunda, güney kıyılarına konuşlanmış çok katlı apartmanlar. En azından bize önerilen yerler oralardaydı. Hasta doğal olarak umursamayacağı için masraf etmeye gerek duyulmayan detaylar hasta yakınlarını mutsuz ediyor. En azından biz rahatsız olduk. Sadece bir yer vardı ki hastalara misafir deme zarafetini göstermişti ama son İstanbul depreminden sonra gözümüzü kuzeye çevirdik. Orman içinde, bahçeli ve havuzlu iki katlı güzel bir villadaydı bulduğumuz kurum. Annemin burada çok mutlu olacağına ve iyi bakılacağına inandık. Tüm ihtiyaçlarımızı karşılıyor gibiydi ve on beş günlüğüne pekâlâ denenebilirdi. İçimizi rahatlatan yaklaşımları, her türlü düşünülmüş detay, güler yüz öncelikle bize iyi geldi. Anneme, unutsa bile her koşulda doğruyu söylememizi, kendilerine emanet ederken, tatile çıkıyoruz, yeni evimiz gibi tuhaf senaryolardan uzak durmamızı ve ziyaret alışkanlıklarımızı değiştirmememiz gerektiğini sağlık verdiler. Bunun dışında bir takım kan ve sağlık testleri, bulaşıcı hastalığı yoktur raporu gibi belgeler istediler. Biz de bunları hazırladık.<br />
<br />
Annemin sağlık durumuna dair ne az şey bildiğimi bu aşamada gördüm. Geçmişten gelen kulağıma çalınmış sağlık sorunu, ameliyat vs gibi şeyler dışında doktorların sorduğu pek çok soruya yanıt veremedim. Bu noktalarda beni kardeşim tamamladı. Bilmek gerekiyor... <br />
<br />
31 Ekim Perşembe gününü hiç unutamayacağım. Hava sıcaklıklarını 7-8 derece düşüren sağanak bir yağmur altında, annemi ve onun için hazırlanmış küçük bir çantayı alarak yola düştük. Annem, Hülya, Mehmet ve ben arabada uzunca bir süre sessizce yağmuru ve yolu izledik. Hayatımın en duygusal günlerinden biriydi sanırım. Boğazımdaki düğüm yutkunmamı engelliyordu sanki. Kimseye haber vermemiş, konuyu açmamıştık. Hayırlı evlatları babalarının ölümüyle annelerini bakımevine kapatıyorlardı. Kulaklarımızı başkalarının sözlerine tıkamıştık tıkamasına ama vicdanımıza neşter atmışlardı bir kere. Dil yarası kapanmıyor sonuçta. <br />
<br />
Kurum yetkilileri, çalışanları ve misafirleriyle güzel bir akşam geçirdik. Annem uyuyana dek orada kaldık. Gittiğimizde odasını hazırlamışlardı zaten. Bizden sevdiği eşya, onu evinde hissettirecek fotoğraf gibi şeyler istediler. Odasına çekildiğinde de yarı mutlu yarı buruk ayrıldık oradan. Mutluyduk çünkü annem orayı daha ilk görüşte sevmişti. Kapıda Duygu Hanım kollarını açarak karşılamış annem hızlı adımlarla yanına gidip sanki yıllardır tanıyormuşçasına sarılmıştı. <br />
<br />
Merakla sonraki gün gittiğimizde annemi iyi gördük. Bir sonraki gün de... Üçüncü gün evini çok sevdiğini ve çok iyi komşuları olduğunu anlatıyordu. 15 gün sonunda annemin, kurumun en geçimli, en uyumlu ve en sosyal misafiri olduğunu izledik. İçimizdeki burukluğu söküp atan annemin ta kendisi olmuştu. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-HbpU0SjIYRU/XdcITPOOjlI/AAAAAAAAJgY/te-XqBYm14ksvLNlyRtkK43GjeSYrYt0wCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_179e.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-HbpU0SjIYRU/XdcITPOOjlI/AAAAAAAAJgY/te-XqBYm14ksvLNlyRtkK43GjeSYrYt0wCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_179e.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Annem yeni evini de, komşularım dediği diğer misafirleri de seviyor.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-vjpsVEiSlLU/XdcIS64B0PI/AAAAAAAAJgU/hmSMjZfxRIovosXlUAA2a0a8OrSKlZ_vwCLcBGAsYHQ/s1600/IMG_6435.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-vjpsVEiSlLU/XdcIS64B0PI/AAAAAAAAJgU/hmSMjZfxRIovosXlUAA2a0a8OrSKlZ_vwCLcBGAsYHQ/s640/IMG_6435.JPG" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sık sık ziyaret ediyoruz ve gittiğimizde annem için iyi bir karar aldığımızı düşünüyoruz.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
İstanbul'da kalışımızı uzatan ve evde boya badana yapmaya götüren süreçte Kasım'ın ilk haftasına denk düşüyor. Yapılan tahlil ve testlerde çıkan sonuçlar annemin takip edilmesi gereken birtakım durumları ortaya çıkardı. Büyük ihtimalle -ki bu benim yorumum- geçmişteki alışkanlıklarından kaynaklı iki kitle akciğerinde yer edinmiş. Rapora göre bu kitlelerin uyuduğu anlamını çıkarıyorum. Aile dostumuz doktorunun söylediğine göre ise normal şartlarda bu büyüklükteki kitlenin metastaz yapması beklenirmiş. Tabi doğru cevabı annemi takip eden doktorundan öğreneceğiz. Biz gönlümüzü ferah tutalım, yeni bir şey çıkmasın...<br />
<br />
Tak tak tak. <br />
<br />
Evin çehresi epey değişti doğrusu. Renk ortamın ruhunu, duygusunu, kimyasını güzelleştirdi. Sosyal medyada birkaç fotoğraf paylaşmıştık boya işi bitince. İstanbul'a geri döndüğümüz, yeniden yaşamaya başladığımız düşünülmüş. İnsanların gördüklerini kendi kurgularıyla yoğurma gibi bir refleksi var. Bu istemsiz davranışa inanmaya başlamaları beni çok yoruyor doğrusu. Sosyal medyanın bu yanını sevmiyorum. Şimdi otur açıklama yap. Bodrum'a taşındığımızda bu kadar hayırlı olsun mesajı almamıştık. Buradan da söylemiş olayım, Bodrum'da yaşamaya devam ediyoruz. Evimiz, çevremiz, eşimiz, dostumuz hep orada. İstanbul'da yaşamak mı? Allah korusun! Bunun üstüne iyi de o halde bunca zaman niye İstanbul'dasınız diyen olursa da ilişkimi keserim. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-6vAx6va5xYY/XdcVt8x9fHI/AAAAAAAAJhs/9qTH-ugE37YWRsNdsi7iPlRVy2SdaBSFQCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_1799.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-6vAx6va5xYY/XdcVt8x9fHI/AAAAAAAAJhs/9qTH-ugE37YWRsNdsi7iPlRVy2SdaBSFQCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_1799.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bir sürü şeyin peşinde koştururken artık çalışmam da gerek. Tabi evde bu pek mümkün olmadı.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-8HcIVL5MATk/XdcVsHK1IwI/AAAAAAAAJho/QyyE_qWUrNArXtW7FbQRTDV7tRvcdq8MwCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_17b4.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-8HcIVL5MATk/XdcVsHK1IwI/AAAAAAAAJho/QyyE_qWUrNArXtW7FbQRTDV7tRvcdq8MwCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_17b4.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bu yazıyı tadilat bittikten sonra evde hazırladım. Şimdi içimde yeni bir enerji var.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Kendimi bildiğim anlamda yeniden tasarlamaya başladım. Biraderin tarım projesiyle ilgili uygulama ve internet sitesi tasarımı işleri vardı. Uzun süredir çabalıyor, bir yere getirmeye çalışıyor, son bir yılda içimden bir şey yapmak gelmediğinden ona pek yararım dokunmuyordu. Tembellik hızla ilerleyen bir hastalık gibi. Gerçi hem fiziksel hem duygusal olarak çok yorgundum ve zor bir dönemden geçtik. Lakin bir şeylerin bizce yeniden yoluna girdiğini hissetmeye başladım sanırım. Uygulamayı bitirdim. Şimdi sırada diğer işler var. Çalışma disiplinimi yeniden kazanmış olmak iyi hissettirdi. Belki annemin huzurlu olduğu bir yerde yaşaması, Hülya'nın Mecidiyeköy'deki evi benim de seveceğim bir hale sokması da etkili olmuştur. Bence gerisi, 2019 muhasebesi yapacağım bir sonraki yazıda gelir. Şimdi Bebek'e gidip çalışma zamanı...<br />
<br />
<br />
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="278" src="https://www.youtube.com/embed/1V0Tvk9e2D4" width="495"></iframe>
</div>
Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-69756116619194951052019-10-18T09:34:00.001-07:002019-10-19T02:01:47.227-07:00Ateşle başlayan hayatÖğleden sonraya kadar heyecanımı nasıl bastırdığımı hatırlamıyorum. Evden annem ve babamla vedalaşarak çıkmış, Hülya ile Bodrum'da buluşmak üzere randevulaşmıştık. O uzun öpücük birbirimize verdiğimiz özel bir sözdü. Dükkânın önündeydik ve arkamdan dökülmek üzere bir maşrapa su hazırlanmıştı. Bisikletin önüne doğru uzanıp sağ bacağımı yüklü bagajımın üzerinden güçlükle attım. Pedalın üzerinde yükseldiğimde kadro, birkaç metre sonra kırılacak denli titredi, içimde tedirginlik oldu. Zira ofis arkadaşlarımla da vedalaşmak üzere Levent'e tırmanacaktım. Eyvah eyvah...<br />
<div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-nstccclOqPo/VFq0vHnPwHI/AAAAAAAADAo/zA_XdZyP3WQGa6awqvhSarO_cPs_n1KYQCPcBGAYYCw/s1600/Photo%2B17.10.2014%2B15%2B17%2B20%2B%25281%2529.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="232" src="https://1.bp.blogspot.com/-nstccclOqPo/VFq0vHnPwHI/AAAAAAAADAo/zA_XdZyP3WQGa6awqvhSarO_cPs_n1KYQCPcBGAYYCw/s640/Photo%2B17.10.2014%2B15%2B17%2B20%2B%25281%2529.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Limonata molası / 17 Ekim 2014</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Ofisten erken ayrılmam gereken durumlarda veya mesaiden tatile çıkacağım günlerde her şey son ana kalır ve telaş kalbimi avuçlardı. Her zaman tez canlı olmuşumdur. Özellikle yolculuklarda gereğinden erken hareket etmek, mesela havaalanına 1 saat önce girmek yeterliyken 3 saat önce bulunmak şanımdan sayılır. Çevremdekileri sık boğaz ederim hatta. Sık boğaz edemeyecek kadar samimi değilsem sıkıntım büyür, ta ki bekleme salonunda uçağa geçmemize yarım saat kalaya dek içimde taşırım. Her ne hikmetse, ofiste her şey normal olsa da telaş yakamı bırakmazdı. Hep son ana bir şey çıkacak, belki de bana paslanacak diye mi düşünürdüm bilmiyorum. Uçak, otobüs her neyse kaçacak ve kurduğum hayal daha baştan dağılacaktı. Bu sefer yüklü bir bisikletle Yenikapı'daki feribota yetişme hali de içimi kemiriyor telaşımı köpürtüyordu. Acemiyim, fazla mı yüklemişim bilmiyorum ama ofise gelirken bisiklet öyle eğilip bükülüyordu ki herşeye yanlış başladığımı bile düşünmüştüm. Bu durumda zamanla yarışmak zorunda kalmamalıydım. Biraz erken davrandım bu sefer. Madem "hadi ben kaçtım" diyordum buna uygun bir adım attım. Arkadaşlarımla vedalaştım. Peşimden bir sürahi su boca edildi.<br />
<br />
Karaköy'de uzun bir limonata molası vermeme rağmen, Yenikapı'ya da yol arkadaşlarımdan erken geldim. Heyecanımı bastırsın diye iskelede aynı Püskül'e benzeyen bir kedi sevdim. Güneş batmaya yatıyordu. Kedinin uzayan gölgesini sevdim. Etrafta herşey turuncuya boyandığında, bu sefer portakal renkli kediyi sevdim. O değil heyecanım mırıldanıyordu. Bodrum'a gidiyorduk ve harika bir hikayem olacaktı. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-iA7ojdqFjoI/VFq4XQBF1_I/AAAAAAAADBg/Coh5lrnUhLI60nrUDFdYQJLpNqYg2Mm-QCPcBGAYYCw/s1600/Photo%2B18.10.2014%2B23%2B02%2B11.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="232" src="https://1.bp.blogspot.com/-iA7ojdqFjoI/VFq4XQBF1_I/AAAAAAAADBg/Coh5lrnUhLI60nrUDFdYQJLpNqYg2Mm-QCPcBGAYYCw/s640/Photo%2B18.10.2014%2B23%2B02%2B11.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hiç unutamayacağım büyük bir maceraydı.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ugOof9pZgY4/VFsuqP7gdJI/AAAAAAAADGI/0KUtkHpv3SgMiRIYKrVV-BJcG9DHwVqCgCPcBGAYYCw/s1600/IMG_3781.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="232" src="https://1.bp.blogspot.com/-ugOof9pZgY4/VFsuqP7gdJI/AAAAAAAADGI/0KUtkHpv3SgMiRIYKrVV-BJcG9DHwVqCgCPcBGAYYCw/s640/IMG_3781.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sonra ne turlar yaptık ama ilkler unutulmaz</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Bodrum'a yerleşmek üzere bisikletle yollara düşmemizin üzerinden tam 5 yıl geçti. Gerçekten de harika bir hikayem var. O gün bugündür Bodrum'da yaşıyoruz. Her ne kadar son yılın (2019) çoğunu İstanbul'da geçirmiş olsak da bunu Bodrumlu hayatımızdan düşmüyorum. Çünkü evde olmadığımızı bile bile, gözleri her gün veranda da bisiklet arayan komşularımız var. Bisiklet olmuş sana bir suret. Adı zaten Kaçak, bir kafa kâğıdı eksik. Bodrum'da ne kadar biliniyorsam, o da o kadar bilinir. Belki benden daha fazla bile tanınır. Zira onun da başka bir hikayesi, geçmişi var. Bodrum'a döner dönmez de yaptığım ilk şey bisikleti verandaya çıkarmak oldu. Döndüğümüzü ilan etme işini ona bıraktım.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-KlS4bJoqUA8/Xam3THOz3TI/AAAAAAAAJck/iaPlLsD3QUUdyPeHhwc1SiZ13qZdhsYgQCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_16dc.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="276" src="https://1.bp.blogspot.com/-KlS4bJoqUA8/Xam3THOz3TI/AAAAAAAAJck/iaPlLsD3QUUdyPeHhwc1SiZ13qZdhsYgQCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_16dc.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Biz geldik hu huuu!</td></tr>
</tbody></table>
<br />
İstanbul'da geçen 10 ay içinde sadece 18 gün Bodrum'a ayak basmışız. Ocak ayındaki ilk 6 günü saymazsak gerisi daha çok nefes almak için kaçış oldu diyebilirim. Günceye yazdığım son yazılarda ne kadar çok yorulduğumu yeniden okudum. Arada kısa da olsa eve dönmek nefes almakla eşdeğerdi. Peşinden, babamın vefatıyla başlayan resmi işler için yapılan koşuşturmanın bitmesi, annemle ilgilenen Aycemal'in geçen sürede bize verdiği güven, biraderin hali hazırda İstanbul'da oluşu evimize dönmemiz için bize bir kapı açtı. Biz de bu kapıdan geçiverdik. 17 Eylül'de yeniden Bodrum'daydık.<br />
<br />
Eve geçmeden adetimizdir, uçaktan iner inmez Berk'te boğazımızdan bir kadeh rakı boca ettik. Dostlarımız katıldılar bir bir. Onlardan Ece biz gelmeden evi açmış, havalandırmış, ekmekti, domatesti, kahvaltılıktı buzdolabına yerleştirmiş. İstanbul'da kim yapar böyle bir şeyi? Eve geç geçtik. Alt komşumuz Orçun, Envercan'la beklemiş, kucaklaştık. Gece karanlığında da olsa fark ediliyor, bahçe elden geçmiş tertemiz. Nasıl mutlu oldum anlatamam. Enişte etrafı nakış işler gibi işlemiş. İşte böyle bir varışın ertesinde çıkardım bisikleti dışarıya... Bayrak diktim biz geldik diye. Bir önceki yazıda ucundan değinmiştim, özellikle resim altı notlarında. Öyle ya bir önceki yazı Bodrum'dandı... <br />
<br />
Evin süpürülmesi, verandanın yıkanması, soba borularının temizlenmesi derken bir hafta çabuk geçti. Evden akrep, çıyan ve kakalaklar attık. Odunlarımızı takviye ederek kışa hazırlığımızı tamamladık. Bodrum'da her şekilde bedenim çalışıyor. Bahçeyi muma çevirmiş enişteye tam destek veremesem de kalan küçük bölgede arada kazma sallayıp toprak attığım oldu. Bu arada sağ olsun tüm yaz domatesini filan yediği küçük bir bostan da hazırlamış. Kışlık tohumlarınızı ekersiniz diyordu en son. Şubatta diktiği meyve ağaçları da yan tarafı iyice şenlendirmiş. Bu ağaçların altından dönüp bostana uzanan bir damla sulama sistemi de kurmuş. Boyumca otlarla karşılaşacağımdan eminken eniştenin bahçede yaptıkları büyük bir yükü kaldırdı doğrusu. Bir haftada gündemim, dertlerim ve havam değişiverdi.<br />
<br />
Bodrum'da nelerin olup bittiğini ve değiştiğini görmek için en sevdiğim şey yarımadayı dolaşmak. Pazar alışverişiyle başlayan teftiş turları hemen bir şey gösterdi ki Bodrum bıraktığımdan daha kalabalık. Eylül ortasında böyle bir trafik beklemiyordum. Gerçi yaşayamadığımız kış ayları içerisinde de trafiğin yoğun olduğunu duymuştum. Ama içinde olmak farklı. Bir sürü yeni yapı tamamlanmış, güzergahım boyunca gözüme çarptı. İlk kez kiralık tabelaları gördüm. Mülklerin sürekli el değiştirmesiyle döndürülen ekonomi demek ki eskisi gibi çalışmıyor. Zaten çalışması da bu şartlarda mümkün değil. Uzun zamandır ev fiyatlarının yanına zaten yaklaşılmıyor. Kiralık tabelalar satışın olmadığını anlatıyor. Fakat kiralar da İstanbul'la (İstanbul kiralarını da bilmiyorum ya) yarışır bence. İyi dediğin evler 2500'den başlıyor demişti Kaan. Bilemem... Yalnız kiralama yöntemiyle buraların yakında daha da kalabalık olacağını ön görmek zor değil. Zaten Bodrum girişindeki 161 bin nüfus tabelası 172 bin olarak düzeltilmiş. Resmi olmayan rakamlarla bu 200 bini aşmıştır kanımca. Arkadaş arasında hep bu nüfusu kaldıracak alt yapı yok diye konuştuğumuzu hatırlarım. Belediye alt yapı çalışmalarına da başlamış. Bizim köyün yolu kazılmış, yeni nesil su boruları döşeniyordu en basitinden. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-HQdKt9oEEvM/Xam5B19cw_I/AAAAAAAAJeE/xZkdkv8PD0oJMgwjJ6O6nhEZIECizMR1ACEwYBhgL/s1600/fullsizeoutput_16dd.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-HQdKt9oEEvM/Xam5B19cw_I/AAAAAAAAJeE/xZkdkv8PD0oJMgwjJ6O6nhEZIECizMR1ACEwYBhgL/s640/fullsizeoutput_16dd.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kaçak</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-iEa5TWpjfOs/Xam5Fugtm_I/AAAAAAAAJeA/aYzUJv854jU1jA06IlsRAHrX3_4a35wnwCEwYBhgL/s1600/fullsizeoutput_16f1.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-iEa5TWpjfOs/Xam5Fugtm_I/AAAAAAAAJeA/aYzUJv854jU1jA06IlsRAHrX3_4a35wnwCEwYBhgL/s640/fullsizeoutput_16f1.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bodrum</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ui-jkiqCZOU/Xam46Wb8l8I/AAAAAAAAJd0/AvxqTyyN0NgGPC_0wiJrv6QOxjOngLYrwCEwYBhgL/s1600/fullsizeoutput_16d6.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-ui-jkiqCZOU/Xam46Wb8l8I/AAAAAAAAJd0/AvxqTyyN0NgGPC_0wiJrv6QOxjOngLYrwCEwYBhgL/s640/fullsizeoutput_16d6.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Herşeyin merkezinde bisiklet var</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-wVPkOhuDhGE/Xam4z17xTgI/AAAAAAAAJeE/FmOfuL5juPIZhA57S9vNSWG89Bwr0udtwCEwYBhgL/s1600/fullsizeoutput_16d3.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-wVPkOhuDhGE/Xam4z17xTgI/AAAAAAAAJeE/FmOfuL5juPIZhA57S9vNSWG89Bwr0udtwCEwYBhgL/s640/fullsizeoutput_16d3.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Gümüşlük</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-u8HR8QBDB-U/Xam454GxjWI/AAAAAAAAJd4/Y8FKV5-R-AcfXdo3XwNVj_hQT8zTGtzSQCEwYBhgL/s1600/fullsizeoutput_16d8.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-u8HR8QBDB-U/Xam454GxjWI/AAAAAAAAJd4/Y8FKV5-R-AcfXdo3XwNVj_hQT8zTGtzSQCEwYBhgL/s640/fullsizeoutput_16d8.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Herkes bir işle meşgul olduğu için bu sefer çoğunlukla solo turlar yaptım.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Buna karşın bir sürü irili ufaklı mekân hatta Molly Malone's gibi iyi iş yapan bir yer kepenk indirmiş. Söz konusu işyeri olduğunda kiralar da el yakıyor. Ortakent'te balık aldığımız dükkân tantunici olmuş mesela. Tantunici olarak ne kadar devam eder merak ediyorum doğrusu. Kapanmasa bile mekanların işletmecileri değişmiş, selamlaştığın insanlar gitmişler. Uzun lafın kısası yarımadaya yerleşim için gerekli tüm yatırımlar yapılıyor ama geçinmek için iş kaynağı yaratılamıyor. Dışarıdan büyük bir hevesle yaşam ve nefes koçluğu, yoga hocalığı, kimlik mühendisliği gibi uydurulmuş mesleklere sarılarak gelenlerin kısa süre sonra emlakçı olduğunu izlemiştim. Eşe, dosta... Hadi Bodrum'un sezonuna da güvenip açılan kafe, restoran, patisserie gibi yerlerin ay doldurmadan el değiştirdiğini de gördük. Uzmanı değilim ama bana Bodrum'da ne iş yapılır dendiğinde nelerin yapılamayacağını artık çok daha net söyleyebiliyorum. Geçtiğimiz yaz (belki biraz bizden de özenip) gelen, üstelik işini uzaktan yapabilme lüksüne sahip Bodrum'a taşınan birkaç arkadaşım yaz sonu gerisin geriye döndü. Zira o kanatta da iş yok artık. İstanbul'da geçirdiğimiz 10 ay boyunca bileğine güvendiğim meslektaşlarımın iş bulamamaktan yakındıklarını, freelance iş bulmuş şanslı saydıklarımın da paralarını alamadıklarına yakından şahit oldum. İstanbul'da iş yoksa Bodrum'da nereden olsun. Şimdi ben de aynı durumdayım. Sonuçta Bodrum'a işsiz döndüm. Haliyle burada kaldığım yerden devam etmek gibi bir durumum yok. Bir önceki yazının sonunu "Biraderin de dediği gibi bu yeni bir hayat, yeni bir bölüm, yeniden kurgulayacağımız..." diye bağlamıştım. Bağladığım yerden yürüyeceğim.<br />
<br />
İşte bu yüzden tam da bir kırılma döneminden geçtiğime inanıyorum. Sadece ben de değil, Bodrum'daki işlerini bırakıp son 7 ayını Güney Amerika'da geçiren, büyük bir deneyim, anılar ve rengarenk hikayelerle dönen dostlarım Eda ve Umut da sıfırdan başlamanın en iyisi olacağını düşünenlerden. Konfor alanının dışına çıkmaktan çekinmeyip işini bırakan Kerim’in de (Mayk) kendisine yeni bir çıkış noktası bulacağından emin. Onun kendine güveni bana ilham veriyor. Henüz buluşup konuşmadık ama sınıf arkadaşım ve meslektaşım Burak'ın tarıma yöneldiğini, sebze bahçesi kurduğunu sosyal medyadan izledim. Değişen şartlara göre bir şeyleri dönüştürme kabiliyeti olan, bir kenarda ne yapacağız, iş yok, bundan başka bir şey bilmem, yapamam diye yakınmayan, şikâyet etmeyen arkadaşlarım var. Bu yüzden şanslıyım. Bildiklerim artık işe yaramıyorsa öğreneceklerimle var olmayı sürdürürüm diye düşünüyorum. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Mbnak1yvyOo/Xam5Idag4MI/AAAAAAAAJeE/wBKkkCCqGcUE1bSBrld53yjTgacplTJ6ACEwYBhgL/s1600/fullsizeoutput_16f2.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-Mbnak1yvyOo/Xam5Idag4MI/AAAAAAAAJeE/wBKkkCCqGcUE1bSBrld53yjTgacplTJ6ACEwYBhgL/s640/fullsizeoutput_16f2.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="font-size: 12.8px;">Kimse olmayınca Umut'la çevirdik.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Yalnız, tam bir tembellik ve bir şey yapmama isteğiyle dolu bir dönemde olduğumu itiraf edebilirim. Bocalama da olabilir. Buna rağmen ağır ağır da olsa bir süredir biraderin işlerine yardım ettiğimden -ki tasarım desteği veriyorum- tarım ve dijital tarıma dair pek çok şey öğrendim. Bizim mesleğin güzel yanı da budur. Hangi sektöre hizmet veriyorsan onunla ilgili illa ki bir şeyler öğrenirsin. Zaten müşterini iyi tanımadan doğru hizmet vermen imkansızdır. Kardeşim de bir eşiği geçme arifesinde. Yani tıpkı ben ve arkadaşlarım gibi onun için de kırılma dönemi. Son 10 ayı yan yana geçirdiğimizden çok yorgun ve nefes almaya ihtiyacı olduğunu biliyorum. Biz Bodrum'daki ikinci haftamıza girerken o da 2 günlüğüne yanımıza geldi. Biraz nefes almak için... Biraderin gelmesiyle de evin kalbi atmaya başladı zira yeni hayatın ilk ateşini yaktık. Kırdığım odunun kokusu tutuştuğunda önce verandayı sonra evi ve sonra köyü tütsüledi. Bizim Bodrumlu hayatımızın ruhu o ocaktan geçer, içindeki alevden, alevin ışığından, ısısından hele konuşmaya başladı mı gürül gürül sesinden gelir. Işığı gören, kokuyu ve sesi duyan soframıza oturur. Benim için gerçek şölen de budur. Bisikletimi verandaya koymak nasıl bir duyuru ise ateş davettir. Ateşle hayat başlar...<br />
<br />
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="278" src="https://www.youtube.com/embed/LJb3QzUpCoE" width="495"></iframe>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ZsJfuhnF2vc/Xam5D6YdVbI/AAAAAAAAJd8/H33sQdKvUNkE7ABJjpE_i6Rkk7ttYy-6ACEwYBhgL/s1600/fullsizeoutput_1761.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-ZsJfuhnF2vc/Xam5D6YdVbI/AAAAAAAAJd8/H33sQdKvUNkE7ABJjpE_i6Rkk7ttYy-6ACEwYBhgL/s640/fullsizeoutput_1761.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sezonu açtık.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="278" src="https://www.youtube.com/embed/yFA5J2-RySs" width="495"></iframe>
<br />
<br />
Birader, biraderin Amerika'dan misafiri Basir, Ebru, Seçkin, Kerim (Mayk), Orçun, Hülya ve ben sadece karnımızı değil ruhumuzu da doyurduk o akşam. Odun ateşinde pişen patlıcan, biber, iki baş sarımsak ve bol köfte rakıyla ıslandı. Ne mutlu oldum anlatamam. Babama da kadeh kaldırdık. İyileşince gelip senin bahçe işini halledelim dediğini anımsadım ama ağlamadım... <br />
<br />
İstanbul'dan Mali ve Selin tatil için gelmişler bu arada. Ne severim ikisini de. Mali ile zaten uzun yıllar Republica'da beraber çalışmıştık. Selin'i de bir o kadar zamandır tanırım. Yine Republica'da kısa sürede olsa çalışmışlığımız var hatta bir ara müşterimiz bile olmuştu. Bodrum'a döndüğümüzü tatillerinin son iki gününde öğrenmişler, aradılar. Onlara da bir ateş yakayım istedim ama programlar maalesef uymadı. Dönmeden önceki akşam Bodrum'a indik beraber. Bize Bülent de katıldı. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-kgRAv2MRx4k/Xam4q2RByZI/AAAAAAAAJdg/XBbTWdpNO_YKr1WG2Mjgdw1v4_DoX-2bwCEwYBhgL/s1600/8C057708-66C1-4A90-9810-41008E4D1F92.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="276" src="https://1.bp.blogspot.com/-kgRAv2MRx4k/Xam4q2RByZI/AAAAAAAAJdg/XBbTWdpNO_YKr1WG2Mjgdw1v4_DoX-2bwCEwYBhgL/s640/8C057708-66C1-4A90-9810-41008E4D1F92.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bülent</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Bülent bir dönem müşterim olmuş -ki Selin o dönem Bülent ile beraber çalıştı- ama dostluğumuz ailecek Bodrum'a taşınmalarıyla başlamıştı. Bizim hayatımıza bambaşka bir lezzet kattılar. Özellikle sayelerinde tanıştığımız Cevat ile birlikte, şarap muhabbetleri, lezzet testleri, odak bir konu üzerine tartışmaları yaşamdan aldığım tadı katmerlendirdi. İki sene evvel radikal bir kararla Bülent ve Pınar Amsterdam'a Cevat da Ankara'ya taşındılar. Hep özel bir şey kaybetmişim gibi hissettim. Onlarla geçirdiğimiz zaman kıymetliydi benim için. Ne var ki geçen sürenin ardından Bülent ve Pınar kültürel, coğrafi ve belki de özel nedenlerle bile isteye ve kollarını açarak yeniden Bodrum'a döndüler. Galiba bu 2019'da beni mutlu eden en güzel haberdi. Selin ve Mali ile birlikte gittiğimiz Müdavim'de Bülent bize Amsterdam günlerinden bahsetti. Yaşamdan, yaşamaktan konuştuk hep beraber. Güldük gülüştük. Uzun süre sonra en eğlendiğim akşam oldu.<br />
<br />
Buluşma trafiği, Bodrum'da bulunmadığımız günlerin acısını çıkarırcasına artmaya devam etti. Ali pazar günü için programımızın olup olmadığını sordu Ekim'in başı. Ali soruyorsa durulur bir kere. Zira muhtemelen balık vurmuşlardır. Çoğullaştırmamın nedeni Ali tek değildir. Balık için dalmayı seven 4 arkadaştırlar. Ali, Nazmi, Tolga ve Levent tuttukları balıkları salı günleri, Nazmi'nin dedesinin bahçesinde tüketmeyi severler. O da bir ritüeldir zaten. Zamanla kurallar oluşmuştur ve bu kurallara harfiyen uyulur. Bana anlatılan bu en azından. Salı gününün ne özelliği var bilmiyorum tabi ama erkek erkeğe olmayı tercih ederler. Eh koca koca balıkları dört arkadaş tek başlarına yemiyorlar, misafirler çağırılıyor. Erkek erkeğe diye adı konulunca gelen misafir de kadın olamıyor. Bunca hazırlığı, pişirmeyi, servisi yapınca misafire bulaşık yıkamak düşüyor. İki kere gittim bir kere bile bulaşık yıkamadım laf aramızda. El sürdürmediler. Mekân büyük bir mandalina bahçesinin içinde yer alan ve iki göz odadan mütevellit önde makul büyüklükte sahanlığıyla tipik bir bahçe evi. Tuvaleti, mutfağı yok. Sahanlıkta küçük bir lavabo ve hacimli bir ocak var o kadar. Bu anlamda tipik bir Bodrum evi de denilebilir. Bahçeye gide gele bahçe olmuş sana Baçça... Bodrum ağzı da var tabi. Yine zamanla kendi içinde kurumsallaşmış böyle böyle. Ben şehir kökenli bir misafir olarak Baçça'yı çok fazla dillendirmemeye gayret ediyorum doğrusu. Zira tüketecek yeni bir şey arayan çok insan var ortalıkta. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-NKGOv3bi9hE/Xam5CG1bXQI/AAAAAAAAJd8/iMa91V2sbZc7ZmPk6T3ARtBLlamxCOyfQCEwYBhgL/s1600/fullsizeoutput_16f0.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-NKGOv3bi9hE/Xam5CG1bXQI/AAAAAAAAJd8/iMa91V2sbZc7ZmPk6T3ARtBLlamxCOyfQCEwYBhgL/s640/fullsizeoutput_16f0.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Baçça gecesi</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Davet pazar olunca kurallar esnemiş oluyor haliyle. Biz İstanbul'dan, Eda ve Umut Güney Amerika'dan dönmüşüz, kutlanacak. Eh hanımları almayın denmez tabi. Bu arada Nazmi epey çalışmış 10 numara bir tuvalet kondurmuş Baçça'ya. Kalabalığız da Hülya, ben, Eda, Umut, Ebru, Seçkin, Ferhat, Kerim, Oktay, İzmirli Ali, ev sahipleri Nazmi, Ali, Tolga (Levent bir seminer nedeniyle aramızda yoktu) ve Nazmi'nin dedesi... Bu kadar insan bahçenin neresine gidecek de hacetini görecek?... Sahanlığın üstünü de kapatmış Nazmi. Biz vardığımızda masanın üzerini aydınlatacak ampulün elektriğini ayarlıyordu. Ali mangalı yelliyor, Tolga da balığı hazırlıyordu. Ben bu adamların güzel dostluklarına hayranım. Yüzlerini hiç asık görmedim. Birbirlerine takılmalarını, şakalarını izlemesi öyle güzel ki balık olup oltalarına takılası geliyor insanın. Bir salı da beni yesinler o kadar sevdim onları. Uzun lafın kısası güzel yedik güzel içtik yüzümüzde büyük bir gülümsemelerle kalktık sofradan. Bence Bodrum'a dönüşümüzün mührü oldu.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-_TRv7RkLd9s/XanZydw1gNI/AAAAAAAAJeQ/6BTI8qxEwbUujxrka5fiRzBZYQ_R7PdugCLcBGAsYHQ/s1600/IMG_3128.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="371" src="https://1.bp.blogspot.com/-_TRv7RkLd9s/XanZydw1gNI/AAAAAAAAJeQ/6BTI8qxEwbUujxrka5fiRzBZYQ_R7PdugCLcBGAsYHQ/s640/IMG_3128.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Neşemiz yerinde</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-KrzIs0YtHH0/XanZuJnzVyI/AAAAAAAAJeI/kHWYAtf_RScW-uN3fnrLHlYhndPtIp4UQCLcBGAsYHQ/s1600/f1270e1d-869a-4e37-a548-1e66e19e765d.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="660" src="https://1.bp.blogspot.com/-KrzIs0YtHH0/XanZuJnzVyI/AAAAAAAAJeI/kHWYAtf_RScW-uN3fnrLHlYhndPtIp4UQCLcBGAsYHQ/s640/f1270e1d-869a-4e37-a548-1e66e19e765d.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ne güzel insanlar</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-yiU-9ZK37O8/Xam5BgP7GKI/AAAAAAAAJeE/NA7xCphgyKEUz7tCR8lSUj_ktXxKxFwggCEwYBhgL/s1600/fullsizeoutput_16ef.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-yiU-9ZK37O8/Xam5BgP7GKI/AAAAAAAAJeE/NA7xCphgyKEUz7tCR8lSUj_ktXxKxFwggCEwYBhgL/s640/fullsizeoutput_16ef.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Silip süpürdük galiba</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
Hoş bu yazıyı İstanbul'dan yazıyorum ya neyse. Ara ara gelip döneceğiz elbette. Veraset davası için anneme heyet raporu almamız gerekiyordu. Atladık geldik. Gelmişken bakım evi gezmeye devam edelim dedik. Bunu yapmak şart zira zamanı geldiğinde kulaktan duyma bilgilerle hareket etmek yerine gözümüzün gördüğü gönlümüzü ferah tutsun diyoruz. Bir önceki yazıda da yazmıştım annem ile ilgili ne adım atacağımız dikkatle izleniyor. Hatta "Aman!", "Sakın!" diye başlayan ve vicdanımızı titretmeye yönelik cümleler dinliyoruz. Bazen ne yalan söyleyeyim tersleyesim geliyor. Mehmet de ben de annem için en iyisini istiyoruz öyle de yapacağız tıpkı babamın istediği gibi. <br />
<br />
Gecenin bir saati içerideki sese uyanıp yetişmiştim de babamın elindeki havluyu almıştım. Babam düştü düşecek, dizleri boşala boşala annemin odasında yeri silmeye çalışıyordu. Odayı kesif bir idrar kokusu sarmış ne oldu diye sormama gerek bırakmamıştı. Oda bir yana annemin temizlenmesi ve üstünün başının ve nevresimlerinin değişmesi gerekiyordu. Yanlış hatırlamıyorsam yardımcı izindeydi o gün. Yoksa babam kendi temizlemeye kalkmaz kadını mutlaka uyandırırdı. Onu düşmesin diye koltuğuna oturttuktan sonra -ki annem evi dolaşmaya çıkmıştı bile- önce odayı sonra annemin dolaştığı her yeri temizledim. Babam da o sırada annemin herhangi bir yere oturmaması için çaba harcıyordu. O gecenin sonunda annemi yıkayamadım çünkü izin vermedi, söylendi, kızdı. Temiz olduğunu, yeni yıkandığını iddia etti. Epey bir süre kandırmaya çalıştım ama sadece temiz çamaşır giymesini sağlayabildim. Verdiğim yeni eşofmanı üstüne geçirdi ben terliklerini yıkarken. Bir gözüm babamda, kalkıp düşmesin diye izlerken burnuma o ağır idrar kokusu yerleşti. O öyle bir koku ki annemin benden, kardeşimden, bir bakıcıdan fazlasına ihtiyacı olduğunu, olacağını beynime kazıdı. Daha önce bakım evi fikrine bile karşı çıkan babam, ilk kez o gece, "Çok iyi bir yer bulmanız lazım" deyivermişti. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-zpXjWJhHMZs/XanZy7ete6I/AAAAAAAAJeU/Sy8M-636aCYAMx7feScCAIpRMMmffWOHgCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_14e6.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-zpXjWJhHMZs/XanZy7ete6I/AAAAAAAAJeU/Sy8M-636aCYAMx7feScCAIpRMMmffWOHgCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_14e6.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Babam annemi son nefesine kadar hep düşündü</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Bu yıl ilk kez üç hafta üst üste Bodrum'daydık. Yuvam, kurulu düzenim, çevrem, her şeyim orada. Huzurum, neşem, bisikletim, ciğerlerime aldığım hava aklıma ne gelirse yazabilirim. Orada, beni burada hasta eden her şeyden uzaktayım. Yapabileceğim en temiz şey annem için ayda birkaç günlüğüne İstanbul'a gelip dönmek olacak. Tıpkı beş yıldır önce iş ve sonra babam için yaptığım gibi. Mehmet'in de kendince bir düzeni, gelecek planı, düşünmesi gereken bir ailesi var. Denemiş olduk, biz Bodrum'dayken Mehmet iki üç günde bir annemi ziyaret etti, evin alışverişini, eksiklerini tamamladı bazen de sırf annemin yanında olmak için işlerini Bebek'te takip etti. Lakin yaptığı iş bazen uzun süre şehir veya yurt dışında bulunmasını gerektiriyor. İkimizin de uzakta olduğu durumlarda yanında kalan kişinin güvenirliliği çok önemli. Şu an mevcut durumda her şey yolunda gözüküyor gibi. Kaldı ki Alzheimer kötüye gittiğinde, annem agresifleştiğinde, bakımı zorlaştığında bakıcı sirkülasyonu da artacak. Yaşayanlar anlatıyor. Hasta hele Alzheimer'lı hastaya bakmak kolay değil. Kasım’da 15 gün izne çıkacak Aycemal'in yerini alacak birilerini arıyoruz. Bu tip durumlarda annemin güvenliği, bizlerin de içinin rahat etmesi çok önemli. 15 gün annemin başında duramayacağımız aşikâr.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Y90FVWiIdeA/XanbA0rmWuI/AAAAAAAAJeo/T8UbUVd_PLMU4FVaHrqiYsNcpEgFOay6wCLcBGAsYHQ/s1600/IMG_5878.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="371" src="https://1.bp.blogspot.com/-Y90FVWiIdeA/XanbA0rmWuI/AAAAAAAAJeo/T8UbUVd_PLMU4FVaHrqiYsNcpEgFOay6wCLcBGAsYHQ/s640/IMG_5878.JPG" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bebek'teki evden manzara</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Eminim al karını çocuğunu yerleş mis gibi kocaman ev diyenler vardır. Ya Mehmet ya beni kiradan kurtaracak ideal bir çözüm. Hem annem de yalnız kalmayacak fena mı? Başkalarının ne düşündüğünün zerre kadar umurumuzda olmadığını, zira ne yaparsak yapalım memnun olmayacaklarından adımız gibi eminiz. Destekçimiz de çok. Onlar da fikirler veriyorlar. Lakin herkes bir şey söyleyince tuhaf bir kitlenme yaşadığımızı söyleyebilirim. Bulduğumuz ve önümüze konan her formülü elbette düşünüyor tartışıyoruz. Fakat bunlar söylendiği kadar basit şeyler değiller. Mesela ben zaten İstanbul'da yaşamayı düşünmüyorum. Bodrum'da mutluyum. Bunun için anneme Bodrum'da bir çözüm bulmayı araştırdık ama astarı yüzünden pahalıya geliyor. Mehmet'in de yarın öbür gün işi gereği değil başka şehir hatta ülke dışında yaşama ihtimali var. O yüzden hızlı karar vermeden düşünebileceğimiz birkaç hafta var önümüzde. Zira annemin yanında kalmakla bakımını sağlamak ayrı şeyler. Başta, gelmişken bakım evi gezmeye devam edelim derken buraya bağlamak istedim. Yoksa konu daha çok uzatılabilir.<br />
<br />
İstanbul'da da bir haftayı geride bıraktık. Dediğim gibi veraset davasıyla ilgili adımlarımızı tamamladık. Yardımcımızın 15 gün iznine çıkacak olmasının doğurduğu yeni durumlar olmasa Bodrum'a dönmüştük bile. Şimdi ne zaman döneceğimizi belirleyemiyoruz. Belirsizlik de çok can sıkıcı bir şey. <br />
<br />
Daha uğraş verilecek çok şey var burada. Ama o da zamanı gelince anlatılsın. Geç oldu, yatayım artık...</div>
Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-29282465897442727682019-10-03T14:06:00.000-07:002019-10-03T14:18:37.309-07:00Cennetin kapısını tıklatmakGeçtiğimiz Eylül ayı farklı bir koşuşturmayla geçtiğinden oturup da bir şey yazamamıştım. Yaşadıklarımı, duygularımı, hissettilerimi paylaşmak adına bu günce benim için gerçekten bir kaçış noktası. Zamanla hiç tanımadığım ama çok sevdiğim insanlar birikti hatta bir kısmı artık benim için görmediğim dostlarım oldu. Her ne kadar kendim için buraya bir şeyler yazsam da sanki o dostlara mektup yazıyormuşum gibi de düşünüyorum. Bir yerde güncemi ihmal etmek başta kendimi sonra onları ihmal etmekmiş gibi geliyor. Sağ olsunlar, var olsunlar...<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-j2HfclhnKP0/XZYzN1MXAWI/AAAAAAAAJZE/yPgTC523bJw5yLZpnUowflLX5uoTBHUfgCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_1b9.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="276" src="https://1.bp.blogspot.com/-j2HfclhnKP0/XZYzN1MXAWI/AAAAAAAAJZE/yPgTC523bJw5yLZpnUowflLX5uoTBHUfgCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_1b9.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kimse duymadı ama bir akşam herkese teşekkür ettim</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Bu vesileyle gelen mesaj, yorum ve aramalar için de çok teşekkür ederim ailem adına. O kadar yoğun bir taziye trafiği oldu ki pek çok dost, akraba ve tanıdığa geri dönemedik. Sanılmasın ki onları unuttuk veya yanıtlamak istemedik. Lütfen acımıza, yasımıza ve şaşkınlığımıza verin.
<br />
<br />
Babamın kaybından bugüne dek geçen sürenin de büyük kısmı şaşkınlığımızdan kurtulmakla, vefatının ardından atılması gereken resmi adımları atmakla geçti. Annem için vasi tayin edilmesi gerektiğini öğrendik ve bunun için girişimlerimizi yaptık. Bundan sonrası için anneme dair neyin daha iyi olacağına karar verme aşamasındayız. Bu kardeşimle benim için öyle hassas bir karar ki, hep arkamızda duran babamıza dönüp soramayacağımızı bilmek canımızı yakıyor. Bir hatta iki bakıcıyla mı devam etmeliyiz yoksa aynı koşulları Bodrum'da mı sağlamalıyız diye tartışa duralım, iyi bir bakım evi annemin ihtiyacı olan profesyonel desteği daha doğru mu verir diye sormadan edemiyoruz. Bütün bu gel-gitler, koşuşturma, üzüntü vs arasında iki günlük bir Makedonya seyahati de yapıverdik. Uzun lafın kısası Eylül'de hepimizin hayatını değiştiren bir yoğunluk yaşadık. İşte ben bu süreyi günceme not düşmek istiyorum.<br />
<br />
<b>CENAZE </b><br />
Cenaze için taa Bodrum’dan kalkıp gelen Seçkin, bana 2 yıl önce çektiği bir fotoğrafı gösterdi. Bu fotoğraf, birlikte yaptığımız Üsküp Atina Bisiklet Turu’nun pedal basmadığımız tek günü 26 Ağustos 2017 tarihliydi ve dedemin büyüdüğü Rasadiste köyünün girişinde duran tabelaydı. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-phqaurX_Iz8/WfOnDVYjCWI/AAAAAAAAHbw/9g3c7RTm5W4GEPfkzxmo5Dybz7GL4i5GwCPcBGAYYCw/s1600/IMG_5307.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-phqaurX_Iz8/WfOnDVYjCWI/AAAAAAAAHbw/9g3c7RTm5W4GEPfkzxmo5Dybz7GL4i5GwCPcBGAYYCw/s640/IMG_5307.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">26 Ağustos 2017 tarihli Seçkin'in çektiği fotoğraf</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<i>O günü çok iyi hatırlıyorum. Sabahı Tetovo’da -ki babamın doğduğu yerdir- çoğunu ilk kez gördüğüm akrabalarımızla bir araya gelmiş, tanışmıştık. Konuştukça, sohbet ettikçe daha önce hiç görmediğim o akrabalarımızı uzun yıllar içinde ne kadar da özlemişim diye düşündüm. Babamla teyze çocukları Rauf, Sabahattin ve Şeref kardeşlerden Sabahattin dayı bize etrafı gezdirmiş, Popova Sapka’nın zirvesine kahve ve Sharri’de de yemek ısmarlamıştı. O kadar çok şey anlattı, o kadar çok bilgi verdi ki, sayesinde köklerimle bağımı kurabildim. Bana bugüne dek anlatılmış yarım hikayeler tamamlanmıştı. Sonrasında tüm gün burnumun direği sızlamıştı. Dokunsan ağlayacaktım. Peşinde olduğum hikayemize dair bilmediğim her şey buradaydı. Coka soyadı nereden geliyor, dedemden dolayı aslında Arnavut, bir yanımızın da Bektaşi olduğunu, göçün hikayesi ve dönemin savaş sonrası siyasi iklimini vs Sabahattin dayı anlattı. Köklerimle 40 yaşından sonra bir bağ kuruyordum. Öncesinde niye merak etmediğimi, sormadığımı bilmiyorum. Belki de bunun için babamın hastalanmasını beklemem gerekmişti. Tıpkı hayatımı değiştirmek için hastalanmayı beklemiş olmak gibi...</i><br />
<i><br /></i>
<i>Tüm akrabalar bir aradayken İstanbul’dan babam aramış, anlattıklarımızı dinlerken “Ne güzel ailemiz var değil mi?” diyerek hıçkırıklara boğulmuştu. Babamı ağlarken hiç görmemiş, duymamıştım. Memleketini ve geride bıraktıklarını çok özlüyordu. 26 Ağustos 2017 günüydü ve Seçkin bir sürü fotoğraf çekmişti. </i><br />
<br />
O günün üzerinden tam iki yıl sonra, 26 Ağustos 2019 Pazartesi sabahı babam hayata gözlerini yumdu. İki yılı aşkın süren savaşının son döneminde yorgun ve epey moralsizdi. Bir yerde de bedeni daha fazlasını kaldıramadı. Tedavisinin kesildiği Kasım ayından itibaren yanından hiç ayrılmayıp, elimizden geldiğince rahatını sağlamaya çalıştık. Sadece babam değil, annemin de hızla ilerleyen alzheimer hastası olduğu düşünülürse yanlarında olmak iki kere şarttı. Aynı dönemde işsiz kalışımı bu yüzden hayırdan sayıyorum. Arada isyan da ettik zira ne ben Hülya’yı, ne de kardeşim eşini ve çocuğunu göremedi belli süreler. Ama -hem tek tek hem de ailecek- olan-olabilecek her durumu, evleri, mecburiyetleri vs her şeyi çok rayında idare ettik kanımca. Böylece annem, babam ve kardeşimle birlikte geçirdiğimiz son 10 ayın ailecek ıskaladığımız zamanı yerine koyduğuna inanıyorum. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-2DOqjsY1KQo/XZYztG09mOI/AAAAAAAAJZM/F-2Ll7jBP_QB5jevH3evLrGaVPxBR-rHgCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_1c0.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="576" data-original-width="1024" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-2DOqjsY1KQo/XZYztG09mOI/AAAAAAAAJZM/F-2Ll7jBP_QB5jevH3evLrGaVPxBR-rHgCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_1c0.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Baba oğul son fotografımız</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Kalabalığa bakınca güzel bir cenaze merasimi oldu. Eşlerimiz yanımızda iki kardeş karşıladık gelenleri. Ne kadar çok seveni olduğunu gördük. Orada ağlamamaya direnerek taziyeleri kabul ederken babamı, müşterilerinin yüzünde yeniden gördüm. Bir müşterisinin 40 yıldır saçıma başkasının eli değmedi cümlesi bile tek başına çok şey anlatıyordu benim için. Bu anlarda bıraktım kendimi. Gözyaşları içinde babamla ilgili bir anı, anektot veya hiç bilmediğimiz başka bir yönünü dinledim. Ağlıyordum belki ama tüm gün üstümden atamadığım gerginlik o anlarda kayboldu. Kimini hatırlamadığımız, kimini hiç tanımadığımız ama çocukluğumuzu bilen veya ellerinde büyüdüğümüz o güzel insanların sözleri babamın son mesaj ve nasihatleriydi. Oya hanım!.. Berna hanım... Erdem Kıramer... Hepsi ne güzel insanlar!. <br />
<br />
Kimisi de çok sordu cevap veremedim. Yedisinde ne yapacaksınız? Duası camide mi yoksa evde mi olacak? Lokma döktürmeyecek misiniz? 40'ı?.. 52'si?.. Şu bu derken hiç bilmediğim bir takvimin içinde, bir takım gelenekleri yerine getirmemizin beklendiğini farkettim. Meraklı amcalar, ağzı laf dolu teyzeler, yönlendirenler, kendini her şeyin odağında gören birbirinden bağımsız kişiler sürekli ne yapmamız gerektiğini empoze edip durdular. Bunu kötü anlamda söylemiyorum. Zira o gelenekleri hiç bilmem doğrusu.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-7DbaTjtNcC8/XZZhjpc9AnI/AAAAAAAAJb0/EgPs3xqFW640MuvCVcQKIHCwbI-UEIMggCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_188.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="276" src="https://1.bp.blogspot.com/-7DbaTjtNcC8/XZZhjpc9AnI/AAAAAAAAJb0/EgPs3xqFW640MuvCVcQKIHCwbI-UEIMggCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_188.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Yorgunluğunu bile gizliyor insan.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
Hayatım boyunca ama bilerek ama bilmeyerek dini adet ve vecibelerin hep uzağında oldum. Namazında niyazında ve disiplinli bir kadın olarak bilinen babaannemin "iyi insan ol, sana o yeter" düsturuyla büyüdük. Bu konuda babaannemi de babamı da gururlandırdığımıza inanıyorum. Zira iyi insan olmaya çalışmak bana en evrensel öğreti gibi geliyor. İster Türk ister Japon olsun, dünyanın diğer ucundaki Haitili olsun yetiştirdiği evlatlarının iyi insan olmalarını ister. Neye inandığının, neyi temsil ettiğinin bir önemi yoktur bana göre. Belki de incinmemek için pek lafını etmem ama hiç oruç tutmadım mesela... Bu beni kötü bir insan yapmıyor. Namaz kılmayı bilmem. Haliyle Cuma'ya da gitmişliğim yoktur... Babamla bayram namazına gitmeyi de dini değil bir aile adeti sayardım. Arapça telaffuzunu yapamadığım için, eğitim hayatım boyunca karneme hep kırık getirmiş, anlamını bilmediğim (açıkçası merak da etmediğim) iki dua ezberimdedir o kadar. O da başarısız onca tekrarın mirasıdır. Uzun lafın kısası, adet olduğu üzere yapılması gereken dini görevlerimizi ne zaman ve nasıl yapacağımıza dair bir cevabımız ne bende ne de kardeşimde yoktu ki aklımıza güzel bir fikir geldi. <br />
<br />
Üç çam ağacının altında, Zincirlikuyu Mezarlığı'nın belki de en güzel yerlerinden birinde yatıyor artık babam. Ölmeden önce yapmak istediği kendiyle ilgili, sonra bizimle beraber pek çok şey vardı. Son ana dek iyileşeceğine o kadar çok inanıyordu ki bedeni ruhuna yanıt vermediğinde keyfi çok kaçıyordu. Doğduğu topraklara, memleketine gitme isteği ön plana çıktı bu anlarda. Belki de bir pişmanlığı yaşıyordu kim bilir! 6 yaşında ayrıldığı memleketine yaşamı boyunca sadece bir kere gitmişti. Geride bıraktığımız sene de babamın bu isteğini iki kere yerine getirmeye çalışsak da seyahat esnasında müdahale edemeyeceğimiz bir durumla karşılaşma riskini alamadık. Cenazenin ertesi günü Mehmet ile birlikte babamın kabri başında konuşurken Makedonya'ya gitmeye karar verdik. <br />
<br />
<b>CENNETİN KAPISINI TIKLATMAK </b><br />
5 Eylül Perşembe, öğlen gibi Üsküp'te idik. Mehmet bilet, araba ve kalacak yeri organize etmiş, kalacağımız 2 günü kabaca planlamıştı. Ben de bu planı güzergah ve yeme içme alternatifleri ile süsledim. Bisikletle geldiğimizle Seçkin ile kullandığımız alternatif rotadan Üsküp'e doğru yola çıktık. Öbür türlü otoban, duygusunu bize geçirecek en ufak detayı saklayacaktı. Yolun bu ilk kısmında bize babamın hem evde hem de hastanedeyken sabahları dinlediği müzikler eşlik etti. Sağlı sollu yerleşimler, evlerin yapıları, bu koca ovaya adını veren Vardar nehri bahsettiğim duyguları bir bir içimize işlemeye başladı.<br />
<br />
Üsküp'e vardığımızda hem döviz bürosu bulmak hem de yemek yemek üzere nehrin kuzey kıyısında kalan eski çarşıya yürüdük. Üsküp'ü coğrafi olarak ikiye bölen nehir, şehri etnik olarak da ayırıyor. İki yıl önce yemek için yer arıyorken, yoldan çevirip sorduğumuz biri Türk olduğumuzu öğrenince nehrin karşısını işaret etmiş, Müslüman, Türk ve Arnavutlar çarşıyı tercih eder demişti. Cici bir avrupa şehri resmi veren Üsküp, köprüyü geçtikten sonra Balkan kimliğine bürünmüştü. Karşı kıyının aksine bu taraf daha çok bizim Eminönü tarafına benziyordu. Hediyelik eşya dükkanları, turistik kafeler, esnaf lokantaları vs nehrin güney kıyısına göre daha iç içe, üst üsteydi. Aklıma böyle kazınmış. Hem hatırladığım döviz bürosunu hem de köfte yiyeceğimiz restoranı elimizle koymuş gibi bulduk. Kendimizi çok iyi hissettik. Ben ayrıca Mehmet'in yüzünü gülerken görmekten mutluydum. Sağa sola bakışını, sessizken yüzünde oturmuş gülümsemeyi babama benzettim. Ah muri Yaşar! <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-eK8lOc2aamk/XZZGzBEYGAI/AAAAAAAAJZY/tIshHjB7_tElt0tp9t3ZK64zpYFxvtSKQCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_1d8.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-eK8lOc2aamk/XZZGzBEYGAI/AAAAAAAAJZY/tIshHjB7_tElt0tp9t3ZK64zpYFxvtSKQCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_1d8.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hoşbulduk Üsküp</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-dLK-hWsfXfQ/XZZGw9TJlNI/AAAAAAAAJZU/nSDMeZYeNPQj7Y0uQr5qkdJi8xAnzDlewCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_1b4.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-dLK-hWsfXfQ/XZZGw9TJlNI/AAAAAAAAJZU/nSDMeZYeNPQj7Y0uQr5qkdJi8xAnzDlewCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_1b4.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Makedonya Meydanı / Üsküp</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-aaeuUzIi90o/XZZGzwKnx0I/AAAAAAAAJZc/CJ4EyZNXT4Exg0xBeBpZ-xFVhxN8D5rcACLcBGAsYHQ/s1600/IMG_6211.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-aaeuUzIi90o/XZZGzwKnx0I/AAAAAAAAJZc/CJ4EyZNXT4Exg0xBeBpZ-xFVhxN8D5rcACLcBGAsYHQ/s640/IMG_6211.JPG" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Mehmet buraya 15 yıl önce babamla gelmiş. Değişimi daha net görüyor.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Tetovo'ya saat 14:00 gibi varacağımızı haber vermiştik ama Üsküp'ten çıkışımız o saati buldu. Kardeşimle beraber vakit geçirmek, oyalanmak, şakalaşmak güzel geldi, zamanın nasıl geçtiğini unutmuşuz. Ertesi akşam Üsküp'te kalmaya karar vererek düştük yeniden yola. Tabi otobanı yine kullanmadık. Üsküp'ten Tetova'ya uzanan eski yol biraz daha babamın kafamızda çizdiği resme benziyordu. Tren yolu, tarlalar, orman, çeşmelerden gürül gürül akan sular iki sene evvel anılarıma oturttuğum şeylerdi. Bu yolu Mehmet de görmeli dedim. Gün batarken, babamı anarak, kimi hikayesini tekrar anlatarak, sevdiği müzikler eşliğinde Tetovo'ya vardık.<br />
<br />
<iframe allow="encrypted-media" allowtransparency="true" frameborder="0" height="380" src="https://open.spotify.com/embed/track/4r2DxitKP5ga0wtgNRpOnI" width="300"></iframe><br />
<br />
Tetovo dediğin tek meydanı, tek oteli olan küçücük bir şehir. İki sene sonra etrafı daha bir derlenip toplanmış buldum doğrusu. Zira ilk ziyaretimizde Seçkin'in de benim de ilk dikkatimizi çeken etrafa yayılmış çöplerdi. Üçüncü büyük şehri olmasına rağmen Tetovo sorunlu, ekonomik olarak zayıf ve özellikle Arnavutluk yanlılığıyla dışlanmış gibiydi. Siyasi bir çekişme yaşandığı her şekilde hissediliyordu. Haliyle buraya Makedonya toprağı demek bana zor gelmişti. Avrupa Birliği üyeliği söz konusu olduğundan ülkenin destek aldığını okumuştum. İki yıldaki hızlı değişim hemen fark ediliyor. Gerçi gelen kredilerin nasıl harcandığını bilemem ama ilk seferinde görmediğim lüks araçlar meydanı dönüp duruyorlardı. Değişmeyen tek şey hala dalgalanan Arnavutluk bayraklarıydı... <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-0uf1RafPshM/XZZL4tOcw7I/AAAAAAAAJZw/vmeLpIpLxkcogvSKH3-AvnawyRxxZvVSwCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_1d6.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-0uf1RafPshM/XZZL4tOcw7I/AAAAAAAAJZw/vmeLpIpLxkcogvSKH3-AvnawyRxxZvVSwCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_1d6.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Üsküp Tetovo arasını eski yolu kullanarak geçtik. Video çekmekten fotoğraf çekmeyi atladım yine.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-NV5ZqulebkA/XZZL1Lc2CgI/AAAAAAAAJZs/7LvuBiDK_YA4qVpXwoPeEhK5Oqhnj6jwwCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_1d7.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-NV5ZqulebkA/XZZL1Lc2CgI/AAAAAAAAJZs/7LvuBiDK_YA4qVpXwoPeEhK5Oqhnj6jwwCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_1d7.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tetovo</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Rauf dayının evini yine şıp diye bulduk. Yine iki yıl önce sırtında açılan bir yaradan dolayı yatakta karşılamıştı bizi ama bu sefer daha iyiydi. Sırayla herkes geldi. Şeref dayı, eşi, oğlu, torunu... Öyle güzel sohbet oldu ki babamın sesinin titreyip ağladığı gün geldi aklıma, "ne güzel ailemiz var değil mi?" diyerek. <br />
<br />
Buraya asıl geliş nedenimiz, uygun olursa bir camide babam için dua okutmak, kabrine sermek adına memleketinden biraz da toprak almaktı. Tabi Makedonya'da kurallar ne bilmiyoruz. Bizdeki gibi kişiye özel dua okutulmazmış burada. Bu konuda Bujar yardım edebileceğini söyledi. Ertesi günün programını yaptıktan sonra, havaalanından aldığımız lokumları dağıtıp otelimize geçtik. Her ne kadar gerek yok desek de Bujar akşam yemeği için bizi alacağını söyledi. Yukarıda Sharri'de güzel bir akşam yemeği yedik. Mehmet ve Bujar biraz da iş konuştular. Mehmet, ihtiyacı olan bir sürü şeyin burada karşılanabileceğini öğrendi. Bujar da bizi ertesi gün çalıştığı üniversiteye davet etti. <br />
<br />
Sabah erkenden önce Rasadiste'ye çıktık. Topu topu 10-15 evin birbirinden uzak konumlandığı, elma ve kiraz bahçeleriyle bezeli bir yamaç köyü burası. Dedem öksüz kalınca burada dayılarının yanında büyümüş. Aşağıda Tetova ki Tet ovası adıyla telaffuz edebilirmişiz alabildiğine uzanan geniş bir bölge. Zamanın da bu beton yığının altında dağ sularıyla beslenen alabildiğince uzanan verimli bir ovaymış. İnsan eli değmeye görsün, her şeyi mahvediyoruz. Değil sadece babamın, dedemin de küçükken benim durduğum bu noktadan aşağıyı izlediğini hayal ettim. Yarın öbür gün Deniz de buradan aşağı bakıp bizim varlığımızı hissedecek diye düşündüm. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Nu0U7H8-UBU/XZZM6tgRXRI/AAAAAAAAJaA/VeM7rz6U3TMbWopdJ4Xx6471oPprMAV7wCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_1dc.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-Nu0U7H8-UBU/XZZM6tgRXRI/AAAAAAAAJaA/VeM7rz6U3TMbWopdJ4Xx6471oPprMAV7wCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_1dc.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">2 yıl sonra aynı kareyi çektim.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-gte4wp15-98/XZZM5mbXdLI/AAAAAAAAJZ8/rV7pGmRNZsUzznuo0O13yfurPl8qazbYQCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_1da.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-gte4wp15-98/XZZM5mbXdLI/AAAAAAAAJZ8/rV7pGmRNZsUzznuo0O13yfurPl8qazbYQCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_1da.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tetovo</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Öğle namazına kadar zamanımız olduğundan çabuk hareket edip babamın doğduğu eve de uğradık. 10-15 yıl önce Mehmet ve babam buraya geldiğinde bıraktıkları gibi duran evi izlemişler. Göçten sonra bu babamın ilk ve son gelişiydi. Satılıp yeniden yapıldığı halini göremedi. Belki de iyi oldu nitekim 2 yıl evvel ben geldiğimde ne yazık ki babamın hatırasında kazınmış yuvasının yerinde yeller esiyordu. Yine de islah edilmiş derenin çevresinde, un fabrikasının bahçesinde koşuşturan 6 yaşındaki babamı hayal edebildim. Bu sokaklar hala onun hatıralarını saklıyordu.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-l_t3ABm3PeA/WfOpslVok2I/AAAAAAAAHcs/v2nbBl44tqkovKpuPK4Au8GF69hrgwZFwCPcBGAYYCw/s1600/IMG_5355_1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-l_t3ABm3PeA/WfOpslVok2I/AAAAAAAAHcs/v2nbBl44tqkovKpuPK4Au8GF69hrgwZFwCPcBGAYYCw/s640/IMG_5355_1.jpg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Babamın doğduğu ev soldan ikinci. Tabi o zamanki gibi kalmamış.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-FUVOSKbh8yo/XZZPkkO7psI/AAAAAAAAJaM/IwiFm4YsCtIzuvVlwZAmp3fNW8ADn0UHgCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_1cb.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-FUVOSKbh8yo/XZZPkkO7psI/AAAAAAAAJaM/IwiFm4YsCtIzuvVlwZAmp3fNW8ADn0UHgCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_1cb.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Mehmet ve Bujar</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Bir sonraki durak Bujar'ın öğretim üyesi olduğu üniversiteydi. Burada dünyanın birçok yerinde start up projelerine çalışan halen öğrencilik yapan veya mezun olmuş gençlerle konuştuk. Dünyanın değiştiğini bu küçücük kampüste bile izleyebiliyorsun. Artık bir yerde 9-18 mesai yapıp ay sonu gelecek maaşı bekleyerek ya da bir yer açıp kendi işini yaparak para kazanılmıyor. Dünya hayatı kolaylaştıracak, iz bırakacak yaratıcı fikirlerin peşinde bu gençlerle dönüyor. Yata, kata para harcamaktan sıkılmış büyük sermayedarlar bu projelere yatırım yapıyorlar. Melek yatırımcı tabirini bir süredir duyuyordum zaten. Mesleğim üzerinden bakınca üniversite eğitimi görmüş biri olarak yeni düzende epey cahil kalıyorum. Fikir neredeyse kaynak oraya akıyor. Bu fikri destekleyecek yeni tasarım anlayışı ve dijital mantık epey uzağımda duruyor. Adapte olmam, çalışma biçimimi değiştirmem gereken yeni bir düzen bu. Belki Mehmet'in projesi benim için de yeni bir kapı açacak. Hem de olursa, köklerimizin olduğu topraklardan çıkarak... Yoksa bir ofise tıkılıp, sabah niye geç kaldığımızın, uzayan mola saatlerimizin hesabını vererek ay sonunu getirmeye çalışmaya devam edeceğiz. Suistimal edildiğine inanan patron anlayışı her zaman yeni fikirlerin, arayışların önünü kesmiştir. O kısa üniversite turu bana bunları düşündürdü.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-qS9z7g-rEA8/XZZQcZzT-5I/AAAAAAAAJac/VDF_CX-KwjwTXGPMXnqEH0-M6GSWyt6jQCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_1d1.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-qS9z7g-rEA8/XZZQcZzT-5I/AAAAAAAAJac/VDF_CX-KwjwTXGPMXnqEH0-M6GSWyt6jQCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_1d1.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Paşa Camii</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Öğle namazı, 1438 yılı yapımı tarihi bir Osmanlı Camii olan Paşa (Alaca) Camii'nde kılınıyordu. Biz beklerken Bujar namaza girip camii imamına babamın adını vermiş. Vaaz, konuşmalar vs arnavutça olunca pek bir şey anlamadık ama niyetimiz yeter dedik. Bizce babamın son arzusunu yerine getirmiştik. Bujar'ı beklerken de Mehmet ile sohbet ettik. İki gündür babamla konuşup konuşmadığımı sordu. Mehmet bizi gördüğüne inandığından, konuşuyormuş. Zira vefat ettiği sabah yanındaydı ve omuzuna dokunarak onu uyandırdığını anlatmıştı. Önce hemşirenin omuzunu sarsarak uyandırmaya çalıştığını düşünmüş, gözünü açtığında kimseyi görmemişti. Gün aydınlanıyordu. Kalkıp yanına gittiğinde babam ölmüştü. Bana "Abi gel" mesajını zor attığından bahsetti.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Ge9UcQlfRV0/XZZQo0klsnI/AAAAAAAAJak/bA1QeVmK4wEgIIoz6CrB9vqbIFuJ6FuWwCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_1db.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-Ge9UcQlfRV0/XZZQo0klsnI/AAAAAAAAJak/bA1QeVmK4wEgIIoz6CrB9vqbIFuJ6FuWwCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_1db.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Cuma namazında babamın duası okundu.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-m3n01ScLoSo/XZZQZ1o_FqI/AAAAAAAAJaY/U2vxAyc_JWsHq1O04GShhserYvGtqjb4gCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_1d5.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-m3n01ScLoSo/XZZQZ1o_FqI/AAAAAAAAJaY/U2vxAyc_JWsHq1O04GShhserYvGtqjb4gCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_1d5.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Camii'ye de bakmaya doyamıyor insan</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Üsküp'e dönmeden gezmek üzere Bujar bizi Tetova'daki Arabati Baba Tekkesi'ne götürdü. 1538 yılında yapılan Osmanlı’dan kalma bu yapı cemevi iken sofu grupların silahlı baskınıyla camiye çevrilmiş. İyi insan olmanın dinle alakalı bir şey olmadığını bir kez daha görmüş oldum. 2 yıl evvel Seçkin ile yine burayı gezmeye geldiğimizde minarelerde Arnavutluk ve şeriat bayrakları dalgalandığını da izlemiştik. O günden bu güne değişen bir şey yoktu. Aynı gerginlik, aynı her an bir şey olacak tedirginliği hissediliyordu. Neredeyse kesif kokusunu duyuyordun. Ruhum bu gerginliği kabul etmiyordu. Geziyi uzatmadık zaten.<br />
<br />
Dönüşte, Tetovo-Üsküp arasında uzanan otobanın güneyinden, farklı köylerin içinden geçtik. Bu yol bizi ziyaret etmek istediğimiz başka bir yere, Matka Kanyonu'na götürdü. Belki de cennetin kapısını tıklattığımız yer de burası oldu. İnsanın ruhuna seslenen dünyanın zarif köşelerinden bir yerdi diyebilirim. Baraj sayesinde kanyonda yükselen su güzel şeyler fısıldıyor gibiydi. Bilmiyorum ama dilini anlamaya gerek olmayan ama iyi insanlarla konuştuğundan emin olduğum bir yerdi. Ben de babamla burada konuştum galiba... <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-wAMa0ThXJj8/XZZaTYa0SOI/AAAAAAAAJa8/V53h_GSKQisbOJa0QpWUZc-k6RApI8JTgCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_1cd.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-wAMa0ThXJj8/XZZaTYa0SOI/AAAAAAAAJa8/V53h_GSKQisbOJa0QpWUZc-k6RApI8JTgCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_1cd.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Matka Kanyon'u</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-kbcd-I1buoI/XZZaPNV0CfI/AAAAAAAAJa0/jo5F6i3k-88GXLDzs_7mCgD7vksljXG2QCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_1ce.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-kbcd-I1buoI/XZZaPNV0CfI/AAAAAAAAJa0/jo5F6i3k-88GXLDzs_7mCgD7vksljXG2QCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_1ce.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Görüşürüz baba!</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-og6vqCcHaEw/XZZaR-vcSrI/AAAAAAAAJa4/CPwZLop8-dwANm6S-CsKdNN9Ioi0zapmwCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_1de.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-og6vqCcHaEw/XZZaR-vcSrI/AAAAAAAAJa4/CPwZLop8-dwANm6S-CsKdNN9Ioi0zapmwCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_1de.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Buraya yeniden gelmeyi kararlaştırdık. Hatta tüm ülkeyi gezmeyi</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<b>ANNEM </b><br />
Büyük merak konusu, zira herkesin sıklıkla sorduğu yegane konu annemin ne olacağı. Alzheimer söz konusu olunca dikkatler artıyor. Dışarıdan büyük bir göz bizi izliyormuş gibi hissettiriyor bu. İnsanların bu tavır ve davranışları konusunda babamdan da tecrübeliyiz. Mesela ilk zamanlar benim Bodrum'dan dönüp dönmediğim birilerince epey dert edinilmişti. Neredeyse hiçbir kemoterapi seansını kaçırmadığım halde hakkımızda "bakamaz bunlar" gibi söylentiler çıkmıştı. İşi bırakıp tam zamanlı yanına geçtiğimde bile fiskosçuları ister istemez hep duydum. Düşüncelerini direkt yüzümüze söyleyenler de oldu tabi. İyi niyetlisi, patavatsızı... Kendilerinden de örnekler vererek annemi yanımıza almamızın hayırlı olacağı yönünde telkinlerde bulundular. Bizden önceki kuşağın kayınvalideler, kayınpederlerle yaşadığını hatırlıyorum. Kendi ailemi referans alarak gelinler, kızlar, damatlar, oğullar hepsinin birlikte yaşadığını, büyüklerine baktıklarını söyleyebilirim. Lakin devir aynı devir değil. Ne benim ne de kardeşimin ne bu ortamı sağlayacak imkanı ne de enerjisi var. Uzun lafın kısası annem ile ilgili ne yaparsak yapalım, hangi adımı atarsak atalım illaki eleştireleceğimiz kesin. Annem için neyin daha iyi olacağı, kimlerin mutlu veya mutsuz olacağından daha önemli doğrusu. Haliyle kimsenin ne dediğine bakmayacağımıza dair kardeşimle bir birimize söz verdik. Sanırım aldığımız ilk önemli karar bu. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-VtQ4beRHXnU/XZZg8znB8wI/AAAAAAAAJbs/QmQo5Lt-KDYg4-1S5albkamLXEs28uqWACLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_187.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-VtQ4beRHXnU/XZZg8znB8wI/AAAAAAAAJbs/QmQo5Lt-KDYg4-1S5albkamLXEs28uqWACLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_187.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bayramdan önce Mehmet annemi hastanede babamı ziyarete getirmişti.<br />
Benim elimde ailecek çektiğim son fotoğraf da bu oldu.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Yine onca söylenti ve soruyu görmeksizin annemin başında tam zamanlı refakati bıraktık. İki günde bir hem durumu takip etmek hem evin alışverişini yapmak üzere uğruyoruz. Böylece annemin bir yardımcıyla hayatını sürdürüp sürdüremediğini de test ediyoruz diyebilirim. Günün sonunda sorun yok gibi gözüküyor. Bu sayede eşimiz, çocuklarımız ve evlerimizle ilgilenmek için ihtiyacımız olan zamanı bulmuş oluyoruz. Hatta bu yazıyı iki hafta evvel geldiğimiz Bodrum'dan yazıyorum. Şu an asayiş berkemal gözüküyor.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-b6A28kKbofg/XZZcQ61R1oI/AAAAAAAAJbU/MROZwZxF47kCyq8VOU7bCVK3CYDGB5PnACLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_206.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-b6A28kKbofg/XZZcQ61R1oI/AAAAAAAAJbU/MROZwZxF47kCyq8VOU7bCVK3CYDGB5PnACLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_206.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Evde olmanın mutluluğu</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Bodrum demişken benzer bir düzeni burada kurabilir miyiz diye de düşünüyoruz. Bodrum'a taşınmak gibi bir isteği olan birader, anneme en yakın olacağımız sistemi hızla kurmamız gerektiği düşüncesinde. Ben de buradayken araştırıyorum. Elbette söz konusu Bodrum olunca dinamikler epey değişiyor o yüzden aceleye gerek yok dedik. Zira şartlar İstanbul'dan çok farklı. Mesela diyelim içimize sinen ve bizlere yakın bir ev bulduk ve annemi yerleştirdik. Evdeki yardımcının da ikna edildiği ve iki gün sonra işi bırakmayacağını da garantiledik. Zira bu ihtimal İstanbul'da da hep var olacak. İstanbul'daki evde yapılması şart dediğimiz düzenlemelerin Bodrum'da da anneme göre yeniden düzenlemesi illaki gerekiyor. Ne bileyim bahçeye çıkabilsin ama yerleşim alanının dışında kaybolmasın. Mesela mutfakta tüplü ocak yerine elektrikli ocak seçeneği ile belki de hayati bir tedbir almak gibi. Üstelik önümüz kış, Bodrum'da ayazı keskin iki ay bizi bekliyor. Fırtınası, rüzgarı bol buraların. Isınma çözülmesi gereken ciddi bir sorun. İstanbul'daki gibi düğmeye bas ev ısınsın, sıcak su aksın gibi bir lüksümüz olmayacak. Biz taşındığımızın 3. yılında ısınmak için en iyi çözümün soba olduğunu bulmuştuk. Sık elektrik kesintilerinde klima ve elektrikli kaloriferin devre dışı kalması bizi etkilemedi. Bu durum annemi ve tabi yardımcısını nasıl etkiler bilemiyorsun.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-T0YtdVlPHuE/XZZcQIjasgI/AAAAAAAAJbQ/IxFKURbmwIwFMxPz2n29TACnzf7FXsv2wCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_210.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-T0YtdVlPHuE/XZZcQIjasgI/AAAAAAAAJbQ/IxFKURbmwIwFMxPz2n29TACnzf7FXsv2wCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_210.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kış hazırlıklarını tamamladıktan sonra bisikletli turlara yeniden başladım</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Dt0kgCr_VVw/XZZca8Av_hI/AAAAAAAAJbc/YPQk2YtYu8A0gF1alr_L3eFSJdW9BuwSgCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_212.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-Dt0kgCr_VVw/XZZca8Av_hI/AAAAAAAAJbc/YPQk2YtYu8A0gF1alr_L3eFSJdW9BuwSgCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_212.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bisiklet bu sefer ruhumu sakinleştirdi</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-XW5_Pl7BiU8/XZZcMX6L69I/AAAAAAAAJbM/xgysOLyfH58QVPlxbZlTPH8ISEMkT2Y4ACLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_211.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-XW5_Pl7BiU8/XZZcMX6L69I/AAAAAAAAJbM/xgysOLyfH58QVPlxbZlTPH8ISEMkT2Y4ACLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_211.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Turlarda da epey düşündüm. Hayatımı yeni bir yere taşıdım.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-if9c3Pc70a8/XZZcaLX8kAI/AAAAAAAAJbY/o2wUUZQd9kcQn55Dgexxh2rty7gWGL8vgCLcBGAsYHQ/s1600/fullsizeoutput_21b.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-if9c3Pc70a8/XZZcaLX8kAI/AAAAAAAAJbY/o2wUUZQd9kcQn55Dgexxh2rty7gWGL8vgCLcBGAsYHQ/s640/fullsizeoutput_21b.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hülya olmasa ne yapardım bilemiyorum. En büyük destekçim benim.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Bunları anlatınca Bordum'da bir bakım evi yok mu diye soranlar oldu. Kafanız rahat eder, zırt pırt ziyaret edersiniz gibi güzel niyetli yaklaşımlar geldi. Ne yazık ki Bodrum'da böyle bakım evi yok. Kaldı ki bakım evi alternatifinin de annem için sıcak bir seçenek olduğunu söyleyebilirim. İstanbul'da önerilmiş 3 bakım evini gezip gördük. Bir fikrimiz olsun maksadıyla. Bir algıdır, yaşlıların kapatıldığı, başlardan atıldığı yerler olarak bilirdik. Hani döneminde Uğur Dündar gibi araştırmacı gazetecilerin hastalara kötü davranılan huzur evleri görüntüleri kazınmıştır akıllara. Bir kere artık hasta değil, konuk deniliyor. Özellikle Alzheimer hastaları için kişiye özel bir yaklaşım oluşturuluyor. Oda kameraları sayesinde aileler yaşlılarını günün her saati nerede olursa olsunlar takip edebiliyorlar. Ya kurum bünyesinde ya da anlaşmalı olarak çalıştıkları doktorlar haftada 2 gün kontrollerini yapıyorlar vs vs...<br />
<br />
Neyse daha fazla uzatmayayım. Hayat nihayetinde devam ediyor. Gönül isterdi ki kaldığımız yerden devam edebilelim. Biraderin de dediği gibi bu yeni bir hayat, yeni bir bölüm, yeniden kurgulayacağımız... <br />
<br />
<br />
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="278" src="https://www.youtube.com/embed/GODV1rjDSYc" width="495"></iframe>Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5869900936157565523.post-20617785621527276552019-08-25T20:52:00.001-07:002019-08-25T20:52:31.677-07:00Ah baba!Herbiri kafam kadar büyük, rengarenk ortanca çiçekleriydi babam. Onların dikildiği taze topraktı. Havaya üfürdüğü Arnavut ezgili ıslıktı. Bahçede dolaşan arıydı, bir oraya bir buraya konan. Ektiği yaseminin kokusu, domatesin kırmızısıydı yetiştirdiği. Babam biberin acısıydı babaannemin en sevdiği.<br />
<br />
Babam kestiği saçtı, elinde makası. Tırnaklarına yerleşmiş saç boyasıydı öbür elinde tarak. Sprey kokusuydu sarıldığım. Yandığım fön sesiydi...<br />
<div>
<br />
Çok da kızdığım, kızdırdığım, en sevdiğim, en kırıldığımdı. Dargınlığımız da oldu, aramızda su sızmadığı da bazen. İnat nedir, Arnavut kimdir ondan öğrendim. Uzun lafın kısası kavgamdı babam. Benliğim, kişiliğim, hayallerim çarpıştığımız cephelerdi. Kendi yolumu bulduran. Okula gizli girdim. Gizli de evlendim. Onun hayal ettiğini değil, yaptım kendi sevdiğim mesleği. Onun bildiği gibi değil, yaşadım kendi bildiğim gibi. Uzun yıllar itiş kakışımdı babam.<br />
<div>
<br />
Akılda kalan geçince zaman, o Belgrad Ormanı’nında üflediğimiz meşe palamudu, içinden çıkan tiz ses ve ayaklarımızın altında hışırdayan sonbahar yaprakları...</div>
<div>
<br />
Ah baba...<br />
<br />
Huzur içinde uyu...<br />
<br />
<br />
26 Ağustos 2019<br />
Amerikan Hastanesi / İstanbul</div>
<div>
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-LdelrWSpRAU/XVxRunUBq6I/AAAAAAAAJWg/emR9FOd6ooYCj4-jzHqgT-Ub8-R-pjKHgCLcBGAs/s1600/BBA356E1-221A-4BE3-884B-B5E8FDE9EE6C.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-LdelrWSpRAU/XVxRunUBq6I/AAAAAAAAJWg/emR9FOd6ooYCj4-jzHqgT-Ub8-R-pjKHgCLcBGAs/s640/BBA356E1-221A-4BE3-884B-B5E8FDE9EE6C.jpeg" width="495" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">İki nefes arası saniyeleri saydım dakikalarca, saatlerce, günlerce, yıllarca...</td></tr>
</tbody></table>
<div>
<br /></div>
</div>
Ahmet Cokahttp://www.blogger.com/profile/08270809614831430518noreply@blogger.com42